gebroken

Hey allemaal,



Ik hoop dat er nog iemand wakker is. Ik voel me totaal gebroken en weet me totaal geen raad. Het is een heel verhaal, en ik heb ook veel moeite om de eerlijke waarheid te schrijven. Het komt erop neer dat ik vier jaar lang mensen pijn heb gedaan, voorgelogen heb, gekwetst heb. Het lijkt wel of ik vier jaar lang niet mezelf geweest ben en totaal niet bij mijn eigen gevoel heb gekunt. Ik heb dingen gedaan die ik nooit had mogen doen. Ik deed het niet omdat ik het leuk vond. Ik voelde me verplicht ten opzichte van bepaalde mensen, verantwoordelijk en kon niet loskomen van bepaalde dingen. Het komt er nu op neer dat ik mijn echte liefde kwijt ben, door mijn eigen stomme schuld. Ik heb hem te vaak voorgelogen. Juist door mensen geen pijn te willen doen, heb ik hem onwijs veel pijn gedaan. Ik ben al in therapie, heb een crisis moment gehad, en zie nu echt wel in wat ik allemaal fout heb gedaan. Wat ben ik stom geweest zeg

Tis echt een heel verhaal. En het klopt dat ik me superrot voel. Ik had een lange relatie. Dit was geen goede relatie. (Ik dwang behoorlijk met betrekking tot loslaten en hij kon daar niet mee omgaan en sloeg me dan. Ook hadden we al jaren geen seks meer.) Ondanks dat het geen goede relatie was, kon ik deze jongen niet loslaten (mede door de dwang). Ik ben er een relatie naast begonnen, in de hoop dat ik hem dan los kon laten. Dat is uit gegaan. Toen kreeg ik een relatie met een veel oudere man. Ook dit ging beroerd: ik gaf veel geld (duizenden euros) om de vrede te bewaren. Toen dit uitging bleef hij echter macht op me houden. Ook toen ik een nieuwe vriend kreeg had deze man nog steeds macht op me. Ik ben een aantal keren met hem naar bed gegaan, al voelde ik me daar afschuwelijk bij. Het is zo moeilijk uit te leggen waarom ik dat gedaan heb. Hij speelde in op mijn dwang, ik voelde me schuldig, verplicht. Achteraf allemaal onzin redenen, maar op dat moment drukte ik mijn eigenlijke geweten compleet weg. Dit is allemaal uitgekomen, en mijn liefde (de enige man van wie ik volgens mij op de juiste manier gehouden heb) kan er niet mee overweg. En wat doet het vreselijk pijn om te beseffen dat ik hem kwijt ben door mijn eigen stomme schuld.

Bedankt voor jullie reacties



Op zich heb ik niet het idee dat ik mezelf niet leuk vind. Drie maanden geleden is het allemaal uitgekomen, en heb ik echt een crisis gehad. Sindsdien zie ik wel in dat ik juist veel te bieden heb en veel geef in een relatie. Ook voel ik me sterker en kan ik mezelf beter op de eerste plaats zetten. Het is alleen zo moeilijk te accepteren dat ik mijn liefde echt kwijt ben.

Die oudere man valt me nog steeds wel eens lastig ja, alleen kan ik er nu wel weerstand tegen bieden. Hij wil zwart op wit dat ik het geld nooit terug vraag, daarna zal hij me met rust laten zegt ie.

En dat het om meer problemen gaat klopt wel. Ik heb alleen wel het idee dat ik juist door dat crisismoment een behoorlijke ommekeer heb gemaakt en veel beter inzicht heb in mezelf en mijn valkuilen. Niet dat het dan ineens over is, maar ik kan het nu wel onder controle houden.

Ik heb het drie maanden geleden ook aan mijn ouders opgebiecht en hun kunnen er niet goed mee overweg. Sindsdien heb ik vrijwel geen contact meer met ze gehad. En er zijn veel vrienden weggevallen...... Ik heb nog een handvol goede vrienden, maar die wonen niet echt in de buurt, op een na. Maar ik vind het ook zo vervelend om haar er steeds mee lastig te vallen.