Relaties
alle pijlers
Echt contact hebben met mensen
zaterdag 13 juni 2020 om 21:07
Ik zou erg graag een relatie willen, maar ik ben nogal angstig om er aan te beginnen. Waar ik met name aan twijfel, is of ik eigenlijk nog wel écht contact kan hebben met mensen. Dat klinkt misschien heel vreemd, maar ik zal het proberen een beetje uit te leggen:
Met bepaalde goede vrienden kon ik vroeger (als kind, puber, student) uren en uren samen zijn. Of we nou iets ondernamen, of ons kapot verveelden : het maakte niet uit. We waren bij elkaar en het was prima. Ik deelde op een gegeven ogenblik een appartement met vrienden, en soms als het slecht weer was en we thuis waren, dan gingen we gewoon bij elkaar op bed liggen, TV kijken. Beetje ouwehoeren, pielen op onze telefoon, en dat was prima zo. Het werd niet ongemakkelijk, we konden het uren volhouden.
Dat heb ik nu (31) eigenlijk niet meer met mensen. Met die jongens ben ik nog steeds vrienden, maar we spreken elkaar eigenlijk nooit meer 1 op 1. Altijd in groepsverband, en als we wat gaan doen, bijvoorbeeld naar een voetbalwedstrijd, of naar een cafe. Maar gewoon 1 op 1 samen zijn en dat het dan zeg maar niet al vrij gauw ongemakkelijk wordt of te lang gaat duren, dat gaat niet meer.
Overigens heb ik dat ook met mijn vader, moeder en broers, waar ik erg veel van houd. Met mijn moeder kan ik prima lange wandelingen maken en dan kletsen we wat af. Maar samen met mijn moeder tegenover elkaar aan een tafeltje zitten in een restaurant, dat lijkt me dan weer heel ongemakkelijk. Met mijn vader heb ik vooral kortere gesprekjes over hoe het op werk gaat enzo. Met mijn oudste broer heb ik een goede band, we zijn vorig jaar zelfs twee weken samen op vakantie naar Argentinie geweest. We hebben een mooie vakantie gehad, maar ook op die vakantie was het nou niet zo dat we samen eens uitgebreid een restaurantje boekten ofzo. We hadden het goed samen, dat echt wel, maar ik kan nu niet zeggen dat we urenlange hele diep persoonlijke enorm amuserende gesprekken hadden waar we beiden helemaal in opgingen en helemaal kapot gingen van het lachen.
Ik maak me daar best zorgen om. Beschik ik wel over de sociale vaardigheden om een persoon (met name een potentiële partner) zich bij mij op haar gemak te laten voelen? Kan ik urenlang met iemand geamuseerd en inhoudelijk praten en lachen en dat de informatie die we uitwisselen meer is dan het uitwisselen van woorden, maar dat er ook écht een gesprek ontstaat. Ik kan best goed praten en ik hoor dat mensen mij best sociaal vinden, maar ik vind zélf nou nooit echt dat ik hele goede gesprekken heb. Zojuist kom ik met een vriend van het terras af, en als ik dan terugdenk aan de gesprekken die we hadden gaat het maar een beetje om vanalles en niks, gaat het redelijk van de hak op de tak..
Ik vraag me af of jullie dit herkennen. Verwacht ik misschien te veel van gesprekken? Of kom ik toch erg sociaal beperkt over? Ik wil het graag eens bespreken
Met bepaalde goede vrienden kon ik vroeger (als kind, puber, student) uren en uren samen zijn. Of we nou iets ondernamen, of ons kapot verveelden : het maakte niet uit. We waren bij elkaar en het was prima. Ik deelde op een gegeven ogenblik een appartement met vrienden, en soms als het slecht weer was en we thuis waren, dan gingen we gewoon bij elkaar op bed liggen, TV kijken. Beetje ouwehoeren, pielen op onze telefoon, en dat was prima zo. Het werd niet ongemakkelijk, we konden het uren volhouden.
Dat heb ik nu (31) eigenlijk niet meer met mensen. Met die jongens ben ik nog steeds vrienden, maar we spreken elkaar eigenlijk nooit meer 1 op 1. Altijd in groepsverband, en als we wat gaan doen, bijvoorbeeld naar een voetbalwedstrijd, of naar een cafe. Maar gewoon 1 op 1 samen zijn en dat het dan zeg maar niet al vrij gauw ongemakkelijk wordt of te lang gaat duren, dat gaat niet meer.
Overigens heb ik dat ook met mijn vader, moeder en broers, waar ik erg veel van houd. Met mijn moeder kan ik prima lange wandelingen maken en dan kletsen we wat af. Maar samen met mijn moeder tegenover elkaar aan een tafeltje zitten in een restaurant, dat lijkt me dan weer heel ongemakkelijk. Met mijn vader heb ik vooral kortere gesprekjes over hoe het op werk gaat enzo. Met mijn oudste broer heb ik een goede band, we zijn vorig jaar zelfs twee weken samen op vakantie naar Argentinie geweest. We hebben een mooie vakantie gehad, maar ook op die vakantie was het nou niet zo dat we samen eens uitgebreid een restaurantje boekten ofzo. We hadden het goed samen, dat echt wel, maar ik kan nu niet zeggen dat we urenlange hele diep persoonlijke enorm amuserende gesprekken hadden waar we beiden helemaal in opgingen en helemaal kapot gingen van het lachen.
Ik maak me daar best zorgen om. Beschik ik wel over de sociale vaardigheden om een persoon (met name een potentiële partner) zich bij mij op haar gemak te laten voelen? Kan ik urenlang met iemand geamuseerd en inhoudelijk praten en lachen en dat de informatie die we uitwisselen meer is dan het uitwisselen van woorden, maar dat er ook écht een gesprek ontstaat. Ik kan best goed praten en ik hoor dat mensen mij best sociaal vinden, maar ik vind zélf nou nooit echt dat ik hele goede gesprekken heb. Zojuist kom ik met een vriend van het terras af, en als ik dan terugdenk aan de gesprekken die we hadden gaat het maar een beetje om vanalles en niks, gaat het redelijk van de hak op de tak..
Ik vraag me af of jullie dit herkennen. Verwacht ik misschien te veel van gesprekken? Of kom ik toch erg sociaal beperkt over? Ik wil het graag eens bespreken
zaterdag 13 juni 2020 om 21:17
Je kunt als kind/puber/student uren samen hangen omdat je dan in exact dezelfde levensfase als de ander zit. Als kind/puber zijn er ook weinig opties buiten elkaar opzoeken (want geen geld/toestemming om allerlei dingen te ondernemen). Je neemt de ander zoals hij/zij is, buiten die spaarzame verplichtingen (school, bijbaantje, op bezoek bij opa/oma) heb je alle tijd.
Als je ouder wordt, komen daar zoveel dingen bij die je ‘moet’ doen. Dingen die je wil doen (want je weet nu immers wat je leuk en minder leuk vindt). Je gaat automatisch prioriteiten stellen en tijd efficiënter indelen. Je hebt er immers minder van.
Ik denk echt niet dat het schort aan jouw sociale vaardigheden. Als ik nadenk over het aantal mensen waarnaast ik gewoon uren kan hangen en dan is het nog steeds oké: hooguit drie. Mijn man, mijn zoon en mijn beste vriendin. Ik heb een goede band met mijn broer maar hij heeft geen zitvlees, is ook te hieperdepiep om langer dan een half uur te kunnen bomen over één onderwerp. Mijn zus doet haar best en ik ook maar we verschillen echt enorm (dat maakt visites dan weer wel nooit saai).
En ik kan echt met bijna iedere vreemde een gesprek aanknopen en gaande houden zonder dat die mensen een beetje angstig of vol medelijden naar mij kijken
Als je ouder wordt, komen daar zoveel dingen bij die je ‘moet’ doen. Dingen die je wil doen (want je weet nu immers wat je leuk en minder leuk vindt). Je gaat automatisch prioriteiten stellen en tijd efficiënter indelen. Je hebt er immers minder van.
Ik denk echt niet dat het schort aan jouw sociale vaardigheden. Als ik nadenk over het aantal mensen waarnaast ik gewoon uren kan hangen en dan is het nog steeds oké: hooguit drie. Mijn man, mijn zoon en mijn beste vriendin. Ik heb een goede band met mijn broer maar hij heeft geen zitvlees, is ook te hieperdepiep om langer dan een half uur te kunnen bomen over één onderwerp. Mijn zus doet haar best en ik ook maar we verschillen echt enorm (dat maakt visites dan weer wel nooit saai).
En ik kan echt met bijna iedere vreemde een gesprek aanknopen en gaande houden zonder dat die mensen een beetje angstig of vol medelijden naar mij kijken
zaterdag 13 juni 2020 om 21:19
Ik denk dat dit voor iedereen wel een beetje herkenbaar kan zijn. Je hebt momenten dat je veel te vertellen hebt en dat er echt een goed of grappig gesprek kan plaatsvinden, maar er zijn ook momenten dat dit minder is. Dat maakt je niet sociaal gehandicapt ofzo. Ik zou daar gewoon niet teveel mee bezig zijn en als je het gevoel hebt dat er even weinig uitkomt of dat het ‘ongemakkelijk’ voelt dan is het misschien juist een fijn moment om even lekker alleen te zijn, filmpje te kijken ofzo. Ik snap jouw vraagstelling maar ik denk zelf dat we deze momenten allemaal weleens hebben
zaterdag 13 juni 2020 om 21:22
Je bent beter in groepsverband dan één op één. Sommige mensen zitten zo in mekaar, andere mensen juist andersom.
Wat betreft een relatie zou ik me er niet te veel zorgen om maken. Dat je met vrienden & familie je comfortabeler voelt in groepsverband, wil niet zeggen dat je geen kans maakt om iemand te ontmoeten waarmee je je prima kan vermaken met z'n twee. Dat ligt niet persé aan sociale vaardigheden, eerder aan de aard van de band denk ik.
Je laat wel vallen dat je het één op één met die vrienden het vaak hebt over koetjes en kalfjes en van de hak op de tak springt. Misschien hebben jullie gewoon niet zo'n diepe band en/of eigenlijk niet zo veel gemeenschappelijk waarover je veel kan praten? Dat valt minder op in groep(sactiviteit) waardoor het niet zo ongemakkelijk voelt.
Wat betreft een relatie zou ik me er niet te veel zorgen om maken. Dat je met vrienden & familie je comfortabeler voelt in groepsverband, wil niet zeggen dat je geen kans maakt om iemand te ontmoeten waarmee je je prima kan vermaken met z'n twee. Dat ligt niet persé aan sociale vaardigheden, eerder aan de aard van de band denk ik.
Je laat wel vallen dat je het één op één met die vrienden het vaak hebt over koetjes en kalfjes en van de hak op de tak springt. Misschien hebben jullie gewoon niet zo'n diepe band en/of eigenlijk niet zo veel gemeenschappelijk waarover je veel kan praten? Dat valt minder op in groep(sactiviteit) waardoor het niet zo ongemakkelijk voelt.
leeg
zaterdag 13 juni 2020 om 21:30
In ieder geval fijn om te horen dat ik kennelijk niet zo'n uitzondering ben. Het is misschien ook een leeftijd ding, want wat jij uitlegt over je tijd efficiënter indelen en beter prioriteiten kunnen stellen naar mate je ouder wordt, dat herken ik ook wel. Misschien is het ook wel zo, dat inderdaad afgezien van het bezoekje aan opa/oma, je huiswerk, dat je als kind, puber, student eigenlijk allemaal nog min of meer hetzelfde bent. Het verschil zit 'm er hooguit in dat de één een bijbaantje heeft bij de AH en de ander in de horeca. Of dat de een op hockey zit en de ander op voetbal. Maar verder is het natuurlijk allemaal redelijk eenheidsworst.lemoos2 schreef: ↑13-06-2020 21:17Je kunt als kind/puber/student uren samen hangen omdat je dan in exact dezelfde levensfase als de ander zit. Als kind/puber zijn er ook weinig opties buiten elkaar opzoeken (want geen geld/toestemming om allerlei dingen te ondernemen). Je neemt de ander zoals hij/zij is, buiten die spaarzame verplichtingen (school, bijbaantje, op bezoek bij opa/oma) heb je alle tijd.
Als je ouder wordt, komen daar zoveel dingen bij die je ‘moet’ doen. Dingen die je wil doen (want je weet nu immers wat je leuk en minder leuk vindt). Je gaat automatisch prioriteiten stellen en tijd efficiënter indelen. Je hebt er immers minder van.
Ik denk echt niet dat het schort aan jouw sociale vaardigheden. Als ik nadenk over het aantal mensen waarnaast ik gewoon uren kan hangen en dan is het nog steeds oké: hooguit drie. Mijn man, mijn zoon en mijn beste vriendin. Ik heb een goede band met mijn broer maar hij heeft geen zitvlees, is ook te hieperdepiep om langer dan een half uur te kunnen bomen over één onderwerp. Mijn zus doet haar best en ik ook maar we verschillen echt enorm (dat maakt visites dan weer wel nooit saai).
En ik kan echt met bijna iedere vreemde een gesprek aanknopen en gaande houden zonder dat die mensen een beetje angstig of vol medelijden naar mij kijken
En naar mate je ouder wordt, maak je ook meer dingen mee, je gaat meer je eigen richting op. Je kunt véél meer keuzes maken dan alleen mavo/havo/vwo, of voetbal, tennis of hockey. En dan word je eigenlijk pas echt 'jezelf', en ga je ook beseffen dat je een andere kant op ontwikkelt dan de mensen om je heen, en dat je dus minder makkelijk met elkaar over gedeelde passies kunt praten, want de een werkt in IT en de ander als accountant en weten meestal wel een béétje wat het werk van de ander inhoudt, maar niet genoeg om er echt heel inhoudelijk en met gedeelde passie over te kunnen praten. En dat geldt ook voor ''volwassen'' hobbies die steeds meer uit elkaar kunnen gaan lopen.
zaterdag 13 juni 2020 om 21:35
Gelukkig maar.Mixlokje schreef: ↑13-06-2020 21:19Ik denk dat dit voor iedereen wel een beetje herkenbaar kan zijn. Je hebt momenten dat je veel te vertellen hebt en dat er echt een goed of grappig gesprek kan plaatsvinden, maar er zijn ook momenten dat dit minder is. Dat maakt je niet sociaal gehandicapt ofzo. Ik zou daar gewoon niet teveel mee bezig zijn en als je het gevoel hebt dat er even weinig uitkomt of dat het ‘ongemakkelijk’ voelt dan is het misschien juist een fijn moment om even lekker alleen te zijn, filmpje te kijken ofzo. Ik snap jouw vraagstelling maar ik denk zelf dat we deze momenten allemaal weleens hebben
Natuurlijk heb je momenten waarop je meer te vertellen hebt en soms minder, maar als ik bijvoorbeeld terugdenk aan wanneer ik voor het laatst een écht amusant gesprek heb gehad, vind ik dat lastig om terug te halen. Dus dat je zeg maar echt met iemand zit te praten, dat je het echt interessant vindt en daar zo 2/3 uur over kunt blijven praten.
Met vrienden is het toch vooral veel van ''hey heb je gehoord dat Manchester United interesse heeft in die ene voetballer van Ajax. Oh ja, hoeveel miljoen dan? Dat zou een mooie transfer zijn. Hee kijk daar aan de overkant van de straat loopt een mooie vrouw. Hee enne hoe gaat het eigenlijk met je moeder, je vader is nu vijf jaar geleden overleden, vindt ze het nog wel fijn om in zo'n groot huis te wonen nu jullie allemaal de deur uit zijn? Jahoor ze vindt het nog wel fijn, ze heeft haar draai gevonden en zit sinds kort ook bij de sportschool dus dan spreekt ze nog wat meer mensen. Oke, dat is fijn voor haar, dus ze blijf voorlopig lekker waar ze zit? Ja, ze blijft waar ze zit. ''
Dus het is deels onzin, er wordt ook wel eens een uitstapje gemaakt naar een wat persoonlijker/serieuzer onderwerp. Maar het zijn nooit hele lange/diepe gesprekken die echt beide partijen erg amuseren. Het is het uitwisselen van tekst, over en weer wat interesse in elkaar tonen, nieuwtjes uitwisselen, reageren op dingen die op dat moment live gebeuren rondom het terras. Vijf minuutjes over voetbal, twintig seconden over de mooie vrouw die verderop langskomt, tien minuutjes over de overleden vader en hoe het er nu op bepaalde vlakken voorstaat, dan even de menukaart bespreken en of we een speciaalbiertje nemen of toch gewoon pils, dan een klein kwartjertje ''weet je nog'' anekdotes naar boven halen. Dus het gaat constant over andere dingen zeg maar.
anoniem_64e0b6f5bfaf4 wijzigde dit bericht op 13-06-2020 21:42
8.43% gewijzigd
zaterdag 13 juni 2020 om 21:39
Ik hoop dat het één het ander niet in de weg hoeft te staan. Je hoort wel eens over wanneer je ''de juiste'' tegen komt, dat het dan klopt. Maar eerlijk gezegd met vrouwen moet ik al helemaal lang nadenken wanneer ik nou echt eens een goed gesprek heb gehad. Dan word ik ook wel een beetje zenuwachtig vaak omdat ik het graag goed wil doen. Daardoor heb ik in het verleden ook wel eens de fout gemaakt om juist té snel de diepte in te willen gaan door een heel persoonlijk gesprek op te starten met een one night stand zeg maar. Dat is ook weer ongepast.Helena_z schreef: ↑13-06-2020 21:22Je bent beter in groepsverband dan één op één. Sommige mensen zitten zo in mekaar, andere mensen juist andersom.
Wat betreft een relatie zou ik me er niet te veel zorgen om maken. Dat je met vrienden & familie je comfortabeler voelt in groepsverband, wil niet zeggen dat je geen kans maakt om iemand te ontmoeten waarmee je je prima kan vermaken met z'n twee. Dat ligt niet persé aan sociale vaardigheden, eerder aan de aard van de band denk ik.
Je laat wel vallen dat je het één op één met die vrienden het vaak hebt over koetjes en kalfjes en van de hak op de tak springt. Misschien hebben jullie gewoon niet zo'n diepe band en/of eigenlijk niet zo veel gemeenschappelijk waarover je veel kan praten? Dat valt minder op in groep(sactiviteit) waardoor het niet zo ongemakkelijk voelt.
En wat betreft de koetjes en kalfjes : op zich hebben we wel een goede band, en het gaat ook niet alleen maar over onzin (zie mijn post hierboven). Alleen als je het zeg maar hebt over urenlange gesprekken die beide partijen echt amusant vinden, dan heb ik dat niet zo vaak. Het is vaak gewoon een beetje heen- en weer praten. Nu moet ik ook wel zeggen dat het met sommige mensen ook echt lastig praten is, omdat die het min of meer alleen maar over hun eigen werk, carriere of liefdesleven hebben, maar ook met mensen / vrienden die meer wederkerigheid in zich hebben, blijf ik het toch lastig vinden.
zaterdag 13 juni 2020 om 22:13
Herkenbaar. Als ik met vrienden een op een afspreek ben ik na een uur of twee wel uitgepraat. Tijdens een activiteit of in groepsverband is het makkelijker.
Met daten leer je elkaar eerst kennen dus dat geeft wel gespreksstof, als het dan serieus wordt kun je denk ik ook goed samen zijn zonder altijd te praten.
Met daten leer je elkaar eerst kennen dus dat geeft wel gespreksstof, als het dan serieus wordt kun je denk ik ook goed samen zijn zonder altijd te praten.
Hello, can you hear me?
zaterdag 13 juni 2020 om 23:07
Wat lemoos zegt klopt helemaal, het is nu eenmaal veel makkelijker om samen tijd te verkloten als je ook oprecht niks beters te doen hebt, en inderdaad, je leven is minder gecompliceerd en je individualiteit is minder ontwikkelt, je lijkt waarschijnlijk van nature een stuk meer op de mensen om je heen. Ik ben jonger dan jij maar sinds ik werk heb ik eigenlijk ook weinig diepe vriendschappen meer. Het is mijns inziens ook gewoon zeldzaam om iemand tegen te komen waar je echt mee klikt, of dat nu vriendschappelijk of romantisch gezien is en de kring waarin je je bevindt wordt eigenlijk alsmaar kleiner hoe ouder je wordt.
Ik denk dat als je 1 of 2 mensen hebt waar je zulk diep contact mee kan hebben, dat je daar dan ook voldoende aan hebt. Er is op zich niks mis met vriendschappen die enigszins oppervlakkig zijn. Het is alleen even zoeken naar net die juiste persoon waar je eeuwig mee kan praten en die je nooit zat wordt.
Ik denk dat als je 1 of 2 mensen hebt waar je zulk diep contact mee kan hebben, dat je daar dan ook voldoende aan hebt. Er is op zich niks mis met vriendschappen die enigszins oppervlakkig zijn. Het is alleen even zoeken naar net die juiste persoon waar je eeuwig mee kan praten en die je nooit zat wordt.
zaterdag 13 juni 2020 om 23:20
Gewoon de juiste klik hebben met een persoon waar jij je goed bij voelt.
Niet aan jezelf twijfelen want dan maak je t alleen maar lastiger voor jezelf.
Een goed gesprek met iemand voer je 1 op 1 niet met meerdere mensen eromheen.
Probeer je afspraken lopend te houden zodat je met mensen in contact blijft.
Geen afwachtende houding want dan stel je je afstandelijk op.
en wie weet kom je iemand tegen met die klik.
Niet aan jezelf twijfelen want dan maak je t alleen maar lastiger voor jezelf.
Een goed gesprek met iemand voer je 1 op 1 niet met meerdere mensen eromheen.
Probeer je afspraken lopend te houden zodat je met mensen in contact blijft.
Geen afwachtende houding want dan stel je je afstandelijk op.
en wie weet kom je iemand tegen met die klik.
zondag 14 juni 2020 om 06:54
Dit is echt heel normaal en hoort echt bij de levensfase van de dertigers.
De persoon waar ik nu uren en uren en uren tijd mee doorbreng is mijn kind
De meeste om mij heen hebben nu jonge kinderen en tijd moet dus efficiënter worden ingedeeld. Soms voelt 1 op 1 afspreken ook meer als een verplichting (terwijl het wel gezellig is).
De persoon waar ik nu uren en uren en uren tijd mee doorbreng is mijn kind
De meeste om mij heen hebben nu jonge kinderen en tijd moet dus efficiënter worden ingedeeld. Soms voelt 1 op 1 afspreken ook meer als een verplichting (terwijl het wel gezellig is).
zondag 14 juni 2020 om 08:13
Ik denk dat ik naarmate ik volwassener werd ik steeds minder behoefte had om over belangrijke diep gevoelde emoties en kwesties te praten. En áls je dat al doet, dan kies je daarvoor de mensen uit die jou heel goed kennen en waarbij je je veilig voelt. Dat verloopt dan helemaal spontaan en natuurlijk.
Met andere woorden: het is meestal terecht dat je oppervlakkig blijft tegen oppervlakkige vrienden. Ze zullen hetgeen je zegt niet in de juiste context plaatsen, kritiek gaan leveren of denken dat je zeurt. Of ze denken dat je raad vraagt, dat iets je hoog zit en dat je er per se over moet praten en zich als zichzelf opofferend "luisterend oor" gaan opstellen. Of je hele omgeving blijkt ineens te weten waar je over gesproken hebt.
Met andere woorden: het is meestal terecht dat je oppervlakkig blijft tegen oppervlakkige vrienden. Ze zullen hetgeen je zegt niet in de juiste context plaatsen, kritiek gaan leveren of denken dat je zeurt. Of ze denken dat je raad vraagt, dat iets je hoog zit en dat je er per se over moet praten en zich als zichzelf opofferend "luisterend oor" gaan opstellen. Of je hele omgeving blijkt ineens te weten waar je over gesproken hebt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 14 juni 2020 om 08:42
Ik herken wel wat jij schrijft.
Dat gevoel bij elkaar zijn en niks te hoeven heb ik met mijn man en op dit moment ook met 2 goede vrienden van ons.
Heerlijk vind ik dat als je de hele dag met z'n vieren op stap bent dat er s'avonds ook een half uur verspild wordt aan niks doen en iedereen even teruggetrokken is en op z'n telefoon kijkt of zo.
Ik ken maar weinig mensen die daar van houden en dat zonde vinden van hun tijd.
Ook dat kan ik goed begrijpen. Ik ben alleen meer de persoon van de meer lege agenda en lekker ontspannen leven. Nooit last van FOMO gehad
Bij vrienden bij elkaar op bed liggen hangen doen we trouwens niet, maar dat heeft met leeftijd te maken. Als puber zit je nu eenmaal niet graag bij je ouders op de bank met vrienden. Nu zitten we gewoon op de bank of aan de eettafel. Is voor mij niet heel anders.
Dat gevoel bij elkaar zijn en niks te hoeven heb ik met mijn man en op dit moment ook met 2 goede vrienden van ons.
Heerlijk vind ik dat als je de hele dag met z'n vieren op stap bent dat er s'avonds ook een half uur verspild wordt aan niks doen en iedereen even teruggetrokken is en op z'n telefoon kijkt of zo.
Ik ken maar weinig mensen die daar van houden en dat zonde vinden van hun tijd.
Ook dat kan ik goed begrijpen. Ik ben alleen meer de persoon van de meer lege agenda en lekker ontspannen leven. Nooit last van FOMO gehad
Bij vrienden bij elkaar op bed liggen hangen doen we trouwens niet, maar dat heeft met leeftijd te maken. Als puber zit je nu eenmaal niet graag bij je ouders op de bank met vrienden. Nu zitten we gewoon op de bank of aan de eettafel. Is voor mij niet heel anders.
zondag 14 juni 2020 om 11:04
zondag 14 juni 2020 om 22:47
Het klinkt alsof sociale koetjes en kalfjes wel wat minder mag en de diepgang wel wat meer.
Mijn ervaring is dat mensen het enorm eng vinden om de eerste stap te zetten naar diepgang.
Als JIJ behoefte heb aan meer is het aan JOU om dat te gaan regelen.
Want andere mensen denken: ik wacht het wel af.. kwetsbare onderwerpen worden vaak vermeden uit angst iets raars te zeggen maar iedereen heeft respect voor de gene die het aandurft en de eerste stap neemt.
Ik heb dezelfde leeftijd als jou en ik herken het heel erg.
Ik ben actief opzoek naar mensen bij wie ik me niet alleen voel.
Je kunt dit oefenen door bijvoorbeeld een meetup bij te wonen:
Meetup.com
Ik ben tot nu toe weleens afgewezen dat iemand helemaal niet zat te wachten op mijn dichterbij-elkaar-komen ideeen maar de aanhouder wint en wint dik dus het is de moeite echt waard!!!
Mijn ervaring is dat mensen het enorm eng vinden om de eerste stap te zetten naar diepgang.
Als JIJ behoefte heb aan meer is het aan JOU om dat te gaan regelen.
Want andere mensen denken: ik wacht het wel af.. kwetsbare onderwerpen worden vaak vermeden uit angst iets raars te zeggen maar iedereen heeft respect voor de gene die het aandurft en de eerste stap neemt.
Ik heb dezelfde leeftijd als jou en ik herken het heel erg.
Ik ben actief opzoek naar mensen bij wie ik me niet alleen voel.
Je kunt dit oefenen door bijvoorbeeld een meetup bij te wonen:
Meetup.com
Ik ben tot nu toe weleens afgewezen dat iemand helemaal niet zat te wachten op mijn dichterbij-elkaar-komen ideeen maar de aanhouder wint en wint dik dus het is de moeite echt waard!!!
maandag 15 juni 2020 om 00:14
Ben je allang alleen? Misschien dat je een bepaalde ‘angst’ hebt ontwikkeld in je hoofd die er misschien niet is.
Ik heb zelf 2 vriendinnen waar ik diepgaande gesprekken mee heb, alle andere vriendinnen zijn voor de koetjes en kalfjes praat.
Daarbij ben ik zelf al 1,5 jaar vrijgezel en merk ik hoe langer je vrijgezel bent hoe meer je een soort angst in je hoofd gaat ontwikkelen. Met het idee dat je iemand moet gaan vertrouwen, diepgaande gesprekken gaat hebben. Soms verlang ik er na... soms beangstigd het mij. Is het misschien meer zoiets?
Ik heb zelf 2 vriendinnen waar ik diepgaande gesprekken mee heb, alle andere vriendinnen zijn voor de koetjes en kalfjes praat.
Daarbij ben ik zelf al 1,5 jaar vrijgezel en merk ik hoe langer je vrijgezel bent hoe meer je een soort angst in je hoofd gaat ontwikkelen. Met het idee dat je iemand moet gaan vertrouwen, diepgaande gesprekken gaat hebben. Soms verlang ik er na... soms beangstigd het mij. Is het misschien meer zoiets?
