Relaties
alle pijlers
Eindelijk weer iemand in mijn leven en dan blijkt...
donderdag 25 oktober 2007 om 12:29
Hallo!
Nu alweer zo’n 3,5 jaar geleden heb ik ook al eens gebruik gemaakt van dit forum om mijn verhaal op relatie gebied kwijt te kunnen en om wat spiegelende reacties te kunnen teruglezen.
Sommige van jullie kunnen zich dit misschien nog wel herinneren: Ik (toen 25) had erg veel moeite met een stuk gelopen relatie met een dame die, uiteindelijke, door groepstherapie en medicatie na 5 jaar relatie er achter was gekomen dat ik het toch niet was voor haar. Toen had ik het gevoel gebruikt te zijn aangezien ik haar door dik en dun gesteund had in haar depressieve buien waarin ze mij mee trok. Ik ben, en blijf erg gevoelig voor de stemmingen van die mensen waar ik veel en om geef en van houd.
Ondanks dat ik er toen veel moeite mee had is het toch goed geweest dat het toen zo gelopen is. Sindsdien heb ik mezelf hervonden, ben weer een totaal stabiele factor en voel me gelukkig. Lange tijd ben ik totaal gesloten geweest voor leden van het vrouwelijke geslacht omdat ik eerste in het reine met mijzelf moest komen. Van flierefluiten ben ik niet, ik ben geen flirt en heb niets met one night stands.
Maar op een geven moment kruist er toch weer iemand je pad waar je hart voor open gaat.
En dan blijkt het toch weer nodig mijn verhaal kwijt te kunnen. Is het mijn lot of trek ik het aan?
Eindelijk kom ik iemand tegen die, op het eerste gezicht, spontaan is, er fantastisch uitziet, dezelfde interessen heeft etc. Maar naar maten we naar elkaar toe groeiden (wat snel gaat, misschien gezien de leeftijd, ik nu 29, zij 33) begon ik verschil te voelen in haar gedrag richting mij, iets wat andere, en ik in eerste instantie ook, niet zien of van haar verwachten. Terughoudendheid, twijfel. Een twijfel niet op basis van wie ik ben of ons samenzijn.
Maar uiteindelijk komt het er dan toch uit, klassiek geval van bindingangst veroorzaakt door wrange gebeurtenissen uit haar verleden. De eerste keer dat ze haar hart luchtte en er waterlanders waren bij mij op de bank schoot het wel door mijn hoofd: “Het zal toch gvd niet waar zijn! Het is mij dus ook gewoon niet gegund! Verdien ik dit!?”
Maar eigenlijk is dat alweer een gepasseerd station, ik ben al lang weer als een blok voor haar gevallen. Mijn gevoel is zo dubbel als iets, ik wil dit niet, ik wil niet weer tegen een zware teleurstelling aanlopen. Maar als we samenzijn voelt het natuurlijk en goed. Afgelopen weekenden samenzijn voelde perfect. Zij heeft al meerdere malen aangegeven op 33 jarige leeftijd voor het eerst te ervaren dat het anders kan, dat ze dingen anders en intenser beleeft om dat elke vezel in haar lichaam aangeeft dat ze mij kan vertrouwen en totaal zichzelf kan zijn bij mij. Veel gehoorde uitspraak van haar kant: “je wilt niet weten hoeveel eikels er rond lopen”.
Ik begin me echt af te vragen of mijn empathie een zegen of vloek is voor mij. Ik ben het gewend en kan dealen met vrienden die zich aan mijn positivisme optrekken, maar als het zo dicht bij komt en mijn hart raakt is het o zo moeilijk. Voor haar is het nog moeilijker, ze had net haar leven weer op de rit, en dan kom ik in haar leven en “bam”, weg stabiliteit. Wat bij mij weer tot gevolg heb dat ik me DAAR weer schuldig over voel……gvd.
Mijn angst nu is dat ze zich neerlegt bij het feit dat ze het gewoon echt niet kan, en over stapt op haar goed geoliede verdedigingsmechanisme, verbreken, vergeten en alleen weer verder want zo is ze het sterkst.
Soms baal ik zo van mezelf, waarom ben ik niet harder? Was ik maar een eikel.
Begrijp me niet verkeert maar, ik ben zo gek op haar dat ik haar mijzelf gun. En dat is geen zelfbelang, ik gun haar relatiegeluk, ze verdient het echt. Ik wil dit laten werken.
Momenteel maak ik gebruik van mijn engelengeduld omdat ik gewoon weet dat wij het samen fantastisch zouden kunnen hebben. Ik kan dit voorlopig wel handelen, het aantrekken en weer afstoten. Dit weet zij ook. Beide snappen heel goed dat het verschrikkelijke zonde zou zijn als dit stukloopt op haar twijfels. Ik geef haar alle ruimte, laat haar zoveel mogelijk met rust en zoek haar gezelschap op als zij daar behoeften aan heeft. Ondertussen blijf ik mezelf aangezien dat het enige is dat ik voor haar kan betekenen.
Voordat ik van mensen de tip ga krijgen om van mijn roze wolk af te stappen, buiten het feit dat ik een positieve ben, ben ik ook een rasrealist. Er is geen roze wolk om af te stappen, hopelijk wel een om op te klimmen…
Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed.
ps. en bedankt voor diegene die de moeite hebben genomen tot het einde door te lezen
Nu alweer zo’n 3,5 jaar geleden heb ik ook al eens gebruik gemaakt van dit forum om mijn verhaal op relatie gebied kwijt te kunnen en om wat spiegelende reacties te kunnen teruglezen.
Sommige van jullie kunnen zich dit misschien nog wel herinneren: Ik (toen 25) had erg veel moeite met een stuk gelopen relatie met een dame die, uiteindelijke, door groepstherapie en medicatie na 5 jaar relatie er achter was gekomen dat ik het toch niet was voor haar. Toen had ik het gevoel gebruikt te zijn aangezien ik haar door dik en dun gesteund had in haar depressieve buien waarin ze mij mee trok. Ik ben, en blijf erg gevoelig voor de stemmingen van die mensen waar ik veel en om geef en van houd.
Ondanks dat ik er toen veel moeite mee had is het toch goed geweest dat het toen zo gelopen is. Sindsdien heb ik mezelf hervonden, ben weer een totaal stabiele factor en voel me gelukkig. Lange tijd ben ik totaal gesloten geweest voor leden van het vrouwelijke geslacht omdat ik eerste in het reine met mijzelf moest komen. Van flierefluiten ben ik niet, ik ben geen flirt en heb niets met one night stands.
Maar op een geven moment kruist er toch weer iemand je pad waar je hart voor open gaat.
En dan blijkt het toch weer nodig mijn verhaal kwijt te kunnen. Is het mijn lot of trek ik het aan?
Eindelijk kom ik iemand tegen die, op het eerste gezicht, spontaan is, er fantastisch uitziet, dezelfde interessen heeft etc. Maar naar maten we naar elkaar toe groeiden (wat snel gaat, misschien gezien de leeftijd, ik nu 29, zij 33) begon ik verschil te voelen in haar gedrag richting mij, iets wat andere, en ik in eerste instantie ook, niet zien of van haar verwachten. Terughoudendheid, twijfel. Een twijfel niet op basis van wie ik ben of ons samenzijn.
Maar uiteindelijk komt het er dan toch uit, klassiek geval van bindingangst veroorzaakt door wrange gebeurtenissen uit haar verleden. De eerste keer dat ze haar hart luchtte en er waterlanders waren bij mij op de bank schoot het wel door mijn hoofd: “Het zal toch gvd niet waar zijn! Het is mij dus ook gewoon niet gegund! Verdien ik dit!?”
Maar eigenlijk is dat alweer een gepasseerd station, ik ben al lang weer als een blok voor haar gevallen. Mijn gevoel is zo dubbel als iets, ik wil dit niet, ik wil niet weer tegen een zware teleurstelling aanlopen. Maar als we samenzijn voelt het natuurlijk en goed. Afgelopen weekenden samenzijn voelde perfect. Zij heeft al meerdere malen aangegeven op 33 jarige leeftijd voor het eerst te ervaren dat het anders kan, dat ze dingen anders en intenser beleeft om dat elke vezel in haar lichaam aangeeft dat ze mij kan vertrouwen en totaal zichzelf kan zijn bij mij. Veel gehoorde uitspraak van haar kant: “je wilt niet weten hoeveel eikels er rond lopen”.
Ik begin me echt af te vragen of mijn empathie een zegen of vloek is voor mij. Ik ben het gewend en kan dealen met vrienden die zich aan mijn positivisme optrekken, maar als het zo dicht bij komt en mijn hart raakt is het o zo moeilijk. Voor haar is het nog moeilijker, ze had net haar leven weer op de rit, en dan kom ik in haar leven en “bam”, weg stabiliteit. Wat bij mij weer tot gevolg heb dat ik me DAAR weer schuldig over voel……gvd.
Mijn angst nu is dat ze zich neerlegt bij het feit dat ze het gewoon echt niet kan, en over stapt op haar goed geoliede verdedigingsmechanisme, verbreken, vergeten en alleen weer verder want zo is ze het sterkst.
Soms baal ik zo van mezelf, waarom ben ik niet harder? Was ik maar een eikel.
Begrijp me niet verkeert maar, ik ben zo gek op haar dat ik haar mijzelf gun. En dat is geen zelfbelang, ik gun haar relatiegeluk, ze verdient het echt. Ik wil dit laten werken.
Momenteel maak ik gebruik van mijn engelengeduld omdat ik gewoon weet dat wij het samen fantastisch zouden kunnen hebben. Ik kan dit voorlopig wel handelen, het aantrekken en weer afstoten. Dit weet zij ook. Beide snappen heel goed dat het verschrikkelijke zonde zou zijn als dit stukloopt op haar twijfels. Ik geef haar alle ruimte, laat haar zoveel mogelijk met rust en zoek haar gezelschap op als zij daar behoeften aan heeft. Ondertussen blijf ik mezelf aangezien dat het enige is dat ik voor haar kan betekenen.
Voordat ik van mensen de tip ga krijgen om van mijn roze wolk af te stappen, buiten het feit dat ik een positieve ben, ben ik ook een rasrealist. Er is geen roze wolk om af te stappen, hopelijk wel een om op te klimmen…
Weer een heel verhaal, maar prettig dat ik het weer heb kunnen schrijven, doet me sowieso goed.
ps. en bedankt voor diegene die de moeite hebben genomen tot het einde door te lezen
maandag 29 oktober 2007 om 23:44
Hoi.
Nou.... we kunnen elkaar de hand geven!
Ik had het er vanavond nog met een vriendin over. Ook al zo'n zelfde geval van jezelf wegcijferen..........in de stille hoop dat die ander jou dan gelukkig maakt?! (Want kijk eens krittisch naar jezelf: waarom doe je/we dat????)
Kom je ook in de club van 'de reddertjes'? We zeiden voor de grap dat we die eigenlijk moesten oprichten
We moeten onderhand eens wijzer worden..............pffffff
Grtz.
Nou.... we kunnen elkaar de hand geven!
Ik had het er vanavond nog met een vriendin over. Ook al zo'n zelfde geval van jezelf wegcijferen..........in de stille hoop dat die ander jou dan gelukkig maakt?! (Want kijk eens krittisch naar jezelf: waarom doe je/we dat????)
Kom je ook in de club van 'de reddertjes'? We zeiden voor de grap dat we die eigenlijk moesten oprichten
We moeten onderhand eens wijzer worden..............pffffff
Grtz.
dinsdag 30 oktober 2007 om 00:37
Moeilijke situatie wel, want zo te lezen weet je vriendin ook niet helemaal waar haar gevoel vandaan komt, behalve dan dat haar verleden een rol hier in speelt.
Het kan zijn dat het allemaal beetje snel gaat, hoelang hebben jullie nu met elkaar?
Wel valt me op in jou openingspost dat je veel verteld over haar gevoelens en jou begrip daarvoor, daar is niets mis mee, maar het houdt ergens ook op, jij bent er ook nog.
Ondanks je op mij helder en relaistisch overkomt blijf ik toch de indruk houden dat je jezelf in een bepaalde mate wegcijfert en je (te)veel richt op de ander.
Zoals bijv dat je schrijft dat het voor jou moeilijk is, maar voor haar nóg moeilijker is......hoe heb je dat gemeten dan? Voor jou is het net zo moeillijk en als je het omdraait kan het juist voor jou moeilijker zijn, omdat zij hier de keuzes in stelt en niet jij, want jij weet al heel duidelijk wat je wil.....tis net hoe je het bekijkt.
En (wat ik denk) dat een grote valkuil is, is het allemaal van haar af laten hangen....ik begrijp heel goed dat de intense gevoelens dusdanig zijn dat je haar niet wilt loslaten emotioneel gezien.
je wilt er alles aan doen om het te laten werken.......ik denk dat dáár het probleem ligt.
Je moet voor jezelf een grens trekken, je eigen weg gaan en niet alles af laten hangen van een ander.
Het kan zijn dat het allemaal beetje snel gaat, hoelang hebben jullie nu met elkaar?
Wel valt me op in jou openingspost dat je veel verteld over haar gevoelens en jou begrip daarvoor, daar is niets mis mee, maar het houdt ergens ook op, jij bent er ook nog.
Ondanks je op mij helder en relaistisch overkomt blijf ik toch de indruk houden dat je jezelf in een bepaalde mate wegcijfert en je (te)veel richt op de ander.
Zoals bijv dat je schrijft dat het voor jou moeilijk is, maar voor haar nóg moeilijker is......hoe heb je dat gemeten dan? Voor jou is het net zo moeillijk en als je het omdraait kan het juist voor jou moeilijker zijn, omdat zij hier de keuzes in stelt en niet jij, want jij weet al heel duidelijk wat je wil.....tis net hoe je het bekijkt.
En (wat ik denk) dat een grote valkuil is, is het allemaal van haar af laten hangen....ik begrijp heel goed dat de intense gevoelens dusdanig zijn dat je haar niet wilt loslaten emotioneel gezien.
je wilt er alles aan doen om het te laten werken.......ik denk dat dáár het probleem ligt.
Je moet voor jezelf een grens trekken, je eigen weg gaan en niet alles af laten hangen van een ander.
dinsdag 30 oktober 2007 om 00:52
Waarom wordt hier zo moeilijk en bitchy gedaan tegen Bouw? Zolang er op het forum nog oeverloos geluld kan worden over oogschaduw of een merk luiers, mag er van mij ook gewoon een boom opgezet worden over vermoeiende (want dat vind ik dus, in dit geval) relaties.
Bouw, ik zeg niet dat ze zich aanstelt, maar het lijkt me een doodvermoeiende vrouw. En dat brengt een energie-zuigende situatie met zich mee. Vraag je (eerlijk) af of je dat wil. Je klinkt als de hulpverlener binnen de relatie, dat leidt tot scheefgroei. En je omgeving bestaat uit emotionele nitwits, lees ik. Wie zorgt er voor jou, eigenlijk?
Bouw, ik zeg niet dat ze zich aanstelt, maar het lijkt me een doodvermoeiende vrouw. En dat brengt een energie-zuigende situatie met zich mee. Vraag je (eerlijk) af of je dat wil. Je klinkt als de hulpverlener binnen de relatie, dat leidt tot scheefgroei. En je omgeving bestaat uit emotionele nitwits, lees ik. Wie zorgt er voor jou, eigenlijk?
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
dinsdag 30 oktober 2007 om 12:28
Er is een wending in het verhaal. Gisterenavond heeft ze er een punt achter gezet, niet geheel onverwachts want ik merkte de laatste dagen een spanning waarbij er wel iets moest gaan gebeuren. Helaas is dat de, voor haar, makkelijkste weg geworden.
De laatste maanden zijn we, juist omdat het zo natuurlijk en goed voelde, snel naar elkaar toegegroeid met als gevolg dat we nu dus al op dit kritieke punt zijn aan beland. Als we het langzamer aan hadden gedaan zou dit ook gebeurd zijn. Alleen op een later moment, als de hechting sterker zou zijn geweest en het leed dus ook groter zou zijn.
Haar probleem, dat zeer sterke verdedigingsmechanische, heeft ervoor gezorgd dat al haar relaties uiteindelijk niet zijn geslaagd. Een totaal verstoorde band met een van haar ouders ligt hier waarschijnlijk aan ten grondslag. Ik weet dat sommige hier “bindingsangst” als mode woord beschouwen, maar dan gaat men er toch even aan voorbij dat sommige gebeurtenissen uit het verleden ( en dan doel ik dus niet op een mislukte relatie) iemand zo kunnen beschadigen dat ze hier de rest van hun leven problemen van ondervinden.
Wij hadden allebei de hoop dat dit het moment zou zijn waarbij ze iets zou kunnen doorbreken, juist omdat, buiten het overduidelijke probleem, alles zo goed leek te kloppen. Haar woorden: “Als er iemand is waarbij ik dacht dat het eindelijk zou lukken…” Maar ze is te bang dat het haar gewoon echt niet gaat lukken, en om te voorkomen dat ze mij, en haarzelf nog meer pijn doet heeft ze de stekker eruit getrokken.
Als ze ooit in staat wil zijn om een relatie te laten werken zal ze echt hulp moeten zoeken, zoveel is mij wel duidelijk. Maar zoals het er nu uitziet accepteert ze van zichzelf niet dat ze “een moeilijke” is. Tja, en dan wordt het erg lastig.
Ik heb de hoop gehad dat ze mij de moeite zou vinden om er iets mee te doen, om eraan te willen werken. Maar voorlopig wil ze terug naar de zekerheden van de wereld in haar eentje, die heeft ze prima onder controle en daar kan ze gelukkig in zijn.
Er zal nog wel iets van een staartje komen want ze is zelf erg van zichzelf geschrokken dat ze zo snel tot dit besluit is gekomen, ze heeft er erg veel moeite mee om me te laten gaan: “Het liefste ze ik je de bij mij houden want ik ga je verschrikkelijk missen”.
Ik heb hier een erg dubbel gevoel over, de opluchting van het wegvallen van de onzekerheid weegt voorlopig nog even niet op tegen het gemis. Alles in mij roept nog om haar, ik zal eerst echt van haar moeten afkicken. Maar dat gaat me wel lukken, daar ben ik niet bang voor. Al zal het veel energie gaan kosten. Maar ik blijf ook achter met een gevoel dat dit dood en dood zonde is, een gemiste kans.
De laatste maanden zijn we, juist omdat het zo natuurlijk en goed voelde, snel naar elkaar toegegroeid met als gevolg dat we nu dus al op dit kritieke punt zijn aan beland. Als we het langzamer aan hadden gedaan zou dit ook gebeurd zijn. Alleen op een later moment, als de hechting sterker zou zijn geweest en het leed dus ook groter zou zijn.
Haar probleem, dat zeer sterke verdedigingsmechanische, heeft ervoor gezorgd dat al haar relaties uiteindelijk niet zijn geslaagd. Een totaal verstoorde band met een van haar ouders ligt hier waarschijnlijk aan ten grondslag. Ik weet dat sommige hier “bindingsangst” als mode woord beschouwen, maar dan gaat men er toch even aan voorbij dat sommige gebeurtenissen uit het verleden ( en dan doel ik dus niet op een mislukte relatie) iemand zo kunnen beschadigen dat ze hier de rest van hun leven problemen van ondervinden.
Wij hadden allebei de hoop dat dit het moment zou zijn waarbij ze iets zou kunnen doorbreken, juist omdat, buiten het overduidelijke probleem, alles zo goed leek te kloppen. Haar woorden: “Als er iemand is waarbij ik dacht dat het eindelijk zou lukken…” Maar ze is te bang dat het haar gewoon echt niet gaat lukken, en om te voorkomen dat ze mij, en haarzelf nog meer pijn doet heeft ze de stekker eruit getrokken.
Als ze ooit in staat wil zijn om een relatie te laten werken zal ze echt hulp moeten zoeken, zoveel is mij wel duidelijk. Maar zoals het er nu uitziet accepteert ze van zichzelf niet dat ze “een moeilijke” is. Tja, en dan wordt het erg lastig.
Ik heb de hoop gehad dat ze mij de moeite zou vinden om er iets mee te doen, om eraan te willen werken. Maar voorlopig wil ze terug naar de zekerheden van de wereld in haar eentje, die heeft ze prima onder controle en daar kan ze gelukkig in zijn.
Er zal nog wel iets van een staartje komen want ze is zelf erg van zichzelf geschrokken dat ze zo snel tot dit besluit is gekomen, ze heeft er erg veel moeite mee om me te laten gaan: “Het liefste ze ik je de bij mij houden want ik ga je verschrikkelijk missen”.
Ik heb hier een erg dubbel gevoel over, de opluchting van het wegvallen van de onzekerheid weegt voorlopig nog even niet op tegen het gemis. Alles in mij roept nog om haar, ik zal eerst echt van haar moeten afkicken. Maar dat gaat me wel lukken, daar ben ik niet bang voor. Al zal het veel energie gaan kosten. Maar ik blijf ook achter met een gevoel dat dit dood en dood zonde is, een gemiste kans.
dinsdag 30 oktober 2007 om 12:45
Hoi Bouw, wat rot voor je! Ik kan me nog goed je topicc van een paar jaar geleden herinneren en hoopte dat dit goed zou aflopen. Helaas heeft je vriendin de knoop doorgehakt. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat ze echt gelukkig is in haar eentje, zoals je schrijft. Een tip voor haar, als ze ervoor open staat: ik heb onlangs een familieopstelling laten doen omdat ik zelf steeds meer vastliep in bepaalde dingen. Erg verhelderend! Je moet er maar eens op googlen, mocht je denken dat het zin heeft om je (ex-)vriendin dit te melden. Sterkte!
dinsdag 30 oktober 2007 om 13:35
Hi Bouw,
Jeetje de kogel is dus rap door de kerk gegaan.
Veel sterkte,
ik hoop voor je, al wil je daar nu absoluut niet in aan, dat je iemand in de toekomst zal treffen die wel helemaal voor je kan en wil gaan.
Toch lijkt het me niet verkeerd bij jezelf te rade te gaan, niet dat het aan jou ligt of dat je "het fout doet", maar wel dat je bepaalde dingen vaak onbewust aantrekt.
(naar mijn indruk, zoals ik hiervoor al schreef, is jou grootste valkuil op dit vlak; teveel rekening houden met een ander)
Wanneer je weet wat je valkuilen zijn en daar wat mee doet, verklein je de kans iemand te treffen die het weer niet met je aan kan/wil gaan.
En is het vooral nu niet eens tijd sociale contacten te vinden waarmee je lekker kunt "bomen" en die gelijkwaardig zijn?
Alleen maar mensen om je heen die zich aan jou optrekken is niet handig, kan geen kwaad wanneer je ook mensen hebt waarmee je op gelijke voet staat....lijkt me fijn voor jezelf om daar eens mee te beginnen wanneer de eerste beten uit de zure appel van dit moment genomen zijn.
Sterkte en succes!
Groetjes Daysha
Jeetje de kogel is dus rap door de kerk gegaan.
Veel sterkte,
ik hoop voor je, al wil je daar nu absoluut niet in aan, dat je iemand in de toekomst zal treffen die wel helemaal voor je kan en wil gaan.
Toch lijkt het me niet verkeerd bij jezelf te rade te gaan, niet dat het aan jou ligt of dat je "het fout doet", maar wel dat je bepaalde dingen vaak onbewust aantrekt.
(naar mijn indruk, zoals ik hiervoor al schreef, is jou grootste valkuil op dit vlak; teveel rekening houden met een ander)
Wanneer je weet wat je valkuilen zijn en daar wat mee doet, verklein je de kans iemand te treffen die het weer niet met je aan kan/wil gaan.
En is het vooral nu niet eens tijd sociale contacten te vinden waarmee je lekker kunt "bomen" en die gelijkwaardig zijn?
Alleen maar mensen om je heen die zich aan jou optrekken is niet handig, kan geen kwaad wanneer je ook mensen hebt waarmee je op gelijke voet staat....lijkt me fijn voor jezelf om daar eens mee te beginnen wanneer de eerste beten uit de zure appel van dit moment genomen zijn.
Sterkte en succes!
Groetjes Daysha
dinsdag 30 oktober 2007 om 13:57
Jammer bouw.
Alleen zou ik voorzichtig zijn met je opmerking dat zij hulp moet zoeken om relaties te kunnen laten slagen.
Als je met iemand een relatie hebt, zou het best eens zo kunnen zijn dat je je eigen dingen op de ander projecteert en is hetgeen je zegft net zo goed op jezelf van toepassing.
Sterkte.
Alleen zou ik voorzichtig zijn met je opmerking dat zij hulp moet zoeken om relaties te kunnen laten slagen.
Als je met iemand een relatie hebt, zou het best eens zo kunnen zijn dat je je eigen dingen op de ander projecteert en is hetgeen je zegft net zo goed op jezelf van toepassing.
Sterkte.
maandag 12 november 2007 om 10:53
Toch maar even een update. Vorige week werd ik door haar gebeld. Ze vroeg zich af hoe het met me ging. Ze vertelde me dat ze me had ontlopen, niet naar de sportschool was gekomen, om het voor mij wat makkelijker te maken, al begon ze wel te realiseren dat het voor haar ook moeilijke zou worden om me weer te zien.
Tijdens het gesprek kwamen me onze weekend besteding. Ik ben op stap geweest met iemand die wij allebei kennen van de sportschool. Ze wist meteen uit me trekken dat ik met hem gesproken had over wat er gaande was tussen ons. Ik wist dat ze dit erg zou vinden. Ik heb haar grootste zwakte besproken met iemand waarvan zij vind dat niemand iets mee te maken heeft. Het telefoongesprek eindigde daarom nogal in mineur.
Binnen een uur klonk de deurbel. Daar stond ze dan. Ze had thuis op het op het punt gestaan om me via sms zo veel mogelijk te kwetsen, maar ze kreeg het niet voor elkaar. In plaats daarvan is ze naar mijn voordeur komen rennen.
Uiteindelijk heeft ze van negen tot een uur bij mij gezeten. Veel gesproken en veel gezwegen. Het vreemde (of misschien wel helemaal niet vreemd) is dat wij allebei erg rustig werden van elkaars aanwezigheid, net zoals dat in het begin, toen net met elkaar omgingen, ook het geval was. Het was gewoon heel erg fijn om elkaar weer te zien, aan te raken en te voelen.
Ze vertelde dat ze de laatste tijd weer erg geconfronteerd is met haar probleem om zich te binden, zeker nu ze eigenlijk niet meer beargumenteerd krijgt waarom het mij niet wil lukken. Zo’n telefoongesprek was in het verleden rede genoeg voor haar om de deur keihard in het gezicht van de ander te smijten en het zo voor haarzelf makkelijker te maken afstand te nemen, dat krijgt ze nu niet voor elkaar. Ze denkt wel dat er dingen staan te veranderen, maar ze kan haar vinger nog niet op de juiste plek krijgen. “Het zou wel heel fijn zijn als ik er bij jou achter zou komen, vind je het gek als ik zeg dat ik denk dat ik van je houd?”. Nou sta ik redelijk sterk in mijn schoenen, maar als iemand, waar ikzelf erg veel om geef, dergelijke dingen begint te vertellen is het lastig standvastig te blijven.
Ze kon zich echt niet meer losmaken en met tegenzin is ze naar huis vertrokken, bij de voordeur, kon ze me letterlijk niet laten gaan. Van haar afstandelijkheid was niet veel meer over, ze wou helemaal niet naar huis. “We zien elkaar volgende week op de sportschool he?”
En volgende week is vanavond. Ik zal haar niet ontlopen en zei mij niet. Ik denk zelf dat we allebei er eigenlijk naar uitkijken elkaar weer te zien. Ik ben heel erg benieuwd hoe ze zich vanavond richting mij gaat opstellen. Ik heb in ieder geval besloten haar open te benaderen, ze mag zien dat ik nog heel veel gevoelens voor haar heb.
Tijdens het gesprek kwamen me onze weekend besteding. Ik ben op stap geweest met iemand die wij allebei kennen van de sportschool. Ze wist meteen uit me trekken dat ik met hem gesproken had over wat er gaande was tussen ons. Ik wist dat ze dit erg zou vinden. Ik heb haar grootste zwakte besproken met iemand waarvan zij vind dat niemand iets mee te maken heeft. Het telefoongesprek eindigde daarom nogal in mineur.
Binnen een uur klonk de deurbel. Daar stond ze dan. Ze had thuis op het op het punt gestaan om me via sms zo veel mogelijk te kwetsen, maar ze kreeg het niet voor elkaar. In plaats daarvan is ze naar mijn voordeur komen rennen.
Uiteindelijk heeft ze van negen tot een uur bij mij gezeten. Veel gesproken en veel gezwegen. Het vreemde (of misschien wel helemaal niet vreemd) is dat wij allebei erg rustig werden van elkaars aanwezigheid, net zoals dat in het begin, toen net met elkaar omgingen, ook het geval was. Het was gewoon heel erg fijn om elkaar weer te zien, aan te raken en te voelen.
Ze vertelde dat ze de laatste tijd weer erg geconfronteerd is met haar probleem om zich te binden, zeker nu ze eigenlijk niet meer beargumenteerd krijgt waarom het mij niet wil lukken. Zo’n telefoongesprek was in het verleden rede genoeg voor haar om de deur keihard in het gezicht van de ander te smijten en het zo voor haarzelf makkelijker te maken afstand te nemen, dat krijgt ze nu niet voor elkaar. Ze denkt wel dat er dingen staan te veranderen, maar ze kan haar vinger nog niet op de juiste plek krijgen. “Het zou wel heel fijn zijn als ik er bij jou achter zou komen, vind je het gek als ik zeg dat ik denk dat ik van je houd?”. Nou sta ik redelijk sterk in mijn schoenen, maar als iemand, waar ikzelf erg veel om geef, dergelijke dingen begint te vertellen is het lastig standvastig te blijven.
Ze kon zich echt niet meer losmaken en met tegenzin is ze naar huis vertrokken, bij de voordeur, kon ze me letterlijk niet laten gaan. Van haar afstandelijkheid was niet veel meer over, ze wou helemaal niet naar huis. “We zien elkaar volgende week op de sportschool he?”
En volgende week is vanavond. Ik zal haar niet ontlopen en zei mij niet. Ik denk zelf dat we allebei er eigenlijk naar uitkijken elkaar weer te zien. Ik ben heel erg benieuwd hoe ze zich vanavond richting mij gaat opstellen. Ik heb in ieder geval besloten haar open te benaderen, ze mag zien dat ik nog heel veel gevoelens voor haar heb.
maandag 12 november 2007 om 11:27
Beste Bouw,
ik heb je topic doorgelezen, en het valt me op dat je iets... potsierlijks hebt, zoals je over haar en jezelf praat. Verdomde arrogant eigenlijk, met je hoge eq en je grote mensenkennis.
Kan me voorstellen dat dat voor eventuele partners in eerste instantie wel aantrekkelijk lijkt, en in tweede instantie enorm irritant wordt. Onderschat haar niet, zou ik zeggen, de meeste mensen zijn altijd net wat slimmer en opmerkzamer dan je in al je zelfingenomenheid zou denken. Hou jezelf eens kritisch tegen het licht, waarschijnlijk doet zij dat ook.
Verder wens ik je heel veel succes, er moet een aantrekking tussen jullie zijn, dat is duidelijk, dus het zou zomaar nog iets kunnen worden!
Groetjes, Doeschika
ik heb je topic doorgelezen, en het valt me op dat je iets... potsierlijks hebt, zoals je over haar en jezelf praat. Verdomde arrogant eigenlijk, met je hoge eq en je grote mensenkennis.
Kan me voorstellen dat dat voor eventuele partners in eerste instantie wel aantrekkelijk lijkt, en in tweede instantie enorm irritant wordt. Onderschat haar niet, zou ik zeggen, de meeste mensen zijn altijd net wat slimmer en opmerkzamer dan je in al je zelfingenomenheid zou denken. Hou jezelf eens kritisch tegen het licht, waarschijnlijk doet zij dat ook.
Verder wens ik je heel veel succes, er moet een aantrekking tussen jullie zijn, dat is duidelijk, dus het zou zomaar nog iets kunnen worden!
Groetjes, Doeschika
maandag 12 november 2007 om 12:00
Hee, bedankt Doeschika. Ik snap echt wat je bedoeld, en ik kan me heel goed voorstellen dat ik zelfingenomen overkom, dat maken sommige reacties me hier wel duidelijk. Zal denk ik ook wel deels met mijn schrijfstijl te maken hebben. Maar geloof maar dat ik mij onder dit alles erg klein voel.
Ik realiseer me wel dat ik alles eenzijdig belicht, ik probeer echt zo eerlijk mogelijk tegen mezelf te zijn, maar of dat helemaal lukt weet ik nog niet. Als ik daardoor dadelijk op mijn bek ga tja..dat zal pijn gaan doen. We zullen zien wat van komt.
Ik realiseer me wel dat ik alles eenzijdig belicht, ik probeer echt zo eerlijk mogelijk tegen mezelf te zijn, maar of dat helemaal lukt weet ik nog niet. Als ik daardoor dadelijk op mijn bek ga tja..dat zal pijn gaan doen. We zullen zien wat van komt.
maandag 12 november 2007 om 12:09
