Enorm liefdesverdriet na zelf stoppen

Gisteren mijn relatie van een jaar beëindigd, hij onlangs gediagnosticeerd met ptss en depressie, waarvoor binnenkort zijn behandelingen starten. Bij mij waren al twijfels sinds het begin, mede door bindingsangst bij mij. Ik wist tot vlak voor de intake weinig van zijn verleden, waardoor dit pas later invulling en begrip kreeg. Voelt nu heel naar om er niet meer te zijn voor hem en ik mis hem ook echt voor hen, want ondanks zijn toestand (laatste maanden alleen thuis op de bank kunnen zitten met af en toe een wandeling en wat gamen) bleef hij voor mij lief en alles overhebben. Onze band konden we alleen niet sterker maken door dingen te ondernemen, maar back to basics waren we best prima op elkaar afgestemd. Ik heb het vooral beëindigd omdat het voor mij zoveel energie kost, meer zorgen om hem en ook met werk afronden en nieuwe baan en cursus in het vooruitzicht. Zeker nu ik al het idee heb dat ik overbelast ben. Sinds de breakup gisteren heb ik ook erg veel last van liefdesverdriet, erg depressieve  gevoelens (zonder hem hoeft het niet meer), schuldgevoelens en huilbuien. Aan de ene kant weegt de relatie me zwaar en kost het energie, aan de andere kant was het ook een steun en vertrouwdheid, die nu door mijn toedoen weg is. Mijn nu ex wilde terecht dat ik met mijn bindingsangst aan de slag zou gaan, maar voor mij was de moeite in tijd en geld ook weer een extra drempel. Ik probeer dingen van me af te schuiven omdat het mij eigenlijk ook teveel wordt. Alleen al het uitzoeken van een betrouwbaar programma of goede psycholoog stijgt me boven het hoofd en ik kan moeilijk beslissingen maken momenteel. Ik zie zelfs nu al op tegen mijn nieuwe baan omdat ik al veel spanning voel en onzekerheid of ik het kan en aankan.

Ik hoop dat het mogelijk is later nog eens af te spreken of zelfs contact te onderhouden, al is het in eerste instantie vooral via whatsapp, ik weet niet op welke termijn. Volgens mij als de liefde echt is en je blijft eraan denken is het toch houden van. Ondertussen heb ik hem alleen misschien al te erg geschaad in vertrouwen met al mijn twijfels, want dit was ook niet de eerste keer dat het van mijn kant niet meer lukte. Zoals gezegd speelt wel mee dat ik zijn precieze achtergrond, waarop ook de diagnoses later zijn gesteld, pas laat wist, daarvoor vooral aan het gokken was en het nog niet vol begreep. Ook al begrijp ik het nu wel, loop ik toch over, omdat er ook meer op mij neerkomt met boodschappen doen en koken en bij hem slapen. Dit voelt tegelijkertijd heel oneerlijk omdat zijn gemoedstoestand veel erger is dan de mijne, wat ik alleen maar erger maak door mijn wisselende gevoelens, waarvan ik eigenlijk sinds pas steeds meer besef dat ik er echt wat aan moet doen want ik wil die verbondenheid. Ik voel ik ook schuldig dat ik hem geen zekerheid nu kan geven, naast dat ik hem echt enorm mis (echt hem, niet zomaar een relatie). Ik wil niet twijfel blijven zaaien en uit elkaar zijn is duidelijk omdat ik er steeds niet vol voor kon gaan. Het is moeilijk om niet huilend mijn spijt wederom te betuigen (ga ik niet doen, want ik wil nu vasthouden aan een besluit voor duidelijkheid), want ergens weet ik dat dit gevoel weg moet gaan, maar ben ik bang dat ik echt geen goede keus heb gemaakt. Daarbij weet ik zeker, heel begrijpelijk, dat hij nu niks met mij te maken wil hebben. Ik wil er voor hem zijn, maar ik kan het zelf niet opbrengen en voel mezelf aan alles er nu onderdoor gaan, waaronder ook niet met hem samen zijn en alles kunnen delen. Geen enkele optie voelt eigenlijk juist.

Hoor graag woorden voor een hart onder de riem en hoe ik kan omgaan met liefdesverdriet en depressieve gevoelens. Is het normaal je zo slecht te voelen na een breakup die je zelf hebt veroorzaakt? Graag lieve reacties, voel me al negatief genoeg.

Desayuno schreef: ↑

28-06-2022 23:14

Waarom is dat lullig? Het is niet TO haar schuld dat hij deze problemen had, en dat mag ook gewoon zwaar wegen voor haar. Ik vind daar overigens nog bovenop komen dat TO blijkbaar pas recent heeft gehoord hoe het nou preciezer zit met z’n problemen, als hij daar zelf opener over was geweest dan had het misschien ook gescheeld. Dus daar zie ik ook een eigen aandeel in van hem.

Maar je leeft op de wereld om jezelf gelukkig te maken, niet om een ander te verzorgen of om ondanks alles bij hem te blijven omdat het anders lullig is. Dat is niet haar verantwoordelijkheid

Dankjewel Desayno. Het is ook niet dat 't alleen aan zijn problemen op dit moment ligt. Mijn twijfels waren er al veel eerder, maar toen had hij ook al wel klachten. Hij werkt er wel aan, wil het ook anders, maar het is wel een strijd waarbij hij ook zichzelf weer moet ontdekken. In de basis waardeer ik hen heel erg, is hij heel lief en een goed mens, ondanks alles ook blij voor mij en nooit tegen mij uitgevallen. Maar hoelang het gaat duren en hoe hij daarna is, geen idee, en weet ook niet of mijn twijfels blijven doorsudderen (ben bang van wel omdat dat nu ook zo is, met uitzondering van enkele periodes wel).

Dat hij pas vrij laat meer heeft verteld komt vooral ui schaamte en zelf nog niet het besef hebben wat een normale jeugd is. Ook hielp mijn eigen eerdere wisselvalligheid natuurlijk niet mee.

Voor nu inderdaad focus op mezelf en zorgen voor eigen rust. Het lukte me niet binnen de relatie dusdanig afstand te creëeren of rust te pakken, waar ook mijn drukke agenda op dit moment nog aan bijdraagt. Het is een verhaal met veel aspecten.

Tutjebelletje schreef: ↑

28-06-2022 23:23

Je hebt gelijk, dat is het ook niet. Maar het blijft een keuze voor jezelf en daarmee benadeelt ze in dit geval een ander die dat niet heeft verdiend.

Ik snap helemaal dat deze vrouw deze beslissing heeft gemaakt, ik had in deze situatie misschien hetzelfde gedaan... maar het blijft een lullig iets om te doen, en daarom voelt ze zich slecht.

Ja het maakt inderdaad wel dat ik me extra slecht erdoor voel. Met een breakup doe je iemand al pijn en nu is het dubbelop.