Relaties
alle pijlers
Depressie partner
zaterdag 25 juni 2022 om 16:19
Mijn man en ik zijn een aantal jaar samen en hebben inmiddels 2 jonge kinderen (1 en 2 jaar). Hij is altijd al wel gevoelig geweest voor depressies, en ik heb hem vaker zien struggelen in zijn leven. Alleen sinds de geboorte van onze 2e dochter is het erg bergafwaarts gegaan. Inmiddels is het zo ernstig dat een opname een optie is, maar hij vindt dat een erg grote stap en zolang het kan, wil hij graag nog thuisblijven zelf. Ik vind het ontzettend zwaar hem zo te zien lijden. Ik heb zelf geen ervaring met depressies (wel met angsten en therapieen, maar zo'n depressie als hij nu heeft ken ik niet). Het drukt inmiddels zo op ons gezin. Hij kan het niet aan met onze dochters, werkt dus niet en ligt het liefst de hele dag in bed en zijn vrolijkheid is compleet weg. Ik vind het vreselijk voor hem. Ik wil hem helpen, maar ik kan hem moeilijk bereiken.
Hij staat op de wachtlijst voor hulp, hij gaat meerdere dagen per week therapie krijgen met optie om daar te blijven slapen. Maar het kan nog maanden duren voor hij daar daadwerkelijk mee kan starten. En ik weet uit ervaring dat het ook niet meteen beter met je hoeft te gaan als je hulp gaat krijgen. Het is dus nog een lange weg. De huisarts had wel aangegeven dat hij op de verkorte wachtlijst staat, maar blijkbaar duur het dan alsnog erg lang.
Ikzelf ben fysiek niet helemaal gezond (ook 100% arbeidsongeschikt verklaard dus ik werk niet). We zitten continue met zn allen thuis. Hebben inmiddels ook veel irritaties en ruzietjes over vanalles en nog wat. Ben net in huilen uitgebarsten dat ik het zo ook niet trek. Maar voel me dan meteen schuldig want hij kan er niks aan doen en doet echt zijn best verder.
Heeft iemand ervaring hiermee? Of tips? Hoe we hier doorheen kunnen komen.
Bedankt, ik vond het al fijn het van me af te kunnen schrijven.
Overigens helpen mijn ouders en zijn ouders ons ontzettend veel dus dat geeft lucht. Maar dat is niet genoeg blijkbaar.
Hij staat op de wachtlijst voor hulp, hij gaat meerdere dagen per week therapie krijgen met optie om daar te blijven slapen. Maar het kan nog maanden duren voor hij daar daadwerkelijk mee kan starten. En ik weet uit ervaring dat het ook niet meteen beter met je hoeft te gaan als je hulp gaat krijgen. Het is dus nog een lange weg. De huisarts had wel aangegeven dat hij op de verkorte wachtlijst staat, maar blijkbaar duur het dan alsnog erg lang.
Ikzelf ben fysiek niet helemaal gezond (ook 100% arbeidsongeschikt verklaard dus ik werk niet). We zitten continue met zn allen thuis. Hebben inmiddels ook veel irritaties en ruzietjes over vanalles en nog wat. Ben net in huilen uitgebarsten dat ik het zo ook niet trek. Maar voel me dan meteen schuldig want hij kan er niks aan doen en doet echt zijn best verder.
Heeft iemand ervaring hiermee? Of tips? Hoe we hier doorheen kunnen komen.
Bedankt, ik vond het al fijn het van me af te kunnen schrijven.
Overigens helpen mijn ouders en zijn ouders ons ontzettend veel dus dat geeft lucht. Maar dat is niet genoeg blijkbaar.
zaterdag 25 juni 2022 om 20:07
LaParisienne schreef: ↑25-06-2022 19:50Antidepressiva slikt ie ja maar pas een paar weken en kan wel even duren voor dat echt gaat helpen zei de huisarts
Dat zal binnen nu en enkele weken toch wel wat effect gaan hebben denk ik? Dat plus af en toe even weg van elkaar zal misschien net genoeg zijn om de tijd te overbruggen tot er hulp komt.
Zorg ondertussen ook goed voor jezelf hè. Als jij ook omvalt dan ben je nog verder van huis.
zaterdag 25 juni 2022 om 20:10
Hijzelf ook mag ik toch aannemen. Het klinkt allemaal niet zo verstandig, twee kinderen zo kort op elkaar, maar ze hebben neem ik aan niet verwacht dat het nu zo erg zou zijn.
TO, ik zou zoals al aangeraden is advies vragen hoe jij het beste kan handelen. Bij de POH bijvoorbeeld. Als hij op bed ligt zou ik wel echt gaan oefenen om niet in de sombere energie te blijven hangen. Ga erop uit met de kinderen als je dat ervoor nodig hebt maar probeer ook te oefenen om dat thuis los te kunnen laten.
zaterdag 25 juni 2022 om 20:30
Inderdaad. Ik vind die reactie vrij bijzonder, alsof zij hem iets heeft aangedaan door twee kinderen met hem te krijgen. Hij heeft daar zelf ook voor gekozen - en inderdaad, misschien hebben ze de situatie onderschat, maar dat kun je dan toch moeilijk haar aanrekenen. Hij was daar ook bij.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 25 juni 2022 om 20:58
Veel sterkte. Ik lees dat je veel van je man houdt want je verplaatst je in hem. Denk echter ook aan jezelf, want je kindjes steunen ook op je.
Hij zal in zijn toestand minder oog hebben voor jullie belang (neem ik aan). Zorg dus voor een vangnet en emotionele ondersteuning voor jezelf. Bij familie, vrienden of bv huisarts. Dat soort partijen kunnen objectief met jou en jouw belang meedenken.
Hij zal in zijn toestand minder oog hebben voor jullie belang (neem ik aan). Zorg dus voor een vangnet en emotionele ondersteuning voor jezelf. Bij familie, vrienden of bv huisarts. Dat soort partijen kunnen objectief met jou en jouw belang meedenken.
zaterdag 25 juni 2022 om 21:40
To, als ik terug kijk op een loodzware episode/tijd die ons gezin had, dan wil ik je meegeven om goed in verbinding en in gesprek te blijven. Om vooral samen te balen van deze moeilijke situatie in plaats van boos te zijn op elkaar.
Verder nog een idee. Zou hij terecht kunnen bij het FACT team? Dan is er zowel dagelijkse ondersteuning als psychologische hulp mogelijk.
Verder nog een idee. Zou hij terecht kunnen bij het FACT team? Dan is er zowel dagelijkse ondersteuning als psychologische hulp mogelijk.
zaterdag 25 juni 2022 om 21:54
Wat een goede en fijne tips van jullie, dank! Kunnen we zeker wat mee.
Ik vind het moeilijk mijn man zo te zien, ik herken hem niet meer als de man die ik vroeger ontmoet heb. Het is een schim van zichzelf geworden en vooral controledrang en somberheid staat centraal nu (en dat drukt dus ook zo op het gezin). Het lijkt soms dat er een donderwolk in huis is terwijl ik hem vooral ken als een hele vrolijke man. Ik ben weleens bang dat mijn oorspronkelijke man weg is, en hij dit nu voor altijd is. Hij valt ook vaak stil als we praten wat het nog moeilijker maakt.
Ik vind het moeilijk mijn man zo te zien, ik herken hem niet meer als de man die ik vroeger ontmoet heb. Het is een schim van zichzelf geworden en vooral controledrang en somberheid staat centraal nu (en dat drukt dus ook zo op het gezin). Het lijkt soms dat er een donderwolk in huis is terwijl ik hem vooral ken als een hele vrolijke man. Ik ben weleens bang dat mijn oorspronkelijke man weg is, en hij dit nu voor altijd is. Hij valt ook vaak stil als we praten wat het nog moeilijker maakt.
zaterdag 25 juni 2022 om 22:50
Wat heftig voor jou, voor je man en voor jullie gezin.
Ik wil even reageren op je laatste bericht.
Ik snap je angst, maar ik wil je graag mijn eigen ervaring vertellen in de hoop dat dat je hoop geeft.
Ik ben altijd wel iemand geweest met de neiging tot doemdenken/negatief denken. Maar een aantal jaar geleden werd ik na maanden therapie gediagnosticeerd met een depressie met suïcidale gedachten.
Ik (en mijn man en kinderen) zijn echt door een donker dal gegaan, maar ik kan je vol overtuiging vertellen dat het beter met me gaat dan ooit!
Ik heb nog een tijd therapie gehad (bij een psycholoog) en na een zoektocht naar de juiste medicatie heb ik 2 medicijnen en het gaat echt heel erg goed en ik ben al ruim 1,5 jaar stabiel.
Dus blijf erin geloven, ondanks dat dat heel moeilijk is als je er midden in zit.
En natuurlijk moet je zelf rechtop kunnen blijven staan en voor je kinderen kunnen zorgen.
Maar vanuit de andere kant wil ik je juist meegeven: blijf achter je man staan, blijf hem zien zoals hij was, want hij kan er echt niets aan doen dat hij zich zo voelt. Dat gevoel is zo allesoverheersend, zeker tijdens het opbouwen van de medicatie.
Alleen al het gevoel dat mijn man er voor me was en ik er niet alleen voor stond...dat was alles dat ik nodig had.
Ik wil even reageren op je laatste bericht.
Ik snap je angst, maar ik wil je graag mijn eigen ervaring vertellen in de hoop dat dat je hoop geeft.
Ik ben altijd wel iemand geweest met de neiging tot doemdenken/negatief denken. Maar een aantal jaar geleden werd ik na maanden therapie gediagnosticeerd met een depressie met suïcidale gedachten.
Ik (en mijn man en kinderen) zijn echt door een donker dal gegaan, maar ik kan je vol overtuiging vertellen dat het beter met me gaat dan ooit!
Ik heb nog een tijd therapie gehad (bij een psycholoog) en na een zoektocht naar de juiste medicatie heb ik 2 medicijnen en het gaat echt heel erg goed en ik ben al ruim 1,5 jaar stabiel.
Dus blijf erin geloven, ondanks dat dat heel moeilijk is als je er midden in zit.
En natuurlijk moet je zelf rechtop kunnen blijven staan en voor je kinderen kunnen zorgen.
Maar vanuit de andere kant wil ik je juist meegeven: blijf achter je man staan, blijf hem zien zoals hij was, want hij kan er echt niets aan doen dat hij zich zo voelt. Dat gevoel is zo allesoverheersend, zeker tijdens het opbouwen van de medicatie.
Alleen al het gevoel dat mijn man er voor me was en ik er niet alleen voor stond...dat was alles dat ik nodig had.
zondag 26 juni 2022 om 00:43
Poehhh wat een pittige situatie. Let je goed op jezelf? Wat gebeurt er nu concreet om jou te ondersteunen?
En dit. Wat bedoel je daarmee TO?
zondag 26 juni 2022 om 06:54
Wat fijn om te horen en wat fijn dat het zo goed met jou/jullie gaat! Dankjewel!eenhoornn schreef: ↑25-06-2022 22:50Wat heftig voor jou, voor je man en voor jullie gezin.
Ik wil even reageren op je laatste bericht.
Ik snap je angst, maar ik wil je graag mijn eigen ervaring vertellen in de hoop dat dat je hoop geeft.
Ik ben altijd wel iemand geweest met de neiging tot doemdenken/negatief denken. Maar een aantal jaar geleden werd ik na maanden therapie gediagnosticeerd met een depressie met suïcidale gedachten.
Ik (en mijn man en kinderen) zijn echt door een donker dal gegaan, maar ik kan je vol overtuiging vertellen dat het beter met me gaat dan ooit!
Ik heb nog een tijd therapie gehad (bij een psycholoog) en na een zoektocht naar de juiste medicatie heb ik 2 medicijnen en het gaat echt heel erg goed en ik ben al ruim 1,5 jaar stabiel.
Dus blijf erin geloven, ondanks dat dat heel moeilijk is als je er midden in zit.
En natuurlijk moet je zelf rechtop kunnen blijven staan en voor je kinderen kunnen zorgen.
Maar vanuit de andere kant wil ik je juist meegeven: blijf achter je man staan, blijf hem zien zoals hij was, want hij kan er echt niets aan doen dat hij zich zo voelt. Dat gevoel is zo allesoverheersend, zeker tijdens het opbouwen van de medicatie.
Alleen al het gevoel dat mijn man er voor me was en ik er niet alleen voor stond...dat was alles dat ik nodig had.
zondag 26 juni 2022 om 07:00
Mijn ouders hebben voorgesteld dat ik 2 dagen per week naar hen kan gaan met de kids. Mijn man is aan het kijken of hij een paar dagen naar een hotel/huisje kan gaan. We gaan morgen de HA bellen voor een afspraak.
Ik doe gelukkig wel mn eigen ding nog, alleen het lastige is dat ik hem niet een paar uur alleen kan laten met de kinderen thuis. Maar we hebben mensen om ons heen die op de kinderen passen dan dus dat is fijn.
Ik ben laatst een week weggeweest met mijn vader en de kinderen en merkte toen hoeveel rust het mij gaf en dat er weer "lucht" was. Dat deed mij goed, aan de andere kant vind ik het thuis nu zwaarder dan eerst.
Over controledrang: beetje ocd denk ik? Ik ben er niet in gespecialiseerd maar zo van: als ik dit en dit doe, dan heb ik controle over een situatie. Hij zoekt houvast. Zit allemaal in vrij kleine dingen maar alles bij elkaar merk ik dat ie de hele dag bezig is met een bepaalde controle te houden. Overigens heeft die controle niets met mij of de kinderen te maken mochten anderen dat denken.
maandag 27 juni 2022 om 13:32
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
