Dubbele gevoelens, echtgenoot, vriend, ik weet het niet meer

Hi allemaal, bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om mijn topic te openen.

Ik zal het verhaal zo kort mogelijk proberen te houden. Ik ben 25, getrouwd sinds 1,5 jaar en daarvoor hadden we zo'n 4 jaar een relatie.

Mijn man is geen slecht persoon, laat ik dat voorop stellen. Ons leven samen is zo slecht nog niet. We wonen samen in het buitenland en hebben meerdere toekomst plannen hier. Echter ben ik een half jaar geleden achter iets gekomen waar ik (achteraf gezien) liever niet achter was gekomen. Eerder in onze relatie is hij meerdere malen met dezelfde meid vreemd gegaan. Al weet ik dat dat jaren terug is gebeurd, zat het me natuurlijk niet lekker. Had ik hem moeten verlaten op het moment dat ik er achter kwam? Geen idee. Net getrouwd, super plannen aan het maken voor de toekomst, op dat moment ondanks de pijn en het weet deed ik dit niet.

En je weet het, wanneer je iemand vergeeft voor vreemdgaan, moet je hier niet meer over beginnen, anders had je diegene beter niet kunnen vergeven. Toch? Pijn voelen lijkt me redelijk, maar het steeds op brengen niet. Ik denk dat ik hierdoor hem inderdaad wel heb vergeven, maar echt 100% van hem houden doe ik denk ik niet meer. Anders, in ieder geval. Ik kijk anders tegen hem aan en merk dat ik me sinds die tijd gewoon weg anders voel tegen over hem. Ik kan het gevoel moeilijk beschrijven. Ik weet wel dat ik van hem hou, dat ik een goede vriend aan hem heb, maar dat ik mogelijk toch een soort muur heb opgebouwd die niet te doorbreken viel het afgelopen half jaar. Fysiek voel ik me (bijna) niet meer aangetrokken. Ik denk dat dat in verband staat met de rest.

2 maanden terug leerde ik een jongen kennen, puur vriendschappelijk. We zaten op dezelfde trein voor 2,5 uur en hadden heel wat gemeenschappelijke interesses. Uitgepraat kwamen we niet. Na onze reis wisselde we gegevens uit, we woonden namelijk ook nog eens toevallig in het zelfde land. Sindsdien hebben we contact over en weer op Whatsapp, sporadisch. Het verbaasd me dat 2 mensen zoveel gemeenschappelijke interesses kunnen hebben. We hebben het allebei druk, vandaar het sporadische contact, maar contact is er bijna elke dag wel en dan komen alle onderwerpen voorbij, waar we allebei dezelfde visies en interesses over delen.

Ik dacht niet verliefd te kunnen worden op een ander, maar blijkbaar is dat er toch tussen door geslipt. Begrijp me niet verkeerd, het is normaal totaal mijn type niet en ik heb meerdere mannelijke vrienden waar ik nooit wat voor heb gevoelt. Dit zag ik dus ook niet aankomen. Een knappe man is het zeker, maar het is het soulmate gevoel dat me zo aantrekt. Al onze gesprekken zijn altijd vriendschappelijk, hij weet namelijk sinds de treinreis al dat ik getrouwd ben.

Vandaag vroeg hij of ik binnekort tijd heb om een koffie te drinken, hier heb ik nog niet op gereageerd. Een koffie drinken met een vriend hoort te kunnen, maar niet met een man waar je gevoelens voor begint te krijgen, denk ik. Het schuldgevoel overvloeid. Naar mijn man toe, naar mij zelf. Maar ook naar hem, omdat ik niet weet of ik deze vriendschap zo voort kan zetten.

Ik betrap mezelf erop dat ik mezelf soms afvraag hoe het gelopen zou zijn, als ik gewoon weg was gegaan toen ik hoorde dat mijn man vreemd was gegaan. En ook dan overmand het schuldgevoel me. Mijn man en ik kijken tegen veel dingen anders aan, niet al onze toekomst plannen zijn gelijk, laat ik het zo zeggen. Nooit aan geirriteerd, tot dat ik iemand leerde kennen die wel precies dezelfde visies deelt en die hetzelfde tegen het leven aan kijkt als ik. Ik zit in dubio. Over of ik de koffie afspraak moet aanvaarden, of ik de gehele vriendschap moet stop zetten, of ik m'n kop erbij moet houden en moet proberen vol voor mijn man te gaan en de muur zien af te breken. Ik weet het niet. Misschien kan iemand hier mij wat meer verstand aan praten.

Sorry voor het lange verhaal, maar opgelucht en wel. Dat moest er uit.

*Hestia* schreef: ↑

06-08-2022 21:57

Kijk je wel uit?
Vooral je zin dat jullie over alle onderwerpen dezelfde visies delen baart, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, me zorgen.

In de zin van, tegenpolen passen vaak beter bij elkaar?

Ik ga geen overhaaste beslissingen maken, ik zat te denken om volgende week toch koffie te gaan drinken, puur om te zien wat mijn gevoel me vertelt. Ik wil niet scheiden voor een andere man. Ik wil kijken wat mijn gevoel doet als ik weer thuis ben. Of ik het gevoel heb dat ik het nog kan laten werken met mijn huidige man. Ik weet het namelijk op het moment echt niet meer

*Hestia* schreef: ↑

06-08-2022 22:07

Nee, in de zin van, dat iemand heel makkelijk kan doen alsof hij hetzelfde leuk vindt als jij. De combinatie met dat het snel gaat is geen goede.

Ik denk niet dat hij het gevoel heeft dat hij uberhaupt een kans zou hebben, hij weet dat ik getrouwd ben en heb nooit wat negatiefs gezegd over mijn man. Onze gesprekken zijn echt vriendschappelijk. Ik ben zelf niet echt een prater, hij wel en de dingen waar hij over begint lijnen bijna altijd aan bij mij. Al begrijp ik wel wat je bedoelt.

Het is ook niet zo zeer dat ik nu wil over stappen op deze man, het is dat ik er hierdoor deels achter ben gekomen dat mijn eigen huwelijk niet goed zit. Al wist ik dit ergens in mijn onderbewustzijn wel... Gevoelens krijgen voor een ander hoort niet te kunnen als je al met iemand bent waarvan je hoort te houden. Denk ik. Ik wil of voor mijn huwelijk kiezen of voor mezelf, deze man is bijzaak als het ware, want goed genoeg ken ik hem niet. Pas 2 maanden...

S-Groot schreef: ↑

06-08-2022 22:21

Even hoor, elke dag is sporadisch??? Ik weet niet wie je voor de gek probeert te houden?







Of het nog kan werken moet toch niet afhangen van het contact met die ander? Ik zou vooral thuis gaan praten en koffie drinken als je erachter wil komen en niet voor een ander wil scheiden.

Verkeerd verwoord denk ik, sporadisch als in we reageren wanneer het ons uit komt en zitten niet 24/7 aan de tel gekluisterd.

Uitleg mbt tot de rest heb ik in een vorige reactie beschreven.

Moondream schreef: ↑

06-08-2022 22:43

Uit eigen ervaring weet ik dat het niet uitmaakt hoe lang geleden het vreemdgaan heeft plaatsgevonden. De pijn begint pas op het moment dat je er achter komt en ook de verwerking ervan.

Vergeving is een onderdeel van de verwerking, en is lang niet altijd de afsluiting ervan. Als je het dan nog nodig hebt om er over te praten, maar het om die reden niet doet, stopt je verwerking en zul je er nooit helemaal overheen komen. Wat ook weer negatieve gevolgen kan hebben voor jouw gevoelens voor hem.

Trouwens, ook wanneer je hem hebt vergeven en het verwerkt hebt, wil dat niet zeggen dat je nog steeds van hem zult houden. En je mag nog steeds tot die conclusie komen, daar staat geen tijdslimiet voor.

Wat die vriend betreft, ik denk dat hij vooral een katalysator is. Iemand waardoor je beseft dat je huwelijk eigenlijk niet meer is waar je “ja” tegen zei.

Ik zou eerst eens goed nadenken of ik wel verder zou willen met mijn man en wat ik daarvoor nodig zou hebben. Los van al het andere.
En dan of gaan werken aan mijn huwelijk, of er een eind aan maken. En pas als ik er een eind aan had gemaakt, met die andere man gaan koffiedrinken om te zien of hij dan nog steeds zo leuk is.

Dankjewel voor je mooie reactie / uitleg en advies. Ik denk dat dat inderdaad schaduwt over de liefde die ik voor hem had. Echter ben ik bang om een huwelijk op te geven zonder het volle potentieel er van te weten. Toch bang dat ik niet het juiste zal kiezen.

Is het een idee om het contact met deze man op te zeggen, proberen vol voor mijn huwelijk te gaan en te zien of er nog iets in zit? Ik weet gewoon niet of dat nog in me zit. Een warhoofd heb ik, al een aantal weken. Ik ga de aankomende dagen nemen om alles te verwerken en nog eens over te denken

Ik heb het gevoel dat een gesprek ons niet veel verder zal brengen, hij is sinds we getrouwd zijn namelijk 180 graden gedraaid en (zover ik weet) een echt goede echtgenoot geworden. Hij probeert het me naar m'n zin te maken, we lachen nog steeds even veel samen en ik kan zien dat hij echt voor mij is gegaan. (Mag ook wel in een huwelijk natuurlijk ) Ik denk omdat hij weet dat hij het verkl**t had. Excuse my language. Echter heb ik dat gevoel dus steeds minder door wat ik nu weet, en hij steeds meer. Hij is nu eigenlijk alles wat je van een man zou willen. Misschien dat ik me daarom ook wel schuldig voel dat mijn gevoel niet meer zo is als dat het was.

Hij heeft een paar keer aangekaart dat hij merkt dat ik weinig genegenheid meer zoek. Dat wuif ik dan maar een beetje weg. Ik zou willen dat ik dat gevoel nog had. Het is dubbel omdat ik wel echt een beste vriend aan hem heb.

Bedankt allemaal voor de adviezen, ik neem de aankomende dagen voor mezelf om na te denken over alles. Eventueel een gesprek met mijn man. De koffie heb ik nog niet over beslist, ik laat het op z'n beloop gaan denk ik. Ik zou in ieder geval nooit doen wat mij is aangedaan, als ik er voor kies om wel koffie te gaan drinken.