Relaties
alle pijlers
Complexe relatie met moeder (en/of vader)
vrijdag 11 juli 2025 om 19:50
Het lijkt wel of iedereen ouders heeft met een gezellige en leuke relatie, die normaal tegen elkaar doen en die voor elkaar zorgen en van elkaar houden.
Mijn ouders hebben geen leuke liefdevolle relatie en ik zit daar als (volwassen) kind zijnde vaak tussen en probeer alles een beetje te sussen en probeer zoveel mogelijk op te lossen.
Wat me een hoop stress en verdriet bezorgd.
Want ik kan het huwelijk van mijn ouders natuurlijk niet goed maken en ook hun problemen niet oplossen.
Vooral mijn moeder praat veel negatief over mijn vader, dat ie dit niet goed doet en dat niet etc.
Er is weinig wat mijn vader goed kan doen, dit is al zolang als ik ze ken en ik wilde dat ze toen maar gescheiden waren dat had een hoop geruzie, waar mijn zusje en ik de dupe van zijn, gescheeld.
Ik heb al een paar keer tegen haar gezegd dat ik het niet wil horen dat negatieve gepraat over mijn vader en dat ik daar heel verdrietig van wordt, maar ze heeft verder geen mensen aan wie ze het kwijt kan dus ben ik (en mijn zusje) vaak de klos.
Ik heb verder een lieve betrokken moeder, maar haar problemen met mijn vader bespreekt ze met haar kinderen en ik vindt dat eigenlijk niet dat je als ouder zijnde dat met je kinderen moet delen.
Zeker omdat ik daar dus heel verdrietig van wordt.
Verder is mijn relatie met mijn moeder moeilijk in dit verhaal uit te leggen, maar het is ook vooral dat ik het fijn zou vinden om met andere mensen, die ook een ingewikkelde relatie hebben met hun ouder(s), ervaringen te delen.
En kan je het bij iemand kwijt? Want je hebt het toch niet gauw met vrienden over de relatie met je ouders.
Ik vind dit in ieder geval een moeilijk onderwerp, omdat ik superveel hou van mijn moeder en ze is lief en doet alles voor ons, maar ook is er die andere kant waarmee ze ons veel verdriet doet.
Mijn ouders hebben geen leuke liefdevolle relatie en ik zit daar als (volwassen) kind zijnde vaak tussen en probeer alles een beetje te sussen en probeer zoveel mogelijk op te lossen.
Wat me een hoop stress en verdriet bezorgd.
Want ik kan het huwelijk van mijn ouders natuurlijk niet goed maken en ook hun problemen niet oplossen.
Vooral mijn moeder praat veel negatief over mijn vader, dat ie dit niet goed doet en dat niet etc.
Er is weinig wat mijn vader goed kan doen, dit is al zolang als ik ze ken en ik wilde dat ze toen maar gescheiden waren dat had een hoop geruzie, waar mijn zusje en ik de dupe van zijn, gescheeld.
Ik heb al een paar keer tegen haar gezegd dat ik het niet wil horen dat negatieve gepraat over mijn vader en dat ik daar heel verdrietig van wordt, maar ze heeft verder geen mensen aan wie ze het kwijt kan dus ben ik (en mijn zusje) vaak de klos.
Ik heb verder een lieve betrokken moeder, maar haar problemen met mijn vader bespreekt ze met haar kinderen en ik vindt dat eigenlijk niet dat je als ouder zijnde dat met je kinderen moet delen.
Zeker omdat ik daar dus heel verdrietig van wordt.
Verder is mijn relatie met mijn moeder moeilijk in dit verhaal uit te leggen, maar het is ook vooral dat ik het fijn zou vinden om met andere mensen, die ook een ingewikkelde relatie hebben met hun ouder(s), ervaringen te delen.
En kan je het bij iemand kwijt? Want je hebt het toch niet gauw met vrienden over de relatie met je ouders.
Ik vind dit in ieder geval een moeilijk onderwerp, omdat ik superveel hou van mijn moeder en ze is lief en doet alles voor ons, maar ook is er die andere kant waarmee ze ons veel verdriet doet.
vrijdag 11 juli 2025 om 20:02
Herkenbaar dat gezeur over de relatie, nu is mijn stiefvader inmiddels al zo'n 4 jaar dood maar de relatie met mijn moeder ook. Maar dat ligt uiteraard aan mij want zij doet niks fout.
Ik heb het wel met vrienden en collega's erover, als je dat wel doet zal het je net als ik verbazen hoe vaak het tussen ( vooral) moeders en dochters voorkomt zo'n slechte relatie.
Ik heb het wel met vrienden en collega's erover, als je dat wel doet zal het je net als ik verbazen hoe vaak het tussen ( vooral) moeders en dochters voorkomt zo'n slechte relatie.
vrijdag 11 juli 2025 om 20:13
Waarom heb je het niet met vrienden over je relaties met ouders? Ik heb het daar regelmatig over met vrienden en met vriend. Sommige herkennen iets, andere kunnen zich er niets bij voorstellen maar praten erover is altijd fijn.
Mijn ouders zijn gelukkig gescheiden maar erg laat en op een nare manier. Mijn vader was heel autoritair, mijn moeder ziet haar eigen aandeel vaak niet.
Door een tia is mn vader wat milder geworden. Maar ook depressief en koppig. Ik ga wel eens langs maar kost me veel energie. Hij wil niets veranderen, staat niet open voor nieuwe ideeën en argumenten werken niet als het niet in zijn straatje past.
Vroeger wel redelijke band met mijn moeder maar nu erger ik me vaak. Ze dringt zich vaak op, als ik een appje stuur dat ik in de kroeg zit oid dan is er een grote kans dat ze daar 'opeens toevallig' ook opduikt. Ze had veel vrienden vroeger maar nu niet echt meer dus ze zoekt gewoon contact maar de manier waarop is storend. En dat eigen aandeel zien dus. Systeemtherapie gehad met moeder en zusjes en dat was in meerdere opzichten echt pijnlijk. We konden eigenlijk niets zeggen want dan was het tranen en 'ik deed toch mn best'. Ja niemand zei dat het expres was maar wat het met ons gedaan heeft werd dus niet gehoord/erkend.
Vriend ook lastige relatie met zn ouders, beste vriendinnen ook. Soms feestje van herkenbaarheid, grappen of even huilen/zeuren. Fijn om er gewoon over te praten.
Mijn ouders zijn gelukkig gescheiden maar erg laat en op een nare manier. Mijn vader was heel autoritair, mijn moeder ziet haar eigen aandeel vaak niet.
Door een tia is mn vader wat milder geworden. Maar ook depressief en koppig. Ik ga wel eens langs maar kost me veel energie. Hij wil niets veranderen, staat niet open voor nieuwe ideeën en argumenten werken niet als het niet in zijn straatje past.
Vroeger wel redelijke band met mijn moeder maar nu erger ik me vaak. Ze dringt zich vaak op, als ik een appje stuur dat ik in de kroeg zit oid dan is er een grote kans dat ze daar 'opeens toevallig' ook opduikt. Ze had veel vrienden vroeger maar nu niet echt meer dus ze zoekt gewoon contact maar de manier waarop is storend. En dat eigen aandeel zien dus. Systeemtherapie gehad met moeder en zusjes en dat was in meerdere opzichten echt pijnlijk. We konden eigenlijk niets zeggen want dan was het tranen en 'ik deed toch mn best'. Ja niemand zei dat het expres was maar wat het met ons gedaan heeft werd dus niet gehoord/erkend.
Vriend ook lastige relatie met zn ouders, beste vriendinnen ook. Soms feestje van herkenbaarheid, grappen of even huilen/zeuren. Fijn om er gewoon over te praten.
vrijdag 11 juli 2025 om 20:21
Moeilijk ja, als je moeder, volgens haar, niks fout dat en alles aan jou ligt.dolfje schreef: ↑11-07-2025 20:02Herkenbaar dat gezeur over de relatie, nu is mijn stiefvader inmiddels al zo'n 4 jaar dood maar de relatie met mijn moeder ook. Maar dat ligt uiteraard aan mij want zij doet niks fout.
Ik heb het wel met vrienden en collega's erover, als je dat wel doet zal het je net als ik verbazen hoe vaak het tussen ( vooral) moeders en dochters voorkomt zo'n slechte relatie.
Ik heb het er soms wel over met vrienden of collega’s en je hebt inderdaad gelijk dat er soms meer mensen zijn met problemen met hun ouders, maar toch heb ik het gevoel dat daar nooit zo heel open over gepraat wordt.
vrijdag 11 juli 2025 om 20:28
Wat herkenbaar jou verhaal.Koettie schreef: ↑11-07-2025 20:13Waarom heb je het niet met vrienden over je relaties met ouders? Ik heb het daar regelmatig over met vrienden en met vriend. Sommige herkennen iets, andere kunnen zich er niets bij voorstellen maar praten erover is altijd fijn.
Mijn ouders zijn gelukkig gescheiden maar erg laat en op een nare manier. Mijn vader was heel autoritair, mijn moeder ziet haar eigen aandeel vaak niet.
Door een tia is mn vader wat milder geworden. Maar ook depressief en koppig. Ik ga wel eens langs maar kost me veel energie. Hij wil niets veranderen, staat niet open voor nieuwe ideeën en argumenten werken niet als het niet in zijn straatje past.
Vroeger wel redelijke band met mijn moeder maar nu erger ik me vaak. Ze dringt zich vaak op, als ik een appje stuur dat ik in de kroeg zit oid dan is er een grote kans dat ze daar 'opeens toevallig' ook opduikt. Ze had veel vrienden vroeger maar nu niet echt meer dus ze zoekt gewoon contact maar de manier waarop is storend. En dat eigen aandeel zien dus. Systeemtherapie gehad met moeder en zusjes en dat was in meerdere opzichten echt pijnlijk. We konden eigenlijk niets zeggen want dan was het tranen en 'ik deed toch mn best'. Ja niemand zei dat het expres was maar wat het met ons gedaan heeft werd dus niet gehoord/erkend.
Vriend ook lastige relatie met zn ouders, beste vriendinnen ook. Soms feestje van herkenbaarheid, grappen of even huilen/zeuren. Fijn om er gewoon over te praten.
Helaas heb ik niet veel mensen waarmee ik er over kan praten.
Ze hebben wel hun problemen met hun ouders, maar dat voelt toch anders, waarschijnlijk omdat ik supergevoelig ben voor emoties en stemmingen vooral wat betreft die van mijn moeder. Dat trek ik me veel te veel aan.
Tegen de tijd dat mijn moeder begon na te denken over scheiden, bleek mijn vader beginnende dementie te hebben.
Nu heeft ze het dus extra moeilijk om mantelzorger te zijn voor iemand waar ze helemaal niet van houdt en die steeds moeilijker wordt in zijn gedrag.
En dat is dus precies het moeilijke punt als je een van je ouders daarover wil vertellen want ze voelen zich dan snel aangevallen omdat alles natuurlijk goed bedoeld hebben ze toch hun best gedaan?
Wat ik me ook wel weer heel goed kan voorstellen dat het moeilijk is om daarover van je kind te horen dat ze het met sommige dingen best moeilijk hadden in hun kindertijd wat hun ouders betreft.
Ze voelen zich aangevallen.
vrijdag 11 juli 2025 om 20:29
vrijdag 11 juli 2025 om 20:30
vrijdag 11 juli 2025 om 20:32
Ja, dat heb ik dus dan weer niet zo.
Ook omdat ik dan, zoals vandaag, verder niemand spreek of tegenkom.
Vandaar dat ik even mijn hart luchtte op dit forum.
vrijdag 11 juli 2025 om 20:49
Nog een kleine toevoeging is, dat ik vooral het gevoel dat ik er wat aan kan doen en probeer mijn moeder zo gelukkig mogelijk te maken in haar huwelijk, wat natuurlijk niet lukt en daar voel ik me dan weer verdrietig over.
Ik wil vooral van dat gevoel af dat ik er wat aan kan doen, ik trek me alles zo erg aan.
Dat ik alles wil oplossen.
Aan de ene kant vind ik het gezellig en praat ik graag met haar, maar niet over haar problemen met mijn vader. Dus dan wil ik weer meer afstand.
En omdat ik alleenstaande moeder ben vanaf de geboorte van mijn zoon, heeft mijn moeder heel veel voor mij gedaan en doet ze dat nog, soms denk ik dat we iets teveel met elkaar delen.
Ligt het dan toch ook aan mij en moet ik meer afstand nemen?
Pffff, wordt soms gek van mezelf met deze gedachten.
Ik wil vooral van dat gevoel af dat ik er wat aan kan doen, ik trek me alles zo erg aan.
Dat ik alles wil oplossen.
Aan de ene kant vind ik het gezellig en praat ik graag met haar, maar niet over haar problemen met mijn vader. Dus dan wil ik weer meer afstand.
En omdat ik alleenstaande moeder ben vanaf de geboorte van mijn zoon, heeft mijn moeder heel veel voor mij gedaan en doet ze dat nog, soms denk ik dat we iets teveel met elkaar delen.
Ligt het dan toch ook aan mij en moet ik meer afstand nemen?
Pffff, wordt soms gek van mezelf met deze gedachten.
vrijdag 11 juli 2025 om 20:50
Kan je het niet met je zus bespreken als jullie in hetzelfde schuitje zitten?
Ik ken in m’n vriendenkring best wel wat mensen (inclusief ikzelf) die lastige relaties hebben met een ouder, of soms met een broer/zus. Het zal misschien vaker voorkomen dan je denkt. Maar erover praten gebeurt ook doorgaans niet. Ik denk dat veel mensen in mijn kring ook te veel afstand hebben (genomen) tot de persoon in kwestie.
Ik ken in m’n vriendenkring best wel wat mensen (inclusief ikzelf) die lastige relaties hebben met een ouder, of soms met een broer/zus. Het zal misschien vaker voorkomen dan je denkt. Maar erover praten gebeurt ook doorgaans niet. Ik denk dat veel mensen in mijn kring ook te veel afstand hebben (genomen) tot de persoon in kwestie.
vrijdag 11 juli 2025 om 21:04
vrijdag 11 juli 2025 om 21:12
Het is ook lastig als je zo dicht op elkaar zit.
Ik zou proberen duidelijker te zijn tegen je moeder, maar het is mijzelf ook niet echt gelukt dit te stoppen. Pas toen mijn. Moeder overleed was het echt over.
Je kunt wel werken aan het je minder aantrekken. Therapie kan helpen of mindfulnes, maar vooral de beslissing in jezelf dat je het je minder aan gaat trekken omdat het niet jouw taak is en je er ook niets aan kunt doen
Ik zou proberen duidelijker te zijn tegen je moeder, maar het is mijzelf ook niet echt gelukt dit te stoppen. Pas toen mijn. Moeder overleed was het echt over.
Je kunt wel werken aan het je minder aantrekken. Therapie kan helpen of mindfulnes, maar vooral de beslissing in jezelf dat je het je minder aan gaat trekken omdat het niet jouw taak is en je er ook niets aan kunt doen
Het is zoals het is
vrijdag 11 juli 2025 om 21:15
Ja, dat is precies wat ik moet doen.
Maar dan krijg ik medelijden met haar omdat ze het verder aan niemand kwijt kan (wil) En vaak ook moet huilen, dan krijg ik het niet over mijn hart dat ze dat soort dingen niet met mij moet bespreken.
Heel moeilijk, maar dat is iets wat ik zelf kan doen. En moet doen.
vrijdag 11 juli 2025 om 21:21
Ik probeer daar inderdaad aan te werken, maar soms zijn er perioden dat ik het extra moeilijk vind om het me niet aan te trekken.Youk79 schreef: ↑11-07-2025 21:12Het is ook lastig als je zo dicht op elkaar zit.
Ik zou proberen duidelijker te zijn tegen je moeder, maar het is mijzelf ook niet echt gelukt dit te stoppen. Pas toen mijn. Moeder overleed was het echt over.
Je kunt wel werken aan het je minder aantrekken. Therapie kan helpen of mindfulnes, maar vooral de beslissing in jezelf dat je het je minder aan gaat trekken omdat het niet jouw taak is en je er ook niets aan kunt doen
Ik blijf er aan werken en misschien inderdaad therapie.
Ik kan echt niet zonder mijn ouders maar door dit gevoel steeds denk ik soms: als ze er niet meer zijn dan heb ik echt rust.
Verschrikkelijke gedachte van mezelf en ik wil het ook helemaal niet!
Maar dit laat zien hoe moeilijk ik het kan loslaten. En dat ik nooit van dit gevoel af kom ( me verantwoordelijk voelen voor mijn ouders hun geluk)
vrijdag 11 juli 2025 om 21:25
Mijn zoon is ondertussen al zelfstandig, maar omdat onze band nog zo sterk is (verstikkend misschien?)
En ik verder geen steun had van een partner om samen onze zoon op te voeden, heb ik heel veel steun gehad aan mijn moeder.
Het is zeker waar wat je zegt dat zeg ik ook vaak tegen mezelf: ik kan haar niet veranderen maar mezelf wel.
En dat probeer ik ook heel erg.
vrijdag 11 juli 2025 om 21:33
Oef. Ik lees heel veel vaste overtuigingen en oordelen (over jezelf en wat wel en niet zou moeten) in je verhaal. Ik vrees dat het nog een flinke kluif wordt om daar echt anders over te gaan denken (en naar te durven handelen).
Ik ben te moe om het allemaal uit te schrijven maar ik zal 1 overtuiging benoemen:
Je mag niet iets negatiefs over je moeder denken (laat staan het tegen iemand anders zeggen) want dan ben jij slecht en hou je niet genoeg van haar en waardeer je haar niet genoeg.
Dat is al best een pittige hoor en toont denk ik ook wel de mate van verstrengeling tussen jullie aan.
Ik ben te moe om het allemaal uit te schrijven maar ik zal 1 overtuiging benoemen:
Je mag niet iets negatiefs over je moeder denken (laat staan het tegen iemand anders zeggen) want dan ben jij slecht en hou je niet genoeg van haar en waardeer je haar niet genoeg.
Dat is al best een pittige hoor en toont denk ik ook wel de mate van verstrengeling tussen jullie aan.
vrijdag 11 juli 2025 om 21:49
Ik quote dit stukje, omdat ik veel herken, maar dit het meest.MissKat schreef: ↑11-07-2025 20:49Nog een kleine toevoeging is, dat ik vooral het gevoel dat ik er wat aan kan doen en probeer mijn moeder zo gelukkig mogelijk te maken in haar huwelijk, wat natuurlijk niet lukt en daar voel ik me dan weer verdrietig over.
Ik wil vooral van dat gevoel af dat ik er wat aan kan doen, ik trek me alles zo erg aan.
Dat ik alles wil oplossen.
Aan de ene kant vind ik het gezellig en praat ik graag met haar, maar niet over haar problemen met mijn vader. Dus dan wil ik weer meer afstand.
En omdat ik alleenstaande moeder ben vanaf de geboorte van mijn zoon, heeft mijn moeder heel veel voor mij gedaan en doet ze dat nog, soms denk ik dat we iets teveel met elkaar delen.
Ligt het dan toch ook aan mij en moet ik meer afstand nemen?
Pffff, wordt soms gek van mezelf met deze gedachten.
Tot het overlijden van mijn vader had ik een gezonde, normale relatie met mijn ouders, hoewel ik wel meer een vaderskindje was. Toen hij bijna tien jaar geleden stierf, leerde ik een heel andere moeder kennen. En daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Mijn moeder bleek angstig, onzeker, faalangstig, onzelfstandig, en niet bereid om de basic skills om dit te verbeteren, te leren. Te moeilijk, dus dan haakt ze af. Het bleek dat mijn vader alles deed: telefoontjes, post, administratie, mailverkeer, bankzaken, rekeningen, verzekeringen. Mijn moeder wist niets, en wilde dat ook helemaal niet leren. Ze klampte zich als een angstig kind aan mij vast (ze was pas 64 toen). En dat is op zich begrijpelijk, maar dat is ze jaren blijven doen.
Ik heb een heel nieuwe relatie met mijn nieuwe moeder moeten ontwikkelen, met veel nieuwe grenzen, want in deze relatie was ik eigenlijk de moeder.
Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om haar zo totaal hulpeloos te zien, naast mijn eigen rouw.
Uiteindelijk groeide toch ook wat boosheid en irritatie om haar onwil om dingen te leren. Post openen? Doet ze niet. Alleen als ik erbij ben en er zelf naar vraag. Mailen? Ik heb maanden gespendeerd om het haar te leren. Ze laat het nu mijn sibling doen. Enfin, zo gaat het met alles.
In praktische zin heb ik op zich mijn grenzen redelijk op orde, al moet ik ze blijven bekrachtigen. In emotionele zin mis ik mijn vader. En mijn vorige moeder. En de dynamiek die er was, maar nooit meer terug komt.
En het moeilijke is, ook ik hou veel van mijn moeder. Anders zou het me waarschijnlijk ook minder raken. Gelukkig is ze tegenwoordig best vaak in ieder geval content. Er is niet echt verbetering in haar zelfredzaamheid, maar ze heeft een paar vriendinnen waar ze geregeld wat mee onderneemt en daar is ze blij mee.
To: wat ik een heel moeilijke les vond, is dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om haar gelukkig te maken. Waarom was dat zo moeilijk? Omdat zij haar uiterste best doet om haar verantwoordelijkheden af te schuiven, vooral op mij.
Je hoeft niets voor haar op te lossen. Als je het op kan brengen, kun je gerust naar haar luisteren, maar je hoeft niet met oplossingen te komen. Trap niet in die val.
vrijdag 11 juli 2025 om 21:50
Dat is inderdaad zoals het voelt, dat heb je er goed uitgehaald. Ik vind het zelf al zo moeilijk te verwoorden, maar zo voelt dat precies.S-Groot schreef: ↑11-07-2025 21:33Oef. Ik lees heel veel vaste overtuigingen en oordelen (over jezelf en wat wel en niet zou moeten) in je verhaal. Ik vrees dat het nog een flinke kluif wordt om daar echt anders over te gaan denken (en naar te durven handelen).
Ik ben te moe om het allemaal uit te schrijven maar ik zal 1 overtuiging benoemen:
Je mag niet iets negatiefs over je moeder denken (laat staan het tegen iemand anders zeggen) want dan ben jij slecht en hou je niet genoeg van haar en waardeer je haar niet genoeg.
Dat is al best een pittige hoor en toont denk ik ook wel de mate van verstrengeling tussen jullie aan.
vrijdag 11 juli 2025 om 21:57
Kan? Of wil? Je schrijft het zelf, je ziet het blijkbaar prima voor wat het is: een keuze! Zij wil het aan JOU kwijt, en als die optie vervalt, kiest ze heus andere opties. Dat hóeft ze alleen nu niet. Want jij vervult die rol. Als je daarmee stopt, zal ze andere manieren zoeken en vinden. Medelijden is hier niet op zijn plek, jouw medelijden zorgt dat de situatie hetzelfde blijft.MissKat schreef: ↑11-07-2025 21:15Ja, dat is precies wat ik moet doen.
Maar dan krijg ik medelijden met haar omdat ze het verder aan niemand kwijt kan (wil) En vaak ook moet huilen, dan krijg ik het niet over mijn hart dat ze dat soort dingen niet met mij moet bespreken.
Heel moeilijk, maar dat is iets wat ik zelf kan doen. En moet doen.
En eerlijk, misschien moet je nog wat harder worden. De eerste keren rondom het overlijden van mijn vader dat ik mijn moeder zag huilen, huilde mijn hart mee. Zó erg, zo verdrietig. Maar inmiddels kan ik zeggen dat ik er na honderden huilbuien wel een beetje immuun voor geworden ben. Dat klinkt hard, maar zelfbescherming is gewoon broodnodig. Haar emoties zijn maar gewoon emoties, net als die van jou. Je hoeft die van haar niet weg te poetsen. Zij poetst de jouwe toch ook niet weg?
vrijdag 11 juli 2025 om 22:02
Dank je wel voor je verhaal. Dit klinkt heel herkenbaar en is ongeveer hetzelfde gevoel.Itsnojoke schreef: ↑11-07-2025 21:49Ik quote dit stukje, omdat ik veel herken, maar dit het meest.
Tot het overlijden van mijn vader had ik een gezonde, normale relatie met mijn ouders, hoewel ik wel meer een vaderskindje was. Toen hij bijna tien jaar geleden stierf, leerde ik een heel andere moeder kennen. En daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Mijn moeder bleek angstig, onzeker, faalangstig, onzelfstandig, en niet bereid om de basic skills om dit te verbeteren, te leren. Te moeilijk, dus dan haakt ze af. Het bleek dat mijn vader alles deed: telefoontjes, post, administratie, mailverkeer, bankzaken, rekeningen, verzekeringen. Mijn moeder wist niets, en wilde dat ook helemaal niet leren. Ze klampte zich als een angstig kind aan mij vast (ze was pas 64 toen). En dat is op zich begrijpelijk, maar dat is ze jaren blijven doen.
Ik heb een heel nieuwe relatie met mijn nieuwe moeder moeten ontwikkelen, met veel nieuwe grenzen, want in deze relatie was ik eigenlijk de moeder.
Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om haar zo totaal hulpeloos te zien, naast mijn eigen rouw.
Uiteindelijk groeide toch ook wat boosheid en irritatie om haar onwil om dingen te leren. Post openen? Doet ze niet. Alleen als ik erbij ben en er zelf naar vraag. Mailen? Ik heb maanden gespendeerd om het haar te leren. Ze laat het nu mijn sibling doen. Enfin, zo gaat het met alles.
In praktische zin heb ik op zich mijn grenzen redelijk op orde, al moet ik ze blijven bekrachtigen. In emotionele zin mis ik mijn vader. En mijn vorige moeder. En de dynamiek die er was, maar nooit meer terug komt.
En het moeilijke is, ook ik hou veel van mijn moeder. Anders zou het me waarschijnlijk ook minder raken. Gelukkig is ze tegenwoordig best vaak in ieder geval content. Er is niet echt verbetering in haar zelfredzaamheid, maar ze heeft een paar vriendinnen waar ze geregeld wat mee onderneemt en daar is ze blij mee.
To: wat ik een heel moeilijke les vond, is dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om haar gelukkig te maken. Waarom was dat zo moeilijk? Omdat zij haar uiterste best doet om haar verantwoordelijkheden af te schuiven, vooral op mij.
Je hoeft niets voor haar op te lossen. Als je het op kan brengen, kun je gerust naar haar luisteren, maar je hoeft niet met oplossingen te komen. Trap niet in die val.
En heel fijn dat je daar nu goed je grenzen in kan aangeven.
En je laatste zinnen heb ik veel steun aan. Dat is ook helemaal waar. Alleen is het zo moeilijk om dat gevoel uit te schakelen zeker omdat het al jaren op deze manier gaat en ik er pas sinds een aantal jaren achter ben dat ik dit niet meer wil.
En nu probeer ik aan te geven dat ik geen zin heb in haar negatieve gepraat over mijn vader, maar dat is moeilijk voor mij, maar ook voor haar omdat ze waarschijnlijk nooit door had dat mij dit erg veel verdriet doet.
vrijdag 11 juli 2025 om 22:08
Ik heb inderdaad snel medelijden ( met iedereen) maar begin steeds meer in te zien dat ik wat deze situatie betreft me iets meer moet beschermen en harder worden.Itsnojoke schreef: ↑11-07-2025 21:57Kan? Of wil? Je schrijft het zelf, je ziet het blijkbaar prima voor wat het is: een keuze! Zij wil het aan JOU kwijt, en als die optie vervalt, kiest ze heus andere opties. Dat hóeft ze alleen nu niet. Want jij vervult die rol. Als je daarmee stopt, zal ze andere manieren zoeken en vinden. Medelijden is hier niet op zijn plek, jouw medelijden zorgt dat de situatie hetzelfde blijft.
En eerlijk, misschien moet je nog wat harder worden. De eerste keren rondom het overlijden van mijn vader dat ik mijn moeder zag huilen, huilde mijn hart mee. Zó erg, zo verdrietig. Maar inmiddels kan ik zeggen dat ik er na honderden huilbuien wel een beetje immuun voor geworden ben. Dat klinkt hard, maar zelfbescherming is gewoon broodnodig. Haar emoties zijn maar gewoon emoties, net als die van jou. Je hoeft die van haar niet weg te poetsen. Zij poetst de jouwe toch ook niet weg?
Dat is ook echt wat ik wil, maar ben een erg gevoelig persoon met veel emoties en vind het erg moeilijk om harder te worden.
Ook omdat het mijn moeder is en ik toch veel aan haar te danken heb.
Als ik dit zo opschrijf zie ik hoe verrot dat klinkt, maar ik heb zelf ook een behoorlijke bagage achter me waar mijn moeder me erg me gesteund en mee geholpen heeft.
vrijdag 11 juli 2025 om 22:09
Natuurlijk. Je moeder wil je vast niet bewust kwetsen. Mijn moeder mij ook niet. Maar het resultaat is desondanks hetzelfde, dus aangeven dat je niet meer in een loyaliteitsconflict wil belanden, is heel redelijk. Ze wil je niet kwetsen, dus ze wil ongetwijfeld weten dat ze dat nu wél doet. Want dan kan ze ermee ophouden.MissKat schreef: ↑11-07-2025 22:02Dank je wel voor je verhaal. Dit klinkt heel herkenbaar en is ongeveer hetzelfde gevoel.
En heel fijn dat je daar nu goed je grenzen in kan aangeven.
En je laatste zinnen heb ik veel steun aan. Dat is ook helemaal waar. Alleen is het zo moeilijk om dat gevoel uit te schakelen zeker omdat het al jaren op deze manier gaat en ik er pas sinds een aantal jaren achter ben dat ik dit niet meer wil.
En nu probeer ik aan te geven dat ik geen zin heb in haar negatieve gepraat over mijn vader, maar dat is moeilijk voor mij, maar ook voor haar omdat ze waarschijnlijk nooit door had dat mij dit erg veel verdriet doet.
Mijn moeder heeft ook echt geen verkeerde intenties. Ik heb haar wel eens tegen mensen horen zeggen: Itsnojoke redt zich wel, die is zo sterk. Dat is haar misvatting, dat ik het er allemaal wel bij kan hebben. Moeders hebben het soms mis, en daar mag je ze op wijzen. Dat is ook liefde, want uiteindelijk wil je daar de band mee verbeteren.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
