Gevoel weg…

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen…

Ik zit momenteel in een lange (20+ jaar) relatie.
En ik heb eigenlijk al langere tijd het gevoel dat ik niet meer voor hem voel wat ik jaren wel voelde voor hem.
Al moet ik er wel bij zeggen dat er altijd 1 groot punt was in onze relatie waar ik mij nooit comfortabel bij heb gevoeld. Dit punt was middelenmisbruik..
Heb tijdens de relatie wel een paar keer aangegeven dat ik het niet prettig vond en dan werd er even geminderd met bijkomend slecht humeur, om vervolgens weer in het oude patroon terug te vallen. Partner mag ik denk ik wel een functionerende verslaafde noemen.

Ikzelf heb een turbulente pubertijd gehad en ben daar eigenlijk pas op latere leeftijd (eind 30) mee aan de slag gegaan.
Ik merk dat de hulp die ik heb gekregen mij veranderd heeft, in positieve zin. Ik heb meer inzicht in mijzelf gekregen en ik heb mijn eigenwaarde terug gekregen.
Afgelopen jaren waren ook heftige jaren waarin thuis toch als veilige haven aanvoelde, een plek waar ik even tot rust kon komen.
En partner is ook echt een lief persoon met humor en goede kanten maar door alle jaren gebruik is er wel een bepaalde verhouding in de relatie ontstaan.
We communiceren niet goed over onze gevoelens en als het er dan een keer uitkomt dan is het ook meteen een stortvloed van vooral partners kant, ik klap namelijk dicht.

Sinds een tijdje voel ik erg de behoefte om alleen te zijn, voel ik mij thuis erg onrustig en ben ik veel gaan nadenken over wat ik nu eigenlijk wil.
Partner had dit ook in de gaten en uiteindelijk is er een gesprek op gang gekomen waarin ik ook aan heb gegeven het momenteel even niet te weten en hij gaf aan hetzelfde te hebben.
We hebben ook zijn gebruik besproken en hij is nu met hulp van de huisarts bezig met stoppen.
We hebben het erover gehad dat we dachten dat er voldoende basis is om aan de relatie te werken en ik zei dat stoppen met gebruik een harde eis was.
Wel heeft hij daarvoor 2x uitgesproken niet met mij verder te willen en ook 2x dat wel te willen. Op die tweede keer dat hij aangaf het wel te willen zijn we dus blijven hangen.

Nu komt dus waar ik mee zit.
Ik dacht dat als hij zou aangeven te willen stoppen met het gebruik en we zouden werken aan onze relatie met hulp van buitenaf dat ik dan misschien onze relatie nog zou zien slagen.
Maar de afgelopen week voel ik mij zo diep ongelukkig, ik voel me echt verloren omdat ik ergens wel weet dat ik niet verder wil met hem maar ik voel ook onzekerheid voor de toekomst. Maak ik wel de juiste beslissing als ik aangeef niet verder te willen want ik hou wel van hem?
Alleen is het meer als houden van een naaste geworden en niet meer als houden van een geliefde. Ik kan zijn aanraking ook niet verdragen op dit moment.
Heeft relatietherapie nog zin en vind ik het de moeite waard om hier tijd in te gaan steken?
We zijn ook op een leeftijd aangekomen dat we allebei nog iets kunnen maken van ons leven apart van elkaar.
Maar het zal heel lastig worden voor mij, we hebben een koopwoning maar ik kan daar niet blijven wonen. Hij zal dat waarschijnlijk wel kunnen maar waar ga ik in deze tijd van krapte op de huizenmarkt dan heen?

Al deze dingen maken me zo onzeker en verward… ik weet ook niet goed wat ik met dit topic wil maar misschien gewoon fijn om het even kwijt te kunnen.

Als je het tot hier hebt gered, dank je voor het lezen.

Dank voor alle reacties al. Ik lees later even alles goed door en zal dan ook reageren.

@Wissewis, zo had ik er nog niet over nagedacht. Dat relatietherapie ook kan helpen om begrip voor het eventuele besluit om toch uit elkaar te gaan te kweken.

Verder, ik wil er inderdaad wel wat voor doen om te kijken of er echt niets meer qua liefde/intimiteit inzit vanuit mijn kant. Vooral ook omdat ik merk dat partner erg zijn best doet.
We zijn nog niet in therapie, hebben eind januari het eerste gesprek. Maar ik merk dat ik best wel leeg/op ben, dat het moeite doen me ontzettend veel energie kost. Ik heb bijna elke dag hoofdpijn en ben zo moe, word al moe wakker ‘s ochtends.

@P80, dat gevoel bekruipt me ook steeds en die gedachtes spelen ook steeds door mijn hoofd: is het niet gewoon op? Maar ben dan ook bang dat als ik nu niet eerst iets probeer ik misschien toch spijt krijg straks (althans dat is wat mijn verstand mij verteld, mijn gevoel zegt wat anders). En dan komt er ook een oud patroon om de hoek kijken, het niet willen teleurstellen van mensen (mijn ouders en familie bv.)….

@Zeemeermin84, hij heeft al eerdere pogingen gedaan maar die waren altijd alleen om te minderen. Ik ben toen (uit verlatingsangst) nooit op mijn strepen gaan staan dat hij echt moest stoppen. Hoopte dan dat hij dat misschien zelf zou bedenken en had eerlijk gezegd ook vaak niet de energie om zijn nukkige/bozige gedrag dan te verdragen. Dus die pogingen zijn altijd mislukt.

Mochten we besluiten om uit elkaar te gaan wil ik wel z.s.m. uit huis (als hij wil en kan blijven wonen) en iets voor mijzelf zoeken. Niet omdat ik dan makkelijker kan daten maar vooral omdat ik behoefte heb aan rust en met mijzelf/alleen zijn.