Relaties
alle pijlers
Ergenis en weinig affectie partner na bevalling
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:07
Hoi allen,
Ik ben onlangs bevallen van mijn 2e kind en sinds een aantal weken merk ik dat ik snel en veel irritaties heb jegens mijn partner. Die zijn niet echt zorg-gerelateerd (als in: hij doet minder, hoeft de baby niet te voeden oid), want hij doet echt zijn deel wel. Het is meer in het algemeen dat ik me aan hem erger en we snel ruzie hebben.
Daarbij komt (hangt ongetwijfeld samen) dat ik ook echt niet zo zit te wachten op fysiek contact. Ik heb ook weinig zin in hand vasthouden/knuffelen ed. Dit icm met snel geërgerd zijn is voor mijn vriend natuurlijk niet zo gezellig. Tegelijkertijd vind ik het ook lastig om het te veranderen.
Ik dacht ooit ergens gelezen te hebben dat dit kan gebeuren na een bevalling omdat je sowieso al erg veel fysiek contact hebt met je kind (en daarmee de behoefte bevredigd is ofzo?) en mogelijk ook door ontzwanger-hormonen, maar kan er nu niet echt iets over vinden.. Ik geloof dat ik dit ook wel even heb gehad na mijn 1e bevalling (en hoop dus dat het tijdelijk is), maar het staat me allemaal niet meer heel helder bij..
Is dit voor jullie herkenbaar? Ervaringen/tips? Bvd!
Ik ben onlangs bevallen van mijn 2e kind en sinds een aantal weken merk ik dat ik snel en veel irritaties heb jegens mijn partner. Die zijn niet echt zorg-gerelateerd (als in: hij doet minder, hoeft de baby niet te voeden oid), want hij doet echt zijn deel wel. Het is meer in het algemeen dat ik me aan hem erger en we snel ruzie hebben.
Daarbij komt (hangt ongetwijfeld samen) dat ik ook echt niet zo zit te wachten op fysiek contact. Ik heb ook weinig zin in hand vasthouden/knuffelen ed. Dit icm met snel geërgerd zijn is voor mijn vriend natuurlijk niet zo gezellig. Tegelijkertijd vind ik het ook lastig om het te veranderen.
Ik dacht ooit ergens gelezen te hebben dat dit kan gebeuren na een bevalling omdat je sowieso al erg veel fysiek contact hebt met je kind (en daarmee de behoefte bevredigd is ofzo?) en mogelijk ook door ontzwanger-hormonen, maar kan er nu niet echt iets over vinden.. Ik geloof dat ik dit ook wel even heb gehad na mijn 1e bevalling (en hoop dus dat het tijdelijk is), maar het staat me allemaal niet meer heel helder bij..
Is dit voor jullie herkenbaar? Ervaringen/tips? Bvd!
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:16
Hormonaal?
Verder vond ik mijn man in totaal een jaar niet leuk, half jaar na geboorte van de ene en daarna half jaar na geboorte tweede weer.
Dat lag grotendeels aan mij. Ik voelde me raar in mijn lijf, ik was overbezorgd over de baby en onzeker over mezelf als moeder.
Mijn man is enorm lief en behulpzaam maar niet romantisch, niet waarderend, veeleisend en niet complimenteus. Dat werkte niet. Ik had behoefte aan iets wat er bij hem niet op zit.
Op een gegeven moment ben je gewoon je gezin en dan vind je elkaar waarschijnlijk wel weer.
Verder vond ik mijn man in totaal een jaar niet leuk, half jaar na geboorte van de ene en daarna half jaar na geboorte tweede weer.
Dat lag grotendeels aan mij. Ik voelde me raar in mijn lijf, ik was overbezorgd over de baby en onzeker over mezelf als moeder.
Mijn man is enorm lief en behulpzaam maar niet romantisch, niet waarderend, veeleisend en niet complimenteus. Dat werkte niet. Ik had behoefte aan iets wat er bij hem niet op zit.
Op een gegeven moment ben je gewoon je gezin en dan vind je elkaar waarschijnlijk wel weer.
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:22
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:26
https://kiind.nl/touched-out-raak-me-niet-aan-schatjes/
Het is heel herkenbaar, en je bent compleet normaal. Goed blijven communiceren met je partner, en geef jezelf vooral de tijd. Je bent net bevallen. Hebt het twee keer zo druk als toen er nog maar één kind was. Je word vanzelf wel weer de oude.
Het is heel herkenbaar, en je bent compleet normaal. Goed blijven communiceren met je partner, en geef jezelf vooral de tijd. Je bent net bevallen. Hebt het twee keer zo druk als toen er nog maar één kind was. Je word vanzelf wel weer de oude.
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:28
Mmja wennen aan de nieuwe situatie kan, maar is het denk ik niet helemaal (of in elk geval niet bewust). Het gaat namelijk best wel soepel met de 2 kids en op wat kleine dingetjes na is mijn fysieke herstel eigenlijk ook prima. Wel heb ik het idee dat ik mentaal niet helemaal fantastisch zit momenteel, maar dat staat dan weer echt los van de kinderen of het moederschap. Meer twijfels en piekeren over andere dingen. Het zou heel goed hormonaal kunnen zijn, maar daar vind ik dus niet zo heel veel over..
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:31
Dank, dat klinkt inderdaad herkenbaar! Ik ga het artikel even goed lezenJenBarber schreef: ↑22-08-2020 23:26https://kiind.nl/touched-out-raak-me-niet-aan-schatjes/
Het is heel herkenbaar, en je bent compleet normaal. Goed blijven communiceren met je partner, en geef jezelf vooral de tijd. Je bent net bevallen. Hebt het twee keer zo druk als toen er nog maar één kind was. Je word vanzelf wel weer de oude.
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:33
Hier precies zo!Het-groepje schreef: ↑22-08-2020 23:16Hormonaal?
Verder vond ik mijn man in totaal een jaar niet leuk, half jaar na geboorte van de ene en daarna half jaar na geboorte tweede weer.
Dat lag grotendeels aan mij. Ik voelde me raar in mijn lijf, ik was overbezorgd over de baby en onzeker over mezelf als moeder.
Mijn man is enorm lief en behulpzaam maar niet romantisch, niet waarderend, veeleisend en niet complimenteus. Dat werkte niet. Ik had behoefte aan iets wat er bij hem niet op zit.
Op een gegeven moment ben je gewoon je gezin en dan vind je elkaar waarschijnlijk wel weer.
Daarnaast gaf ik borstvoeding en zat mijn kind het grootste deel van de tijd aan mij vastgeplakt. Die paar momenten dat ik dan even zonder was had ik écht geen behoefte aan gepruts aan mijn lijf terwijl mijn man juist behoefte had aan (fysieke) nabijheid. Daarin zaten we dus niet helemaal op één lijn.
Trekt wel weer bij hoor. Geef het wat tijd.
zaterdag 22 augustus 2020 om 23:35
Interessant, ik had dat ook, met borstvoeding aan een tweeling wilde ik af en toe echt even mijn lijf voor mezelf. Waren ze uit die buik, plakten ze de hele dag aan mijn buitenkant vast! Ik had er lamme armen van.JenBarber schreef: ↑22-08-2020 23:26https://kiind.nl/touched-out-raak-me-niet-aan-schatjes/
Het is heel herkenbaar, en je bent compleet normaal. Goed blijven communiceren met je partner, en geef jezelf vooral de tijd. Je bent net bevallen. Hebt het twee keer zo druk als toen er nog maar één kind was. Je word vanzelf wel weer de oude.
zondag 23 augustus 2020 om 00:16
Het is heel herkenbaar, en vaak gaat het na een tijdje ook gewoon weer beter. Ik kan dat nu bij vlagen nog hebben. Mijn jongste zit al weer even in een fase van verlatingsangst en bij het minste of geringste is het 'mamamamamama'. Aan het einde van de dag ben ik dan op en dan nog iemand aan me vind ik lastig. Gelukkig herkent m'n man die momenten waardoor het niet tussen ons in staat, meer, en het gewoon bespreekbaar is. Maar dat was eerst lastiger.
zondag 23 augustus 2020 om 07:15
Daar was vorig jaar een serie over op tv: de eerste 100 dagen na de bevalling. Dus wat er gebeurde als iedereen weer naar huis ging met de baby. In de meeste gevallen ontstond er een nieuw evenwicht na een bepaalde tijd.
Soms vond ik de man, dan weer de vrouw het meest irritant. Je zag heel verschillende gedragspatronen, en daardoor is moeilijk te zeggen hoe het bij jullie zit. Je zegt nu wel dat je zijn aanraking niet verdraagt, maar wat dan je precies denkt niet. Grote kans dus dat het niet door de aanraking zelf komt maar door wat je daarbij denkt.
Ik zou wel een psycholoog aanraden om te voorkomen dat je door je reacties diepe wonden staat die niet meer te herstellen zijn. Want als je partner opeens verandert kan dat een permanente verwijdering veroorzaken.
Misschien zijn er videoconsulten mogelijk.
Soms vond ik de man, dan weer de vrouw het meest irritant. Je zag heel verschillende gedragspatronen, en daardoor is moeilijk te zeggen hoe het bij jullie zit. Je zegt nu wel dat je zijn aanraking niet verdraagt, maar wat dan je precies denkt niet. Grote kans dus dat het niet door de aanraking zelf komt maar door wat je daarbij denkt.
Ik zou wel een psycholoog aanraden om te voorkomen dat je door je reacties diepe wonden staat die niet meer te herstellen zijn. Want als je partner opeens verandert kan dat een permanente verwijdering veroorzaken.
Misschien zijn er videoconsulten mogelijk.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 23 augustus 2020 om 08:37
Appelsap5 schreef: ↑22-08-2020 23:28Mmja wennen aan de nieuwe situatie kan, maar is het denk ik niet helemaal (of in elk geval niet bewust). Het gaat namelijk best wel soepel met de 2 kids en op wat kleine dingetjes na is mijn fysieke herstel eigenlijk ook prima. Wel heb ik het idee dat ik mentaal niet helemaal fantastisch zit momenteel, maar dat staat dan weer echt los van de kinderen of het moederschap. Meer twijfels en piekeren over andere dingen. Het zou heel goed hormonaal kunnen zijn, maar daar vind ik dus niet zo heel veel over..
Ik wilde net vragen of het enkel naar je man speelt of dat het toch iets verder gaat. Misschien niet verkeerd om toch even naar de HA te gaan om dit te bespreken, of in elk geval zelf even goed in de gaten te houden dat er wellicht nog iets kan spelen, zoals PND.
zondag 23 augustus 2020 om 10:50
Vergeet niet dat je man er ook nog is. De aandacht gaat vaak volledig uit naar de kinderen waarbij je elkaar te veel ontwijkt. Ook is (slaapgebrek, tijdgebrek) de tijd die je met elkaar spendeert veel minder en ben je sneller geïrriteerd door de hormoonhuishouding en/of slaapgebrek. Dan kun je op iedere slak zout gaan leggen..
Vaak zie je dat mannen ineens niet meer lijken te bestaan, probeer je ook 's in te denken hoe dat voor hem moet zijn en dus ook hoe dat evt. zijn gedrag ri, jou verklaart.
Vaak zie je dat mannen ineens niet meer lijken te bestaan, probeer je ook 's in te denken hoe dat voor hem moet zijn en dus ook hoe dat evt. zijn gedrag ri, jou verklaart.
