Relaties
alle pijlers
Gedesillusioneerd...
woensdag 16 mei 2007 om 15:06
Na lange vermoedens ben ik er dit weekend dan toch achtergekomen dat mijn vriend niet eerlijk tegen me is. Hij heeft me al die tijd voorgelogen over contact dat hij met een andere vrouw onderhield. Volgens hem was dat iemand van vroeger en bestond dat contact inmiddels niet of nauwelijks meer. Naar nu blijkt is er dagelijks heel veel contact, altijd als ik er niet bij ben.
Hij is blijven weigeren om me alles te vertellen, pas toen ik hem confronteerde met wat ik al te weten was gekomen kwam er heel langzaam wat informatie.
Ik moet er maar naar raden of dit de hele waarheid is, want ik heb 1 x een smsje per ongeluk gelezen en de toon daarvan was voor mij reden om heel veel vraagtekens te zetten bij een 'gewoon vriendschappelijk' contact. Ik had toen het gevoel dat er bij hem behoorlijk wat gevoelens in het spel zijn.
Voel me nu echt volkomen gedesillusioneerd. Dit is nu de derde keer dat ik in deze positie kom, in 2 eerdere relaties hebben leugens en bedrog tot relatiebreuk geleid.
Maar in deze man had ik zo verschrikkelijk veel vertrouwen. Onze relatie voelde zo goed. Hij zei ook altijd dat hij zo de pest had aan liegen en dat hij dat nooit zou doen. Hij weet dingen van mij die niemand anders weet, omdat ik me bij hem veilig genoeg voelde om alles te vertellen.
En nu dit...
Is er dan echt geen eerlijke man meer op deze planeet?? Moet ik dan maar leren leven met het feit dat ik WEET dat mijn partner toch niet eerlijk tegen me is? Moet ik stoppen met mensen te vertrouwen?
Geloof ik nog teveel in een sprookje waarin mensen in een relatie alles durven te delen en echt eerlijk tegen elkaar durven te zijn?
Ook deze man kan ik nu nooit meer vertrouwen, ik weet nu hoe makkelijk hoe hij dus liegt...
Ik weet het echt even niet meer.
Hij is blijven weigeren om me alles te vertellen, pas toen ik hem confronteerde met wat ik al te weten was gekomen kwam er heel langzaam wat informatie.
Ik moet er maar naar raden of dit de hele waarheid is, want ik heb 1 x een smsje per ongeluk gelezen en de toon daarvan was voor mij reden om heel veel vraagtekens te zetten bij een 'gewoon vriendschappelijk' contact. Ik had toen het gevoel dat er bij hem behoorlijk wat gevoelens in het spel zijn.
Voel me nu echt volkomen gedesillusioneerd. Dit is nu de derde keer dat ik in deze positie kom, in 2 eerdere relaties hebben leugens en bedrog tot relatiebreuk geleid.
Maar in deze man had ik zo verschrikkelijk veel vertrouwen. Onze relatie voelde zo goed. Hij zei ook altijd dat hij zo de pest had aan liegen en dat hij dat nooit zou doen. Hij weet dingen van mij die niemand anders weet, omdat ik me bij hem veilig genoeg voelde om alles te vertellen.
En nu dit...
Is er dan echt geen eerlijke man meer op deze planeet?? Moet ik dan maar leren leven met het feit dat ik WEET dat mijn partner toch niet eerlijk tegen me is? Moet ik stoppen met mensen te vertrouwen?
Geloof ik nog teveel in een sprookje waarin mensen in een relatie alles durven te delen en echt eerlijk tegen elkaar durven te zijn?
Ook deze man kan ik nu nooit meer vertrouwen, ik weet nu hoe makkelijk hoe hij dus liegt...
Ik weet het echt even niet meer.
woensdag 16 mei 2007 om 18:17
Tja Pica, ik herken er wel eea in. In ieder geval het gevoel dat je ontzettend voorgelogen bent door degene die je juist zou moeten kunnen vertrouwen. Ik heb helaas geen antwoord op je vragen, ik worstel met dezelfde vragen. Maar ik denk wel dat het ook in je aard ligt om toch vertrouwen te hebben. Tot op zekere hoogte, dat wel.
Neem het jezelf niet kwalijk dat je hem vertrouwde. Je had immers geen reden om aan te nemen dat hij niet eerlijk was, toch? En om als een compleet wantrouwend mens door het leven te gaan, past je dus waarschijnlijk ook niet. Ik ben voor mezelf een soort modus aan het zoeken; ik vertrouw wel, maar probeer dat te doen zonder die illusie dat hij/zij nooooooit zou liegen. Klinkt wat vaag, maar begrijp je wat ik bedoel? De enige die je nl. ooit écht kunt vertrouwen, is jezelf... Dat is althans wat ik heb geleerd. Heel jammer en heel pijnlijk, maar ik ben ook teveel beschadigd door leugens om weer zo vol vertrouwen te zijn als ik ooit was.
Neem het jezelf niet kwalijk dat je hem vertrouwde. Je had immers geen reden om aan te nemen dat hij niet eerlijk was, toch? En om als een compleet wantrouwend mens door het leven te gaan, past je dus waarschijnlijk ook niet. Ik ben voor mezelf een soort modus aan het zoeken; ik vertrouw wel, maar probeer dat te doen zonder die illusie dat hij/zij nooooooit zou liegen. Klinkt wat vaag, maar begrijp je wat ik bedoel? De enige die je nl. ooit écht kunt vertrouwen, is jezelf... Dat is althans wat ik heb geleerd. Heel jammer en heel pijnlijk, maar ik ben ook teveel beschadigd door leugens om weer zo vol vertrouwen te zijn als ik ooit was.
woensdag 16 mei 2007 om 19:17
De reden dat ik mezelf deze vragen ook steeds stel is dat ik probeer te beslissen of ik nu wel of niet bij hem weg moet gaan. Ik weet dat hij heeft gelogen, maar ik weet niet hoever dat liegen gaat. Heeft hij alleen dat stiekeme contact of gaat hij ook vreemd? Hij heeft een heel verhaal opgehangen waarom hij heeft gelogen, dat kan waar zijn of niet, maar ik ben sowieso mijn vertrouwen al kwijt. En dat herstel je niet zomaar, daar ben ik me van bewust.
Wat Sneez zegt klopt ook, ik ben iemand die wil vertrouwen, ik haat leugens. Maar misschien ben ik wel naief, liegt de hele wereld.
Maar ondertussen krijg ik wel het gevoel dat een relatie zonder liegen gewoon onmogelijk is, ik ken vrijwel geen enkele relatie waar niet een van beide partners een geheim hebben. En verder heb ik het altijd ontzettend fijn gehad met deze man, we hebben zoveel raakvlakken en hebben het zo gezellig samen.
Daar komt nog eens bij dat ik hoogzwanger ben van ons kindje en een eventuele relatiebreuk in deze fase ook niet wil doorzetten als dat niet echt nodig is.
Wat vinden jullie, moet ik accepteren dat ik niet altijd alles kan weten, dat ik niet overal controle over kan hebben? Dat liegen bij het leven hoort, ook binnen een relatie?
Of kan het wel, een relatie in absolute openheid en eerlijkheid, en doe ik mezelf dus tekort als ik met deze man de toekomst inga?
Wat Sneez zegt klopt ook, ik ben iemand die wil vertrouwen, ik haat leugens. Maar misschien ben ik wel naief, liegt de hele wereld.
Maar ondertussen krijg ik wel het gevoel dat een relatie zonder liegen gewoon onmogelijk is, ik ken vrijwel geen enkele relatie waar niet een van beide partners een geheim hebben. En verder heb ik het altijd ontzettend fijn gehad met deze man, we hebben zoveel raakvlakken en hebben het zo gezellig samen.
Daar komt nog eens bij dat ik hoogzwanger ben van ons kindje en een eventuele relatiebreuk in deze fase ook niet wil doorzetten als dat niet echt nodig is.
Wat vinden jullie, moet ik accepteren dat ik niet altijd alles kan weten, dat ik niet overal controle over kan hebben? Dat liegen bij het leven hoort, ook binnen een relatie?
Of kan het wel, een relatie in absolute openheid en eerlijkheid, en doe ik mezelf dus tekort als ik met deze man de toekomst inga?
woensdag 16 mei 2007 om 23:02
Jee, wat een lastige situatie Pica! Hoogzwanger en dan zulke twijfels... Ik kan me voorstellen dat het extra moeilijk voor je is. Reageer je nu extra heftig op dingen door de zwangerschapshormonen? (niet naar bedoeld - ik weet hoe heftig ik op hormonen kan reageren!) Heb je hem wel eens rustig gezegd hoe belangrijk eerlijkheid en vertrouwen voor jou is?
Ik ben zelf door alle leugens nogal cynisch geworden, eerlijk gezegd. En ik vraag me dus af waarom hij liegt, als het allemaal zo onschuldig is. Zit 'm dat in jouw eerdere reactie, angst voor "gedoe" of is er idd meer aan de hand? Ik ben zelf altijd wel van de tweede (en derde en vierde) kansen, maar het houdt wel een keer op. Waar die grens voor jou ligt, kun je natuurlijk alleen zelf bepalen.
Ik ben zelf door alle leugens nogal cynisch geworden, eerlijk gezegd. En ik vraag me dus af waarom hij liegt, als het allemaal zo onschuldig is. Zit 'm dat in jouw eerdere reactie, angst voor "gedoe" of is er idd meer aan de hand? Ik ben zelf altijd wel van de tweede (en derde en vierde) kansen, maar het houdt wel een keer op. Waar die grens voor jou ligt, kun je natuurlijk alleen zelf bepalen.
woensdag 16 mei 2007 om 23:05
Ps om op je andere vraag terug te komen; ja, ik geloof wel dat er relaties zijn zonder (noemenswaardige) leugens. Ik zie alleen wel om me heen dat dat soort relaties unieker is dan ik zou willen. Voor mij zijn eerlijkheid en vertrouwen essentieel in een relatie. En die dingen waren vanzelfsprekend, maar dat vanzelfsprekende is er nu dus wel af. Aan de andere kant doe ik het niet voor minder...
donderdag 17 mei 2007 om 00:07
Hallo, Pica,
Dat je nu vertelt dat je zwanger bent, zet de situatie wel in een ander daglicht. Dan lijkt het me belangrijk om niet zomaar te beslissen dat je met hem gaat stoppen. Ik denk ook dat, wanneer je een relatie met kinderen hebt, of kinderen in wording, je dan de lat anders legt. Ik zeg expres niet hoger of lager, maar gewoon anders.
Hoe erg is het voor jou dat je man/vriend met een andere vrouw smst of belt of wat ook. Welk gewicht hang je er aan. Misschien voelt hij zich heel erg schuldig alleen al om het sms-en. Of misschien is er toch meer aan de hand. Het schijnt wel es vaker voor te komen dat een man elders aandacht zoekt wanneer zijn vrouw hoogzwanger is. Doordat alle aandacht naar het kind en de a.s. moeder gaat.
Dat je nu vertelt dat je zwanger bent, zet de situatie wel in een ander daglicht. Dan lijkt het me belangrijk om niet zomaar te beslissen dat je met hem gaat stoppen. Ik denk ook dat, wanneer je een relatie met kinderen hebt, of kinderen in wording, je dan de lat anders legt. Ik zeg expres niet hoger of lager, maar gewoon anders.
Hoe erg is het voor jou dat je man/vriend met een andere vrouw smst of belt of wat ook. Welk gewicht hang je er aan. Misschien voelt hij zich heel erg schuldig alleen al om het sms-en. Of misschien is er toch meer aan de hand. Het schijnt wel es vaker voor te komen dat een man elders aandacht zoekt wanneer zijn vrouw hoogzwanger is. Doordat alle aandacht naar het kind en de a.s. moeder gaat.
donderdag 17 mei 2007 om 09:11
Hai Pica,
Hoogzwanger ben je ook nog....Dat maakt de boel wel een stuk gecompliceerder inderdaad. Misschien is het nu niet het moment om grote beslissingen te nemen, je hebt nog een heel enerverende tijd voor de boeg en het zal echt fijn zijn om daar niet alleen doorheen te hoeven gaan.
Je zult voor jezelf moeten bepalen of je relatie de moeite waard is, ondanks de leugens. Dat kan niemand voor je doen, alleen jijzelf. Het is heel moeilijk om niet de hele tijd te denken aan de leugens die iemand verteld heeft, dat kan ik me voorstellen maar een kind krijgen van je man en dan net voor de bevalling bij hem weggaan is ontzettend ingrijpend.
Het is heel jammer dat je man niet eerlijk kan vertellen wat er nu precies aan de hand was met die vrouw. Mensen hebben soms de neiging om verder te gaan in het SMS-en dan ze eigenlijk van plan waren. Het kan dus best zijn dat het alleen bij virtueel contact is gebleven maar dat maakt de pijn natuurlijk niet minder erg.
Doe vooral even rustig aan en spreek uit tegen je man dat je het moeilijk hebt met de gang van zaken en met zijn gebrek aan openheid. Je kunt niet veel anders doen want als iemand niet praat, dan praat hij niet, je kunt hem niet dwingen.
Kalm aan meid, er is nog tijd genoeg om ingrijpende beslissingen te nemen.
Hoogzwanger ben je ook nog....Dat maakt de boel wel een stuk gecompliceerder inderdaad. Misschien is het nu niet het moment om grote beslissingen te nemen, je hebt nog een heel enerverende tijd voor de boeg en het zal echt fijn zijn om daar niet alleen doorheen te hoeven gaan.
Je zult voor jezelf moeten bepalen of je relatie de moeite waard is, ondanks de leugens. Dat kan niemand voor je doen, alleen jijzelf. Het is heel moeilijk om niet de hele tijd te denken aan de leugens die iemand verteld heeft, dat kan ik me voorstellen maar een kind krijgen van je man en dan net voor de bevalling bij hem weggaan is ontzettend ingrijpend.
Het is heel jammer dat je man niet eerlijk kan vertellen wat er nu precies aan de hand was met die vrouw. Mensen hebben soms de neiging om verder te gaan in het SMS-en dan ze eigenlijk van plan waren. Het kan dus best zijn dat het alleen bij virtueel contact is gebleven maar dat maakt de pijn natuurlijk niet minder erg.
Doe vooral even rustig aan en spreek uit tegen je man dat je het moeilijk hebt met de gang van zaken en met zijn gebrek aan openheid. Je kunt niet veel anders doen want als iemand niet praat, dan praat hij niet, je kunt hem niet dwingen.
Kalm aan meid, er is nog tijd genoeg om ingrijpende beslissingen te nemen.
donderdag 17 mei 2007 om 20:47
Als het niet goed voelt, dan kappen. Het klinkt bot, maar ik heb hetzelfde meegemaakt. Mijn ex vertrouwde ik als geen ander, hij was mijn grote liefde en we besloten samen voor een gezin, ik zwanger en toen begon de ellende. Hij had vanaf het begin al tegen mij gelogen over van alles en nog wat, is vreemdgegaan en heeft mij na de bevalling ook meerdere malen laten stikken. Toen worstelde ik met dezelfde vragen als jij.
Iemand gaf aan nu geen grote beslissingen te nemen omdat het straks een enerverende tijd gaat worden. Zo dacht ik toen ook. Het heeft me alleen maar meer energie en mijn eigen persoonlijkheid gekost. Ik was bezig met de verzorging van ons baby'tje en ik was aan het vechten voor de relatie. Het heeft me helemaal afgemat. Achteraf gezien had ik hem direct na de bevalling de deur moeten wijzen, toen alles uitgekomen was.
Ik wens je superveel sterkte!!!! En je krijgt een dikke knuffel. Ik weet hoe moeilijk het voor je is op dit moment. Maar denk goed na, blijf dicht bij jezelf. Je weet intuïtief wel wat goed voor je is.
Iemand gaf aan nu geen grote beslissingen te nemen omdat het straks een enerverende tijd gaat worden. Zo dacht ik toen ook. Het heeft me alleen maar meer energie en mijn eigen persoonlijkheid gekost. Ik was bezig met de verzorging van ons baby'tje en ik was aan het vechten voor de relatie. Het heeft me helemaal afgemat. Achteraf gezien had ik hem direct na de bevalling de deur moeten wijzen, toen alles uitgekomen was.
Ik wens je superveel sterkte!!!! En je krijgt een dikke knuffel. Ik weet hoe moeilijk het voor je is op dit moment. Maar denk goed na, blijf dicht bij jezelf. Je weet intuïtief wel wat goed voor je is.
donderdag 17 mei 2007 om 21:23
Omdat er een baby in het spel is moet je dit gedrag maar pikken? Euhm neen. Kijk gecompliceerd is het nu toch al...je moet nu alleen voor jezelf duidelijk krijgen of je verder wilt met iemand die je op dit moment niet vertrouwt. A: je eist van hem om eerlijk te zijn omdat je anders opstapt...als hij dan opbiecht ga je tot in den treure in gesprek met elkaar en als jullie allebei door willen begin je dus weer bij 0 qua vertrouwensbasis en zal je dat weer op moeten bouwen. Of B: je gooit hem de deur uit omdat hij gewoon glashard tegen je zit te liegen terwijl je hoogzwanger bent.
Hoe dan ook verdrietig ben je, zul je zijn etc. Wil je alleen je leven met hem delen, ja of nee...En natuurlijk, makkelijker gezegd dan gedaan, dat is altijd het geval maar uiteindelijk komt het er wel op neer.
Hoe dan ook verdrietig ben je, zul je zijn etc. Wil je alleen je leven met hem delen, ja of nee...En natuurlijk, makkelijker gezegd dan gedaan, dat is altijd het geval maar uiteindelijk komt het er wel op neer.
vrijdag 18 mei 2007 om 00:28
Ik kan alleen maar zeggen dat ik het ontzettend rot voor je vind dat dat nu moet gebeuren, terwijl je je man zo vertrouwde... heel erg..
Nu te kappen met je man, tja, ik weet het niet...ik weet niet wat je echt voelt nu...en je krijgt toch geen echte zekerheid binnen korte tijd...
Heel veel sterkte...
Nu te kappen met je man, tja, ik weet het niet...ik weet niet wat je echt voelt nu...en je krijgt toch geen echte zekerheid binnen korte tijd...
Heel veel sterkte...
vrijdag 18 mei 2007 om 13:21
Als je partner je willens en wetens bedriegd, of je nou zwanger bent of niet, zou voor mij een reden zijn om ermee te kappen. Je hoeft je eigenwaarde en zelfrespect niet op een lager pitje te zetten omdat je zwanger bent. Als iemand zo geheimzinnig doet (en er ten eerste al niet zelf mee komt) vind ik het een duidelijke zaak. Het klinkt heel hard en voor een buitenstaander is het misschien altijd makkelijker gezegd dan als je er zelf midden in zit, maar ik zou echt aan mezelf en mijn toekomstige kindje denken. Wat heeft jouw kindje straks aan 2 ouders die bij elkaar zijn gebleven omdat er een kindje geboren werd, maar de relatie op zich van geen kanten meer klopt? Dan kun je beter voor jezelf kiezen (en voor je kindje) en bij deze man weg gaan. Als het vertrouwen weg is komt het vaak ook niet meer terug, of het heeft heel veel tijd nodig.
Ik vind het wel heel erg voor je, je zou juist moeten kunnen genieten van je zwangerschap en je geen zorgen moeten maken over je partner die je bedriegd.
Sterkte *;
Ik vind het wel heel erg voor je, je zou juist moeten kunnen genieten van je zwangerschap en je geen zorgen moeten maken over je partner die je bedriegd.
Sterkte *;
vrijdag 18 mei 2007 om 14:11
Bedankt voor al jullie reacties, het doet me goed dat er wat mensen met me meedenken. Ik heb eerlijk gezegd nog geen mens in m'n omgeving in vertrouwen durven nemen, aangezien ik toch al weet wat dan de reactie zal zijn, ze zullen zeggen dat ik weg moet bij hem. En zover ben ik gewoon nog niet.
Inmiddels heb ik een smsje van haar gelezen en daaruit bleek dat dit geen gewone vriendschap is. Ze smst dat ze hem mist, dat ze zich erop verheugd om hem weer te zien, dat soort dingen.
Ik heb haar gebeld en verteld wat mijn situatie is. Ze was een beetje overdonderd, maar vertelde een paar kleine dingen.
Ze kent hem nog van vroeger, ze wilden ooit samen verder maar door allerlei toestanden van buitenaf is dat niet gebeurd. Zij heeft nu ook een vriend, is ook zwanger maar heeft nog steeds behoefte om hem te blijven zien. Hij is volgens haar ook nooit duidelijk naar haar geweest dat hij dat niet wilde, hij zou dan ook tegen haar hebben gelogen. Ze zouden elkaar al lang niet gezien hebben, maar ze vertelde niet hoe lang.
Verder vond ze dat ik al mijn vragen maar aan hem moest stellen en zei ze dat het zou eindigen nu ze dit allemaal wist. Maar aan zo'n soort uitspraak hecht ik eerlijk gezegd weinig waarde.
M'n vriend blijft zeggen dat hij niets meer met haar wil, alleen vriendschappelijk contact. Ze betekent veel voor hem, door vroeger.
Hij heeft het geheim gehouden voor me, omdat zijn vorige relatie onder andere ook op dit onderwerp is stukgelopen.
Mijn gevoel erbij is overigens dat ze elkaar niet kunnen loslaten, dat ze niet samen verder (kunnen) gaan maar er wel contact op na houden wat verder gaat dan normaal is als je een relatie hebt.
Tegen hem heb ik gezegd dat ik absoluut geen zin heb in een relatie zonder vertrouwen. Ik verbied hem nooit om met wie dan ook contact te hebben, alleen niet achter mijn rug om en de inhoud van dit contact ga mij wel een beetje te ver.
Andersom is hij zwaar teleurgesteld in mij, omdat ik hem niet gewoon wil vertrouwen als hij zegt dat er echt niets meer gaande is dan vriendschap.
Hoe kan ik dat doen? Hoe kan ik hem daar nou nog in vertrouwen?
Toch blijft het moeilijkste dat hij verder echt de perfecte man voor mij is. Hij is ontzettend lief, zorgzaam, betrokken, steunt me in alles.
Dit past echt totaal niet in het plaatje van de bedrieger die hij lijkt te zijn.
Wat mensen hier schrijven over niet te snel beslissingen willen nemen, dat heb ik daarom ook. Ik wil eigenlijk gewoon met hem door, samen met hem een kindje krijgen en een gezin stichten.
Alleen kan ik voor mezelf ook niet meer helder krijgen in hoeverre angst ook een rol speelt hierin en of wij nog wel een kans maken samen als ik hem niet meer vertrouw en hij van alles achter m'n rug uithaalt.
Ik weet het echt niet meer....
Inmiddels heb ik een smsje van haar gelezen en daaruit bleek dat dit geen gewone vriendschap is. Ze smst dat ze hem mist, dat ze zich erop verheugd om hem weer te zien, dat soort dingen.
Ik heb haar gebeld en verteld wat mijn situatie is. Ze was een beetje overdonderd, maar vertelde een paar kleine dingen.
Ze kent hem nog van vroeger, ze wilden ooit samen verder maar door allerlei toestanden van buitenaf is dat niet gebeurd. Zij heeft nu ook een vriend, is ook zwanger maar heeft nog steeds behoefte om hem te blijven zien. Hij is volgens haar ook nooit duidelijk naar haar geweest dat hij dat niet wilde, hij zou dan ook tegen haar hebben gelogen. Ze zouden elkaar al lang niet gezien hebben, maar ze vertelde niet hoe lang.
Verder vond ze dat ik al mijn vragen maar aan hem moest stellen en zei ze dat het zou eindigen nu ze dit allemaal wist. Maar aan zo'n soort uitspraak hecht ik eerlijk gezegd weinig waarde.
M'n vriend blijft zeggen dat hij niets meer met haar wil, alleen vriendschappelijk contact. Ze betekent veel voor hem, door vroeger.
Hij heeft het geheim gehouden voor me, omdat zijn vorige relatie onder andere ook op dit onderwerp is stukgelopen.
Mijn gevoel erbij is overigens dat ze elkaar niet kunnen loslaten, dat ze niet samen verder (kunnen) gaan maar er wel contact op na houden wat verder gaat dan normaal is als je een relatie hebt.
Tegen hem heb ik gezegd dat ik absoluut geen zin heb in een relatie zonder vertrouwen. Ik verbied hem nooit om met wie dan ook contact te hebben, alleen niet achter mijn rug om en de inhoud van dit contact ga mij wel een beetje te ver.
Andersom is hij zwaar teleurgesteld in mij, omdat ik hem niet gewoon wil vertrouwen als hij zegt dat er echt niets meer gaande is dan vriendschap.
Hoe kan ik dat doen? Hoe kan ik hem daar nou nog in vertrouwen?
Toch blijft het moeilijkste dat hij verder echt de perfecte man voor mij is. Hij is ontzettend lief, zorgzaam, betrokken, steunt me in alles.
Dit past echt totaal niet in het plaatje van de bedrieger die hij lijkt te zijn.
Wat mensen hier schrijven over niet te snel beslissingen willen nemen, dat heb ik daarom ook. Ik wil eigenlijk gewoon met hem door, samen met hem een kindje krijgen en een gezin stichten.
Alleen kan ik voor mezelf ook niet meer helder krijgen in hoeverre angst ook een rol speelt hierin en of wij nog wel een kans maken samen als ik hem niet meer vertrouw en hij van alles achter m'n rug uithaalt.
Ik weet het echt niet meer....
vrijdag 18 mei 2007 om 15:46
Hoi Pica,
Jeetje wat rot allemaal... weet de vriend van die andere vrouw dat jouw partner en zij nog zoveel kontakt hebben? Anders zou ik gewoon een keer met zijn 4-en afspreken, kijk als er nog een klein beetje gevoel bij je zit dat er niets tussen hen aan de hand is en je wilt jullie relatie niet beeïndigen, zou ik voorstellen om voortaan erbij te zijn als zij afspreken. Net zolang totdat JIJ vertrouwen hebt in hun vriendschap, dat moet hij er maar voor over hebben vind ik. Reageert hij hier negatief op kun je eigenlijk ook wel je conclusies trekken. Hij moet zich wel verplaatsen in jou. Ik kan me voorstellen dat je je hartstikke onzeker voelt hierdoor, en al helemaal als je zwanger bent, dan spelen je hormonen natuurlijk toch al veel meer op als normaal. Ik blijf het een heel raar verhaal vinden...
Liefs GvdG
Jeetje wat rot allemaal... weet de vriend van die andere vrouw dat jouw partner en zij nog zoveel kontakt hebben? Anders zou ik gewoon een keer met zijn 4-en afspreken, kijk als er nog een klein beetje gevoel bij je zit dat er niets tussen hen aan de hand is en je wilt jullie relatie niet beeïndigen, zou ik voorstellen om voortaan erbij te zijn als zij afspreken. Net zolang totdat JIJ vertrouwen hebt in hun vriendschap, dat moet hij er maar voor over hebben vind ik. Reageert hij hier negatief op kun je eigenlijk ook wel je conclusies trekken. Hij moet zich wel verplaatsen in jou. Ik kan me voorstellen dat je je hartstikke onzeker voelt hierdoor, en al helemaal als je zwanger bent, dan spelen je hormonen natuurlijk toch al veel meer op als normaal. Ik blijf het een heel raar verhaal vinden...
Liefs GvdG
vrijdag 18 mei 2007 om 17:50
Lieve Pica,
Het schijnt zo te zijn dat het vaker voorkomt dat mannen hun relatie op een wat lager pitje zetten of vreemdgaan wanneer hun partner zwanger is en de relatie in principe goed is. Om allerlei redenen die er eigenlijk niet zo veel toe doen op dit moment. Ik wil niet zeggen dat je het dan maar moet accepteren. Het is afschuwelijk voor je dat je vermoedens bewaarheid zijn gebleken, ook al is het niet duidelijk dat hij echt vreemd is gegaan. Ik wil maar zeggen: het ligt niet persé aan jullie relatie. als jullie relatie verder goed voelt en als je deze relatie graag wil kan het evengoed goed genoeg zijn om er mee verder te gaan. (Die geheimen binnen relaties, oneerlijkheid of andere problemen zijn er binnen iedere relatie, vroeger of later, ook ik ben vrij cynisch en daardoor pragmatisch geworden door de jaren heen). Echter, als ik het zo lees is relativeren heel moeilijk nu, logisch. Het vertrouwen is helemaal weg, terwijl je dat juist nu zo hard nodig hebt. Als hij echt om jou geeft en hetzelfde wil als jij, zal hij moeten laten zien dat jij alles voor hem bent, zal hij je vertrouwen terug moeten winnen. Dat begint m.i. met een open gesprek, zodat jij op basis daarvan kunt bepalen hoe je verder wilt.
Praktisch: op basis van jouw eigen gevoel moet je een beslissing nemen. Je schrijft dat je nu met deze relatie verder wilt, dat je er nog niet aan toe bent te kappen. Misschien moet je daar op dit moment dan voor gaan. Nu, mocht je dat in de toekomst toch willen, groei je daar vanzelf naar toe. Juist wanneer je kindje er is, komt er druk op jullie relatie te liggen. Dan zal duidelijk worden wat voor jou de beste beslissing is. (Ik heb zelf in een soortgelijke situatie gezeten, ik voelde destijds een oerkracht, kwam heel dicht bij mijn gevoel te staan, dat ging er voor gaat zorgen dat ik mezelf, mijn kindje tegen de wereld in bescherming nam. In mijn geval een onwillige partner. Twee weken na de bevalling heb ik het uit gemaakt.).
Als het vertrouwen in de relatie en je man wegblijft, kan je het ook alleen. Echt waar, er komen krachten in je vrij die je niet voor mogelijk had gehouden. Het mooie van kinderen krijgen is dat van biologische processen aan elkaar hangt, die zorgen dat je het hoe dan ook aan kan, en die je met beide benen op de grond zetten, dat je voor jezelf je leven zó in gaat richten dat het weer fijn gaat voelen (als het goed gaat, PND of andere aandoeningen daargelaten).
Héél veel sterkte!
Het schijnt zo te zijn dat het vaker voorkomt dat mannen hun relatie op een wat lager pitje zetten of vreemdgaan wanneer hun partner zwanger is en de relatie in principe goed is. Om allerlei redenen die er eigenlijk niet zo veel toe doen op dit moment. Ik wil niet zeggen dat je het dan maar moet accepteren. Het is afschuwelijk voor je dat je vermoedens bewaarheid zijn gebleken, ook al is het niet duidelijk dat hij echt vreemd is gegaan. Ik wil maar zeggen: het ligt niet persé aan jullie relatie. als jullie relatie verder goed voelt en als je deze relatie graag wil kan het evengoed goed genoeg zijn om er mee verder te gaan. (Die geheimen binnen relaties, oneerlijkheid of andere problemen zijn er binnen iedere relatie, vroeger of later, ook ik ben vrij cynisch en daardoor pragmatisch geworden door de jaren heen). Echter, als ik het zo lees is relativeren heel moeilijk nu, logisch. Het vertrouwen is helemaal weg, terwijl je dat juist nu zo hard nodig hebt. Als hij echt om jou geeft en hetzelfde wil als jij, zal hij moeten laten zien dat jij alles voor hem bent, zal hij je vertrouwen terug moeten winnen. Dat begint m.i. met een open gesprek, zodat jij op basis daarvan kunt bepalen hoe je verder wilt.
Praktisch: op basis van jouw eigen gevoel moet je een beslissing nemen. Je schrijft dat je nu met deze relatie verder wilt, dat je er nog niet aan toe bent te kappen. Misschien moet je daar op dit moment dan voor gaan. Nu, mocht je dat in de toekomst toch willen, groei je daar vanzelf naar toe. Juist wanneer je kindje er is, komt er druk op jullie relatie te liggen. Dan zal duidelijk worden wat voor jou de beste beslissing is. (Ik heb zelf in een soortgelijke situatie gezeten, ik voelde destijds een oerkracht, kwam heel dicht bij mijn gevoel te staan, dat ging er voor gaat zorgen dat ik mezelf, mijn kindje tegen de wereld in bescherming nam. In mijn geval een onwillige partner. Twee weken na de bevalling heb ik het uit gemaakt.).
Als het vertrouwen in de relatie en je man wegblijft, kan je het ook alleen. Echt waar, er komen krachten in je vrij die je niet voor mogelijk had gehouden. Het mooie van kinderen krijgen is dat van biologische processen aan elkaar hangt, die zorgen dat je het hoe dan ook aan kan, en die je met beide benen op de grond zetten, dat je voor jezelf je leven zó in gaat richten dat het weer fijn gaat voelen (als het goed gaat, PND of andere aandoeningen daargelaten).
Héél veel sterkte!
zaterdag 19 mei 2007 om 19:07
Herfst, begrijp ik uit jouw reactie dat jij eigenlijk niet meer gelooft in een relatie waarbij geen leugens en geheimen spelen?
Zolangzamerhand heb ik namelijk wel dat gevoel. Mijn gedachte is dat als deze man me voorliegt (en geloof me, mijn intuitie zegt me heel duidelijk dat hij me niet alles vertelt en dat ook niet van plan is, ook geloof ik niet dat het met deze confrontatie afgelopen is tussen hen), dat elke man me zal voorliegen. Want hij is zo goed voor mij, draagt mij op handen. Ik heb ook het idee dat hij een fantastische vader gaat zijn.
Hij is dus alleen niet eerlijk, maar ik ken ook maar weinig mannen die dat wel zijn....
Inmiddels heeft hij gezegd dat er echt niets gebeurd is en ook niets zal gebeuren, dat zij ook altijd meer heeft gewild dan hij. Ik geloof daar niets van, waarom sms en bel je zo iemand dan dagelijks? En geloof me, dat was niet 1 smsje per dag. Ook geloof ik er niet in dat hij heel onschuldige smsjes terugstuurt als zij dit soort dingen naar hem stuurt.
Kennelijk deelt hij iets met haar dat hij niet kan missen en voelt hij absoluut niet de behoefte om dat ook met mij te delen, net zomin als haar vriend erbij betrokken mag worden.
Ik kan nu gaan speuren en controleren en dat blijven doen, maar dat vreet zoveel energie en het levert mij alleen maar onrust en verdriet op.
Ik kan ervoor kiezen om bij hem weg te gaan, maar mijn vertrouwen in de eerlijkheid van mensen is inmiddels tot het nulpunt gedaald. Dus ik betwijfel of ik ooit datgene zal vinden wat ik zoek, een relatie met totale openheid en eerlijkheid.
Of ik kan accepteren dat hij dus dingen achter mijn rug uithaalt waarvan ik nooit zal weten hoever ze gaan en blijf bij hem zolang hij me verder gelukkig maakt.
Is het dan raar dat ik ernaar neig het laatste te kiezen? Vooropgesteld dat het me lukt natuurlijk, want makkelijk zal het niet worden voor me...
Zolangzamerhand heb ik namelijk wel dat gevoel. Mijn gedachte is dat als deze man me voorliegt (en geloof me, mijn intuitie zegt me heel duidelijk dat hij me niet alles vertelt en dat ook niet van plan is, ook geloof ik niet dat het met deze confrontatie afgelopen is tussen hen), dat elke man me zal voorliegen. Want hij is zo goed voor mij, draagt mij op handen. Ik heb ook het idee dat hij een fantastische vader gaat zijn.
Hij is dus alleen niet eerlijk, maar ik ken ook maar weinig mannen die dat wel zijn....
Inmiddels heeft hij gezegd dat er echt niets gebeurd is en ook niets zal gebeuren, dat zij ook altijd meer heeft gewild dan hij. Ik geloof daar niets van, waarom sms en bel je zo iemand dan dagelijks? En geloof me, dat was niet 1 smsje per dag. Ook geloof ik er niet in dat hij heel onschuldige smsjes terugstuurt als zij dit soort dingen naar hem stuurt.
Kennelijk deelt hij iets met haar dat hij niet kan missen en voelt hij absoluut niet de behoefte om dat ook met mij te delen, net zomin als haar vriend erbij betrokken mag worden.
Ik kan nu gaan speuren en controleren en dat blijven doen, maar dat vreet zoveel energie en het levert mij alleen maar onrust en verdriet op.
Ik kan ervoor kiezen om bij hem weg te gaan, maar mijn vertrouwen in de eerlijkheid van mensen is inmiddels tot het nulpunt gedaald. Dus ik betwijfel of ik ooit datgene zal vinden wat ik zoek, een relatie met totale openheid en eerlijkheid.
Of ik kan accepteren dat hij dus dingen achter mijn rug uithaalt waarvan ik nooit zal weten hoever ze gaan en blijf bij hem zolang hij me verder gelukkig maakt.
Is het dan raar dat ik ernaar neig het laatste te kiezen? Vooropgesteld dat het me lukt natuurlijk, want makkelijk zal het niet worden voor me...
