Broer is favoriete kind van mijn ouders

Ik zit al jaren met een gevoel wat steeds meer begint te knagen en steeds ergere vormen begint aan te nemen. Waar het om gaat: mijn ouders hebben overduidelijk een favoriet kind, en dat ben ik zeker niet. Mijn broer wordt in alles voorgetrokken. Voornamelijk als het gaat om interesse tonen, tijd vrijmaken voor mij of broer en zelfs op financieel vlak.

Wat betreft interesse tonen merk ik dat mijn broer de favoriet is omdat het altijd over hem gaat als ik bij mijn ouders op bezoek ben. Mijn broer woont nog thuis, maar is wel bezig met een huis opknappen om daar uiteindelijk te gaan wonen. Als ik bij mijn ouders op bezoek kom dan gaat het binnen 2 minuten al over wat mijn broer op zijn werk heeft meegemaakt, wat hij die week aan zijn huis heeft gedaan, etc. Vooral vanuit mijn moeder gaat dit zo. Maar interesse tonen in mij zit er niet in. Zij zal nooit vragen wat ik in het weekend ga doen, hoe mijn werkdag was, etc. Vanuit mijn vader komt die vraag nog wel eens af en toe, maar vanuit mijn moeder nooit. Ik zat laatst eens te denken hoe goed mijn moeder mij eigenlijk kent en ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk een halve vreemde voor haar ben, ondanks dat ik daar een paar keer per maand over de vloer kom. Als ik kijk wat mijn moeder over mij weet, dan weet ze waar ik werk, waar ik woon en wat mijn hobby is. Maar zij kan niet uitleggen wat ik nou echt doe. Wat doe ik op mijn werk? Waar ben ik met mijn hobby op dit moment mee bezig? Ik heb besloten om bewust ook niet teveel uit mezelf te delen om zo te ontdekken of er echt zo weinig interesse in mij is. En dat is daarmee eigenlijk wel bevestigd.
Ik ben wat betreft werk en opleiding eigenlijk een vreemde eend in de bijt binnen onze familie. Onze hele familie bestaat bijna volledig uit techneuten en mensen in de zorg. Mijn vader en broer zijn ook techneuten. Mijn moeder is altijd huisvrouw geweest. Ik ben zelf echter een andere weg ingeslagen en ben de financiële kant op gegaan. Ik snap heel goed dat mijn kennis en interesses niet volledig overeenkomen met mijn ouders en ik verwacht ook zeker niet dat zij vakinhoudelijk op het niveau van mij kunnen meepraten. Maar alleen al eens algemene interesse tonen in wat ik doe en hoe het met mij gaat zou ik al waarderen. Maar zelfs dat niet. Het enige waar dus over gepraat wordt is het leven van mijn broer. Als ik een middag van 4 of 5 uur bij hen ben geweest, dan is het 80% van de tijd daarover gegaan.

Wat betreft mijn hobby doe ik zingen en heb ik een halfjaar geleden een groot optreden in een uitverkocht theater gehad. Dat was voor mij best wel een mijlpaal en echt wel een grote belevenis. Mijn ouders wisten hier lang van tevoren al van, maar toonden nooit interesse in die voorstelling. Op een gegeven moment heb ik de vraag gesteld of ze ook wilden komen. Mijn vader liet dat vanaf het begin nog open. Mijn moeder reageerde meteen met 'Nee, dat zie ik niet zitten'. Nu zitten een paar familieleden in een toneelvereniging en daar gaat mijn moeder wel elk jaar trouw naartoe. Toen heb ik naar mijn moeder toe ook heel direct gereageerd en letterlijk gezegd 'Voor het toneel ben je al kaarten aan het regelen nog voordat bekend is wanneer de voorstelling is, maar naar mij komen kijken is dus blijkbaar teveel gevraagd...'. Die opmerking heeft er uiteindelijk wel toe geleid dat mijn ouders toch allebei zijn komen kijken, maar alleen al het feit dat zo'n opmerking daaraan vooraf moet gaan geeft aan dat de interesse in mij laag is.

Buiten het tonen van interesse wordt ook op financieel vlak een ongelijke behandeling gehanteerd. Hier kwam ik 4 jaar geleden via mijn broer achter. Sindsdien ben ik dit meer in de gaten gaat houden en zijn me op dat vlak steeds vaker dingen opgevallen.
Ik kwam hier via mijn broer achter omdat hij destijds een studie volgde naast zijn werk. Uiteindelijk heeft hij die niet afgemaakt door gebrek aan motivatie. Gevolg: ca 7000 euro kwijt aan lesgeld zonder diploma. In feite dus weggegooid geld. Via mijn broer hoorde ik dat mijn ouders na het stoppen van mijn broers studie mijn broer 3500 euro hadden geschonken als compensatie. Hier hebben ze mij nooit iets over verteld. Als mijn broer mij dit niet had verteld, dan was ik hier nooit achter gekomen. Dit hebben mijn ouders dus in feite geheim gehouden voor mij.
Ik volgde in die tijd ook nog een deeltijdstudie naast mijn drukke baan. Ik heb mijn studie wel afgemaakt na 5 jaar keihard werken. Na het behalen van mijn diploma kreeg ik vanuit mijn ouders 1 woordje: 'Gefeliciteerd'. Niet meer dan dat. Zelfs geen kleinigheidje. Helemaal niks, behalve 'gefeliciteerd'. Geld is niet het allerbelangrijkste, maar hier ben ik wel echt kwaad over. Het gaat hier niet om tientjeswerk, maar om duidelijk ongelijke behandeling. Dit is echt de tegenovergestelde wereld. Iemand die ongemotiveerd is en daardoor afhaakt stoppen ze 3500 euro toe. Iemand die keihard heeft gewerkt en resultaat heeft bereikt zien ze nog amper staan.

Ook bij de verbouwing van mijn broers huis en bij mijn huis dat ik 3 jaar geleden kocht zie ik financiële ongelijke behandeling. Zoals gezegd is mijn broer techneut. Omdat hij handig is heeft hij mij geholpen met wat timmerwerken. Elk uur dat mijn broer gewerkt heeft bij mij werd opgeschreven en heb ik uiteindelijk iets voor moeten betalen. En niet alleen omdat mijn broer dat wilde, maar omdat mijn moeder mij dat min of meer opdwong. Bij elk klein klusje kreeg ik van mijn moeder te horen 'Daar moet je je broer wel voor betalen he'. Op dit moment is mijn broer zoals gezegd met zijn eigen huis bezig. Wat betreft het echte klussen kan ik natuurlijk weinig betekenen omdat ik dat simpelweg niet kan en daar niet sterk genoeg voor ben. Wel heb ik laatst eens een hele dag geholpen met schroot ruimen. Simpel werk, maar wel iets wat moet gebeuren. Waar mijn broer bij mij zowat elke minuut betaald moest krijgen, heb ik helemaal niks gekregen, behalve 'dankjewel'. En natuurlijk zal mijn moeder ook echt niet tegen mijn broer hebben gezegd dat hij mij iets moest geven voor het helpen. Dit is ook meteen de laatste keer geweest dat ik daar een vinger heb uitgestoken.

Mijn vader is inmiddels gepensioneerd en heeft dus alle tijd om bij mij of bij mijn broer iets te komen doen als aan huis iets gedaan moet worden. Mijn vader heeft vorig jaar een paar weken bij mij gewerkt omdat ik een nieuwe keuken kreeg. Hij heeft geholpen bij het aanleggen van water en elektriciteit. Superfijn natuurlijk, maar ik kreeg wel meerdere keren te horen hoeveel geld me dat wel niet bespaard heeft. 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' kreeg ik regelmatig te horen. Alsof ik me dat zelf niet realiseerde...
Waar mijn vader bij mij een paar weken is komen helpen, is hij bij mijn broer al bijna een jaar bezig. Mijn broer heeft een echte opknapper waar alle ruimtes worden aangepakt en het huis wordt zelfs deels opnieuw gebouwd. Wel wat meer werk dan bij mij dus. Zo'n uitspraken als 'Dat ik je kom helpen bespaart jou minimaal 4000 euro' heb ik hem richting mijn broer nog nooit horen maken, terwijl het werk dat hij daar in heeft gestopt al een veelvoud is van wat hij bij mij heeft gedaan. En dat werk is ook nog lang niet klaar.
Nu laat ik volgende maand nieuwe ruiten plaatsen. De glazenzetter heeft al aangegeven dat als gevolg daarvan het schilderwerk van de kozijnen hoogstwaarschijnlijk opnieuw zal moeten. Daarom vroeg ik mijn vader vorige week of hij binnenkort misschien een paar dagen naar mij wil komen om mij nog eens een keer te helpen. Als antwoord kreeg ik 'Mwa liever niet, schilderen is niet mijn hobby'. En dat dus nadat hij het afgelopen jaar wel elke week 4 of 5 keer naar het huis van mijn broer gaat. Toen heb ik een vergelijkbare opmerking gemaakt als hoe ik het ook bij mijn moeder had aangepakt en gezegd 'Oke maar je gaat dus wel 4-5 keer per week naar mijn broer...' Daarna draaide hij iets bij door te zeggen 'Ik zal eens kijken of ik kan komen', al heeft hij ook nog niet gezegd dat hij mij daadwerkelijk wil komen helpen.
Op dit vlak zie ik zowel in aandacht/interesse als in financiële behandeling ongelijkheid. Blijkbaar is het huis van mijn broer interessanter dan dat van mij en de veelvoud aan tijd die door mijn vader in het huis van mijn broer wordt gestopt levert mijn broer ook weer een veel groter financieel voordeel op.

Nogmaals is geld niet het allerbelangrijkste en kijk ik echt niet op elke 10 euro, maar dit gaat zover dat het mij echt kwaad maakt door ongelijke behandeling. Ik heb een goedbetaalde baan en verdien een stuk meer dan mijn broer. Ik heb er dan ook wel veel harder voor moeten werken om hier te komen. Ik merk aan alles dat daar vooral vanuit mijn moeder behoorlijk wat jaloezie in zit. Ik denk dat dat de reden is waarom ze mij op deze manier behandelen.

Ik zit in dubio wat ik moet doen. Ik voel gewoon dat de bom een keer gaat barsten als ik dit nog lang laat doorsudderen. Al betwijfel ik ook of een normaal gesprek er met mijn ouders in gaat zitten. Ik heb al meermaals gemerkt dat mijn moeder op laag niveau zit wat betreft zelfreflectie. Zij schiet meteen in de weerstand als ze wordt aangesproken. Het ligt nooit aan haar, maar altijd aan de ander. Mijn vader kennende zal hij vooral mijn gevoelens gaan ontkennen en argumenten gaan verzinnen waarom mijn gevoel niet overeenkomt met de werkelijkheid.
Ik kan dus een gewoon gesprek aangaan, wat voor mijn gevoel op niks gaat uitlopen.
Ik zou ook nog kunnen overwegen om gewoon mede te delen wat mij dwars zit, het contact even te breken zodat mijn ouders eens kunnen nadenken over hetgeen ik gezegd heb en vervolgens kunnen bepalen wat zij hiermee willen doen. Al is die laatste optie ook meteen best hard. Maar misschien is hard zijn in dit geval ook wel het beste.

Zijn er meer mensen die zich in een soortgelijk verhaal herkennen? En dan vooral dat ze net zoals ik aan de verkeerde kant zitten. Hoe zouden jullie dit aanvliegen?