ex met bindingsangst

Ik wil dit vooral even van me afschrijven om alles wat te verwerken.

Ik had een half jaar een relatie met iemand met bindingsangst. Hij was lief, behulpzaam, loyaal naar vrienden, deed altijd zijn best voor iedereen.

In het begin van de relatie liep alles prima. We hadden echt een heel fijne relatie, konden ook heel veel plezier maken en goed praten. Het ging allemaal heel vlot en vanzelf.
Na een tijdje merkte ik dat hij periodes afstandelijker werd en ook soms kleine leugentjes vertelde over persoonlijke dingen of moeite had om daar open over te vertellen. Geen grote belangrijke dingen.

Na 3 maanden kregen we onze eerste ruzie over iets kleins, maar hij liep (letterlijk) steeds weg waardoor het een week geduurd heeft voor dat opgelost was. Dat vond ik wel een lange tijd voor een kleine ruzie en dat was de eerste keer dat ik echt merkte dat hij wel wat problemen had.

Dan ging alles weer een hele tijd goed tot hij een maand geleden regelmatig begon ruzie te maken over echt kleine dingen en daar dan veel drama rond maakte. Na een van die ruzies hebben we er een heel open gesprek over gehad waarna de bindingsproblemen aan het licht kwamen. Hij vertelde dat hij vaak gaat lopen wanneer mensen te dichtbij komen en dan ook ruzie maakt om mensen weg te duwen. Door dat open gesprek had ik wel het gevoel dat er nog hoop was en hij eraan wilde werken en zijn best deed. We praatten ook over manieren waarop we dit in de toekomst beter konden aanpakken.

Nu heeft hij mij uit het niets een berichtje gestuurd dat hij geen contact meer wil. Sinds dan heeft hij niet meer geantwoord op mijn vraag om meer uitleg (ik stuurde hem maar 1 bericht en ga het hier ook bij laten) en mij overal geblokkeerd. We hadden de dag ervoor nog een fijne dag gehad samen en toen was er niets aan de hand. Wel is hij toen vroeg en plots weggegaan omdat hij zei dat hij moe was. Nu blijf ik maar overanalyseren wat er die dag gebeurd is en wat ik 'verkeerd' gedaan heb, ook al begrijp ik eigenlijk wel dat hijzelf waarschijnlijk het probleem is.

Ik weet dat hij zelf eerst aan zijn problemen moet werken en dat dit gewoon een teken is dat de relatie niet meant-to-be was. Toch heb ik het er moeilijk mee omdat het behalve die laatste maand echt een van de fijnste relaties was die ik al gehad heb en omdat hij echt een goede, aangename man was op die bindingsangst na. We hadden ook altijd ontzettend veel plezier samen en hetzelfde gevoel voor humor.

Ik weet dat dit alles normaal is na het beëindigen van een relatie maar ik merk dat ik het hier moeilijker mee heb dan vorige relaties omdat het heel plots/onverwacht aanvoelt en ik niet weet wat voor hem die omslag veroorzaakt heeft.

Merrick schreef: ↑

13-02-2021 19:13

Weet je wat ik zo vervelend vindt aan mensen die over kleine, “onschuldige” dingen liegen? Ze liegen vaak over alles.

Dus als hij over kleine dingen liegt, waarom zou hij dat nu ook niet doen? Dat wegrennen als mensen te dichtbij komen klinkt als een variant op de “its not you its me speech”. Dikke kans dat hij denkt dat dit minder kwetsend is dan zeggen; joh, ik vind je/het toch niet leuk genoeg.

Laat het los. Hij is niet sterk genoeg om in het normale leven met kleine ingewikkeldheden om te gaan. Dat is geen relatiemateriaal. Lijkt natuurlijk wel, want diezelfde dynamiek maakt hem vast ook lief, belangstellend, flexibel. Maar je kunt er niet op bouwen.

Vraagje; zijn jullie tussen de 25-35 ongeveer?

Dat gesprek over het wegrennen was enkele weken geleden, na een ruzie, niet als verklaring over waarom hij geen contact meer wil. Nu klonk het eerder of hij weer geïrriteerd was door het een of ander wat ik gedaan heb. Ik merk aan hem ook wel echt de andere kenmerken van bindingsangst, ook in contacten met andere mensen, dus ik denk wel dat dat klopt (maakt het daarom niet minder een probleem). Hij kan bvb nooit met zekerheid zeggen of hij ergens zal zijn. Als vrienden hem vragen welke data hij kan afspreken is het altijd 'Ik kan dat nog niet zeggen' of 'Ik zal proberen er te zijn'. Hij is er dan ook wel gewoon, maar kan nooit volledig toezeggen. En andere dingen zoals dat. Bij andere mensen rent hij ook weg als ze te dicht komen, heb ik al gemerkt. Hij heeft bijna geen vrienden en degene die hij heeft, heeft hij nog niet zo lang en het contact is oppervlakkig (alleen dingen samen doen).

Ik ben het eens met de rest van wat je schrijft.
En ja, we zijn allebei rond de 30.

Gisteren ging het stukken beter (een drukkere dag gehad) en vandaag is het weer moeilijk omdat ik naar mijn hobby geweest ben (ik houd het expres maar wat vaag wat die hobby is voor de herkenbaarheid). Het voelt ontzettend leeg daar zonder hem. Ik was eraan gewend om het grootste deel van de tijd daar met hem te kunnen kletsen en lachen. Toch wil ik dat niet opgeven omdat die hobby voor mij belangrijk is en de mensen die ik daar ken ook. Hij heeft ook met alle andere mensen daar volledig het contact verbroken.

Ik weet dat ik er gewoon door moet en het tijd vraagt, maar het doet gewoon echt veel pijn. Ik zou zo graag ten volle beseffen dat wat hij gedaan heeft gewoon niet netjes is en dat hij maar beter wegblijft als hij zoiets doet, maar dat kan ik op dit moment nog niet.

Wel kan ik me er al een beetje beter bij neerleggen dat ik niets verkeerd gedaan heb. Als ik niet kan bedenken wat de aanleiding was, kan dat alleen maar weer iets heel kleins geweest zijn wat hij dan in zijn hoofd veel groter gemaakt heeft omdat hij gewoon een reden zocht om kwaad te zijn op mij.

Dankjewel allemaal

Geronimo2 schreef: ↑

15-02-2021 20:00

Ik lees ook dat het een enorme gever was, altijd bezig met de gevoelens en wensen voor anderen en misschien is hij zichzelf helemaal kwijt geraakt. Gevers die geen remming kennen zijn vaak heel ongelukkig, een stukje egoïsme is heel gezond want op die manier hou je ook in de gaten wie jij bent en wat je wil.

Het is ongelooflijk lullig voor je maar ik denk dat het niet eens om jou gaat, de mensen van de hobby of vrienden maar dat hij het allemaal te veel vond.

Dit denk ik ook wel dat dat allemaal meespeelt. En ik weet dat zijn reactie steeds wegvluchten is, bij elke moeilijke situatie of conflict.

Alleen uit zijn afscheidsberichtje blijkt wel dat er iets is wat hij mij kwalijk neemt (maar hij zegt niet wat). Dat is op dezelfde passief-agressieve manier geschreven als wanneer er andere dingen hem storen. Op een beleefde en afstandelijke manier laten blijken dat er iets is, maar dat ontkennen als ik er naar vraag. Dus dan moest ik steeds beginnen raden wat er aan de hand was tot hij zich openstelde na enkele dagen 'silent treatment'. Hij insinueert nu ook naar mij toe en in zijn berichten naar de hobbyvrienden dat ik iets verkeerd gedaan heb waardoor hij deze beslissing genomen heeft. Toch kan ik eerlijk waar absoluut niets bedenken, vooral omdat de laatste keer dat ik hem zag alles tussen ons in orde leek. Hij is wel plots naar huis vertrokken dus ik veronderstel dat ik toen iets deed/zei wat hij als reden ziet, maar ik kan helemaal niet inzien wat dat dan is.

05-2019 schreef: ↑

16-02-2021 19:57

Dit gedrag herken ik. Mijn ex deed ook zo. Op een gegeven moment weet je niet meer wat je moet denken en bent alleen maar opzoek naar wat je "verkeerd" zou hebben gedaan. En je begint aan jezelf te twijfelen.

Ja, heel herkenbaar.

En jullie hebben allemaal volledig gelijk. Ik denk nog steeds dat hij gewoon niet beter weet dan op deze manier conflicten oplossen. Zijn ouders en familie gaan er ook zo mee om. En hij heeft weinig zelfvertrouwen, dus wegvluchten is gemakkelijk. Maar dat het maakt het daarom nog niet oké. Vooral omdat hij ook na het conflict nog steeds vooral de schuld bij mij legde en zichzelf als slachtoffer bleef zien. Hij zal eerst moeten inzien dat er een probleem is en daar aan werken.

Ik heb er gisteren ook nog eens heel uitgebreid met een vriendin over gepraat en zij zei ook dat ze me niet herkende tijdens ruzies met hem. Dat ik dan veel te veel de schuld op mij nam. En door er van wat meer afstand naar te kijken en haar mening te horen, zie ik dat nu zelf ook. Dat is er geleidelijk in geslopen zonder dat ik dat op die momenten besefte.

Het blijft moeilijk want we hadden ook echt wel heel veel goede momenten, maar ik begin steeds beter in te zien dat deze relatie (vooral de laatste maand) echt niet gezond was voor mij.

Ja dat klopt wel als ik op de conflicten terugkijk, helaas.
Nu hopen dat mijn gevoel snel wat meer mijn verstand volgt.