Een manipulator/stalker is dat echte liefde?

Hallo,

Ik heb 5 jaar geleden gevoelens gekregen voor een man die destijds eenzaam was in zijn huwelijk.
We waren geen onbekenden van elkaar, woonden in dezelfde wijk, aardige, vriendelijke man.
Ik ben getrouwd en heb een goed huwelijk, maar miste de intimiteit met mijn man.
De gevoelens kwamen los toen hij mij allemaal lieve berichtjes per chat stuurde, een love-bombing.
Hij zei ook dat hij een jager was. Hij liet dus een hele foute kant van zichzelf zien, maar tegelijkertijd keurde hij dit gedrag ook weer af.
Een man met een ontregelde hormoonhuishouding die wel zin had in een verzetje.
Ik was daar in het begin totaal niet gevoelig voor, wel gevleid, maar onbewust trad er toch iets in werking.
Door het aantrekken en afstoten triggerde hij een oude wond in mij.
Dit weet ik sinds kort, doordat ik mijn verhaal bij een therapeut heb gedaan.
Ik werd als kind niet gezien en zocht mijn liefde als jonge meid bij foute mannen.
Ik was het gewend om het met kruimels te doen. Ik ben dus relatieverslaafd geweest, had heel weinig zelfliefde en trok geen grenzen.
Gelukkig ontmoette ik toen mijn man. Hij is mijn veilige haven en hij ziet mij niet als een 'trophy'
Hij wil geen macht en controle.
Mijn huwelijk heeft zoals meer huwelijken wel tegenslagen gekend, maar we kwamen er altijd weer uit.
Het had in ieder geval nooit the Highs and Lows, die ik kende van de relaties met foute mannen.
Toch viel ik weer voor deze foute aandacht.
Een man die mij op een voetstuk zet en zijn vrouw voor mij wilde inruilen.
Rationeel was er steeds een stemmetje dat zei: hij gebruikt je!, maar mijn gevoelens hadden de overhand.
Het aantrekken en afstoten bleef, we mailden veel.
Toen verhuisde hij en ging scheiden.
We hadden nog mailcontact.
Ik bleef gevoelens houden.
Hij begon met een manipulatiespel waarbij hij mij jaloers probeerde te maken, door mij te laten weten dat hij met andere blonde vrouwen (zijn droomvrouw moet blond zijn) te schrijven. Dit om mij meer mijn best te doen hem te willen. Ik werd inderdaad jaloers en begon te katten. Dat gedrag werd dan weer bestraft met een silent- treatment van zijn kant. Waardoor ik radeloos werd en weer contact zocht. Ik bood dan steeds mijn excuses aan. Op Facebook flirtte hij openlijk met zijn andere favorieten, meestal alleenstaande vrouwen. Met mij schreef hij alleen per mail. Ik was zijn grootste favoriet. Ik zat in een neerwaartse spiraal. Ik begon deze man te haten, maar zat in zijn web. Mijn therapeut schreef dat ik verslaafd was gemaakt en dat het een narcist is. Het klopt dat hij totaal geen empathie toonde, alleen wanneer ik uit de trauma bonding wilde wegvluchten. Deze man had zich in mijn hoofd genesteld. Fysiek is er gelukkig nooit iets geweest, maar dat wilde hij wel.
Toen ik eindelijk weer rationeel ging denken en inzag dat ik mijn man verwaarloosde, heb ik er een punt achter gezet. Ik wilde geen love-bombingen meer om mij weer terug te laten zuigen. Ik wilde dit gedoe in goede samenspraak afsluiten. Een gewone vriendschap was het mij nog wel waard. Hij was vol begrip, wilde ook niet ordinair met mij doen, mij geen pijn doen. Inmiddels had hij een nieuwe prooi, weet ik nu.
Ik kwam tot rust en probeerde weer terug in mijn huwelijk te komen.
Maar ik kreeg te maken met anonieme mails vol plaatjes met liefdesbetuigingen en aan het einde weer suggestieve afbeeldingen van een hotelkamer en een onbekende dame met een klok erbij. Weer het bekende patroon, maar het was anoniem. De stalker kon ik dus niet ontmaskeren. Alleen het patroon.
Ik heb toen per mail weer contact gezocht met de narcist, hij reageerde heel vrolijk. Het stalken stopte ook meteen.
Hem confronteren heb ik niet gedaan. Ik wist dat hij zou ontkennen en mij anders weer op mijn 'ziekelijke' gedrag zou aanvallen.
Ik schreef heel zakelijk vanuit een vriendschappelijke relatie. Was consequent.
Maar niet veel later begon het manipulatieve spel weer, hij had een date, hoopte met haar oud te gaan worden, maar ik stond nog steeds bovenaan, schreef hij. Ik bleef zakelijk. Liet hem duidelijk merken dat ik voor mijn man koos. Toen kwam zijn woede boven en zag ik zijn meest giftige kant. Ik heb gereageerd met dat ik het niet pikte hoe hij mijn gedrag neerzette. Hij bond heel even in om daarna weer autoritair te zijn. Ik heb alle contact met een flinke sneer beëindigd. Hij wist dus toch mijn wond weer open te trekken.
We zijn nu een jaar verder in no-contact en op facebook - ik ben ontvriend maar zie weleens wat van hem bij gezamenlijke vrienden- zie ik hem vaak liefdevol terugblikken in cryptische woorden die ik alleen kan coderen. Hij lijkt het dus niet slecht met mij voor te hebben.
Ik heb mij volledig op mijzelf gestort en mijn huwelijk. De traumabonding bleef - heel veel haatgevoel maar ook liefde- en ik heb hulp gezocht bij een therapeut. Ik heb het verder stil gehouden. Wist mijn haat en wraakgevoelens onder controle te houden. Ik zag wat er allemaal gebeurd was en hoe ik mij heb laten meeslepen. Ik heb aan mijn zelfhaat en zelfliefde gewerkt. Ik heb mijzelf moeten vergeven.

Mijn therapeut wijst vriendschap af. Hij is daar niet toe in staat, zegt ze.
Ik sta daar nog steeds met gemengde gevoelens tegenover.
Ik weet dat hij nu een relatie heeft. Zijn ontregelde hormoonhuishouding komt hopelijk tot rust.
En het obsessieve.
De tijd vervaagt.
Hij heeft altijd geschreven dat ik welkom ben, ook wanneer hij een vriendin heeft.