Ex terugnemen ja of nee?

Judith1982 schreef: ↑

12-10-2020 11:34

"HIJ is gewoon de enige man die me op deze manier raakt" serieus? En is dat dan op je linker of je rechter kaak?

Aah, je was me voor!

TO, echt niet doen. Je loopt de boel te romantiseren. Slaan is gewoon niet oké, ook niet als het onder invloed was, ook niet als hij verder wel lief was, ook niet als de kinderen 'm zo lief vinden, ook niet als de seks wel goed was. Gewoon niet. Gun jezelf wat beters. Er bestaan echt mannen die geen vrouwen slaan en waarmee je gewoon een prachtige relatie kunt hebben.

Brocato schreef: ↑

12-10-2020 14:22

Even ter info, mijn kindjes waren altijd veilig. Hij doet niks tegen kinderen, zijn woede was gericht op mij en alleen als hij onder invloed was, wat hij dan weer niet deed als de kinderen en waren.

Je hebt echt een enorm bord voor je kop. Ook super onnozel om te denken dat iemand die verslaafd is, niet steeds meer drugs nodig heeft.

Echt super knap dat je uit die relatie bent gevlucht! Zoals al eerder werd gezegd: het is geen liefde, het is een verslaving. En het heeft tijd nodig om daar overheen te komen. Maar je gaat toch niet al je harde werk nu weggooien?

Je kunt dit, doorzetten nu. Blokkeren die hap, regel therapie voor jezelf en zoek een nieuwe hobby om je gedachten te verzetten. En blijf even alleen, want het klinkt inderdaad alsof je niet zoveel van je zelf houdt en dan trek je meestal niet de leukste mannen aan.

Een man die je slaat wil je niet in je leven. Echt niet.

Poeszie schreef: ↑

12-10-2020 13:10

Dit vind ik nogal kort door de bocht. Dit soort mannen weet vrouwen vaak mentaal zo te kleineren en manipuleren, dat het best lastig kan zijn om weg te gaan. Heeft niks met seks (alleen) te maken, maar met complexe processen, en een verslaving aan die man.

En TO is al zo moedig geweest bij hem weg te gaan. Ze moet nu alleen even een duwtje in de rug hebben, om niet naar hem terug te gaan

Ik zou hier ook eens wat over gaan lezen TO..

Dit gaat vaak wel over sex omdat dit het enige is wat verbind in destructieve relaties. Omdat dit voor de vrouw in dit geval TO uitgelegd wordt als liefde tussen het vernederen en meppen door.

Ze is weggegaan bij hem om alle goede redenen waarom teruggaan, waar hoopt ze op dat hij wonderbaarlijk veranderd? Dus dit draait wel om lust en verslaving.

Brocato schreef: ↑

12-10-2020 14:22

Dankjewel voor jullie reacties, al vind ik sommigen wel wat ver gaan.

Ik ga mezelf maar eens goed verdiepen in het waarom ik deze man uberhaupt nog een plekje in mijn leven wil geven.

Er is ook een patroon te zien in mijn liefdesleven, ga ik verder niet op in, en dat heeft te maken met trauma's uit het verleden.

Het is inderdaad de verslaving, denk ik, aan een toxische relatie. Vreselijk.
Ik ga er mee aan de slag.

Even ter info, mijn kindjes waren altijd veilig. Hij doet niks tegen kinderen, zijn woede was gericht op mij en alleen als hij onder invloed was, wat hij dan weer niet deed als de kinderen en waren. Voor hun was hij echt lief en zorgzaam. Hij heeft gewoon echt 2 gezichten. Het enige wat de kinderen mee hebben gekregen is dat hun moeder steeds minder blij werd, en toen heb ik de knoop ook doorgehakt. Zij staan altijd op 1. Maar zelfs zij missen hem nu nog, en appen soms met hem enzo. Het is gewoon een rotsituatie waaruit ik mezelf al een keer losgemaakt heb. Nu moet ik gewoon doorzetten.

Bedankt, ik heb de schop onder mijn kont ontvangen.

Dit begrijp ik echt niet waarom hebben jouw kinderen nog contact met hem, je gaat mij toch niet vertellen dat je hen ook nog eens gebruikt om in contact te blijven met die creep als hij jou bv weer eens blokt?

Waarom stond je hem toe om drugs te gebruiken in jouw bijzijn? Of gebruikte je met hem mee? Waarom woonde je kinderen in een huis met Een drugsgebruiker?

Wat is er zo geweldig aan hem dat je hem voor je kinderen hebt gesteld, hij was nummer 1 voor jou niet je kinderen.

Je bent gewoon verslaafd aan drama/spanning etc. Oftewel, jouw interne bedrading zit verkeerd aangeleerd wanneer je verliefdheid en geilheid associeert met angst, onzekerheid, vernedering en pijn.

Brocato schreef: ↑

12-10-2020 14:50

@grenada, nee hoor dank je voor je sarcastische post.

Er zit een boodschap achter, denk eens verder dan "sarcastische post"?

Het meest verontrustende is, mijns inziens, dat je wel reflectief vermogen lijkt te bezitten, afgaande op dat je zegt een punt achter de relatie te hebben gezet vanwege de fysieke agressie. Vervolgens ga je op het viva-forum vragen of je hem weer terug moet nemen.
Het lijkt er dus op dat je, ondanks jouw vermogen om in te zien dat je in een gewelddadige destructieve relatie zat waar je niet voor niets uit bent gestapt, toch in nog bereid bent om daar met je volle bewustzijn voor te kiezen. Ook al heb je ook nog de verantwoordelijkheid voor kinderen. Als je echt onder zijn invloed was of zoiets, dan had je ons die vraag niet op deze manier gesteld. Daarom komt het op mij over alsof je gewoon heel veel behoefte hebt aan aandacht en medelijden.

Misschien ben je nog verdrietig om 'hoe het had kunnen zijn' en dat begrijp ik erg goed. Heb zelf om een ex bij tijd en wijlen jaren getreurd.
Het zou constructiever zijn om er achter te komen wat de link tussen de trauma's en je huidige zelfbeeld is.
Wens je wijsheid en sterkte.

TO je vraagt om iemand die dit herkent/ ervaring heeft met soortgelijke situatie

Nou: ik

Ik had jarenlang een kabbelende, helemaal prima relatie. Toen deze ten einde kwam, volledig vreedzaam en zonder noemenswaardige problemen, ontmoette ik HEM (ja bewust met hoofdletters)

De eerste maanden samen waren als een droom, het gevoel dat hij me gaf was een soort drugs voor mij. Ik wilde alleen maar meer, het voelde zo fantastisch. Nieuw. Perfect. Ik zag het helemaal voor me, onze toekomst.

Na 6 maanden kwamen de eerste “barstjes”, hij had van die moeilijke momenten. Dan was hij jaloers, achterdochtig, had onmogelijke buien waarbij vooral veel verbaal geweld te pas kwam. Ik vergoelijkte alles, hij had het moeilijk, is moest hem beter steunen, voor hem zorgen etc.

Dit heb ik in totaal ongeveer een jaar volgehouden. Terwijl ik voor alles en nog wat werd uitgemaakt. Zelfs meeging naar zijn therapeut om mijn “fouten” de bespreken. Natuurlijk zei ik uiteindelijk niks meer hierover tegen mijn omgeving, die vonden het ongelooflijk dat ik er nog mee doorging, heb er zelfs vriendschappen door verloren. En dat terwijl ik net als jij best een normaal/ stabiel en vooral ook superleuk leven leid(de)

Er zijn een paar ernstige incidenten geweest, waarna ik uiteindelijk noodgedwongen definitief al het contact heb verbroken. Hij heeft me ernstig bedreigd en had zelfs een contact/ straatverbod.

Hij heeft me de afgelopen 2 jaar via allerlei omwegen geprobeerd te benaderen; wilde me terug.
En eerlijk, ik heb in het begin heel vaak getwijfeld er op in te gaan. Maar uiteindelijk nooit gedaan.

En nu, bijna 3 jaar verder zie ik in dat ik de waan/ verslaving van die eerste periode wanhopig probeerde terug te krijgen, als een heroine verslaafde en zijn shot. Ik leefde echt in de illusie dat het me zou lukken ons zover te krijgen.
Realiteit: niet dus.

Ben er veel over gaan lezen (zie ook eerdere tips) en vooral het boek verslaafd aan de liefde van j. Geurts was echt een eyeopener.

Afgelopen periode toch voorzichtig weer wat proberen te daten, dat gevoel van toen nooit teruggevonden, maar gelukkig ook het besef dat het niet langer mijn streven is. Die illusie moet je dus ergens zien kwijt te raken m.i.

Alle sarcastische/ veroordelende reacties hier raken mij nog steeds wel een beetje. Dat geeft mij ergens nog steeds het domme koe gevoel. Maar uiteindelijk hebben ze wel gelijk. Echter de andere kant van deze realiteit is dat er echt niks mis met je is en dat dit iedereen zou kunnen overkomen in bepaalde omstandigheden. Ik ben inmiddels in peace daarmee en wil me vooral focussen op hetgeen ik hiervan geleerd heb, vooral over mezelf.

Ik wens je alle geluk en wijsheid voor de keuzes die je maakt (oja: het lezen erover is echt helpend!)

Zelf ook in deze situatie gezeten. Het probleem is dat je vaak niet genoeg van je zelf houdt, misschien niet alleen wil zijn etc. Je wordt inderdaad verslaafd aan de relatie, aan de spanning/stress. De dalen zijn diep en de pieken hoog dit is een wisselwerking. Maar je sloopt jezelf. Een relatie hoort rust te geven. Je moet ervan uitgaan dat je elkaar niet wilt veranderen, anders zit er meteen al iets niet goed.

Doe
Het
Niet


Zoek je een leuke man zonder fysiek geweld.
Je kinderen weten er niets van? Houden zo! Als je terug samen gaat, loop je een zeer groot risico hen wél bloot te stellen aan fysiek geweld!!

Brocato schreef: ↑

12-10-2020 14:22

Dankjewel voor jullie reacties, al vind ik sommigen wel wat ver gaan.

Ik ga mezelf maar eens goed verdiepen in het waarom ik deze man uberhaupt nog een plekje in mijn leven wil geven.

Er is ook een patroon te zien in mijn liefdesleven, ga ik verder niet op in, en dat heeft te maken met trauma's uit het verleden.

Het is inderdaad de verslaving, denk ik, aan een toxische relatie. Vreselijk.
Ik ga er mee aan de slag.

Even ter info, mijn kindjes waren altijd veilig. Hij doet niks tegen kinderen, zijn woede was gericht op mij en alleen als hij onder invloed was, wat hij dan weer niet deed als de kinderen en waren. Voor hun was hij echt lief en zorgzaam. Hij heeft gewoon echt 2 gezichten. Het enige wat de kinderen mee hebben gekregen is dat hun moeder steeds minder blij werd, en toen heb ik de knoop ook doorgehakt. Zij staan altijd op 1. Maar zelfs zij missen hem nu nog, en appen soms met hem enzo. Het is gewoon een rotsituatie waaruit ik mezelf al een keer losgemaakt heb. Nu moet ik gewoon doorzetten.

Bedankt, ik heb de schop onder mijn kont ontvangen.

Ik weet niet of je een dochter hebt, maar stel je voor dat die een gelijksoortige relatie zou krijgen. Dan gun je dat je kind toch ook niet? Waarom dan wel jezelf?

Moeders in slechte relatie gaan vaak helemaal op tilt als je iets zegt over de invloed op kinderen.
Ze merken er niks van, het gebeurd nooit waar ze bij zijn en allerlei andere smoezen om vooral niet te hoeven acteren op wat de werkelijkheid is.

Ik werk met kinderen en hechting en vaak met moeders met kansloze kutrelaties.
Kinderen die aanvoelen dat moeders acteert.
Moeders die van binnen stuk gaan, opgevreten door zo’n relatie en lachend met hun verwarde kinderen aan tafel zitten leuke dingen doen. De boodschap die moeder geeft klopt niet bij het gevoel wat zij uit de kamer op pikken. Ze snappen er niks van.
Ook hele jonge kinderen pikken dit op net zo als dat wij aan kunnen aanvoelen als er spanning in de kamer is of verdriet.
Het gevoel van intrinsieke veiligheid wordt in de eerste levensjaren ontwikkeld, en weet je? Als dat niet goed gaat is het voor altijd stuk.
In de hersenen ontwikkelen dat zich normaal gesproken als snelwegen met dat goede gevoel, als dat niet goed gaat, kan dat later met therapie weer opgekalefaterd worden, maar het worden nooit meer snelwegen, het worden b-weggetjes om oude rotzooi heen.

Sommige reacties op je post gaan wat ver. Trek daar maar niet te veel van aan. Maar er staan ook hele goeie adviezen bij! Liefde werkt ingewikkeld, soms kun je niet met of zonder elkaar. Maar dat is niet houdbaar. Probeer het heft weer in eigen handen te nemen. En probeer het idee dat hij de enige is die jou dit gevoel geeft los te laten.

Brocato schreef: ↑

13-10-2020 13:05

Bedankt voor jullie reacties.

Ik hoop echt voor jou dat je gaat inzien dat hij een verslaving voor je is waardoor je een shot fijn gevoel krijgt maar net als met alle drugs het sloopt je uiteindelijk.

Ik hoop dat je na deze tweede keer van hereniging dit achter in je hoofd houdt.

Wat heb jij eigenlijk aan je kinderen verteld toen je wegging bij hem en neem je ze weer mee naar hem toe om daar opnieuw te gaan wonen.

Wat je zelf doet moet je ook echt zelf weten, je bent een volwassen mens met keuzes, helaas kunnen jou kinderen hierin niet kiezen en dat ze hier ook niet fijn uitkomen dat zal je op de lange duur ook gaan merken.

ik wens je vooral heel veel sterkte toe, ik weet waar ik over praat ook ik was eens een Brocato.