Dochter accepteert nieuwe vriend niet

YAEL-X schreef: ↑

15-05-2024 21:13

Dat irriteert er blijkbaar veel. Sorry, ik kan me er nu niet druk om maken.

Laat gaan, er zijn genoeg dingen die veel belangrijker zijn om je druk over te maken.

Als je in je kist ligt heb je liever "Goede moeder" op je grafsteen dan "Goede speller"

Je kind zegt eigenlijk: mama ik heb jou nodig. En als vriend er is, vraagt hij teveel van jouw aandacht.

Je vriend zegt: ik wil alles doen maar eigenlijk wil ik meer. En sneller. En ben ik teleurgesteld.

Hoe wil je dit bij elkaar brengen, dat gaat toch niet? Dat brengt toch ontzettend veel spanningen met zich mee?

YAEL-X schreef: ↑

15-05-2024 19:50

Het is juist zo fijn om geen oppas nodig te hebben, vandaar deze keuze. Ik werk altijd het weekend en op maandag, de andere week alleen het weekend. Dan is mijn dochter dus bij haar vader. Dit maakt het ook moeilijk tijd te maken met mijn vriend, die gewoon overdag van maandag tot vrijdag werkt. Maar dit is de manier dat onze dochtet nooit naar de opvang hoeft, en ik dus eigenlijk ook veel tijd voor haar heb.

De teleurstelling zit hem vooral in de vader die natuurlijk heel veel in beeld is. En dat het na 1,5 jaar gewoon nog erg moeizaam gaat. Ook dat mijn vriend allang verder had willen gaan. Wat gewoon niet kan. Hij snapt dat ik mijn kind op de 1e plek zet, maar vind dit soms wel wat lastig. Wat ik ook snap. Mijn vriend koopt geen cadeaus ofzo, doet ook niet overdreven. Is gewoon oprecht geinteresseerd en doet zijn best er goed mee om te gaan.

Bedankt voor je reactie.

Ik zou toch eens gaan kijken naar herverdeling van jullie uren
En wel opvang overwegen. Dat geeft jou ook meer rust.

De teleurstelling zit hem vooral in de vader die natuurlijk heel veel in beeld is. En dat het na 1,5 jaar gewoon nog erg moeizaam gaat. Ook dat mijn vriend allang verder had willen gaan. Wat gewoon niet kan. Hij snapt dat ik mijn kind op de 1e plek zet, maar vind dit soms wel wat lastig. Wat ik ook snap. Mijn vriend koopt geen cadeaus ofzo, doet ook niet overdreven. Is gewoon oprecht geinteresseerd en doet zijn best er goed mee om te gaan.

Bedankt voor je reactie.
[/quote]

TO jouw vriend begrijpt toch wel dat de vader van jouw dochter heel veel in beeld blijft omdat jullie samen een kind hebben? Ik vind dit best een beetje gek.
En dat hij het lastig vindt dat jij je dochter op nummer 1 zet dat vind ik best een rode vlag. Want hierdoor ga jij proberen je aandacht te verdelen en ik weet uit ervaring dat dit doodvermoeiend is.

Is jouw vriend nu dan ook niet teleurgesteld dat jullie elkaar minder gaan zien, leg hij zich daar echt bij neer? Aangezien hij het lastig vindt dat jij je dochter op nummer 1 zet?

Ik vind echt dat jouw vriend meer helpende zou kunnen zijn in deze, nu zit jij eigenlijk met het kutgevoel omdat je het gevoel hebt dat je hem teleurstelt terwijl je als moeder niet anders kan dan je kind op 1 te zetten.
Vind hem niet zo sympathiek overkomen want hij wist toch dat hij in een relatie stapte met een moeder?

Wat een goed voorbeeld van iemand die totaal onwetend is voor wat betreft het eigen gedrag. Aan de ene kant zeggen dat ze vindt dat haar kind op nr. 1 staat terwijl ze een half jaar na de scheiding al in een nieuwe relatie zit waarbij kind daar gewoon maar onderdeel van moet zijn.

Zet je kind écht op 1 en hou kind en relatie gescheiden. Dat kan bij co-ouderschap nooit heel moeilijk zijn.

Maar hoezo breng jij veel tijd met haar door? Vijf dagen na school en vier dagen na school, dan mis je toch heel veel quality time? En dan mag vader de relaxte vader uithangen in de weekenden?
Ik vind het echt een heel onlogische regeling en snap dan ook dat je in de knel komt met tijd voor je relatie. Om en om een weekend en door de weeks verdelen is natuurlijk niet voor niets meer gangbaar.

Is er een speciale reden dat je geen opvang wil? Kun je niet eventueel tijdens schooltijden werken?

NB: er begint me ineens iets te dagen; hoe is deze regeling eigenlijk tot stand gekomen? Is er soms een reden dat je ex kind niet naar school kan brengen en kan ophalen op zijn dagen? Heb jij je daaraan aangepast?

Je hebt niet bedacht een weekend op te eisen? Of wel gewild maar dat is niet bekrachtigd door de rechter?

Maar je dochter voelt natuurlijk heus wel aan dat dit speelt bij je vriend. Dat hij dat lastig vindt, dat hij moeite heeft met vader en dat hij moeite heeft met die eerste plek. Dus dan vind ik het eigenlijk totaal logisch dat dochter geen zin in 'm heeft. Er speelt onderhuids vanalles, dat voelt ze aan en dat is niet fijn. En als je 6 bent, zeg je dan dat je niet wil dat iemand komt.
Je weet eerlijk gezegd echt maar tot bepaalde hoogte waar je aan begint, de rest zal je moeten ervaren als je erin zit, zoals je vriend nu doet. Ik denk dat jullie het hier veel meer over zullen moeten hebben samen, want dit zijn wel essentiële dingen en dochter geeft hiermee denk ik een signaal naar jullie af.

NosceTeIpsum schreef: ↑

15-05-2024 23:40

Wat een goed voorbeeld van iemand die totaal onwetend is voor wat betreft het eigen gedrag. Aan de ene kant zeggen dat ze vindt dat haar kind op nr. 1 staat terwijl ze een half jaar na de scheiding al in een nieuwe relatie zit waarbij kind daar gewoon maar onderdeel van moet zijn.

Zet je kind écht op 1 en hou kind en relatie gescheiden. Dat kan bij co-ouderschap nooit heel moeilijk zijn.

Goh. In dit geval blijkbaar wel.
Soms is loepen van TO handig als je geen zin hebt om het topic helemaal te lezen.

YAEL-X schreef: ↑

15-05-2024 23:53

TO jouw vriend begrijpt toch wel dat de vader van jouw dochter heel veel in beeld blijft omdat jullie samen een kind hebben? Ik vind dit best een beetje gek.
En dat hij het lastig vindt dat jij je dochter op nummer 1 zet dat vind ik best een rode vlag. Want hierdoor ga jij proberen je aandacht te verdelen en ik weet uit ervaring dat dit doodvermoeiend is.

Is jouw vriend nu dan ook niet teleurgesteld dat jullie elkaar minder gaan zien, leg hij zich daar echt bij neer? Aangezien hij het lastig vindt dat jij je dochter op nummer 1 zet?

Ik vind echt dat jouw vriend meer helpende zou kunnen zijn in deze, nu zit jij eigenlijk met het kutgevoel omdat je het gevoel hebt dat je hem teleurstelt terwijl je als moeder niet anders kan dan je kind op 1 te zetten.
Vind hem niet zo sympathiek overkomen want hij wist toch dat hij in een relatie stapte met een moeder?

Hij wist het natuurlijk wel maar heeft zich erop verkeken. Wat ik best wel snap. Hij heeft het er moeilijk mee. Andersom zou ik het er ook moeilijk mee hebben. Ik zie het niet als een rode vlag. Hij zou wel meer helpende kunnen zijn, maar aan de andere kan snap ik het echt wel. Dit is ook echt het enige punt dat spanning en discussies is onze relatie geeft. Het is lastig. Ik zou wel willen dat hij meer begrip had. Mja, hij is zelf geen kids gewend. Ik vind dit wel jammer, maar het hierop stoppen niet nodig.
[/quote]


Dit klinkt als iemand die zelf geen ouder is en het simpelweg niet gaat snappen en accepteren dat je dochter altijd op nr 1 staat. En niet alleen nu, maar de rest van je leven. Als ik heel eerlijk ben zou dit voor mij wel een reden zijn om de relatie te stoppen. Ik heb dit om me heen ook vaak mis zien gaan om deze reden. Het klinkt ook alsof jij te hard je best aan het doen bent om zijn kant te snappen en dat gaat ten koste van je dochter.

MargjeM schreef: ↑

15-05-2024 20:42

Want als een kind van een getrouwd stel lijdt onder te weinig emotionele beschikbaarheid van de ouders is ook niet oké. Het is een stropopredenering om te doen alsof dat wel oké wordt gevonden!

Dat snap ik.

IK vind het alleen superpijnlijk te lezen hoe een moeder die worstelt en om tips vraagt weggezet wordt als slechte moeder. Ik vind dat dat gebeurt in dit topic want ze zou niet luisteren naar haar dochter en haar eigen geluk voorrang geven.

Maar het klopt. Het is niet heel sterk beredeneerd.

De normale tendens is hier dat als je gescheiden bent dat je pas na een jaar ofzo aan een nieuwe relatie mag denken. Dat je je kinderen tot ze het huis verlaten niet mag confronteren met die relatie en dat als je kinderen het ook maar op enig moment niet eens zijn met je relatie dat je de relatie moet verbreken. Klopt natuurlijk niet 100% maar dit is wel de basis van een groot deel van de opmerkingen.
Een moeder moet vooral gelukkig zijn met haar kinderen en heeft daarbij zelf geen relatie nodig.
Toen ik vorig jaar zelf een nieuwe relatie had stoeide ik ook enorm hiermee. Mijn kinderen zijn wel een pak ouder. Ze wilde partner niet hier zien. Ik heb geen co-ouderschap. Dus mijn oplossing was regelmatig bij hem slapen. Zo kon ik partner en kinderen uit elkaar houden. Maar foei nee, dat mocht ook niet.
Mijn relatie is ondertussen voorbij maar ik heb zelf nog steeds geen oplossing die echt juist is.
Het enige wat ik jou kan adviseren is doe een tijdelijke stap terug. Probeer met je dochter te praten. Kijk wat er dieper zit wat haar dwars zit. Bij een kind van 5 kan het ook iets totaal anders zijn wat ze linkt met jouw vriend. En ja je kind is prioriteit maar dat betekent niet dat jij er niet mag zijn

Ik lees dat je dochter (uiteraard!!) op nummer 1 staat. En het siert je dat je je vriend niet wil wegschuiven.

Alleen ben ik bang dat de behoeften van dochter aan ene kant en van vriend aan andere kant op dit moment onverenigbaar zijn.

Je dochter komt op 1. Je zal het contact met je vriend en dochter samen moéten terugschroeven. Het kan zijn dat de relatie met je vriend hieronder zal lijden (of in het allerslechtste scenario zal sneuvelen).

Maar dat is imo de consequentie van daten als alleenstaande ouder.

TO, waarom zou je zelf geen vriend willen met een kind? Mijn ervaring is juist dat je elkaar beter begrijpt als je allebei kinderen hebt. En vanaf een bepaalde leeftijd is de spoeling vrijgezelle mannen zonder kinderen natuurlijk wel erg dun

Kinderen hebben een feilloze intuïtie, daar zou ik naar luisteren.

Pekka123 schreef: ↑

15-05-2024 19:59

Ik denk dat een scheiding, ouders niet in 1 huis wonen, papa missen, verhuizen, wennen aan nieuw huis, nieuwe school, nieuwe vrienden, heen en weer tussen twee huizen, mama nieuwe vriend, mama en nieuwe vriend die eigenlijk al weer willen samenwonen: gewoon heel erg veel is om mee te maken tussen je 2de en 4de levensjaar.

Het is sneu dat jullie teleurgesteld in haar zijn omdat zij aangeeft dat zij dit niet aan kan.

Dit is voor veel kinderen een blijvend probleem. Als ik naar mijn kinderen kijk, (7&9, 6jaar gescheiden) hebben die het nog steeds moeilijk. Ze stellen vragen als waarom zijn we gescheiden/ zien we papa zo weinig. Om er dan achteraan te zeggen dat als we elkaar zien we geen ruzie hebben en normaal kunnen praten, gescheiden ouders hebben toch altijd ruzie? Tot die ene uitzondering dat we wel ruzie hebben en de kinderen dat (deels) meemaken, ze maken vooral mijn emotie daarvan mee. (Nasleep)
M'n jongste vraagt bv wanneer papa weer bij ons komt wonen? De jongste kan zich geen eens herinneren dat we in hetzelfde huis gewoond hebben,en in dit huis hebben we altijd met z'n 3en gewoond.

Denk ook dat we in een wereld leven waarin we 'aan onszelf mogen denken' en 'ons eigen geluk' een beetje te uitgerekt wordt. Ja tuurlijk mag je als gescheiden ouder dingen voor jezelf doen, aan jezelf denken etc. Maar als je een opvoedkundige rol hebt pas je je aan aan de kinderen. Bepaalde dingen kunnen niet meer, en dat is prima. Komt wel weer.

Als ik nieuwe mensen leer kennen komt er heel snel de vraag wat m'n hobby's zijn en wat ik in m'n vrije tijd/ avonden doe, ik heb geen hobby's, geen geld of geen tijd of geen fut voor. Ik ben blij als m'n kinderen s'avonds eindelijk in bed liggen, dan ga ik met een kop thee op de bank of nu lekker buiten zitten. Mijn hobby is genieten van de korte momenten dat er geen ruzie is tussen de kinderen en ik niet constant het gemama hoor, constant aan moet staan en heen en weer vliegen.

YAEL-X schreef: ↑

16-05-2024 10:11

Ik zou het erg lastig vinden met de ex zoveel in beeld. Dit klinkt niet netjes, maar ik ben ook niet zo dol op kinderen van iemand anders. Ik irriteer me snel aan andersmans kinderen. Een man zonder kinderen kan zich ook meer aanpassen aan mijn agenda. Maar het onbegrip is inderdaad heel lastig en daar hebben we ons erg op verkeken.

Dat klinkt inderdaad niet netjes maar wel heel eerlijk en ik snap het ook wel. Maar je ziet nu zelf dat er ook haken en ogen zitten aan een relatie met iemand zonder kinderen..

TO, in sommige opzichten lijkt jouw situatie op die van mijn vriend en mij. Hij heeft co-ouderschap en heeft een onregelmatige baan, die hij doet op de dagen dat de kinderen er niet zijn om zo geen oppas nodig te hebben. Zelf werk ik ook onregelmatig. Ik ken zijn zoontjes en zie ze een dagdeel in het weekend dat ze bij hun vader zijn, dat is om de twee weken. Maar alleen als ik dat weekend niet zelf hoef te werken, want de onrust die mijn baan dan met zich meebrengt hoort niet bij kinderen. Zelf heb ik geen kinderen.

Die constructie vraagt best veel: mijn vriend heeft zelden tijd voor zichzelf en ik heb zelden zoveel tijd met mijn vriend, of met mijn vriend en zijn zoontjes, als ik wel zou willen. De relatie heeft het tempo waar leeftijdsgenoten zonder kinderen (we zijn beiden rond de 40) die een relatie krijgen met raketsnelheid aan voorbij zouden gaan. En toch, als je beiden vanuit intrinsieke motivatie de kinderen op 1 zet, dan kan dat. Dan mag je er ook nog steeds soms van balen dat de praktische situatie is zoals die is, zowel mijn vriend als ikzelf. Maar daar hebben we het dan over, soms blijkt ook dat we ergens nog iets kunnen aanpassen, en dan gaan we weer door met ons leven. De consequentie van een scheiding kan zijn dat het (liefdes)leven daarna niet makkelijker wordt en de consequentie van een relatie waarin een van beide, of beiden, kinderen heeft/hebben, is dat zij leidend zijn in hoe de relatie verder vorm krijgt. Ik hoop dat jullie hierover in gesprek kunnen blijven, het helpt zo als je elkaar daarin begrijpt en écht op 1 lijn zit.

En wat ik je ook zou willen meegeven: neem ook tijd voor jezelf, gewoon alleen, met een boekje, een filmpje of een wandeling. Juist om 'zelden tijd voor jezelf' goed vol te houden helpt het, zie ik aan mijn vriend, om heel duidelijk momenten in de week voor jezelf te blokken. Is dat voor mij altijd leuk? Nee, want waarom zou je in je eentje een boek willen lezen als je ook met mij samen iets leuks kunt doen? Nou, vooral om daarna vol aandacht en energie dus weer iets leuks te kunnen doen, iedereen blij. Dus let op die tijd voor jezelf, ook als de ander dat (soms) lastig vindt, anders hou je dit leefritme wellicht niet goed vol.

Als TO van het stieftopic toch nog even een reactie, wellicht draagt het nog iets bij aan jullie gesprek vanavond. Momenteel heb ik een beginnende relatie met iemand met kinderen. Daarvoor een langere, ook met iemand met kinderen. Zelf heb ik ze niet. Duizend redenen om er niet aan te beginnen, maar even zoveel om het wel gewoon te doen, omdat het nl best hele fijne lui kunnen zijn, ouders. Net als jouw vriend dat waarschijnlijk van jou vindt.

Mijn huidige vriend is heel strikt, wij zien elkaar in zijn “kindertijd” niet. Meestal bellen we alleen even als de boel op bed ligt. Daar hangt overigens geen termijn aan vast. We kijken wel hoe het loopt. En vooral waar ook ieders behoefte tzt ligt. Soms een heel geregel en het vraagt extra flexibiliteit vanuit mij. Zijn kinderschema zit dan ook al helemaal in mijn hoofd en ik houd er rekening mee met de plannen die ik maak. Prima. Voor mij is hij dat meer dan waard. En hij vindt het andersom ook heel fijn dat ik dat ok vind en ondertussen m’n eigen gang wel ga. Dat moet wel bij je passen. Past dat bijv bij jouw vriend?

Ikzelf moet er trouwens ook niet aan denken om weer in een 24/7-samen relatie te komen laat staan om (ooit) samen te gaan wonen in het gezin van een ander. Ik geniet ontzettend van mijn eigen leven, thuis en bezigheden. Hoe kijkt jouw vriend daar tegenaan? Hoe ziet hij bijv de toekomst? Over 3 jaar? Over 10 jaar? En jij? En past dat samen? Of wat is er nodig om het passend te maken?
Belangrijk gespreksthema.

Mijn vorige relatie had nl heel sterk de “nieuw-gezinnetje-in-1-huisje”-droom. Ik heb zijn kinderen ook veel gezien. Achteraf te snel/ teveel. Gelukkig vonden de kinderen het fijn, maar liepen andere zaken weer vast. Gedoe bleef het altijd. Uiteindelijk vooral omdat we het samen niet eens waren hoe we het voor ons zagen in the long run.

Verder zie ik het contact met huidige vriend zonder zijn kinderen als heel erg fijn, we kunnen er dan helemaal voor elkaar zijn, opgaan in wat verliefde mensen doen. Die behoefte hebben wij gelukkig allebei heel sterk. Die ons-tijd. Natuurlijk praten we dan ook veel over de kinderen, hoe ze zijn, wat ze meemaken. Net zoals ik dat ook doe over dingen die mij bezighouden. Ik voel in ons samenzijn dan ook niet persé een rangorde. Dat ik op de laatste plaats kom ofzo. Er is gewoon een verdeling, net als je dat hebt met banen, vrienden, hobby’s etc. En wanneer we samen zijn is hij er 100% voor mij. Dus hij hoeft zeker nergens een schuldgevoel over te hebben ofzo. Ik kies zelf. En jouw vriend kiest er ook zelf voor om juist met jou in zee te gaan.

Verder lees ik in jouw topic dat jij het heel graag voor iedereen goed wilt doen. Je wellicht nu een stapje terug gaat doen qua contact tussen je vriend en kind. Lijkt me de juiste stap nu. Maar ik hoop wel dat je ondertussen heel eerlijk naar jezelf kijkt of dat ook de manier is waarop een relatie voor jou kan werken. En natuurlijk ook te bespreken of dat ook echt voor jouw vriend zo zou kunnen zijn. Praten, praten, praten dus. En ik ben een 100%-believer dat dit soort dingen prima kunnen gaan werken, in elke relatie zitten wel bepaalde hobbels, het gaat erom of je samen op een werkbaar en vooral iets leuks (!) uitkomt (voor alle partijen).

Je vriend is er 2x per week
Je hebt co-ouderschap. De helft van de tijd bij haar vader?

Betekent dit dat je dochter slechts 1x a 2x per week een avondje/dagje exclusief met jou heeft?