Relaties
alle pijlers
Gaat dit over?
dinsdag 16 oktober 2007 om 10:37
Mijn vriend zijn moeder is ruim 25 jaar geleden overleden, nu kampt hij daar nog mee, hij was toen een jaar of 6.
Dit uit zich door met vlagen van me af te sluiten, of door huilbuien die ineens uit het niets komen.
Als hij zich dan van me afsluit valt er ook echt niet met hem te praten, hij is dan helemaal in zichzelf gekeerd.
Hij is ook boos omdat hij na het overlijden van zijn moeder niet goed is opgevangen door familie.
Zo kan hij gewoon normaal, of vrolijk zijn, en zo ineens is hij heel erg boos of verdrietig.
Hij zegt dat dit overgaat maar ik begin er steeds meer aan te twijfelen, ik weet nooit hoe zijn dag bijvoorbeeld is of eigenlijk kan dit met een paar minuten veranderd zijn ik denk dus dat hij gewoon zo is, en dat dit niet zal veranderen.
Het lijkt wel iets weg te hebben van iemand die manisch depressief is.
Hij heeft al enige jaren therapie, en daar zie ik ook niet veel verbetering in.
Zal na jaren therapie, medicatie e.d dit nog overgaan of zal dit iets zijn wat blijvend is?
Het is heel moeilijk, ik kan er niet over praten met hem want hij voelt zich gelijk aangevallen en hij zegt ik moet het een plekje geven maar als dit na jaaaaren nog niet is gelukt heb ik daar een hard hoofd in.
We hebben steeds meer ruzie omdat hij steeds vaker in zichzelf gekeerd is, en mij buiten sluit.
Ik heb al heel veel gedaan voor hem, en dat zal ik ook blijven doen, maar als dit gewoon bij hem hoort dan weet ik niet zo goed of ik dit vol kan houden.
Dit uit zich door met vlagen van me af te sluiten, of door huilbuien die ineens uit het niets komen.
Als hij zich dan van me afsluit valt er ook echt niet met hem te praten, hij is dan helemaal in zichzelf gekeerd.
Hij is ook boos omdat hij na het overlijden van zijn moeder niet goed is opgevangen door familie.
Zo kan hij gewoon normaal, of vrolijk zijn, en zo ineens is hij heel erg boos of verdrietig.
Hij zegt dat dit overgaat maar ik begin er steeds meer aan te twijfelen, ik weet nooit hoe zijn dag bijvoorbeeld is of eigenlijk kan dit met een paar minuten veranderd zijn ik denk dus dat hij gewoon zo is, en dat dit niet zal veranderen.
Het lijkt wel iets weg te hebben van iemand die manisch depressief is.
Hij heeft al enige jaren therapie, en daar zie ik ook niet veel verbetering in.
Zal na jaren therapie, medicatie e.d dit nog overgaan of zal dit iets zijn wat blijvend is?
Het is heel moeilijk, ik kan er niet over praten met hem want hij voelt zich gelijk aangevallen en hij zegt ik moet het een plekje geven maar als dit na jaaaaren nog niet is gelukt heb ik daar een hard hoofd in.
We hebben steeds meer ruzie omdat hij steeds vaker in zichzelf gekeerd is, en mij buiten sluit.
Ik heb al heel veel gedaan voor hem, en dat zal ik ook blijven doen, maar als dit gewoon bij hem hoort dan weet ik niet zo goed of ik dit vol kan houden.
dinsdag 16 oktober 2007 om 10:43
Hoi Loesje.
Het klinkt inderdaad alsof je vriend het het overlijden van zijn moeder nog niet verwerkt heeft. Dat hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Ik zou niet direct aan een manische depressie denken, eerder aan PTSS (Posttraumatische Stress Stoornis). Als kind zijnde is het natuurlijk enorm heftig als je een ouder verliest en kun je hierdoor mogelijk een trauma door oplopen, bijv. door het niet te verwerken, of op de verkeerde manier betrokken te zijn bij het overlijden en alles eromheen. Mogelijk zou dit gebeurd kunnen zijn... ik weet het natuurlijk niet, jij ook niet en hij misschien ook niet meer.
Ik wou zeggen: laat hem in therapie gaan. Maar ik zie dat hij dat al jaren heeft. Ik weet niet welke vorm van therapie hij volgt, maar misschien is een andere vorm van therapie meer effectief? Misschien kan hij - mogelijk opnieuw - naar een therapeut, nieuwe intake etc. en een nieuwe behandeling? Dit is mijn advies wat ik op dit moment aan je mee zou willen geven.
In ieder geval erg veel sterkte ermee, want ik begrijp dat het echt een vervelende en vooral uitzichloze situatie is.
x Akkies
Het klinkt inderdaad alsof je vriend het het overlijden van zijn moeder nog niet verwerkt heeft. Dat hij niet weet hoe hij ermee om moet gaan. Ik zou niet direct aan een manische depressie denken, eerder aan PTSS (Posttraumatische Stress Stoornis). Als kind zijnde is het natuurlijk enorm heftig als je een ouder verliest en kun je hierdoor mogelijk een trauma door oplopen, bijv. door het niet te verwerken, of op de verkeerde manier betrokken te zijn bij het overlijden en alles eromheen. Mogelijk zou dit gebeurd kunnen zijn... ik weet het natuurlijk niet, jij ook niet en hij misschien ook niet meer.
Ik wou zeggen: laat hem in therapie gaan. Maar ik zie dat hij dat al jaren heeft. Ik weet niet welke vorm van therapie hij volgt, maar misschien is een andere vorm van therapie meer effectief? Misschien kan hij - mogelijk opnieuw - naar een therapeut, nieuwe intake etc. en een nieuwe behandeling? Dit is mijn advies wat ik op dit moment aan je mee zou willen geven.
In ieder geval erg veel sterkte ermee, want ik begrijp dat het echt een vervelende en vooral uitzichloze situatie is.
x Akkies
dinsdag 16 oktober 2007 om 10:53
Hoe ziet je vriend e.e.a. zelf? Vindt hij ook dat de therapie geen zoden aan de dijk zet of is hij er wel tevreden over.
En meer algemeen, waarom denken vrowen toch steeds dat ze een man kunnen/moeten veranderen in hun idelale partner. deze persoon is zoals hij is, met zijn goede en slechte kanten. Dus idd ik denk dat het beter is om er van uit te gaan dat ghet niet verandert, dat het bij hem hoort en dat je je beter kunt afvragen of zijn goede kanten opwegen tegen de slechte.
af en toe iets voor de ander doen en jezelf wegcijferen zijn verschillende dingen, maar als jij perse wilt dat iemand verandert geef je darmee wel het teken dat iemand voor jou niet goed genoeg is zoals ie is. als jij ruziemaakt omdat ie je buitensluit creer je daarmee juist niet de veiligheid die nodig is om je wel toe te laten. Vraag is echter in hoeverre je aan jezlf voorbij gaat als je niet boos word.
Mss ingewikkeld, maar ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel.
Ik ga zelf vrij intensief om met iemand met Asperger en die heeft ook een handje van buitensluiten als het niet goed met m gaat. In het begn ging ik ook aan hem trekken, maar at werkte alleen averechts. u zeg ik alleen "als je er wel over wilt praten, of als je behoefte hebt aan mijn gezelschap, dan laat je het maar weten ", en doe ik verder mijn eigen dingen. Langzamerhand wordt ie wel steeds opener, juist omdat ik hem ruimte geef en niet push, maar soms is dat best een opgave.
En meer algemeen, waarom denken vrowen toch steeds dat ze een man kunnen/moeten veranderen in hun idelale partner. deze persoon is zoals hij is, met zijn goede en slechte kanten. Dus idd ik denk dat het beter is om er van uit te gaan dat ghet niet verandert, dat het bij hem hoort en dat je je beter kunt afvragen of zijn goede kanten opwegen tegen de slechte.
af en toe iets voor de ander doen en jezelf wegcijferen zijn verschillende dingen, maar als jij perse wilt dat iemand verandert geef je darmee wel het teken dat iemand voor jou niet goed genoeg is zoals ie is. als jij ruziemaakt omdat ie je buitensluit creer je daarmee juist niet de veiligheid die nodig is om je wel toe te laten. Vraag is echter in hoeverre je aan jezlf voorbij gaat als je niet boos word.
Mss ingewikkeld, maar ik hoop dat je een beetje snapt wat ik bedoel.
Ik ga zelf vrij intensief om met iemand met Asperger en die heeft ook een handje van buitensluiten als het niet goed met m gaat. In het begn ging ik ook aan hem trekken, maar at werkte alleen averechts. u zeg ik alleen "als je er wel over wilt praten, of als je behoefte hebt aan mijn gezelschap, dan laat je het maar weten ", en doe ik verder mijn eigen dingen. Langzamerhand wordt ie wel steeds opener, juist omdat ik hem ruimte geef en niet push, maar soms is dat best een opgave.
dinsdag 16 oktober 2007 om 12:23
Dank jullie wel.
Hij is zelf tevreden over deze vorm van therapie, hij zegt weleens als hij er geweest is dat hij stappen vooruit heeft gemaakt, en dat merk ik ook soms wel maar daar is met 2 dagen niks van over, maar dit ziet hij zelf niet.
En het is niet zozeer dat hij moet veranderen, voorheen was dit veel en veel minder als dat het nu is.
Ik kan ook niemand vragen of dit iets is wat bij hem hoort of niet, want zijn therapeut heeft een beroepsgeheim.
Ik ga eens zoeken op die PTSS.
Ik houd heus van hem daar gaat het niet om, maar als iemand altijd zulke wisselende buien heeft is dat heel heel erg moeilijk, puur omdat je niet weet wanneer zijn "normale" stemming omslaat.
Jullie heel erg bedankt en meningen hoor ik graag, ook partners van mensen die zoiets dergelijks meemaken of meegemaakt hebben.
Hij is zelf tevreden over deze vorm van therapie, hij zegt weleens als hij er geweest is dat hij stappen vooruit heeft gemaakt, en dat merk ik ook soms wel maar daar is met 2 dagen niks van over, maar dit ziet hij zelf niet.
En het is niet zozeer dat hij moet veranderen, voorheen was dit veel en veel minder als dat het nu is.
Ik kan ook niemand vragen of dit iets is wat bij hem hoort of niet, want zijn therapeut heeft een beroepsgeheim.
Ik ga eens zoeken op die PTSS.
Ik houd heus van hem daar gaat het niet om, maar als iemand altijd zulke wisselende buien heeft is dat heel heel erg moeilijk, puur omdat je niet weet wanneer zijn "normale" stemming omslaat.
Jullie heel erg bedankt en meningen hoor ik graag, ook partners van mensen die zoiets dergelijks meemaken of meegemaakt hebben.
dinsdag 16 oktober 2007 om 12:47
Soms is houden van niet genoeg.
Een relatie waarbij de een op eieren moet lopen of iig dat gevoel heeft, dat at niet werken. daarom heb iki ook geen echte 'relatie'met mijn moeilijke man. ik weet dat ie van me houdt en ik hou ook van hem, maar het werkt gewoon niet, hoe moeilijk het ook is om dat te accepteren.
het enige wat jij kunt en ook moet doen is voor jezelf de grens bepalen van wat je accepteert en wat je kunt dragen. Als ie zo'n bui heeft, kun je dan gewoon weggaan en zeggen "ik kom wel terug als het over is' . kun je het opbrengen om dingen niet op jezelf te betrekken, om gewoon te denken 'ok dit ligt niet aan mij, hij kan niet anders en erover ruziemaken is zinloos?
of ga je alles doen en jezelf opzij zetten om maar te zorgen dat ie niet "zo'n bui"krijgt.
Onthou altijd dat jezelf kwijtraken erger is dan een partner kwijtraken en kijk vanuit dat standpunt of een relatie op deze manier voor jou werkt. of anderen iets wel of niet kunnen is daarbij niet relevant. aleen jij kunt jouw grens bepalen.
Een relatie waarbij de een op eieren moet lopen of iig dat gevoel heeft, dat at niet werken. daarom heb iki ook geen echte 'relatie'met mijn moeilijke man. ik weet dat ie van me houdt en ik hou ook van hem, maar het werkt gewoon niet, hoe moeilijk het ook is om dat te accepteren.
het enige wat jij kunt en ook moet doen is voor jezelf de grens bepalen van wat je accepteert en wat je kunt dragen. Als ie zo'n bui heeft, kun je dan gewoon weggaan en zeggen "ik kom wel terug als het over is' . kun je het opbrengen om dingen niet op jezelf te betrekken, om gewoon te denken 'ok dit ligt niet aan mij, hij kan niet anders en erover ruziemaken is zinloos?
of ga je alles doen en jezelf opzij zetten om maar te zorgen dat ie niet "zo'n bui"krijgt.
Onthou altijd dat jezelf kwijtraken erger is dan een partner kwijtraken en kijk vanuit dat standpunt of een relatie op deze manier voor jou werkt. of anderen iets wel of niet kunnen is daarbij niet relevant. aleen jij kunt jouw grens bepalen.
dinsdag 16 oktober 2007 om 12:52
Je begrijpt het helemaal Kreng, je gaat snel iets op jezelf betrekken, en denken dat het aan jezelf ligt en niet aan hem.
Zelfs als je ergens over wil praten bedenk ik wel hoe ik dat ga doen omdat ik hem niet wil kwetsen.
Potverdorie dit is zo moeilijk, ik hou gewoon van die man !
Maar gaat dit over?...dat is de vraag die me constant bezig houdt.
Als dit tijdelijk is, als ik weet dat het ooit beter gaat worden dan trek ik dat wel.
Niemand kan me dat vertellen, dat is zooo frustrerend !
Zelfs als je ergens over wil praten bedenk ik wel hoe ik dat ga doen omdat ik hem niet wil kwetsen.
Potverdorie dit is zo moeilijk, ik hou gewoon van die man !
Maar gaat dit over?...dat is de vraag die me constant bezig houdt.
Als dit tijdelijk is, als ik weet dat het ooit beter gaat worden dan trek ik dat wel.
Niemand kan me dat vertellen, dat is zooo frustrerend !
dinsdag 16 oktober 2007 om 13:02
je leeft in het NU, niet in de toekomst. Niemand kan je ws vertellen of het overgaat en zoja hoelang het duurt. kan me voorstellen dat je jezelf graag wilt voorhouden dat het tijdelijk is, nog even doorbijten en dan.... maar dat is zonde van je tijd en heeft ook niet zoveel zin.
Ik zou zeggen bedenk wat je zou doen als het NIET overgaat. Mss wordt het wel iets beter, maar helemaal weggaan zal het nooit, want als het al zo lang duurt dan is het denk ik ook iets dat bij hem hoort.
ik denk dat jij vooral met leren om dingen niet op jezelf te betrekken en niet op eieren te gan lopen. dus gewoon zeggen wat je wilt zeggen en niet proberen om hem te sparen, maar wel tot 10 tellen en denken "gaat dit om mij of om hem"voordat jij boos reageert. Als jij dit niet trekt (en dat is je goed recht, want er zijn er maar weinig die het echt zouden trekken) dan kun je beter een einde aan de relatie aken, want dan wordt je er uiteindelijk doodongelukkig van. Zelfs als dit overgaat zal dat eerder een kwestie van jaren zijn dan van weken, dus hoeveel geduld wil je hebben.
Ik zou zeggen bedenk wat je zou doen als het NIET overgaat. Mss wordt het wel iets beter, maar helemaal weggaan zal het nooit, want als het al zo lang duurt dan is het denk ik ook iets dat bij hem hoort.
ik denk dat jij vooral met leren om dingen niet op jezelf te betrekken en niet op eieren te gan lopen. dus gewoon zeggen wat je wilt zeggen en niet proberen om hem te sparen, maar wel tot 10 tellen en denken "gaat dit om mij of om hem"voordat jij boos reageert. Als jij dit niet trekt (en dat is je goed recht, want er zijn er maar weinig die het echt zouden trekken) dan kun je beter een einde aan de relatie aken, want dan wordt je er uiteindelijk doodongelukkig van. Zelfs als dit overgaat zal dat eerder een kwestie van jaren zijn dan van weken, dus hoeveel geduld wil je hebben.
dinsdag 16 oktober 2007 om 16:42
Al eens gedacht aan een energetische psychotherapeut?? Ik loop daar nu ook bij. Zij is paranormaal begaafd en kan in je kijken. Weet aan te wijzen waar je het moeilijk mee hebt, zonder dat je zelf wist, dat dat een blokkade was voor je.
Ik heb er veel baat bij en weet uit ervaringen van andere mensen dat zij er ook heel fijn uitgekomen zijn (uit de therapie)
Ik heb er veel baat bij en weet uit ervaringen van andere mensen dat zij er ook heel fijn uitgekomen zijn (uit de therapie)
dinsdag 16 oktober 2007 om 17:25
Het zou heel goed kunnen dat jouw vriend nog steeds last heeft van het overlijden van zijn moeder.
maar hij zal ook oog moeten krijgen voor wat zijn gedrag voor jou betekend.
Ik vind het wel vreemd dat zijn therapie al heel lang duurt en toch relatief zo weinig progressie geboekt.
Kun je niet een keer met je vriend mee gaan, in overleg met je vriend natuurlijk, om te praten over wat het voor jou betekend maar ook of dit gedrag alleen hier mee te maken, hoe denkt de therapeut hier over. Misschien heeft hij/zij ook wel tips hoe jij er mee om kan gaan.
Maar je vriend moet wel gaan ervaren dat door gaan op dezelfde voet voor jou misschien geen optie meer is. Er moeten misschien meer stappen of andere stappen door hem of jullie gezet worden, willen jullie niet uit elkaar gaan groeien.
maar hij zal ook oog moeten krijgen voor wat zijn gedrag voor jou betekend.
Ik vind het wel vreemd dat zijn therapie al heel lang duurt en toch relatief zo weinig progressie geboekt.
Kun je niet een keer met je vriend mee gaan, in overleg met je vriend natuurlijk, om te praten over wat het voor jou betekend maar ook of dit gedrag alleen hier mee te maken, hoe denkt de therapeut hier over. Misschien heeft hij/zij ook wel tips hoe jij er mee om kan gaan.
Maar je vriend moet wel gaan ervaren dat door gaan op dezelfde voet voor jou misschien geen optie meer is. Er moeten misschien meer stappen of andere stappen door hem of jullie gezet worden, willen jullie niet uit elkaar gaan groeien.
dinsdag 16 oktober 2007 om 18:13
Ja, net als Eranma al zegt, al een aantal jaren therapie en toch is er eigenlijk sprake van achteruitgang. En meegaan met hem naar de therapeut zou ik zeer zeker doen.
Maar er is ook nog het probleem, dat je er niet over kan praten met hem, dat jij er aan onderdoor gaat. Het zou voor jou ook een optie zijn om eens met een onafhankelijke therapeut te gaan praten. Je zou kunnen leren om beter om te kunnen gaan met de problematieken die er spelen, want volgens mij is het best wel heftig wat je meemaakt en waar je machteloos tegenover staat.
Gooi eerst eens een balletje bij hem op, hou het luchtig en vraag of je een keer mee kan gaan met hem naar de therapeut. Hou rekening met een afwijzing, maar ga daar ook luchtig mee om. Gewoon om jezelf te beschermen en hij wat ruimte krijgt om toch hierover na te denken. Maar ga vooral ook aan jezelf werken, zodat zijn moeilijke tijden voor jou makkelijker worden om mee om te gaan en te begrijpen.
Maar er is ook nog het probleem, dat je er niet over kan praten met hem, dat jij er aan onderdoor gaat. Het zou voor jou ook een optie zijn om eens met een onafhankelijke therapeut te gaan praten. Je zou kunnen leren om beter om te kunnen gaan met de problematieken die er spelen, want volgens mij is het best wel heftig wat je meemaakt en waar je machteloos tegenover staat.
Gooi eerst eens een balletje bij hem op, hou het luchtig en vraag of je een keer mee kan gaan met hem naar de therapeut. Hou rekening met een afwijzing, maar ga daar ook luchtig mee om. Gewoon om jezelf te beschermen en hij wat ruimte krijgt om toch hierover na te denken. Maar ga vooral ook aan jezelf werken, zodat zijn moeilijke tijden voor jou makkelijker worden om mee om te gaan en te begrijpen.
dinsdag 16 oktober 2007 om 18:15
Jeetje Ine wat een verhaal.
Ik ben er echt even helemaal stil van, hoe is het nu met je daar alleen in het buitenland, knap van je dat je de stap hebt durven nemen !
Inderdaad dat niet helemaal jezelf kunnen zijn is erg herkenbaar voor mij, het op je tenen lopen ook.
Ik ga eens kijken Reentje of dat iets is.
Meegaan met mijn vriend is zeker een optie, maar als hij zelf niet ziet hoe het ervoor staat en zo`n therapeut ook niet dan weet ik natuurlijk niet wat ik daar moet gaan zeggen.
Heel erg fijn dat ik hier mijn verhaal een beetje kwijt kan, en een beetje steun hier kan vinden.
Ik ben er echt even helemaal stil van, hoe is het nu met je daar alleen in het buitenland, knap van je dat je de stap hebt durven nemen !
Inderdaad dat niet helemaal jezelf kunnen zijn is erg herkenbaar voor mij, het op je tenen lopen ook.
Ik ga eens kijken Reentje of dat iets is.
Meegaan met mijn vriend is zeker een optie, maar als hij zelf niet ziet hoe het ervoor staat en zo`n therapeut ook niet dan weet ik natuurlijk niet wat ik daar moet gaan zeggen.
Heel erg fijn dat ik hier mijn verhaal een beetje kwijt kan, en een beetje steun hier kan vinden.
dinsdag 16 oktober 2007 om 20:09
Zo heb ik het echt niet gezien Ine, vond het juist erg fijn jou verhaal te lezen.
Ik kan hier niet teveel vertellen, dan is een link leggen met degene wie ik ben wel erg makkelijk voor mensen die me kennen.
Graag zou ik je wat meer willen vertellen, en wat dingetjes van je willen weten, maar niet via een openbaar forum.
Niet om de anderen maar puur om niet herkend te worden.
Ik kan hier niet teveel vertellen, dan is een link leggen met degene wie ik ben wel erg makkelijk voor mensen die me kennen.
Graag zou ik je wat meer willen vertellen, en wat dingetjes van je willen weten, maar niet via een openbaar forum.
Niet om de anderen maar puur om niet herkend te worden.
