Relaties
alle pijlers
Dilemma
woensdag 31 oktober 2007 om 12:27
Hoi
Ik wil even jullie mening horen over het volgende.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaren samen en hierin hebben we de nodige strubbelingen al gehad (zal ik niet teveel over uitweiden).
Op het moment wonen wij niet samen. Reden hiervan is dat mijn vriend al geruime tijd geen baan heeft (zit om verschillende redenen thuis). Ik ben van mening dat samenwonen pas goed kan werken als we in een situatie stappen die gelijkwaardig is.
Natuurlijk kan er als je samenwoont of getrouwd bent altijd iets gebeuren waardoor de 1 of de ander thuis komt te zitten, maar dat vind ik een ander verhaal.
Nu is het zo, dat mijn vriend dus een uitkering heeft en dat is geen vetpot. Hij heeft er wel voor gekozen een tijd geleden om in een andere woning te gaan zitten die behoorlijk duur is. Hierdoor heeft hij vaak weinig geld over.
Ik daarentegen heb een goeie baan en woon bij mijn ouders. hierdoor hou ik meer geld over per maand om bv. iets voor mezelf te kopen. Ik heb af en toe echt het idee dat hij dit niet kan uitstaan. *begrijpelijk misschien*, omdat hij dit dus niet kan.
Maar nu komt het: ik ben in de weekenden vaak bij hem. Nu heb ik er altijd voor gezorgd, dat als ik in de weekenden bij hem ben, dat ik dan voor boodschappen zorg, ook extra dingetjes, of ik betaal een keer uit eten, ik koop regelmatig iets leuks, etc...ik draag ook mijn steentje bij in t huishouden dan (de laatste tijd ging dit mij ook irriteren omdat hij bij de kassa steevast met zn handen in zn zakken bleef staan, dus hier kwamen wel eens discussies over).
Nu vindt mijn vriend dit niet meer genoeg. Hij wil samenwonen. Dat is begrijpelijk, in principe wil ik dat ook wel, maar het probleem is dus dat hij geen baan heeft. Nu gaat het mij niet per se om die lage uitkering/inkomsten, maar meer om het feit dat hij overdag niks om handen heeft en dat ik me daaraan erger (ik erger me daar nu al vaker aan) met alle gevolgen van dien. Ik vind het dan gewoon niet gelijkwaardig tussen ons. Ik ken mezelf, ik ga me daar alleen maar meer aan ergeren als we samen zouden wonen (hebben we al ooit gedaan).
Dus ik heb bij hem aangegeven dat ik pas weer wil samenwonen als hij (uitzicht heeft op) werkt. Maar hij wil NU verandering in onze situatie (die overigens al erg lang duurt).
Hij vindt het namelijk niet eerlijk dat ik zoveel geld te besteden heb, en hij nagenoeg niets. Dus hij vindt dat ik hem geld moet gaan geven om in de weekenden bij hem te zijn....of in elk geval een soortgelijke regeling (geld) totdat hij werk heeft en wij kunnen gaan samenwonen. Hij vindt dat dat ook een beetje mijn 'plicht' is omdat we al zo lang samen zijn. bovendien zegt hij: ik betaal hier de huur en g/w/l etc..(ik betaal regelmatig/vaak voor hem, hij rijdt altijd kosteloos mee met mijn auto, bovendien kom ik naar hem voor HEM en niet voor zijn woning..hij brengt t alsof ik van hem profiteer...grrr...).. Hij zou dat voor mij ook doen, zegt hij. Ik vind dat belachelijk! Dan moet ik dus opdraaien voor het feit dat hij niet werkt. Hierover zijn we nu al maanden in discussie en ik word er helemaal dol van. hij kan er ook niet over ophouden en onze hele relatie wordt op dit moment hierdoor bepaald.
Mijn vraag aan jullie is: is dit normaal wat mijn vriend van mij vraagt? Of ben ik misschien te star en moet ik hem meer tegemoet komen? Zou samenwonen misschien toch een oplossing zijn, ondanks mijn irritaties? Het begint n cirkeltje te worden....
Ik wil even jullie mening horen over het volgende.
Mijn vriend en ik zijn al een aantal jaren samen en hierin hebben we de nodige strubbelingen al gehad (zal ik niet teveel over uitweiden).
Op het moment wonen wij niet samen. Reden hiervan is dat mijn vriend al geruime tijd geen baan heeft (zit om verschillende redenen thuis). Ik ben van mening dat samenwonen pas goed kan werken als we in een situatie stappen die gelijkwaardig is.
Natuurlijk kan er als je samenwoont of getrouwd bent altijd iets gebeuren waardoor de 1 of de ander thuis komt te zitten, maar dat vind ik een ander verhaal.
Nu is het zo, dat mijn vriend dus een uitkering heeft en dat is geen vetpot. Hij heeft er wel voor gekozen een tijd geleden om in een andere woning te gaan zitten die behoorlijk duur is. Hierdoor heeft hij vaak weinig geld over.
Ik daarentegen heb een goeie baan en woon bij mijn ouders. hierdoor hou ik meer geld over per maand om bv. iets voor mezelf te kopen. Ik heb af en toe echt het idee dat hij dit niet kan uitstaan. *begrijpelijk misschien*, omdat hij dit dus niet kan.
Maar nu komt het: ik ben in de weekenden vaak bij hem. Nu heb ik er altijd voor gezorgd, dat als ik in de weekenden bij hem ben, dat ik dan voor boodschappen zorg, ook extra dingetjes, of ik betaal een keer uit eten, ik koop regelmatig iets leuks, etc...ik draag ook mijn steentje bij in t huishouden dan (de laatste tijd ging dit mij ook irriteren omdat hij bij de kassa steevast met zn handen in zn zakken bleef staan, dus hier kwamen wel eens discussies over).
Nu vindt mijn vriend dit niet meer genoeg. Hij wil samenwonen. Dat is begrijpelijk, in principe wil ik dat ook wel, maar het probleem is dus dat hij geen baan heeft. Nu gaat het mij niet per se om die lage uitkering/inkomsten, maar meer om het feit dat hij overdag niks om handen heeft en dat ik me daaraan erger (ik erger me daar nu al vaker aan) met alle gevolgen van dien. Ik vind het dan gewoon niet gelijkwaardig tussen ons. Ik ken mezelf, ik ga me daar alleen maar meer aan ergeren als we samen zouden wonen (hebben we al ooit gedaan).
Dus ik heb bij hem aangegeven dat ik pas weer wil samenwonen als hij (uitzicht heeft op) werkt. Maar hij wil NU verandering in onze situatie (die overigens al erg lang duurt).
Hij vindt het namelijk niet eerlijk dat ik zoveel geld te besteden heb, en hij nagenoeg niets. Dus hij vindt dat ik hem geld moet gaan geven om in de weekenden bij hem te zijn....of in elk geval een soortgelijke regeling (geld) totdat hij werk heeft en wij kunnen gaan samenwonen. Hij vindt dat dat ook een beetje mijn 'plicht' is omdat we al zo lang samen zijn. bovendien zegt hij: ik betaal hier de huur en g/w/l etc..(ik betaal regelmatig/vaak voor hem, hij rijdt altijd kosteloos mee met mijn auto, bovendien kom ik naar hem voor HEM en niet voor zijn woning..hij brengt t alsof ik van hem profiteer...grrr...).. Hij zou dat voor mij ook doen, zegt hij. Ik vind dat belachelijk! Dan moet ik dus opdraaien voor het feit dat hij niet werkt. Hierover zijn we nu al maanden in discussie en ik word er helemaal dol van. hij kan er ook niet over ophouden en onze hele relatie wordt op dit moment hierdoor bepaald.
Mijn vraag aan jullie is: is dit normaal wat mijn vriend van mij vraagt? Of ben ik misschien te star en moet ik hem meer tegemoet komen? Zou samenwonen misschien toch een oplossing zijn, ondanks mijn irritaties? Het begint n cirkeltje te worden....
woensdag 31 oktober 2007 om 12:34
Dit gaat een interessant topic worden. Meestal zijn de namelijk de vrouwen die minder verdienen en vinden dat hun partner meer moet bijspringen. Ik geef je groot gelijk dat je van je vriend gelijke inbreng verwacht. Wat mij betreft beperkt zich dat niet tot de financiën maar gaat gelijkheid ook over verdeling van zorgtaken. Hoedanook: het lijkt me dat nu gaan samenwonen geen oplossing is. Hij is een grote jongen neem ik aan? Mooi, dan wordt het tijd dat hij eerst voor zichzelf leert zorgen. Daarna kunnen jullie altijd nog gaan samenwonen.
woensdag 31 oktober 2007 om 12:40
lijkt mij niet normaal, jij bent niet verantwoordelijk voor zijn werkloosheid (of heb je hem opgeloten in zijn huis?);)
maar ja , van zijn gezichtspunt gezien, je kunt t altijd proberen of je vriendin er in trapt en jou gaat onderhouden,
Heeft hij al zakgeld gevraagd ook aan je?
En het is nogal makkelijk om te zeggen wat je zou doen in een situatie die zich niet voordoet.
naar mijn idee , ben je hem al genoeg tegemoet gekomen
bij samenwonen worden de irritaties alleen maar erger ben ik bang, dan wordt t hem helemaal makkelijk gemaakt om geld uit te geven, och jij doet de boodschappen wel, dan ka ik van mijn uitkering wel wat voor mn hobby kopen
Ik zou maar gewoon even nog zo star blijven
groetjes
maar ja , van zijn gezichtspunt gezien, je kunt t altijd proberen of je vriendin er in trapt en jou gaat onderhouden,
Heeft hij al zakgeld gevraagd ook aan je?
En het is nogal makkelijk om te zeggen wat je zou doen in een situatie die zich niet voordoet.
naar mijn idee , ben je hem al genoeg tegemoet gekomen
bij samenwonen worden de irritaties alleen maar erger ben ik bang, dan wordt t hem helemaal makkelijk gemaakt om geld uit te geven, och jij doet de boodschappen wel, dan ka ik van mijn uitkering wel wat voor mn hobby kopen
Ik zou maar gewoon even nog zo star blijven
groetjes
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 31 oktober 2007 om 12:43
Het gaat er misschien niet om dat hij geen baan heeft maar om het feit dat jij vindt dat hij niet genoeg zn best doet?
Jij woont bij je ouders, dat is natuurlijk ook een beetje de makkelijke weg. Geen lasten en veel geld te besteden.
Hij geen baan, wel duur huis.
Ik vind jouw voorwaarde wel prima. Samenwonen mits hij een baan heeft.
Tenzij hij natuurlijk echt niet kan werken. Dan moet je je er bij neerleggen dat het een ongelijke situatie zal blijven, en dat jij de financiele kant van het verhaal op je moet nemen.
Jij woont bij je ouders, dat is natuurlijk ook een beetje de makkelijke weg. Geen lasten en veel geld te besteden.
Hij geen baan, wel duur huis.
Ik vind jouw voorwaarde wel prima. Samenwonen mits hij een baan heeft.
Tenzij hij natuurlijk echt niet kan werken. Dan moet je je er bij neerleggen dat het een ongelijke situatie zal blijven, en dat jij de financiele kant van het verhaal op je moet nemen.
woensdag 31 oktober 2007 om 12:47
Tja, als jij het hele weekend bij hem bent, lijkt het me logisch dat je ook het een en ander betaalt. Maar dat doe je dus al, dus dat is het probleem niet.
Bijdragen in gas-water-licht komt me dan wat overdreven voor, ik neem aan dat je ook niet precies afmeet hoveel jij daadwerkelijk van de gehaalde boodschappen opeet.
Het lijkt er dus een beetje op dat hij wil samenwonen, mede vanwege het financièle voordeel.
Als je je nu al zo irriteert aan zijn gedrag en de ontstane situatie, lijkt gaan samenwonen mij het slechtste idee ter wereld.
Erger je je alleen aan de financièle discussie of ook-vooral aan het feit dat hij niet werkt en mogelijk in jouw ogen niet voldoende moeite doet om een baan te vinden?
Heb je misschien weinig vertrouwen in zijn (financièle) beslissingen, omdat hij ondanks zn uitkeringssituatie toch in een ander (te) duur huis is gaan wonen?
Bijdragen in gas-water-licht komt me dan wat overdreven voor, ik neem aan dat je ook niet precies afmeet hoveel jij daadwerkelijk van de gehaalde boodschappen opeet.
Het lijkt er dus een beetje op dat hij wil samenwonen, mede vanwege het financièle voordeel.
Als je je nu al zo irriteert aan zijn gedrag en de ontstane situatie, lijkt gaan samenwonen mij het slechtste idee ter wereld.
Erger je je alleen aan de financièle discussie of ook-vooral aan het feit dat hij niet werkt en mogelijk in jouw ogen niet voldoende moeite doet om een baan te vinden?
Heb je misschien weinig vertrouwen in zijn (financièle) beslissingen, omdat hij ondanks zn uitkeringssituatie toch in een ander (te) duur huis is gaan wonen?
woensdag 31 oktober 2007 om 12:49
Wat een giller. Hij wil dolgraag met je samenwonen. Maar niet omdat hij zoveel van je houdt, maar omdat hij het oneerlijk vindt dat jij meer geld te besteden hebt.
Heeft hij uitzicht op werk? Heb jij het idee dat het aan hem ligt dat hij geen werk heeft? Lígt het ook aan hem?
Mij persoonlijk zou het niets uitmaken voor het samenwonen an sich of ik veel meer verdien dan mijn partner. Maar zodra dat de réden wordt van het samenwonen zou ik me zeer terughoudend opstellen.
Heeft hij uitzicht op werk? Heb jij het idee dat het aan hem ligt dat hij geen werk heeft? Lígt het ook aan hem?
Mij persoonlijk zou het niets uitmaken voor het samenwonen an sich of ik veel meer verdien dan mijn partner. Maar zodra dat de réden wordt van het samenwonen zou ik me zeer terughoudend opstellen.
woensdag 31 oktober 2007 om 12:59
:
Mijn vraag aan jullie is:
is dit normaal wat mijn vriend van mij vraagt?
Of ben ik misschien te star en moet ik hem meer tegemoet komen?
Zou samenwonen misschien toch een oplossing zijn, ondanks mijn irritaties?
Hallo koelkast,
Wat een vervelende situatie is dit, ik kan me voorstellen dat je dit moeilijk vindt. Toch denk ik dat je het heel goed ziet, je geeft zelf al aan dat je gelijkwaardigheid belangrijk vindt en dat dit niet helemaal zo voelt. Daarnaast geef je aan dat je je er nu al aan ergert dat hij overdag niks om handen heeft. Als je samen in een huis woont wordt je veel meer met elkaar geconfronteerd en kunnen irritaties veel sneller oplopen tot grote ergernissen. Mijn antwoord op je vragen zou zijn:
Nee, ik vind het niet normaal van hem om dit van je te vragen. Nee, ik vind jou niet te star in deze, juist heel realistisch. En samenwonen is geen oplossing voor dit probleem, ik denk dat de irritaties juist erger worden omdat ik zijn drijfveer om te gaan samenwonen niet helemaal zuiver vind. Maar goed, dat is mijn mening, ik ben benieuwd wat anderen hiervan vinden. (Je vriendinnen bijvoorbeeld? Heb je hier al met hen over gepraat? Zij kennen jou en hem natuurlijk beter en hebben hier wellicht een verfrissende kijk op).
Wat je ook besluit, ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe!
woensdag 31 oktober 2007 om 13:00
woensdag 31 oktober 2007 om 13:09
ik vind het stom als hij voor de weekenden een "" vergoeding ?!" vraagt terwijl jij in het weekend naar hem komt ,je hem help met huishouden ,boodschapjes mee neemt en afentoe op jou kosten een etentje en op jou bezine gereden word.. etc.. als je zou samen wonen word dat volgens mij nog veel erger... ongetwijfeld word je dan elke dag leeg getrokken... best sneu dat hij een uitkering heeft.. maar jou er zo mee belasten is niet netjes.. ik raad je aan pas te gaan samen wonen als hij meer financieele zelfstandigheid heeft anders vechten jullie elkaar nog de tent uit...
woensdag 31 oktober 2007 om 13:11
ik ga mee met mabel:
het lijkt idd bijna alsof hij alleen maar vanwege de financiële situatie wil gaan samenwonen. Dan delen jullie de huur en heeft hij meer geld over, jullie doen samen boodschappen en hij houdt weer meer geld over....
Op zich is daar niks mis mee natuurlijk, mits jullie dat alle 2 willen!
Als je je nu al irriteert, zou ik niet(nu) gaan samenwonen met hem (denk dat de iriitaties dan alleen maar groter worden.....)
het lijkt idd bijna alsof hij alleen maar vanwege de financiële situatie wil gaan samenwonen. Dan delen jullie de huur en heeft hij meer geld over, jullie doen samen boodschappen en hij houdt weer meer geld over....
Op zich is daar niks mis mee natuurlijk, mits jullie dat alle 2 willen!
Als je je nu al irriteert, zou ik niet(nu) gaan samenwonen met hem (denk dat de iriitaties dan alleen maar groter worden.....)
woensdag 31 oktober 2007 om 13:12
Dank voor jullie reacties. dat is waar ik al bang voor was inderdaad, precies de reacties zoals ik er zelf over denk nl....ik zoek nl geen bevestiging voor mijn probleem maar een oplossing. En die is er momenteel gewoon niet denk ik, mits ik iets ga doen wat tegen alles waar ik voor sta inga.
Wat mij betreft is de enige oplossing dat hij aan het werk gaat, maar dit gaat de komende tijd nog niet gebeuren.
Om daar nog even op in te haken; mijn vriend kampt met psychische problemen waardoor werken voor hem op dit moment geen optie is. Hij is met therapie bezig en hoopt hierna in een soort van reintegratie-traject te treden. Maar dit kan nogal wat tijd gaan duren. Eerlijk gezegd heb ik er ook weinig vertrouwen in dat dat uberhaubt gaat gebeuren (werken etc.), dat speelt bij mij ook een rol. Als ik nu zeker zou weten dat het goed zou komen dan durfde ik de stap wellicht wel te zetten. maar ik ben gewoon bang dat het gewoon voort blijft duren, totdat uiteindelijk de bom toch barst. en dan is het hele samenwoonproject toch voor niks geweest en ben ik weer terug bij af.....
Ik hou heel veel van hem en ik wil hem niet zomaar kwijt, maar de manier waarop het nu allemaal gaat zorgt ervoor dat het wel gaat gebeuren.
Ik heb zelfs eraan zitten denken om hierover eens te gaan praten met een therapeut (samen, relatietherapie), maar zou dat oplossingen bieden? Misschien een eye-opener voor hem: dat hij zelf wat meer actie moet ondernemen...?
Wat mij betreft is de enige oplossing dat hij aan het werk gaat, maar dit gaat de komende tijd nog niet gebeuren.
Om daar nog even op in te haken; mijn vriend kampt met psychische problemen waardoor werken voor hem op dit moment geen optie is. Hij is met therapie bezig en hoopt hierna in een soort van reintegratie-traject te treden. Maar dit kan nogal wat tijd gaan duren. Eerlijk gezegd heb ik er ook weinig vertrouwen in dat dat uberhaubt gaat gebeuren (werken etc.), dat speelt bij mij ook een rol. Als ik nu zeker zou weten dat het goed zou komen dan durfde ik de stap wellicht wel te zetten. maar ik ben gewoon bang dat het gewoon voort blijft duren, totdat uiteindelijk de bom toch barst. en dan is het hele samenwoonproject toch voor niks geweest en ben ik weer terug bij af.....
Ik hou heel veel van hem en ik wil hem niet zomaar kwijt, maar de manier waarop het nu allemaal gaat zorgt ervoor dat het wel gaat gebeuren.
Ik heb zelfs eraan zitten denken om hierover eens te gaan praten met een therapeut (samen, relatietherapie), maar zou dat oplossingen bieden? Misschien een eye-opener voor hem: dat hij zelf wat meer actie moet ondernemen...?
woensdag 31 oktober 2007 om 13:47
Er is al veel over gezegd, maar ik vind ook dat je beslist niet moet gaan samenwonen op dit moment. De basis lijkt mij niet goed en het feit dat je je nu al ergert lijkt mij ook niet goed. Ik zou gewoon wachten tot hij inderdaad de boel op orde heeft. Bovendien zijn psychische klachten lastig en je weet niet hoe dit zich verder gaat ontwikkelen en hoe snel het beter gaat met je vriend. Is het altijd al zo geweest dat jouw vriend zelf weinig onderneemt, weinig initiatief neemt of sinds hij in de ziektewet zit?
woensdag 31 oktober 2007 om 13:52
Ik moet zeggen dat hij qua initiatief steeds verder achteruit gaat.
is een soort cirkeltje waar hij ook inzit. Hij heeft ook de neiging om altijd alles en iedereen de schuld te geven van zijn situatie, behalve hijzelf. Hij legt het initiatief altijd bij een ander neer, zo ook bij mij in onze relatie. ik vind dat niet eerlijk, maar ik krijg het hem niet duidelijk gemaakt.
woensdag 31 oktober 2007 om 13:55
Ik weet niet of een relatietherapeut hier iets aan kan doen. Hij is kennelijk nog erg met zichzelf bezig, misschien moet hij eerst wat verder zijn met de behandeling voordat relatietherapie een succes kan worden. Het probleem ligt trouwens niet zozeer bij jou. Dus wat moet jij in therapie? jij doet niks fout.
Als ik dat allemaal zo hoor denk ik: wat haal je jezelf aan met zo'n problematisch figuur. Het zal best op zijn tijd een lieve jongen zijn, maar is hij daarmee ook een geschikte levenspartner? Iemand waar je op kunt bouwen als jij het zelf het een keer moeilijk hebt? Hij heeft wel erg weinig oog voor jouw behoeften. Het zal hoop ik zijn psychische gesteldheid zijn, maar er zit ook een stukje egocentrisme in waar ik van vermoed dat dat niet van tijdelijke aard is, maar gewoon de aard van het beestje. Hij kan het nu misschien niet zo goed verbloemen dat hij egocentrisch is, als het wat beter gaat zal hij het proberen te maskeren of smakelijker opdienen dan nu, maar ook dan zul je versteld staan van hoe bot hij af en toe uit de hoek zal komen. Ik ken zat mensen die psychisch in de knoop lagen en die het tegendeel van egocentrisch/egoïstisch waren, dus wat mij betreft staat dat los van de problematiek. Hij is gewoon zo.
De vraag is: kun of wil jij leven met een man/jongen die behoorlijk egoïstisch/egocentrisch is?
Als ik dat allemaal zo hoor denk ik: wat haal je jezelf aan met zo'n problematisch figuur. Het zal best op zijn tijd een lieve jongen zijn, maar is hij daarmee ook een geschikte levenspartner? Iemand waar je op kunt bouwen als jij het zelf het een keer moeilijk hebt? Hij heeft wel erg weinig oog voor jouw behoeften. Het zal hoop ik zijn psychische gesteldheid zijn, maar er zit ook een stukje egocentrisme in waar ik van vermoed dat dat niet van tijdelijke aard is, maar gewoon de aard van het beestje. Hij kan het nu misschien niet zo goed verbloemen dat hij egocentrisch is, als het wat beter gaat zal hij het proberen te maskeren of smakelijker opdienen dan nu, maar ook dan zul je versteld staan van hoe bot hij af en toe uit de hoek zal komen. Ik ken zat mensen die psychisch in de knoop lagen en die het tegendeel van egocentrisch/egoïstisch waren, dus wat mij betreft staat dat los van de problematiek. Hij is gewoon zo.
De vraag is: kun of wil jij leven met een man/jongen die behoorlijk egoïstisch/egocentrisch is?
woensdag 31 oktober 2007 om 13:56
In principe vind ik het normaal dat je allebei naar rato van inkomen bijdraagt aan het huishouden, als je tenminste samenwoont. Mijn vriend verdient veel meer dan ik en draagt meer bij aan onze gezamenlijke kosten. Mocht er ooit iets gebeuren waardoor mijn vriend bijvoorbeeld minder moet gaan werken, dan draag ik vanzelfsprekend meer bij. Ondanks dat onze inbreng in de kosten niet gelijk is, vind ik ons uitgangspunt wel gelijkwaardig.
In jouw geval lijkt het er inderdaad behoorlijk op dat je vriend wil samenwonen uit kostenoverwegingen. Als je daarnaast ook nog het idee hebt dat hij voorlopig nog niet aan het werk zal gaan, dan zou dat wel eens een langdurige kwestie kunnen worden. Dat kan niet de bedoeling zijn; je bent z'n partner, geen zorginstantie!
In jouw geval lijkt het er inderdaad behoorlijk op dat je vriend wil samenwonen uit kostenoverwegingen. Als je daarnaast ook nog het idee hebt dat hij voorlopig nog niet aan het werk zal gaan, dan zou dat wel eens een langdurige kwestie kunnen worden. Dat kan niet de bedoeling zijn; je bent z'n partner, geen zorginstantie!
woensdag 31 oktober 2007 om 14:02
STEL nou dat je hier toch samen met hem uit wilt komen, dan zou ik het volgende doen:
- kijk of hij niet goedkoper kan wonen (klinkt een beetje alsof dat een groot deel van het probleem is
- zet de kosten op een rijtje die jullie SAMEN maken en kijk of je daar kunt bezuinigen en of jullie gelijk bijdragen
- maak met je vriend concrete afspraken over zijn dagbesteding. Wanneer begint precies zijn reïntegratietraject? Wat houdt dat in? Wanneer heeft hij uitzicht op een vaste baan? Kan hij in de tussentijd een dag in de week via het uitzendbureau aan de slag of desnoods vrijwilligerswerk doen?
- kijk of hij niet goedkoper kan wonen (klinkt een beetje alsof dat een groot deel van het probleem is
- zet de kosten op een rijtje die jullie SAMEN maken en kijk of je daar kunt bezuinigen en of jullie gelijk bijdragen
- maak met je vriend concrete afspraken over zijn dagbesteding. Wanneer begint precies zijn reïntegratietraject? Wat houdt dat in? Wanneer heeft hij uitzicht op een vaste baan? Kan hij in de tussentijd een dag in de week via het uitzendbureau aan de slag of desnoods vrijwilligerswerk doen?
woensdag 31 oktober 2007 om 14:07
Ik heb aan hem voorgesteld om naar rato van inkomen een pot / gezamenlijke rekening te openen. Hierdoor zou ik dus ook meer moeten inbrengen dan hij. Bv. per maand ieder 10% (ik noem maar iets) van ons inkomen. Dan kunnen we daar de gezamenlijke boodschappen, uiteten, etc. van doen. Ik heb hem ook gezegd, ik ben niet flauw, als het een keer echt nodig is, dan wil ik ook wel es wat extra doen. Of hij kan er bv een keer een rekening van betalen als het moet.....
Dit vond hij dus niet eerlijk (vanwege die g/w/l en huur), dus vond hij dat ik dan bv. 15% moest inbrengen, en hij 5%.
??!!! Hierop heb ik wel boos gereageerd en wat mij betreft zijn we dan ook wel klaar met die discussie want dat doe ik dus niet.
Alsof dat eerlijk is! (--> word alweer boos als ik daaraan denk).
Maar goed, die 50/50 inbreng naar rato zou ik bv redelijk vinden (ook al wonen we niet samen).
Wat vinden jullie?
Dit vond hij dus niet eerlijk (vanwege die g/w/l en huur), dus vond hij dat ik dan bv. 15% moest inbrengen, en hij 5%.
??!!! Hierop heb ik wel boos gereageerd en wat mij betreft zijn we dan ook wel klaar met die discussie want dat doe ik dus niet.
Alsof dat eerlijk is! (--> word alweer boos als ik daaraan denk).
Maar goed, die 50/50 inbreng naar rato zou ik bv redelijk vinden (ook al wonen we niet samen).
Wat vinden jullie?
woensdag 31 oktober 2007 om 14:15
Gezellige relatie hebben jullie, druk bezig met onderhandelen en afdingen. Wat is er precies nog leuk aan?
Mijn nichtje had ook een vriend met psychische problemen die geen baan kon houden. Geloof me, dat was een tamelijk uitzichtloze situatie... Zij hadden dan niet echt gezeur over financiën, maar emotioneel heeft 'ie haar compleet leeggezogen. Zij was altijd maar bezig om hem op te peppen en te steunen, maar andersom hoefde ze niks te verwachten. Het stuklopen van die relatie is het beste wat haar ooit is overkomen....
Mijn nichtje had ook een vriend met psychische problemen die geen baan kon houden. Geloof me, dat was een tamelijk uitzichtloze situatie... Zij hadden dan niet echt gezeur over financiën, maar emotioneel heeft 'ie haar compleet leeggezogen. Zij was altijd maar bezig om hem op te peppen en te steunen, maar andersom hoefde ze niks te verwachten. Het stuklopen van die relatie is het beste wat haar ooit is overkomen....
woensdag 31 oktober 2007 om 14:16
Ik vraag me ook af of je het samenwoonidee toch overweegt omdat je het ms wel tijd vindt om uit huis te gaan en het logisch (en voordelig) lijkt om dan bij je vriend in te trekken.
Als dat ook meespeelt, kun je overwegen om woonruimte voor jezelf te zoeken. (Jullie kunnen dan afwisselend de weekenden bij elkaar doorbrengen, zodat het vergoeden van kosten niet meer aan de orde is.)
Ik denk dat je vrijer kunt besluiten om wel of niet te gaan samenwonen (na een jaar ofzo) als je iets voor jezelf hebt. Je kunt dan gewoon rustig afwachten hoe het met je vriends gezondheid enz. gaat en als dat allemaal goed uitpakt, kun je alsnog gaan samenwonen. Zoals Nell terecht opmerkt, je weet niet zeker of zijn egocentrisme een gevolg is van zn problemen of de aard van het beestje.
Ik denk bovendien, dat als je nu gaat samenwonen, jij steeds meer in de rol van zorgverlener zult schieten (of gedrukt wordt), afgaand op wat je nu hebt verteld. En dat lijkt me voor jou, maar ook voor hem een slechte zaak.
Waarschijnlijk bewijs je jezelf èn je vriend een goede dienst door je wat meer op jezelf en je eigen toekomst te richten, ofwel je iets los te maken van hem en met je eigen leven verdergaan. Ik bedoel hier overigens niet mee dat je hem moet dumpen, maar wel dat je je lot/je toekomst niet teveel van hem moet laten afhangen. Hij is op dit moment overduidelijk niet degene aan wie je dat kunt overlaten en zo te lezen duurt het nog wel even voordat hij zichzelf weer op orde heeft.
Sterkte en succes.
Als dat ook meespeelt, kun je overwegen om woonruimte voor jezelf te zoeken. (Jullie kunnen dan afwisselend de weekenden bij elkaar doorbrengen, zodat het vergoeden van kosten niet meer aan de orde is.)
Ik denk dat je vrijer kunt besluiten om wel of niet te gaan samenwonen (na een jaar ofzo) als je iets voor jezelf hebt. Je kunt dan gewoon rustig afwachten hoe het met je vriends gezondheid enz. gaat en als dat allemaal goed uitpakt, kun je alsnog gaan samenwonen. Zoals Nell terecht opmerkt, je weet niet zeker of zijn egocentrisme een gevolg is van zn problemen of de aard van het beestje.
Ik denk bovendien, dat als je nu gaat samenwonen, jij steeds meer in de rol van zorgverlener zult schieten (of gedrukt wordt), afgaand op wat je nu hebt verteld. En dat lijkt me voor jou, maar ook voor hem een slechte zaak.
Waarschijnlijk bewijs je jezelf èn je vriend een goede dienst door je wat meer op jezelf en je eigen toekomst te richten, ofwel je iets los te maken van hem en met je eigen leven verdergaan. Ik bedoel hier overigens niet mee dat je hem moet dumpen, maar wel dat je je lot/je toekomst niet teveel van hem moet laten afhangen. Hij is op dit moment overduidelijk niet degene aan wie je dat kunt overlaten en zo te lezen duurt het nog wel even voordat hij zichzelf weer op orde heeft.
Sterkte en succes.
woensdag 31 oktober 2007 om 14:17
Zo komt het inderdaad wel over dat snap ik. Op het moment gaat het ook echt niet de goeie kant op en we zijn het over deze dingen totaal niet eens. Ik ben ook bang dat we hier niet samen uit gaan komen zo.
Maar ik ben al lang met hem samen en ik moet zeggen op veel ander gebied klikt het tussen ons altijd erg goed. Dat maakt het allemaal juist zo moeilijk. Ik kan ook niet zomaar met hem kappen, want eigenlijk wil hij precies wat ik zelf ook wel wil, en dat is samenwonen en samen iets opbouwen. Maar hij wil het niet op de manier zoals ik het wil en vice versa.
