De druk van het vinden van een relatie

-April- schreef: ↑

23-05-2023 12:16

Uiteindelijk kwam ik m tegen op m’n 32e, op m’n 35e zijn we getrouwd. Als laatste in mijn vriendenkring. Zeg ik daarmee dat het gegarandeerd goed komt? Zeker niet, je moet geluk hebben en er ook een beetje voor werken in die zin dat je je zelf onder de mannen blijft begeven. En dat vond ik best lastig inmiddels 30+, drukke baan en dan liever met vriendinnen uitgaan ipv daten en nieuwe mensen leren kennen. Vond dat energievretend.

Ik vond je hele post goed, maar waarom dan dat zinnetje "Zeg ik daarmee dat het gegarandeerd goed komt?" .
Waarom zie je een relatie krijgen als goedkomen? Ook zonder relatie is het leven gewoon goed, er valt niks goed te komen.

xiongmao schreef: ↑

23-05-2023 22:09

Ik vond je hele post goed, maar waarom dan dat zinnetje "Zeg ik daarmee dat het gegarandeerd goed komt?" .
Waarom zie je een relatie krijgen als goedkomen? Ook zonder relatie is het leven gewoon goed, er valt niks goed te komen.

Fair point.
Ongelukkig uitgedrukt. Ik dacht aan de situatie waarbij mensen geruststellend zeggen dat je heus wel iemand tegenkomt. Dat hoeft niet zo te zijn. Maar dan kun je inderdaad nog steeds een prima leven hebben.

Fitgirl schreef: ↑

23-05-2023 17:52

Ik krijg ontzettend de kriebels van deze norm!! En ik geloof ook niet dat deze norm een mens nou écht gelukkig maakt! Sommige uiteraard wel, maar come on...

En weet je waar ik ook zo de kriebels van krijg?

Social media profiel foto's (FB, WhatsApp, Insta), waar alleen (!) de kinderen op staan! Ik vind dat ontzettend irritant en een beetje tenenkrommend. Een aantal vriendinnen hebben dat en het lijkt alsof ik met die kinderen zit te appen ipv met hen. Zij zijn zelf toch ook nog iemand? Doe dan een foto van jezelf samen met je kind ipv alleen de kinderen..

Sorry voor degene die dit ook hebben en zich nu aangesproken voelen

Haha ik snap je helemaal. Toen ik nog geen kind had vond ik het zo STOREND dat gesprekken soms alleen maar over de kinderen gingen en dat die kinderen vergroeid leken met mijn vriendinnen.

Nu ik zelf moeder ben begrijp ik dat beter. Het zal voor iedere vrouw anders zijn, maar in mijn geval is het zo dat mijn kind inderdaad intense emoties heeft losgemaakt die ik hiervoor niet voor mogelijk had gehouden. Ook gescheurde vagina hier
Waar het hart vol van is….

En dan komt daar nog bij dat de kinderzorg een groot deel van mijn tijd opslurpt dus als ik ergens iets te klagen heb dan heeft mijn kind er vaak direct of indirect mee te maken.

Andere moeders hebben hetzelfde en je deelt dus een grote gemeenschappelijke factor met een grote groep wildvreemde vrouwen. Dat schept gespreksstof. Ik had pas een etentje met mensen die ik niet kende en toen zei 1 vrouw uiteindelijk dat ze blij was dat ze met alleen moeders aan tafel zat zodat we ongestoord de hele avond over de kinderen konden praten zonder iemand voor het hoofd te stoten.

En dat voelde goed.
Terwijl ik tegelijkertijd vaak ook zo’n enorme drang heb om ook nog mezelf te zijn. Ik ga GRAAG uit zonder mijn kind. Ik zie mijn kinderloze vriendinnen ook nog heel graag en heb het dan soms ook niet zo graag over mijn kind. Dan geniet ik gewoon van het gesprek tussen 2 volwassenen.

Dus ik snap beide kanten. Van beide kanten is er geen kwade wil denk ik, maar soms is het moeilijk weer nader tot elkaar te komen

-April- schreef: ↑

24-05-2023 23:24

Fair point.
Ongelukkig uitgedrukt. Ik dacht aan de situatie waarbij mensen geruststellend zeggen dat je heus wel iemand tegenkomt. Dat hoeft niet zo te zijn. Maar dan kun je inderdaad nog steeds een prima leven hebben.

Een prima leven, ondanks dat je geen relatie hebt?
Het maakt niet uit welke woorden je kiest, wat je werkelijk denkt en voelt, dringt er toch wel doorheen. En dat is prima.

Toen ik na ruim 10 jaar single een relatie kreeg, waren er mensen die mij om de nek vlogen om te feliciteren dat ik nu eindelijk gelukkig kon worden (letterlijke woorden). Dezelfde mensen hadden me in de 10 jaar daarvoor steeds aangemoedigd en bevestigd met ‘go girl, leef je leven!’ Ik voelde me daar toen wel een beetje door verraden.

viamia schreef: ↑

22-05-2023 17:25

Ik herken het wel. Single begin 30 hier en al een tijdje alleen. Ik ben zelf wel content met mijn leven, maar als mijn oudtante me zegt dat het met mij 'nog wel goed komt' dan raakt me dat wel. Vooral omdat zij zelf zo veel verdriet altijd heeft gehad over het verlies van haar man en het feit dat ze nooit kinderen kon krijgen terwijl ze dat wel had gewild. En omdat ze bang is dat ik dat verdriet ook heb/krijg. Is nu niet aan de orde gelukkig, maar het komt wel aan.

Het is van haar ook geen oordeel. Voel het oordeel van anderen wel, een vriendin van mijn moeder appte me uit het niets: 'goh ik moet me nergens mee bemoeien enzo, maar ja weet je wel dat je vruchtbaarheid na je 30e wel heel hard achteruit gaat??'. Die heb ik gelijk geblokt. Waar bemoei je je mee.

Zo wat onbeschoft dit!
Hoe haalt zo iemand zich dat in haar hoofd. Zo’n bericht laat ook zien dat er over jou gepraat werd.
Goed dat je haar hebt geblokt.

Solomio schreef: ↑

22-05-2023 08:59

Op een gegeven moment houden dat soort opmerkingen weer op.
Ik ben nu 59 en hoor het al jaren niet meer.
Even volhouden dus.

Klopt heb ik ook.

kindrebel schreef: ↑

25-05-2023 09:09

Een prima leven, ondanks dat je geen relatie hebt?
Het maakt niet uit welke woorden je kiest, wat je werkelijk denkt en voelt, dringt er toch wel doorheen. En dat is prima.

Toen ik na ruim 10 jaar single een relatie kreeg, waren er mensen die mij om de nek vlogen om te feliciteren dat ik nu eindelijk gelukkig kon worden (letterlijke woorden). Dezelfde mensen hadden me in de 10 jaar daarvoor steeds aangemoedigd en bevestigd met ‘go girl, leef je leven!’ Ik voelde me daar toen wel een beetje door verraden.

Nou dat zou ik niet snel doen hoor. Wat een aparte gedachtegang. Ik kan me ook niet herinneren dat ik felicitaties kreeg toen ik na 10 jaar een relatie kreeg. Ik kreeg wel felicitaties bij mijn huwelijk en de geboorte van mijn kind, dat lijkt me logisch. Verder verberg ik ook niet wat ik daadwerkelijk voel. Ik ben gewoon blij met mijn man en in mijn geval is dat leuker dan toen ik single was.

Maar er zijn ook mensen voor wie dat niet geldt, dat kun je toch niet generaliseren? Daarom is die norm wel enigszins storend. Sommige mensen zijn liever alleen. En voor mij persoonlijk geldt ook: liever geen relatie dan een slechte relatie.

-April- schreef: ↑

25-05-2023 10:39

Sommige mensen zijn liever alleen. En voor mij persoonlijk geldt ook: liever geen relatie dan een slechte relatie.

Dat je geen relatie hebt en daar tevreden mee bent, betekent niet per se dat je "liever alleen bent."

Het is blijkbaar moeilijk voor te stellen dat je ook het leven kan aanvaarden zoals het is, dus niet "liever in een relatie" of "liever alleen" of "liever kinderen" of "liever niet." Dat zijn nou bij uitstek dingen die niet altijd maakbaar zijn. Hoe gek dat voor sommigen misschien ook klinkt.

Je kan je daartoe leren verhouden, zonder daar gelukkiger of ongelukkiger van te worden.

Ik draag soms een trui en soms alleen een t-shirt, dat betekent niet dat ik "liever truien draag" of "liever geen truien draag."

Vage schreef: ↑

25-05-2023 10:56

Dat je geen relatie hebt en daar tevreden mee bent, betekent niet per se dat je "liever alleen bent."

Het is blijkbaar moeilijk voor te stellen dat je ook het leven kan aanvaarden zoals het is, dus niet "liever in een relatie" of "liever alleen" of "liever kinderen" of "liever niet." Dat zijn nou bij uitstek dingen die niet altijd maakbaar zijn. Hoe gek dat voor sommigen misschien ook klinkt.

Je kan je daartoe leren verhouden, zonder daar gelukkiger of ongelukkiger van te worden.

Ik draag soms een trui en soms alleen een t-shirt, dat betekent niet dat ik "liever truien draag" of "liever geen truien draag."

Dat lijkt me logisch