Relaties
alle pijlers
Contact met vader verbreken: ervaringen
dinsdag 20 oktober 2020 om 21:30
Hallo allemaal,
Ik heb een specifieke vraag die ook over relaties gaat. Ik weet niet of het op deze pagina past en anders hoor ik het wel van het beheer.
Ik hoor graag andermans ervaringen hoe zij dit hebben aangepakt
Ik wil het contact met mijn vader verbreken.
Ik hou het contact nu al een jaar op een laag pitje, ik heb hem voor het laatst 1 februari gezien, omdat ik een jaar geleden heel erg beledigd door mijn vader ben.
Ondertussen ben ik het een en ander op een rijtje aan het zetten en uit aan het zoeken.
Ik maak me klaar om tegen hem te zeggen dat ik m niet meer wil zien. Ik loop alleen tegen veel weerstand en onbegrip van mijn familie aan en heb heel veel praktische vragen.
Even wat achtergrond informatie:
Mijn vader is altijd al een lastig persoon geweest, daarmee bedoel ik dat er niet echt een filter op lijkt te zitten en zijn sociale antenne niet werkt.
Hij kraamt maar uit wat ie denkt, en dat kunnen hele onbedachtzame opmerkingen zijn en doet maar impulsief wat er in hem opkomt en zijn gedrag kan ronduit storend zijn.
Nu is het lastige dat hij dit niet bewust doet.
Ik denk dat hij een gedragsstoornis heeft.
Hij begrijpt er gewoon geen bal van.
Hij weet niet dat sommige uitspraken en woordkeuze iemand kunnen beledigen.
En dit gebeurt niet eenmalig, maar structureel zonder verbetering..
Ik ben nu 24, en mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 8 was. Maar de afgelopen 16 jaar heb ik geen vooruitgang gezien: hij is zich niet meer bewust van zijn gedrag geworden, maar hij wordt hier ook niet in gecorrigeerd door bijvoorbeeld mijn broers en mijn moeder.
Of mijn tantes.
Iedereen laat het maar een beetje gaan.
Het was dus niet een vader die ik wens te hebben, maar een groot gedeelte van mijn jeugd stond in het teken van slikken wat mijn vader nu weer uitkraamt, je schouders ophalen en verder gaan.
Echt ruimte voor woede en een goed gesprek was er niet want daar wilde mijn vader niet naar luisteren. Als je boos wordt en je grenzen aangeeft reageert hij heel koppig en gaat hij met zijn hakken in het zand en gaat hij als een klein kind mokkend in een hoekje beledigd zitten zijn.
Ondertussen wordt hij maar onder de mantel der liefde bedekt door mijn broers en mijn moeder: "ach, zo is hij nou eenmaal", en "op dit en dit vlak doet hij wel zijn best en is hij op dit praktisch vlak wel een goede vader, dus.."
Maar het is niet goed genoeg voor me. Ik kan hier geen geduld voor opbrengen als het niet vooruitgaat. Ik kan voor hem als persoon geen respect hebben omdat hij niet aan zichzelf werkt en een poging doet om zich fatsoenlijk te gedragen en open te staan voor kritiek.
Ik begrijp het ook gewoon niet.
Ik begrijp het niet dat hij maar gesteund wordt.
En ja zo leert hij het natuurlijk niet!
Ik heb me vaak genoeg afgevraagd of dit mij een verkeerde dochter maakt en ik niet gewoon gek ben, omdat ik niet met hem overweg kan.
Ik wordt er ronduit ongemakkelijk van en bij een volgende keer ben ik bang wat hij nou weer voor ongepasts gaat doen of zeggen.
Ik heb nu net een serieuze relatie en het staat voor mij daarom vast dat ik mijn vriend niet aan mijn vader voor wil stellen.
Nou ja, dit dus.
Dit gaat nog voor heel wat drama zorgen omdat ik de enige ben die hier zo genoeg van lijkt te hebben. Ik voel me zo vreemd, in een familie waar mijn vader verder als heilige en onaantastbare wordt neegezet.
Ik merk nog steeds dat mijn moeder het niet wil begrijpen en naar openingen zoekt.
Toen mijn vader laatst heel ziek was leek ze daar ook weer even mee te willen scoren en gaat zij hem weer als zielig slachtoffer neerzetten. Slachtoffer van mijn keuze.
Dus of ik echt niet op zijn appjes ga reageren? Doet het me echt niks dat hij opgenomen is? (Inmiddels is hij weer thuis)
Ik vraag me af wat ik kan en moet doen.
Ik zoek naar andere forummers die ook het contact met een "lastige" ouder hebben verbroken, en hoe dit aangepakt is.
Waar moet ik beginnen? Waar moet ik rekening mee houden? Is er nodig juridisch geleuter wat ik af moet handelen?
Hoe gingen jullie om met het gezeik?
"Ja maar,.. weet je zeker dat?.. Wat ben jij een slechte dochter als.."
Sorry voor het lange verhaal
Ik merk gewoon dat ik hier al lang tegenaan loop en er zelf niet uitkom. Bedankt voor het meelezen en meedenken!
Ik heb een specifieke vraag die ook over relaties gaat. Ik weet niet of het op deze pagina past en anders hoor ik het wel van het beheer.
Ik hoor graag andermans ervaringen hoe zij dit hebben aangepakt
Ik wil het contact met mijn vader verbreken.
Ik hou het contact nu al een jaar op een laag pitje, ik heb hem voor het laatst 1 februari gezien, omdat ik een jaar geleden heel erg beledigd door mijn vader ben.
Ondertussen ben ik het een en ander op een rijtje aan het zetten en uit aan het zoeken.
Ik maak me klaar om tegen hem te zeggen dat ik m niet meer wil zien. Ik loop alleen tegen veel weerstand en onbegrip van mijn familie aan en heb heel veel praktische vragen.
Even wat achtergrond informatie:
Mijn vader is altijd al een lastig persoon geweest, daarmee bedoel ik dat er niet echt een filter op lijkt te zitten en zijn sociale antenne niet werkt.
Hij kraamt maar uit wat ie denkt, en dat kunnen hele onbedachtzame opmerkingen zijn en doet maar impulsief wat er in hem opkomt en zijn gedrag kan ronduit storend zijn.
Nu is het lastige dat hij dit niet bewust doet.
Ik denk dat hij een gedragsstoornis heeft.
Hij begrijpt er gewoon geen bal van.
Hij weet niet dat sommige uitspraken en woordkeuze iemand kunnen beledigen.
En dit gebeurt niet eenmalig, maar structureel zonder verbetering..
Ik ben nu 24, en mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 8 was. Maar de afgelopen 16 jaar heb ik geen vooruitgang gezien: hij is zich niet meer bewust van zijn gedrag geworden, maar hij wordt hier ook niet in gecorrigeerd door bijvoorbeeld mijn broers en mijn moeder.
Of mijn tantes.
Iedereen laat het maar een beetje gaan.
Het was dus niet een vader die ik wens te hebben, maar een groot gedeelte van mijn jeugd stond in het teken van slikken wat mijn vader nu weer uitkraamt, je schouders ophalen en verder gaan.
Echt ruimte voor woede en een goed gesprek was er niet want daar wilde mijn vader niet naar luisteren. Als je boos wordt en je grenzen aangeeft reageert hij heel koppig en gaat hij met zijn hakken in het zand en gaat hij als een klein kind mokkend in een hoekje beledigd zitten zijn.
Ondertussen wordt hij maar onder de mantel der liefde bedekt door mijn broers en mijn moeder: "ach, zo is hij nou eenmaal", en "op dit en dit vlak doet hij wel zijn best en is hij op dit praktisch vlak wel een goede vader, dus.."
Maar het is niet goed genoeg voor me. Ik kan hier geen geduld voor opbrengen als het niet vooruitgaat. Ik kan voor hem als persoon geen respect hebben omdat hij niet aan zichzelf werkt en een poging doet om zich fatsoenlijk te gedragen en open te staan voor kritiek.
Ik begrijp het ook gewoon niet.
Ik begrijp het niet dat hij maar gesteund wordt.
En ja zo leert hij het natuurlijk niet!
Ik heb me vaak genoeg afgevraagd of dit mij een verkeerde dochter maakt en ik niet gewoon gek ben, omdat ik niet met hem overweg kan.
Ik wordt er ronduit ongemakkelijk van en bij een volgende keer ben ik bang wat hij nou weer voor ongepasts gaat doen of zeggen.
Ik heb nu net een serieuze relatie en het staat voor mij daarom vast dat ik mijn vriend niet aan mijn vader voor wil stellen.
Nou ja, dit dus.
Dit gaat nog voor heel wat drama zorgen omdat ik de enige ben die hier zo genoeg van lijkt te hebben. Ik voel me zo vreemd, in een familie waar mijn vader verder als heilige en onaantastbare wordt neegezet.
Ik merk nog steeds dat mijn moeder het niet wil begrijpen en naar openingen zoekt.
Toen mijn vader laatst heel ziek was leek ze daar ook weer even mee te willen scoren en gaat zij hem weer als zielig slachtoffer neerzetten. Slachtoffer van mijn keuze.
Dus of ik echt niet op zijn appjes ga reageren? Doet het me echt niks dat hij opgenomen is? (Inmiddels is hij weer thuis)
Ik vraag me af wat ik kan en moet doen.
Ik zoek naar andere forummers die ook het contact met een "lastige" ouder hebben verbroken, en hoe dit aangepakt is.
Waar moet ik beginnen? Waar moet ik rekening mee houden? Is er nodig juridisch geleuter wat ik af moet handelen?
Hoe gingen jullie om met het gezeik?
"Ja maar,.. weet je zeker dat?.. Wat ben jij een slechte dochter als.."
Sorry voor het lange verhaal
Ik merk gewoon dat ik hier al lang tegenaan loop en er zelf niet uitkom. Bedankt voor het meelezen en meedenken!
anoniem_6523dd328384f wijzigde dit bericht op 20-10-2020 23:35
Reden: Iets beknopter gemaakt, haha
Reden: Iets beknopter gemaakt, haha
16.53% gewijzigd
woensdag 21 oktober 2020 om 15:51
Mijn kind- en pubersituatie was verre van normaal. Maar dat kon ik nog vergeven, ik wist niet beter.
Zelfs toen ik getrouwd was en kinderen had, bleven mijn ouders ook zeer kwetsende meningen geven - ongevraagde meningen. Niet kunnen verdragen dat ik nu volwassen was en zelf mijn bonen dopte. Ik was hun kind en moet over alles hun goedkeuring vragen, over alles tekst en uitleg geven. En jammer genoeg een partner die te zwak was om dat te herkennen en mij te steunen.
Ik ben een aantal keer gedurende een tijd niet thuis gekomen. En als ik dan weer terug thuis kwam (omdat het verlangen om een normale familie te vormen te groot was), dan begon het weer opnieuw. Tot ik weer brak (letterlijk en figuurlijk). De laatste keer toen ik opnieuw naar hen ben gegaan, hebben ze mij compleet verworpen (wat het pijnlijkste is wat iemand kan meemaken: niet bestaan). Toen ik reeds 50 was ben ik in therapie geweest, dat is intussen een aantal jaren geleden. Maar mijn pijn blijft.
Ik weet niet wat er in de mails staat die je van je vader krijgt. Zijn het enkel verwijten? Als dat niet is, bedenk dan dat elke vogel zingt zoals ie gebekt is en dat je dan toch nog wordt erkend als 'zijn dochter'. Misschien zijn er mensen die heel tevreden zijn met de breuk. Maar ik niet (zal ook zijn oorzaak vinden in het feit dat ik die breuk niet wil(de)).
Elke situatie is anders, ieder persoon is anders, dus moeilijk raad te geven. En mijn ervaring is niet die van iemand anders. Hoe is dan de relatie met je moeder en met je broers en zussen? Daar wordt dan toch ook een wig gedreven tussen de familieleden.
Zelfs toen ik getrouwd was en kinderen had, bleven mijn ouders ook zeer kwetsende meningen geven - ongevraagde meningen. Niet kunnen verdragen dat ik nu volwassen was en zelf mijn bonen dopte. Ik was hun kind en moet over alles hun goedkeuring vragen, over alles tekst en uitleg geven. En jammer genoeg een partner die te zwak was om dat te herkennen en mij te steunen.
Ik ben een aantal keer gedurende een tijd niet thuis gekomen. En als ik dan weer terug thuis kwam (omdat het verlangen om een normale familie te vormen te groot was), dan begon het weer opnieuw. Tot ik weer brak (letterlijk en figuurlijk). De laatste keer toen ik opnieuw naar hen ben gegaan, hebben ze mij compleet verworpen (wat het pijnlijkste is wat iemand kan meemaken: niet bestaan). Toen ik reeds 50 was ben ik in therapie geweest, dat is intussen een aantal jaren geleden. Maar mijn pijn blijft.
Ik weet niet wat er in de mails staat die je van je vader krijgt. Zijn het enkel verwijten? Als dat niet is, bedenk dan dat elke vogel zingt zoals ie gebekt is en dat je dan toch nog wordt erkend als 'zijn dochter'. Misschien zijn er mensen die heel tevreden zijn met de breuk. Maar ik niet (zal ook zijn oorzaak vinden in het feit dat ik die breuk niet wil(de)).
Elke situatie is anders, ieder persoon is anders, dus moeilijk raad te geven. En mijn ervaring is niet die van iemand anders. Hoe is dan de relatie met je moeder en met je broers en zussen? Daar wordt dan toch ook een wig gedreven tussen de familieleden.
woensdag 21 oktober 2020 om 15:55
vittello69 schreef: ↑21-10-2020 14:41hier een reactie van een andere kant. Een vader die zijn (ikweethetbeteren wiljeveranderen) puber van nu 24 niet meer ziet. en dat geeft mij en ons gezin enorme rust. Wie ben jij dat je als kind even je vader moet opvoeden....eigenlijk zeg je dat je moeder en broer ook niet deugen want die zien niet wat jij ziet.......
Ze voedt niet op. Ze geeft haar grenzen aan en geeft aan hoe ze behandeld wil worden. Dat hij er niks mee doet is aan hem.
Iemand van 24 is gewoon volwassen en geen puber, dat jij zo praat over deze situatie zegt vooral iets over jou.
Wacht niet op een goede dag; maak er een!
woensdag 21 oktober 2020 om 16:00
+1tammekastanje schreef: ↑21-10-2020 15:55Ze voedt niet op. Ze geeft haar grenzen aan en geeft aan hoe ze behandeld wil worden. Dat hij er niks mee doet is aan hem.
Iemand van 24 is gewoon volwassen en geen puber, dat jij zo praat over deze situatie zegt vooral iets over jou.
woensdag 21 oktober 2020 om 16:02
Daarom gebruik ik woorden als ‘op basis van je OP’, ‘het klinkt’ en ‘lijkt’. We kunnen toch niets meer weten?_horizon_ schreef: ↑21-10-2020 14:20Het is niet ok om TO’s problemen te bagatelliseren. Je weet de details niet; en bent niet in de positie om te oordelen over de relatie van TO met haar vader en de impact die het op haar heeft. Jarenlange emotionele verwaarlozing kan bijvoorbeeld net zo schadelijk zijn als fysiek of verbaal geweld.
Hakuna Matata
woensdag 21 oktober 2020 om 16:08
Ik sta er nog steeds alleen in. Ik vind dat prima, ja, het is moeilijk geweest maar het is zoals het is. In mijn geval heeft het mij mijn familie gekost, maar anders had het me mezelf gekost.belgali schreef: ↑21-10-2020 14:42Ik had vroeger ook een onveilige thuissituatie. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om niet te breken, maar een manier gevonden om dingen me niet meer te laten raken. Maar in mijn omgeving snapte iedereen juist wel goed mijn beweegredenen en stond ik er niet alleen in. Dus als ik toch gebroken zou hebben, zou ik daar geen negatieve feedback op verwacht hebben.
Dat is natuurlijk maar mijn persoonlijke beleving. Ik begrijp dat jij ook alleen hebt gestaan daarin ? Dat vind ik oprecht naar.
Toch lijkt het me goed om ook naar je eigen deel in een dynamiek te kijken. Zo heb ik dus geleerd om dingen af te sluiten/buiten mezelf te plaatsen en het beest niet te voeden met nieuwe drama. In mijn geval heeft dat een manier van omgaan met zich meegebracht die op termijn toch ook nog veel goeds heeft gebracht. Ik ben er zelf sterker van geworden. Ik heb ook geleerd in relaties met anderen om wat ik daar geleerd heb toe te passen, zodat ik nu meer keuzes heb dan enerzijds laten kwetsen en anderzijds weglopen.
Nu is mijn vader er niet meer en ben ik blij dat ik toch een bepaalde vorm van relatie heb behouden. Was het de ideale ? Nee verre van. Maar toch kan ik nu ook met compassie kijken naar wat er wel nog is geweest. Zoals iemand anders zei: het was grotendeels onkunde van zijn kant.
Niet alles is op te lossen. Niet alle onkunde hoeft geaccepteerd te worden. Niemand hoeft de wereld te dragen voor een ander als hij dat niet wil of kan.
Dat ts dit wil, betekent absoluut niet dat ze niet naar zichzelf kijkt of heeft gekeken. Dat is zo simpel om te stellen.
Ook ik heb naar mezelf gekeken. Ik heb dingen geprobeerd. Gevochten, getrokken. En afscheid genomen.
En dat heeft me, net als jouw keuze, sterker gemaakt en gelukkiger.
Dus mijn advies aan TS kan alleen maar zijn... Doe wat voor jou goed voelt, OOK als dat betekent dat je iemand niet meer of een tijd niet meer ziet. Je hoeft het aan niemand uit te leggen, ze hoeven het niet te snappen, alleen te accepteren.
En let heel goed op je grenzen met zo'n familie.
Wacht niet op een goede dag; maak er een!
woensdag 21 oktober 2020 om 16:09
woensdag 21 oktober 2020 om 16:13
