Date wil/kan niet accepteren dat ik niet meer verder wil

Hoi allemaal,

Een week of tien heb ik gedate / omgang gehad met een man, ik ben 44 en hij 43. Een hele lieve man, wel één die van begin af aan wel hard van stapel liep, na 4 vier weken zei hij al dat hij van me hield bijvoorbeeld.
Verder was het wel gewoon gezellig, hebben een goede klik en een leuke, als was het dan een korte, tijd gehad.

Ik ben al een jaar of zeven alleen, ik ben zwaar overspannen en depressief geweest de afgelopen jaren en slik ook behoorlijk zware medicijnen die vervelende bijwerkingen hebben maar waar ik helaas nog niet zonder kan.
Ik ben de laatste paar weken tot de ontdekking gekomen dat het teveel van me vergt om een relatie met iemand op te bouwen en te onderhouden.

Ik werd zenuwachtig en gestresst omdat er dan iemand is die me wilt zien, wat natuurlijk logisch is. Maar ik voelde een soort van druk op me komen en kreeg een benauwd gevoel. Moeten haasten na het werk om op tijd naar hem toe te kunnen gaan bijvoorbeeld.

Mezelf op moeten tutten in plaats van in de avond lekker op de bank voor de tv. Het klinkt misschien pietluttig allemaal maar ik merk dat ik rust nodig heb. Ik kan het niet aan. Ik heb ook nog in mijn eentje de zorg voor een puberzoon van 16 die behoorlijk aan het puberen is en waar ik mijn handen vol aan heb. Kortgezegd ik trek het niet om een relatie aan te gaan.

Nu wil mijn date, laat ik het zo maar even noemen, hier niets van weten. Blijft zeggen dat hij alles voor me wilt doen en dat hij niet zonder me kan. Dit soort termen gebruikte hij al heel snel en ik ben fout geweest door hetzelfde te zeggen. Hij was gelijk al heel beklemmend met uitspraken en apjes dat hij nooit meer zonder me wilde en ik ben hierin meegegaan omdat ik hem niet wilde kwetsen maar het is me teveel.

Sorry voor het warrige verhaal. Ik voel me heel schuldig nu omdat ik niet ver wil en hem valse hoop heb gegeven. Hij blijft maar sturen dat hij niet zonder me kan en dat het nu helemaal niet goed met hem gaat doordat ik niet verder wil.

Wat moet ik doen. Ik wil niemand verdriet doen maar het is me gewoon teveel. Ik ben nooit meer dezelfde geworden na mijn overspannenheid /burn out. En nu voel ik me weer terugglijden in dat zwarte gat door schuldgevoel. Maar ik moet en wil er zijn voor mijn zoon.

Ben ik echt zo slecht als ik hem valse hoop heb gegeven met zeggen ik hou van jou een week terug nog (vooral omdat hij dat zei) maar dat ik nu niet verder wil? Hij doet alsof hij doodgaat van verdriet nu. Voel me zo schuldig.