Geheim

Hoi allemaal,

Ik ben al een tijdje een stille meelezer, heb een paar keer iets durven posten.
Sorry als mijn verhaal een beetje van de hak op de tak is, maar heb dit vanuit gevoel geschreven.
En ik plaats dit Topic niet per se voor advies oid, maar meer om niet meer met een geheim rond te lopen.
Dus ik hoef geen tips van ga Vrijwilligerswerk doen etc.

Ik durf ook eigenlijk helemaal geen ruimte in te nemen dus een topic openen vind ik super spannend.
Maar sommige Topics gaan een beetje te snel voor mij om mee te kunnen schrijven.
En heb al veel gehuild tijdens het schrijven van de tekst, en heel lang nagedacht of ik dit Topic überhaupt durfde te maken. Want diep van binnen heb ik nog steeds het gevoel dat ik er niet toe doe.


Voor de buitenwereld leek/ lijk ik uit het perfecte/een fijn gezin te komen, maar dat is helaas niet zo.
Ben nog volop in de verwerking, want het is allemaal nog vrij recent. (van de laatste 2/3 jaar) En schaam mij eigenlijk heel erg, maar ik kan het niet meer alleen. Alleen met dit geheim rondlopen.
En moet er ook weer een beetje op leren vertrouwen dat er ook aardige mensen bestaan. Bestaan die ?? Of bestaan ze alleen in films?
Heb mijzelf heel veel noodgedwongen onzichtbaar moeten maken en mij heel erg moeten aanpassen om mijzelf veilig te houden.
Weet bijna niet meer wie ik nou eigenlijk zelf ben. En twijfel zoooo erg aan mezelf.

Achtergrondinfo om het makkelijker te begrijpen: mijn ouders zijn gescheiden sinds ik tien was, ik heb één oudere broer.
En ik ben inmiddels eind 20.


- Als ik vertel dat er al 10 jaar kutwijf op mijn muur staat van mijn slaapkamer in mijn ouderlijk huis, zou je mij dan geloven?

- En dat er mijn halve jeugd vreemde mannen/ partners van mijn moeder over de vloer kwamen zou je mij dan geloven?

- Als ik vertel dat ik in mijn leven al soort van noodgedwongen met 50 (!) verschillende mensen Kerst heb gevierd, en ik Kerst daarom haat, zou je mij dan geloven?


- Dat ik mijn leven eigenlijk prima voor elkaar had, totdat één van mijn ouders (vader) ernstig ziek werd vlak voor Corona? En ik terug verhuisde van mijn studentenkamer weer richting de ouderlijke woonplaats. En toen alle onderstaande dingen plaatsvonden en mijn leven de afgelopen 4 jaar één grote nachtmerrie was.

- Als ik vertel dat er ongevraagd geld van mijn rekening werd gehaald door een ouder toen ik er nog woonde.
En er zelfs abonnementen op mijn naam werden afgesloten zonder mijn toestemming toen ik er niet eens meer woonde?

- Als ik vertel dat de laatste jaren het bos mijn enige échte veilige plek was waar ik even kon huilen en op adem kon komen? Zou je mij dan geloven?

- Dat ik als jongste van het gezin melding heb moeten doen van de onveilige thuissituatie/huiselijk geweld/ fysiek geweld (broer die agressief en in de war was de hele Coronatijd, dus 2 jaar lang) bij de huisarts omdat niemand wat deed? En niemand naar mij vroeg of omkeek of vroeg hoe het met mij ging. (Ook al wisten buren en familie etc. dat het niet goed met mijn broer ging)

- Dat ik uiteindelijk het huis ben ontvlucht met slechts 2 tassen nadat de voordeur in was getrapt en de politie moest komen en niemand naar mij omkeek, zou je mij dan geloven? Sterker nog, mijn moeder ging een dag later liever met haar vriend naar zijn nieuwe auto kijken en liet mij gewoon alleen achter. En ik was een dramaqueen en een puber met commentaar volgens haar.

- Als ik vertel dat ik stilletjes kan huilen met een zonnebril op buiten zodat niemand het merkt.
En dat een kat mijn enige vorm van troost was en is?

- Als ik vertel dat ik zelfs ben aangerand in het openbaar waar mijn toenmalige partner bij was, zou je mij dan geloven?

- Als ik vertel dat mijn oom en tante vonden dat ik alles maar moet vergeten van de mishandeling in mijn ouderlijk huis omdat ze lekker een taartje wilden eten op de verjaardag van diegene die mij heeft mishandeld (en ze daar gewoon vanaf weten/ wisten) Zou je mij dan geloven?

- Dat ik pas sinds een jaar de woorden ‘grenzen’ en ‘behoeftes’ ken. En dat je emoties zou mogen hebben zonder daarvoor straf te krijgen? Het draaide altijd alleen maar om het perfecte plaatje voor de buitenwereld.

- Dat niemand mij gelooft omdat ‘mijn familie’ voor de buitenwereld wel lief is?
En dat ze alles het liefste in de doofpot willen stoppen en willen doen alsof het helemaal niet is gebeurd?


Dit is nog maar een samenvatting helaas ☹
En vind het superspannend om te delen.


Wat de buitenwereld ziet?

Een hoogopgeleide vrouw van in de 20 waaraan weinig zichtbaar is voor de buitenwereld, die vaak vrolijk was, altijd een ander wilde helpen en die gezellig met vreemden op straat een praatje maakt.

Maar in werkelijkheid is er weinig nog van die persoon over nu ik er PTSS aan over heb gehouden. En heb al heel wat afgehuild.

Ik heb nu eindelijk een beetje rust nu ik het contact heb verbroken met alle mensen die over mijn grenzen zijn gegaan en die het opnemen voor mijn familie, en ben ook ‘fysiek’ veilig. Maar heb daarvoor wel 4 keer moeten verhuizen in 2 jaar tijd.
Maar woon nog steeds niet op een plek die voor mij ideaal is en waar veel mensen wonen die mijn familie kennen.

Dus kom nu een klein beetje aan verwerken toe en mijn geheugen/herinneringen beginnen ook weer terug te komen. Want was een tijd lang half in shock.

Maar het is heel eenzaam. En super verdrietig.
Vind het ook echt superrr spannend om dit topic te openen.


PS Ik sta al (weer) op de wachtlijst voor professionele hulp, dus die tip is niet meer nodig om te geven.

Bedankt voor het lezen (en reageren)

Hoe kan stukken tekst van anderen quoten?

Ik weet nog niet hoe dat moet haha

zakdoek schreef: ↑

28-01-2025 08:47

Ik geloof je en ik weet hoe vervreemdend het is om in een 'normaal' gezin op te groeien terwijl het buitensporig abnormaal is wat er gebeurt. En niemand die het ziet of iets doet.
Ja dan is het heel belangrijk om geloofd te worden.

Gevonden denk ik, hoop dat het quoten goed is gegaan haha.

Ja, het is extreem verwarrend merk ik. Ben daardoor vaak met mezelf in conflict. Want de fijne en minder fijne momenten wisselden elkaar af. Het was niet altijd ellende, maar alle ellende kwam wel bijna allemaal tegelijk, de laatste 5 jaar.
En heb vaak genoeg (letterlijk) aangegeven dat het niet ging bij een aantal mensen, maar niemand die wat deed, dat laat wel diepe sporen na, van je bent het niet waard om serieus genomen te worden. Iedereen is belangrijker dan jij (bleek uit acties en opmerkingen die werden gemaakt). Rationeel weet je natuurlijk dat het niet zo is, maar het doet toch wat met je en is ook echt een trauma van mij.
Helemaal als dat in je thuissituatie gebeurd en je geen kant op kunt (natuurlijk nog extra vanwege de Coronaperiode).

Ik snap nog niet waarom. Maar het is extra verwarrend als er nadat alles gebeurd is, (2 jaar later) juist extra lief tegen je wordt gedaan (zonder een sorry of dat er over gepraat wordt) Dat voelt eigenlijk nog rotter.

lila01 schreef: ↑

28-01-2025 01:19

Ik wil nog iets toevoegen.
Je noemt het 'geheim'.
Lieve TO, jouw verhaal is niets om je voor te schamen en je hoeft het dus ook niet als geheim te dragen. Het is niet jouw schuld.

Bedankt Lila voor je reactie. Het zet mij wel aan het denken.
Misschien omdat ik al te vaak heb meegemaakt dat ik mijn verhaal wel heb gedeeld en ipv lief er extra rot tegen mij werd gedaan. Ik moest maar harder worden voor de buitenwereld volgens sommigen.
Je bent natuurlijk kwetsbaar, en je wilt ook niet de verkeerde mensen aantrekken.

En misschien nog een stukje loyaliteitsconflict waardoor je soms niet negatief over familie wil praten. Of dat als je iets vertelt dat mensen vaak het gedrag van je familie proberen te verklaren (waar ik niks aan heb) ipv echt naar je te luisteren.

Poespas schreef: ↑

28-01-2025 02:38

Ja, ik geloof je.

Ze hebben je ernstig tekort gedaan. Ze hebben je beschadigd. Ze hebben van je geprofiteerd. Ze zijn tekort geschoten als opvoeder. Je omgeving is je tekort geschoten. Daar zijn zij volledig voor verantwoordelijk. Als kind kun je daar niks tegen beginnen of je response nu fight, flight of freeze is. Ze hadden voor je moeten zorgen.

Dat ze dat niet gedaan hebben , ligt aan hen. Dat zegt niets over jou, je karakter, uiterlijk of gedrag. Het zegt alleen alles over hen. Zij zijn verantwoordelijk en mogen ter verantwoording geroepen worden.
Jij hebt hier geen enkele schuld aan. Nul, niks, nadat. Je deed alles goed. Je deed niks verkeerd. Je verdiende en had recht op een warme en steunende opvoeding. Schande aan degenen die jou tekort deden.

Bedankt voor je lieve reactie Poespas!

Het voelt nog niet helemaal zo, maar ik weet dat je gelijk hebt.

Is het daarom ook zo dat het makkelijker is om mij de schuld in de schoenen te schuiven in plaats van dat ze hoeven te kijken naar hun eigen gedrag en dat ook moeten toegeven?

Want uit alles blijkt (hoe meerdere familieleden met mij om zijn gegaan, ook ooms en tantes) dat ze mij als het probleem zien, en dat ik maar moet vergeten wat er is gebeurd volgens hen, omdat ze er klaar mee zijn.
(Uit herkenbaarheid deel ik niet wat precies)

Twijfelaar schreef: ↑

28-01-2025 08:10

Misschien omdat TO zich anders afgewezen voelt en niet gehoord/gezien.

Dat iemand je gelooft is in mijn beleving juist zeer belangrijk.

TO. Ik geloof je. Er gebeuren verschrikkelijke dingen in deze wereld door toedoen van anderen.

Ik vind het knap dat je zo ver bent gekomen en je eigen keuzes maakt. De wachtlijsten zijn lang, is er iets wat je in de tussentijd kunt doen om het draaglijk te maken?

Bedankt Twijfelaar voor je reactie!

Jaaa, ik ben tot nu toe helaas minder vaak geloofd dan dat ik wel ben geloofd (met hoe ernstig het daadwerkelijk was). Ook niet in therapie.
Ik denk dat je ook pas aan verwerken toekomt als je wordt geloofd, dat je lichaam dan in ontspanningsmodus gaat ipv de vechtmodus?

Ik ben dit nog verder aan het uitvogelen haha.

Ja ik ga graag wandelen (nu wat minder vanwege het weer haha), en een paar keer per week naar de sportschool, in een hele andere woonplaats waar niemand mijn familie kent, en dat vind ik echt heerlijk haha.

MEFunny schreef: ↑

28-01-2025 15:45

Ik geloof je ook!

En herken de moeite om het te delen. Als je het hardop gaat vertellen word het echt. En dan komt de pijn en verdriet.

Je hoeft je niet te schamen.

Bedankt voor je post!

Dapper dat jij ook EMDR hebt gevolgd, en dat het je wat gebracht heeft.

Ik heb ook EMDR gehad, maar voor mij was het helaas een ware hel.

Ik moest daarmee beginnen voor het eerst, in de week van mijn verjaardag en heb gewoon huilend aan de telefoon gebakjes besteld.
Want ze hadden mij niet verteld wat de uitwerking zou zijn. (Bij mij was die echt heel heftig, omdat ik heel veel afleiding nodig had).

Maar dat komt ook omdat ik alleen EMDR mocht als therapievorm, terwijl ik net de thuissituatie een maand had ontvlucht en nog helemaal niet tot rust was gekomen.
Ik woonde op dat moment bij familie die mij hadden opgevangen (anderhalf uur verderop) en die ook wel van de situatie thuis afwisten globaal.
Had EMDR gehad voor een situatie met mijn broer, en toen gingen ze doodleuk vertellen dat ze gingen bellen met mijn broer.
En mijn broer bleef mij maar elke dag bellen (en mijn voicemail inspreken nadat ik hem geblokt had), want hij snapte niet waarom ik was weggegaan.

Dus het was achteraf te heftig, en de EMDR maakte het alleen maar erger.


(Deze post ga ik misschien later weghalen als ik weet hoe dat moet)

Britt32 schreef: ↑

28-01-2025 16:24

Dank je wel voor het delen, Elefante!

Zou je de Chat GPT link willen verwijderen?

Ik denk (hoop) dat je het niet verkeerd bedoeld, maar voel mij hier toch niet prettig bij.

OlleGrieze schreef: ↑

28-01-2025 18:48

TO schrijft in haar OP dat ze niet zit te wachten op geneuzel als ' zoek vrijwilligerswerk' o.d. En die 'tips' in die link zijn nog erger dan dat.

Bedankt OlleGrieze voor je woorden!

Het voelde idd een beetje gek. Maar jij verwoord precies waarom. Ik zit inderdaad niet te wachten op ongevraagd advies van mensen (ook niet van een computer haha) die het beter weten zonder ooit in zo'n situatie te hebben gezeten. Jij ook veel sterkte en succes met jouw proces!

meisje85 schreef: ↑

28-01-2025 18:56

En daarbij: gooit ook met gemak even iemands prive-verhaal door dat programma. Ja, TO heeft het zelf online gezet, maar dat betekent niet dat het netjes is er ook maar zo mee aan de haal te gaan.

Hoe dan ook. Elefante, ik denk dat je voor jezelf een mooie eerste stap hebt gezet door je verhaal te delen. En je vraagt aan ons of we je verhaal geloven, maar mijn vraag aan jou is of jij jouw verhaal ook al durft te geloven? Je verhaal verdient ook ruimte in jou. Hier wordt je geloofd, maar je mag ook jezelf geloven.

Bedankt Meisje85 dat je het voor mij opneemt!

Goede vraag, ik geloof mezelf deels, maar komt omdat het gewoon superveel is wat er gebeurd is en alles nog grotendeels wordt ontkend en de anderen met meer zijn, en ik alleen zeg maar.

De ene dag geloof ik mijn verhaal wel (mijn emoties en lichaam vertellen genoeg), maar ben nog niet in de positie (oa vanwege de huizencrisis) om helemaal een nieuwe start te maken en voor mezelf te kiezen in een nieuwe omgeving.
Soms ook heftige herbelevingen of traumareactie waardoor ik alles weer opnieuw beleef.
En is soms ook te heftig om te bevatten wat er allemaal gebeurd is, is denk ik ook gezond van je brein om er niet altijd maar mee bezig te zijn.

En ik krijg soms helaas nog sneren van mensen, 3 weken geleden bijv.

Een nieuwjaarskaart thuis gestuurd (van iemand van wie ik het niet had verwacht en die twee uur verderop woont).

Van:

Maak er een mooi jaar van.
Dat zijn wij (tenminste) wel van plan.

Alsof ik die keuze heb om er een mooi jaar van te maken. En hiermee laten ze blijken (weet ik ook uit eerdere woorden), dat ik maar klaar moet zijn met wat er gebeurd is.