Relaties
alle pijlers
Geheim
maandag 27 januari 2025 om 22:06
Hoi allemaal,
Ik ben al een tijdje een stille meelezer, heb een paar keer iets durven posten.
Sorry als mijn verhaal een beetje van de hak op de tak is, maar heb dit vanuit gevoel geschreven.
En ik plaats dit Topic niet per se voor advies oid, maar meer om niet meer met een geheim rond te lopen.
Dus ik hoef geen tips van ga Vrijwilligerswerk doen etc.
Ik durf ook eigenlijk helemaal geen ruimte in te nemen dus een topic openen vind ik super spannend.
Maar sommige Topics gaan een beetje te snel voor mij om mee te kunnen schrijven.
En heb al veel gehuild tijdens het schrijven van de tekst, en heel lang nagedacht of ik dit Topic überhaupt durfde te maken. Want diep van binnen heb ik nog steeds het gevoel dat ik er niet toe doe.
Voor de buitenwereld leek/ lijk ik uit het perfecte/een fijn gezin te komen, maar dat is helaas niet zo.
Ben nog volop in de verwerking, want het is allemaal nog vrij recent. (van de laatste 2/3 jaar) En schaam mij eigenlijk heel erg, maar ik kan het niet meer alleen. Alleen met dit geheim rondlopen.
En moet er ook weer een beetje op leren vertrouwen dat er ook aardige mensen bestaan. Bestaan die ?? Of bestaan ze alleen in films?
Heb mijzelf heel veel noodgedwongen onzichtbaar moeten maken en mij heel erg moeten aanpassen om mijzelf veilig te houden.
Weet bijna niet meer wie ik nou eigenlijk zelf ben. En twijfel zoooo erg aan mezelf.
Achtergrondinfo om het makkelijker te begrijpen: mijn ouders zijn gescheiden sinds ik tien was, ik heb één oudere broer.
En ik ben inmiddels eind 20.
- Als ik vertel dat er al 10 jaar kutwijf op mijn muur staat van mijn slaapkamer in mijn ouderlijk huis, zou je mij dan geloven?
- En dat er mijn halve jeugd vreemde mannen/ partners van mijn moeder over de vloer kwamen zou je mij dan geloven?
- Als ik vertel dat ik in mijn leven al soort van noodgedwongen met 50 (!) verschillende mensen Kerst heb gevierd, en ik Kerst daarom haat, zou je mij dan geloven?
- Dat ik mijn leven eigenlijk prima voor elkaar had, totdat één van mijn ouders (vader) ernstig ziek werd vlak voor Corona? En ik terug verhuisde van mijn studentenkamer weer richting de ouderlijke woonplaats. En toen alle onderstaande dingen plaatsvonden en mijn leven de afgelopen 4 jaar één grote nachtmerrie was.
- Als ik vertel dat er ongevraagd geld van mijn rekening werd gehaald door een ouder toen ik er nog woonde.
En er zelfs abonnementen op mijn naam werden afgesloten zonder mijn toestemming toen ik er niet eens meer woonde?
- Als ik vertel dat de laatste jaren het bos mijn enige échte veilige plek was waar ik even kon huilen en op adem kon komen? Zou je mij dan geloven?
- Dat ik als jongste van het gezin melding heb moeten doen van de onveilige thuissituatie/huiselijk geweld/ fysiek geweld (broer die agressief en in de war was de hele Coronatijd, dus 2 jaar lang) bij de huisarts omdat niemand wat deed? En niemand naar mij vroeg of omkeek of vroeg hoe het met mij ging. (Ook al wisten buren en familie etc. dat het niet goed met mijn broer ging)
- Dat ik uiteindelijk het huis ben ontvlucht met slechts 2 tassen nadat de voordeur in was getrapt en de politie moest komen en niemand naar mij omkeek, zou je mij dan geloven? Sterker nog, mijn moeder ging een dag later liever met haar vriend naar zijn nieuwe auto kijken en liet mij gewoon alleen achter. En ik was een dramaqueen en een puber met commentaar volgens haar.
- Als ik vertel dat ik stilletjes kan huilen met een zonnebril op buiten zodat niemand het merkt.
En dat een kat mijn enige vorm van troost was en is?
- Als ik vertel dat ik zelfs ben aangerand in het openbaar waar mijn toenmalige partner bij was, zou je mij dan geloven?
- Als ik vertel dat mijn oom en tante vonden dat ik alles maar moet vergeten van de mishandeling in mijn ouderlijk huis omdat ze lekker een taartje wilden eten op de verjaardag van diegene die mij heeft mishandeld (en ze daar gewoon vanaf weten/ wisten) Zou je mij dan geloven?
- Dat ik pas sinds een jaar de woorden ‘grenzen’ en ‘behoeftes’ ken. En dat je emoties zou mogen hebben zonder daarvoor straf te krijgen? Het draaide altijd alleen maar om het perfecte plaatje voor de buitenwereld.
- Dat niemand mij gelooft omdat ‘mijn familie’ voor de buitenwereld wel lief is?
En dat ze alles het liefste in de doofpot willen stoppen en willen doen alsof het helemaal niet is gebeurd?
Dit is nog maar een samenvatting helaas ☹
En vind het superspannend om te delen.
Wat de buitenwereld ziet?
Een hoogopgeleide vrouw van in de 20 waaraan weinig zichtbaar is voor de buitenwereld, die vaak vrolijk was, altijd een ander wilde helpen en die gezellig met vreemden op straat een praatje maakt.
Maar in werkelijkheid is er weinig nog van die persoon over nu ik er PTSS aan over heb gehouden. En heb al heel wat afgehuild.
Ik heb nu eindelijk een beetje rust nu ik het contact heb verbroken met alle mensen die over mijn grenzen zijn gegaan en die het opnemen voor mijn familie, en ben ook ‘fysiek’ veilig. Maar heb daarvoor wel 4 keer moeten verhuizen in 2 jaar tijd.
Maar woon nog steeds niet op een plek die voor mij ideaal is en waar veel mensen wonen die mijn familie kennen.
Dus kom nu een klein beetje aan verwerken toe en mijn geheugen/herinneringen beginnen ook weer terug te komen. Want was een tijd lang half in shock.
Maar het is heel eenzaam. En super verdrietig.
Vind het ook echt superrr spannend om dit topic te openen.
PS Ik sta al (weer) op de wachtlijst voor professionele hulp, dus die tip is niet meer nodig om te geven.
Bedankt voor het lezen (en reageren)
Ik ben al een tijdje een stille meelezer, heb een paar keer iets durven posten.
Sorry als mijn verhaal een beetje van de hak op de tak is, maar heb dit vanuit gevoel geschreven.
En ik plaats dit Topic niet per se voor advies oid, maar meer om niet meer met een geheim rond te lopen.
Dus ik hoef geen tips van ga Vrijwilligerswerk doen etc.
Ik durf ook eigenlijk helemaal geen ruimte in te nemen dus een topic openen vind ik super spannend.
Maar sommige Topics gaan een beetje te snel voor mij om mee te kunnen schrijven.
En heb al veel gehuild tijdens het schrijven van de tekst, en heel lang nagedacht of ik dit Topic überhaupt durfde te maken. Want diep van binnen heb ik nog steeds het gevoel dat ik er niet toe doe.
Voor de buitenwereld leek/ lijk ik uit het perfecte/een fijn gezin te komen, maar dat is helaas niet zo.
Ben nog volop in de verwerking, want het is allemaal nog vrij recent. (van de laatste 2/3 jaar) En schaam mij eigenlijk heel erg, maar ik kan het niet meer alleen. Alleen met dit geheim rondlopen.
En moet er ook weer een beetje op leren vertrouwen dat er ook aardige mensen bestaan. Bestaan die ?? Of bestaan ze alleen in films?
Heb mijzelf heel veel noodgedwongen onzichtbaar moeten maken en mij heel erg moeten aanpassen om mijzelf veilig te houden.
Weet bijna niet meer wie ik nou eigenlijk zelf ben. En twijfel zoooo erg aan mezelf.
Achtergrondinfo om het makkelijker te begrijpen: mijn ouders zijn gescheiden sinds ik tien was, ik heb één oudere broer.
En ik ben inmiddels eind 20.
- Als ik vertel dat er al 10 jaar kutwijf op mijn muur staat van mijn slaapkamer in mijn ouderlijk huis, zou je mij dan geloven?
- En dat er mijn halve jeugd vreemde mannen/ partners van mijn moeder over de vloer kwamen zou je mij dan geloven?
- Als ik vertel dat ik in mijn leven al soort van noodgedwongen met 50 (!) verschillende mensen Kerst heb gevierd, en ik Kerst daarom haat, zou je mij dan geloven?
- Dat ik mijn leven eigenlijk prima voor elkaar had, totdat één van mijn ouders (vader) ernstig ziek werd vlak voor Corona? En ik terug verhuisde van mijn studentenkamer weer richting de ouderlijke woonplaats. En toen alle onderstaande dingen plaatsvonden en mijn leven de afgelopen 4 jaar één grote nachtmerrie was.
- Als ik vertel dat er ongevraagd geld van mijn rekening werd gehaald door een ouder toen ik er nog woonde.
En er zelfs abonnementen op mijn naam werden afgesloten zonder mijn toestemming toen ik er niet eens meer woonde?
- Als ik vertel dat de laatste jaren het bos mijn enige échte veilige plek was waar ik even kon huilen en op adem kon komen? Zou je mij dan geloven?
- Dat ik als jongste van het gezin melding heb moeten doen van de onveilige thuissituatie/huiselijk geweld/ fysiek geweld (broer die agressief en in de war was de hele Coronatijd, dus 2 jaar lang) bij de huisarts omdat niemand wat deed? En niemand naar mij vroeg of omkeek of vroeg hoe het met mij ging. (Ook al wisten buren en familie etc. dat het niet goed met mijn broer ging)
- Dat ik uiteindelijk het huis ben ontvlucht met slechts 2 tassen nadat de voordeur in was getrapt en de politie moest komen en niemand naar mij omkeek, zou je mij dan geloven? Sterker nog, mijn moeder ging een dag later liever met haar vriend naar zijn nieuwe auto kijken en liet mij gewoon alleen achter. En ik was een dramaqueen en een puber met commentaar volgens haar.
- Als ik vertel dat ik stilletjes kan huilen met een zonnebril op buiten zodat niemand het merkt.
En dat een kat mijn enige vorm van troost was en is?
- Als ik vertel dat ik zelfs ben aangerand in het openbaar waar mijn toenmalige partner bij was, zou je mij dan geloven?
- Als ik vertel dat mijn oom en tante vonden dat ik alles maar moet vergeten van de mishandeling in mijn ouderlijk huis omdat ze lekker een taartje wilden eten op de verjaardag van diegene die mij heeft mishandeld (en ze daar gewoon vanaf weten/ wisten) Zou je mij dan geloven?
- Dat ik pas sinds een jaar de woorden ‘grenzen’ en ‘behoeftes’ ken. En dat je emoties zou mogen hebben zonder daarvoor straf te krijgen? Het draaide altijd alleen maar om het perfecte plaatje voor de buitenwereld.
- Dat niemand mij gelooft omdat ‘mijn familie’ voor de buitenwereld wel lief is?
En dat ze alles het liefste in de doofpot willen stoppen en willen doen alsof het helemaal niet is gebeurd?
Dit is nog maar een samenvatting helaas ☹
En vind het superspannend om te delen.
Wat de buitenwereld ziet?
Een hoogopgeleide vrouw van in de 20 waaraan weinig zichtbaar is voor de buitenwereld, die vaak vrolijk was, altijd een ander wilde helpen en die gezellig met vreemden op straat een praatje maakt.
Maar in werkelijkheid is er weinig nog van die persoon over nu ik er PTSS aan over heb gehouden. En heb al heel wat afgehuild.
Ik heb nu eindelijk een beetje rust nu ik het contact heb verbroken met alle mensen die over mijn grenzen zijn gegaan en die het opnemen voor mijn familie, en ben ook ‘fysiek’ veilig. Maar heb daarvoor wel 4 keer moeten verhuizen in 2 jaar tijd.
Maar woon nog steeds niet op een plek die voor mij ideaal is en waar veel mensen wonen die mijn familie kennen.
Dus kom nu een klein beetje aan verwerken toe en mijn geheugen/herinneringen beginnen ook weer terug te komen. Want was een tijd lang half in shock.
Maar het is heel eenzaam. En super verdrietig.
Vind het ook echt superrr spannend om dit topic te openen.
PS Ik sta al (weer) op de wachtlijst voor professionele hulp, dus die tip is niet meer nodig om te geven.
Bedankt voor het lezen (en reageren)
maandag 27 januari 2025 om 22:19
Ik geloof dit zeker. Helaas zijn er heel veel mensen die een nare jeugd hebben gehad. En waarvan de buitenwereld het niet weet en simpelweg niet kan geloven. Ik lees dat je al wat stappen hebt gezet door jezelf los te maken. En de rest is veel therapie voor nodig.
Bedenk dat jij niemand hoeft te overtuigen van jouw verhaal. Probeer het los te laten dat jij anderen (zeker familie of buren) mort overtuigen. Dit is jouw verhaal en waarheid. Wat anderen denken doet er niet toe. Je kunt niet achter andermans voordeur kijken. Probeer dat los te laten en ga voor jezelf leven. Bouw een nieuw leven met mensen die jij uitkiest. Je bent nog jong en hebt daar nog jaren voor. Bouw aan eigenwaarde en zelfvertrouwen met goede hulp en therapie. En wees niet bang verkeerde mensen uit je leven te zetten.
Geloven ze je niet? Leer "ik denk hier anders over en ga niet in discussie ". En herhaal dat naar iedereen die jou niet gelooft. Beëindigen die gesprekken. Sterkte.
Bedenk dat jij niemand hoeft te overtuigen van jouw verhaal. Probeer het los te laten dat jij anderen (zeker familie of buren) mort overtuigen. Dit is jouw verhaal en waarheid. Wat anderen denken doet er niet toe. Je kunt niet achter andermans voordeur kijken. Probeer dat los te laten en ga voor jezelf leven. Bouw een nieuw leven met mensen die jij uitkiest. Je bent nog jong en hebt daar nog jaren voor. Bouw aan eigenwaarde en zelfvertrouwen met goede hulp en therapie. En wees niet bang verkeerde mensen uit je leven te zetten.
Geloven ze je niet? Leer "ik denk hier anders over en ga niet in discussie ". En herhaal dat naar iedereen die jou niet gelooft. Beëindigen die gesprekken. Sterkte.
dinsdag 28 januari 2025 om 02:38
Ja, ik geloof je.
Ze hebben je ernstig tekort gedaan. Ze hebben je beschadigd. Ze hebben van je geprofiteerd. Ze zijn tekort geschoten als opvoeder. Je omgeving is je tekort geschoten. Daar zijn zij volledig voor verantwoordelijk. Als kind kun je daar niks tegen beginnen of je response nu fight, flight of freeze is. Ze hadden voor je moeten zorgen.
Dat ze dat niet gedaan hebben , ligt aan hen. Dat zegt niets over jou, je karakter, uiterlijk of gedrag. Het zegt alleen alles over hen. Zij zijn verantwoordelijk en mogen ter verantwoording geroepen worden.
Jij hebt hier geen enkele schuld aan. Nul, niks, nadat. Je deed alles goed. Je deed niks verkeerd. Je verdiende en had recht op een warme en steunende opvoeding. Schande aan degenen die jou tekort deden.
Ze hebben je ernstig tekort gedaan. Ze hebben je beschadigd. Ze hebben van je geprofiteerd. Ze zijn tekort geschoten als opvoeder. Je omgeving is je tekort geschoten. Daar zijn zij volledig voor verantwoordelijk. Als kind kun je daar niks tegen beginnen of je response nu fight, flight of freeze is. Ze hadden voor je moeten zorgen.
Dat ze dat niet gedaan hebben , ligt aan hen. Dat zegt niets over jou, je karakter, uiterlijk of gedrag. Het zegt alleen alles over hen. Zij zijn verantwoordelijk en mogen ter verantwoording geroepen worden.
Jij hebt hier geen enkele schuld aan. Nul, niks, nadat. Je deed alles goed. Je deed niks verkeerd. Je verdiende en had recht op een warme en steunende opvoeding. Schande aan degenen die jou tekort deden.
dinsdag 28 januari 2025 om 08:10
Misschien omdat TO zich anders afgewezen voelt en niet gehoord/gezien.
Dat iemand je gelooft is in mijn beleving juist zeer belangrijk.
TO. Ik geloof je. Er gebeuren verschrikkelijke dingen in deze wereld door toedoen van anderen.
Ik vind het knap dat je zo ver bent gekomen en je eigen keuzes maakt. De wachtlijsten zijn lang, is er iets wat je in de tussentijd kunt doen om het draaglijk te maken?
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 28 januari 2025 om 15:20
Bedankt iedereen die de moeite heeft gedaan om te reageren en voor jullie lieve woorden.
Ik heb al heel wat tranen gelaten bij het lezen van jullie berichten. En typ dit bericht ook met tranen in mijn ogen.
Het voelt heel onwennig om geloofd te worden en ruimte in te nemen en ik schaam mij nog steeds heel erg.
Het kan even duren voordat het lukt om inhoudelijk op jullie te reageren.
Want ik wil oefenen om dit vanuit rust te doen ipv vanuit de drang om mezelf te moeten bewijzen.
Ik heb al heel wat tranen gelaten bij het lezen van jullie berichten. En typ dit bericht ook met tranen in mijn ogen.
Het voelt heel onwennig om geloofd te worden en ruimte in te nemen en ik schaam mij nog steeds heel erg.
Het kan even duren voordat het lukt om inhoudelijk op jullie te reageren.
Want ik wil oefenen om dit vanuit rust te doen ipv vanuit de drang om mezelf te moeten bewijzen.
dinsdag 28 januari 2025 om 15:45
Ik geloof je ook!
En herken de moeite om het te delen. Als je het hardop gaat vertellen word het echt. En dan komt de pijn en verdriet.
Je hoeft je niet te schamen.
Ik ben in therapie gegaan. Eerst EMDR en later therapie om om mijn hoofd en gevoel weer naar elkaar te laten komen. Dat was zo moeilijk. Maar het heeft mij Enorm veel geholpen.
Ik gun je dat ook.
En herken de moeite om het te delen. Als je het hardop gaat vertellen word het echt. En dan komt de pijn en verdriet.
Je hoeft je niet te schamen.
Ik ben in therapie gegaan. Eerst EMDR en later therapie om om mijn hoofd en gevoel weer naar elkaar te laten komen. Dat was zo moeilijk. Maar het heeft mij Enorm veel geholpen.
Ik gun je dat ook.
dinsdag 28 januari 2025 om 16:51
Omdat het heel naar en erg eenzaam is niet geloofd te worden. En dat maakt het ook best lastig je eigen keuzes te maken.
TO, weet dat je niet de enige bent en blijf hier lekker oefenen.
There is always something happening, and it's usually right now
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
