Grip kwijt op dochter (15)

Claire45 donderdag 6 juni 2024 om 15:17

Beste forummers,
Ik heb een nieuwe nick aangemaakt, schaam me erg voor de situatie waar ik in zit. Ik heb geen grip meer op mijn dochter (15) en ben bang om haar te verliezen aan mijn ex. We hebben co-ouderschap, maar ik voel dat ze van me wegdrijft. Ze neemt mij de scheiding kwalijk en snapt niet waarom ik mijn ex eruit heb gegooid (hij ging vreemd, ik heb te lang mijn ogen gesloten). Dochter wil haar oude leventje terug. Snap ik, ik zou ook niets liever willen. Maar het is zoals het is. Haar verdriet en boosheid doen me pijn. Voor mij is de scheiding beter, maar zij is ongelukkig en ik zie haar afglijden. Ze heeft al therapie, maar komt vaak de afspraken niet na. Spijbelt, drinkt, rookt, en het ergste: ze vertrekt naar ex als wij ruzie hebben en dreigt om bij hem te gaan wonen. Wat dan? Ik moet er niet aan denken om haar kwijt te raken. Ex woont bij zijn nieuwe liefde en haar kids. Het is daar de zoete inval. Dochter geniet van die sfeer. Ik ben alleen en kan geen echt gezinsleven bieden met gezelligheid en alle dagen feest. Wat als ze straks daar wil wonen?

En nog iets. Dochter heeft sinds een paar maanden een vriendje (19). Ze is erg verliefd, maar mijn gevoel over hem is dubbel. Ik weet het niet goed, soms denk ik dat het aan mij ligt, maar ik kan mijn gevoel niet negeren. Hij heeft erg veel geld voor zijn leeftijd, koopt dure cadeaus voor dochter, is vaag over hoe hij het geld verdient. Dochter is kwetsbaar, ik wil haar beschermen maar hoe? Bij mijn ex mag haar vriendje altijd blijven slapen dus ik heb ook toestemming gegeven. Het wringt wel. Ik voel me niet meer thuis in mijn eigen huis. Laatst lag de jongen opeens in ons bad, ook nog te roken (had deur niet op slot gedaan). Ik heb me snel omgedraaid en later gezegd dat hij niet mag roken in huis. Daarna kreeg ik meteen bonje met dochter. Het is ook haar huis, zegt ze, en anders gaat ze wel bij haar vader wonen, die doet niet moeilijk. Ik weet het even niet. Mijn kind heeft het zwaar, maar ik wil haar niet verliezen aan mijn ex.

Wat zouden jullie doen? Veel dank voor het lezen.

belgali vrijdag 7 juni 2024 om 10:07

Ik lees een onzeker verdrietig kind dat in de huid van een opstandige puber zit. Ze roept dat ze weg wil, maar eigenlijk wil ze hetzelfde waarover jij ook diep vanbinnen nog verdrietig bent. Namelijk de rouw over het kerngezin dat weg is. Alles is nieuw en onzeker. Ze is zoekende en ik zou eerlijk toegeven dat jij ook nog zoekende bent.
Toon begrip dat je heus snapt dat het voor haar allemaal heel erg wennen is (want dat is het voor jou ook).

Geef aan dat je een concreet plan echt wel wil bespreken - eventueel met ex erbij - als dat is wat ze echt wil. Maar dat je ten alle tijden haar moeder zal blijven, waar ze altijd terecht kan als ze met iets zit.

Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€

lieveheersbeestje- vrijdag 7 juni 2024 om 10:27

Ik snap heel goed dat je je zo voelt en haar niet kwijt wilt, maar man wat krijg ik kriebels van deze uitspraak "Het is ook haar huis, zegt ze, en anders gaat ze wel bij haar vader wonen, die doet niet moeilijk". Dit is het egoïsme van een kind, want dat is ze nu gezien ze pas 15 is. En ook nog is aan het puberen.

Je moet, hoe moeilijk het ook is, op je strepen staan. Dan gaat ze maar even weg. Geloof me die gaat het nog wel inzien en komt vanzelf weer terug. Nu is het gewoon even moeilijk voor haar en kiest ze de makkelijkste kant naar haar willetje.

Charlotta vrijdag 7 juni 2024 om 11:11

Nanouk schreef: ↑
07-06-2024 09:51
En hiermee zet je haar steeds verder van je af. Ze is getraumatiseerd en zet zich erg tegen moeder af en is ook 15. Een moeilijke leeftijd waarbij je niet zomaar kan terugvallen op we hebben co-ouderschap daar moet jij het maar mee doen. Luisteren naar dochter wat wil zij nu echt en aangeven dat de deur altijd open staat, dat is de manier om haar niet te verliezen. En echt als de band sterk was, zal die ook sterk blijven en komt ze echt wel weer terug, maar wel.op haar tempo.

Sorry, echt 100% niet mee eens. Dat meisje heeft verdriet en zit met zichzelf in de knoop. Daarnaast is ze met 15 jaar gewoon nog een kind. Ze heeft een moeder nodig die dichtbij blijft, niet eentje die zegt: prima, ga maar naar papa, ik zie je wel als je 18 bent.

Ik heb zelf een dochter van die leeftijd en no way dat ik haar nu zomaar zou laten vertrekken. Er zouden sowieso eerst een paar goede gesprekken moeten komen met vader erbij, en liefst ook met de therapeut. "Bij vader mag ik wel alles" lijkt me namelijk geen sterk argument om bij moeder te vertrekken.

Dahlia74 vrijdag 7 juni 2024 om 11:31

Ik lees je openingspost nog even door, stop met jezelf te schamen. De situatie is zoals ie is, daar hoef je je niet voor te schamen.

Je dochter heeft op een hele moeilijke leeftijd een scheiding moeten meemaken, is aan het rouwen om wat niet meer is en heeft een leeftijd om zich af te zetten tegen ouders. Als jullie basis goed is, komt het meestal wel goed. Luister naar haar, zonder oordelen, zonder verwijten. Wees ook eerlijk over hoe het nu met jou gaat, dat jij ook aan het rouwen bent.

Claire45 vrijdag 7 juni 2024 om 11:54

Charlotta schreef: ↑
07-06-2024 07:13
Lieve Claire, ik ben het totaal (maar dan ook echt totaal) niet eens met mensen die zeggen dat je haar gewoon bij haar vader moet laten wonen. Jullie hebben co-ouderschap zeg je. Wat is nu de regeling? En kan je met hem praten over wat er speelt? Het zou uiteraard fijn zijn als jullie dit samen kunnen doen, hoewel dat vast moeilijk zal zijn.
Je dochter is getraumatiseerd door de scheiding, en dat is heel begrijpelijk. Ze zit slecht in haar vel en schopt tegen je aan, omdat jij het dichtst bij haar staat. Hou haar juist daar, dichtbij. Hoe moeilijk het ook is.

Dank voor je bericht. Zo voel ik het ook, precies zo. Verstandelijk kan ik wel begrijpen dat het soms beter is om los te laten, maar gevoelsmatig kan ik het gewoon niet. Ik vind het al heel moeilijk om haar de helft van de week te moeten missen. Omdat ik haar mis, ja, maar ook omdat er bij haar vader weinig structuur en aandacht is en dan zou het nog anders zijn als hij (ex) er zelf bij was, maar hij is meestal weg. Ook laat 's nachts, hij zal zijn leven niet veranderd hebben, ging altijd al veel op stap. Dochter zoekt de grenzen op en bij ex krijgt ze geen tegengas. Ik vind het heel moeilijk, omdat ik merk dat ik ook minder tegengas durf te geven. Het klinkt bijna als een concurrentiestrijd: wie is de meest relaxte ouder? Maar ze is 15, en ik ben niet zo relaxed van mezelf. Ik wil graag dicht bij mezelf blijven, maar hoe?

Praten met ex over dit onderwerp is lastig. We hebben bewust alleen app-contact.

Hij is heel erg van de vrije opvoeding. Geen regels, sturing of controle. Zelf is hij heel streng (gelovig ook) opgevoed en daarom wilde hij zelf alles heel anders doen. Met z'n tweeën waren we als ouders wel een goed team, er was balans. We waren elkaars tegenwicht. Hierom heb ik lang gewacht met scheiden. En nu dus dit...

Claire45 vrijdag 7 juni 2024 om 11:59

Flipflop schreef: ↑
07-06-2024 08:45
Dat is nogal een uitspraak. In mijn nabije omgeving 1 kind dat bij pa woont en andere kind bij ma. En dat is al jaren zo. Kind 1 komt nooit meer bij pa en wil geen contact en andere kind komt ongeveer 1x per week een uurtje of 2 bij moeder.

Kan me goed voorstellen dat to wil waken voor zo'n situatie.

Daar moet ik niet aan denken, nee. En het is mijn angst.

Anoniem_671667da53e1d vrijdag 7 juni 2024 om 12:01

Heeft dochter zelf inspraak gehad in de omgangsregeling?

Claire45 vrijdag 7 juni 2024 om 12:03

Dahlia74 schreef: ↑
07-06-2024 09:19
Zoals een echte puber betaamt. Ik kan mij voorstellen dat TO haar dochter best vaak haar zin geeft. Zij voelt zich logischerwijs heel schuldig over de scheiding en de gevolgen daarvan voor haar kind.

TO, praat op volwassen wijze met je kind en luister ook eens echt naar je kind. Luisteren, zonder oordelen. Uiteraard begrens je haar ook. Jouw huis, jouw regels. Vertel haar ook dat ze je altijd mag bellen, ook al is het midden in de nacht, ook als ze iets ergs heeft gedaan. Vertel haar dat je haar komt halen als het nodig is, altijd.

Ja, ik geef haar vaker haar zin dan ik zou willen, en dan goed is. Intussen verwacht haar school dat ik harder optreed, ze spijbelt, haalt slechte cijfers, en ze leggen de verantwoordelijkheid bij mij, stellen ultimatums. Wat als ze haar van school sturen? Ex heeft zich nooit met school beziggehouden, dat was mijn taak. Ik lig er wakker van.

Claire45 vrijdag 7 juni 2024 om 12:07

Selene schreef: ↑
07-06-2024 12:01
Heeft dochter zelf inspraak gehad in de omgangsregeling?

Ja. Maar ze vond alles stom, zei alleen maar: boeit me niet, boeit me niet. Dus officieel wel inspraak, maar dat was het.

Nanouk vrijdag 7 juni 2024 om 12:07

Charlotta schreef: ↑
07-06-2024 11:11
Sorry, echt 100% niet mee eens. Dat meisje heeft verdriet en zit met zichzelf in de knoop. Daarnaast is ze met 15 jaar gewoon nog een kind. Ze heeft een moeder nodig die dichtbij blijft, niet eentje die zegt: prima, ga maar naar papa, ik zie je wel als je 18 bent.

Ik heb zelf een dochter van die leeftijd en no way dat ik haar nu zomaar zou laten vertrekken. Er zouden sowieso eerst een paar goede gesprekken moeten komen met vader erbij, en liefst ook met de therapeut. "Bij vader mag ik wel alles" lijkt me namelijk geen sterk argument om bij moeder te vertrekken.

Ik zeg helemaal nergens prima ga maar naar papa ik zie je wel als je 18 bent. Sterker nog ik verwacht dat dochter zelf terug is voor ze 16 is. En het is echt niet zo makkelijk als dat het klinkt.
Als je mijn andere posts gelezen hebt geef ik aan het gesprek met vader aan te gaan om op 1 lijn te komen. Lukt dat niet en blijft dochter aangeven bij vader te willen wonen dan zou ik dat loslaten, sterker nog, dat heb ik zelf gedaan. Een kind heeft altijd 2 ouders en die zullen er altijd zijn en altijd blijven.
Mijn dochter heeft later ook therapie gehad en zowel de therapeut als mijn dochter hebben beiden aangegeven dat het grootste kado dat ik haar kon geven het loslaten en de deur altijd open laten staan was.
Het belangrijkste is om goed in gesprek te gaan en in gesprek te blijven. Dan komt ze echt wel op haar keuze terug en wil ze ook weer bij mama wonen niet kmdat mama dat wil, maar omdat ze zelf.die keuze gemaakt heeft. Ze zal nl.echt wel inzien dat een papa waarvan alles mag op de korte termijn natuurlijk geweldig is maar ze op de lange termijn alles missen.
Mijn dochter zegt nu, ik mocht alles, kreeg alles behalve liefde en dat is waar het om gaat.

Anoniem_671667da53e1d vrijdag 7 juni 2024 om 12:09

Claire45 schreef: ↑
07-06-2024 12:07
Ja. Maar ze vond alles stom, zei alleen maar: boeit me niet, boeit me niet. Dus officieel wel inspraak, maar dat was het.

Tijd om weer eens met zijn drieën te gaan zitten? Mijn zoon wist niet beter dan co-ouderschap, maar rond die leeftijd veranderden zijn behoeftes best regelmatig. Hier hebben we niet altijd in toegegeven, maar hij heeft wel een tijd fulltime bij zijn vader gewoond en een tijd fulltime bij mij. Hij was het gewisseld en de hele logistiek en om alles denken echt zat. En dat begrijp ik.

Anoniem_671667da53e1d vrijdag 7 juni 2024 om 12:11

Claire45 schreef: ↑
07-06-2024 12:03
Ja, ik geef haar vaker haar zin dan ik zou willen, en dan goed is. Intussen verwacht haar school dat ik harder optreed, ze spijbelt, haalt slechte cijfers, en ze leggen de verantwoordelijkheid bij mij, stellen ultimatums. Wat als ze haar van school sturen? Ex heeft zich nooit met school beziggehouden, dat was mijn taak. Ik lig er wakker van.

Waarom zouden ze haar van school sturen (kan alleen bij zwaarwegende gronden)?
Is leerplicht al betrokken?
Wat doet school?

Claire45 vrijdag 7 juni 2024 om 12:12

Nanouk schreef: ↑
07-06-2024 09:51
En hiermee zet je haar steeds verder van je af. Ze is getraumatiseerd en zet zich erg tegen moeder af en is ook 15. Een moeilijke leeftijd waarbij je niet zomaar kan terugvallen op we hebben co-ouderschap daar moet jij het maar mee doen. Luisteren naar dochter wat wil zij nu echt en aangeven dat de deur altijd open staat, dat is de manier om haar niet te verliezen. En echt als de band sterk was, zal die ook sterk blijven en komt ze echt wel weer terug, maar wel.op haar tempo.

Als ik naar dochter luister, wat zij nu echt wil, dan hoor ik vooral dat ze zo min mogelijk sturing en bemoeienis wil. Lekker slempen met haar vriendje, drinken, laat naar bed. Geen huiswerk maken. Miet naar school, ze wil toch model worden. Niet naar therapie. Geen sport, ze is al maanden niet gaan trainen.

Dahlia74 vrijdag 7 juni 2024 om 12:12

Heb je geïnformeerd naar opvoedondersteuning? Heb je een eigen therapeut? Zorg voor een kring van professionals om jullie heen. Hier vind je tips: https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpe ... -4-18-jaar

Van school sturen kan niet zomaar, school moet dan meestal eerst een andere school zoeken.
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpe ... aatregelen.

Maar vooral, praat met je dochter. Luister eens echt naar haar, wees ook eerlijk over je eigen pijn en gevoelens mbt de scheiding.

Butterfly_fly vrijdag 7 juni 2024 om 12:15

Claire45 schreef: ↑
07-06-2024 12:03
Ja, ik geef haar vaker haar zin dan ik zou willen, en dan goed is. Intussen verwacht haar school dat ik harder optreed, ze spijbelt, haalt slechte cijfers, en ze leggen de verantwoordelijkheid bij mij, stellen ultimatums. Wat als ze haar van school sturen? Ex heeft zich nooit met school beziggehouden, dat was mijn taak. Ik lig er wakker van.

Kun/durf je op school open kaart te spelen? School heeft een zorgplicht en alleen wijzen naar moeder is wel heel erg makkelijk (als het zo zwart wit is).
Mijn advies is om school in te lichten en via huisarts op zoek te gaan naar begeleiding voor je dochter.

Weet haar vader van de situatie op school? Wat was zijn reactie?

Anoniem_671667da53e1d vrijdag 7 juni 2024 om 12:15

Claire45 schreef: ↑
07-06-2024 12:12
Als ik naar dochter luister, wat zij nu echt wil, dan hoor ik vooral dat ze zo min mogelijk sturing en bemoeienis wil. Lekker slempen met haar vriendje, drinken, laat naar bed. Geen huiswerk maken. Miet naar school, ze wil toch model worden. Niet naar therapie. Geen sport, ze is al maanden niet gaan trainen.

Echt puber dus

Heb jij opvoedondersteuning?

belgali vrijdag 7 juni 2024 om 12:22

Deels is het gewoon het pretpakket wat pubertijd nu eenmaal is - lekker egoïstisch je eigen ding willen doen, maar wel verwachten dat je was en plas gedaan is en er warme maaltijden op tafel staan.
Daarbij komt een rouwperiode waarin van veel dingen afscheid moet genomen worden en waarin er veel nieuw onwennig en "stom" is.

Dus alle begrip voor haar gevoelens. Mag je ook benoemen dat jij ook dingen stom, kut en onwennig vindt. Maar dat je tegelijkertijd ook gewoon naar je werk moet en dat zij waarschijnlijk ook graag heeft dat je schone kleding voor haar hebt en eten in de koelkast?

Je zal zeker niet in 1 keer doordringen tot haar en misschien is er wel een periode bij pap nodig om haar te laten inzien wat ze mist en wat nu vanzelfsprekend is voor haar.

Verder zou ik in huis sowieso duidelijke regels hanteren: niet roken in huis zou er zo een voor mij zijn. En die jongen - ach, eigenlijk is die maar bijzaak. Elke pubermeid van 15 jaar heeft wel die ene te oude vriend gehad toch ? Dat is ook handig om je ouders waar je erg boos op bent omdat ze er in jouw ogen een potje van hebben gemaakt, mee op stang te jagen. Houd dat gewoon in de gaten, maar weet dat dat zijn tijd wel zal duren en ze er later zelf hoofdschuddend op terug zal kijken (dit is: als je verder geen verontrustende signalen ziet).

Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€

Claire45 vrijdag 7 juni 2024 om 12:24

Selene schreef: ↑
07-06-2024 12:11
Waarom zouden ze haar van school sturen (kan alleen bij zwaarwegende gronden)?
Is leerplicht al betrokken?
Wat doet school?

Ze mag niet twee keer doubleren en dat dreigt nu te gebeuren. Ze zit op een categoraal gymnasium, zal dus van school af moeten.

Rooss4.0 vrijdag 7 juni 2024 om 12:42

Ik vrees dat je uiteindelijk toch echt te accepteren hebt dat dochter doet wat ze doet, ongeacht jouw ontzettend begrijpelijke angsten en goede bedoelingen. Een meisje van 15 laat zich niet zo heel veel meer vertellen en dwingen en al helemaal niet als de "sancties" die erop staan haar niet raken en ze een uitwijkmogelijkheid heeft. Haar wijzen op haar verantwoordelijkheden zal weinig uitmaken want al die kwabben zijn nog niet volgroeid.

In het ergste geval gaat ze dus van school, dat is jammer en daar zal de lpa zich wel een keer mee gaan bemoeien. In het ergste geval doet ze dan helemaal niets meer wat wij als ouders graag willen dat ze doen en liggen ze hele dagen op bed bij pa met vriend en een peuk en drank.
Hoe lang denk je precies dat dit leuk gaat zijn? Ze heeft naar mijn idee een stevige basis meegekregen en weet intrinsiek écht wel wat uiteindelijk de beste beslissing is. Maar voor nu heeft ze daar geen boodschap aan en er is niet zo heel veel dat jij daaraan kunt doen.

Ik vrees dat deze dame hard gaat vallen en zichzelf goed tegen gaat komen. En wellicht is jouw enige taak hierin dat je het ziet en dat je ergens het vertrouwen vandaan probeert te halen dat het goedkomt. Wat goedkomen dan ook in mag houden want dat weet je voor een ander nooit.

Ik ben er op een gegeven moment achter gekomen dat mijn énige taak is, onvoorwaardelijk van mijn kinderen houden. De rest is bijzaak.
Het is goedgekomen. Ze leven niet het leven dat ik graag voor ze had gewild maar ze leven wél het leven dat voor hen hoogst haalbaar is.

.

Anoniem_671667da53e1d vrijdag 7 juni 2024 om 12:47

Claire45 schreef: ↑
07-06-2024 12:24
Ze mag niet twee keer doubleren en dat dreigt nu te gebeuren. Ze zit op een categoraal gymnasium, zal dus van school af moeten.

En dan moet school zorgen dat er een nieuwe school is. Zorgplicht, zoals hier al eerder benoemd.
Misschien is mbo een passende en haalbare oplossing?

Claire45 vrijdag 7 juni 2024 om 12:48

Dahlia74 schreef: ↑
07-06-2024 11:31
Ik lees je openingspost nog even door, stop met jezelf te schamen. De situatie is zoals ie is, daar hoef je je niet voor te schamen.

Je dochter heeft op een hele moeilijke leeftijd een scheiding moeten meemaken, is aan het rouwen om wat niet meer is en heeft een leeftijd om zich af te zetten tegen ouders. Als jullie basis goed is, komt het meestal wel goed. Luister naar haar, zonder oordelen, zonder verwijten. Wees ook eerlijk over hoe het nu met jou gaat, dat jij ook aan het rouwen bent.

Ja, die schaamte... ik werk eraan, maar het zit diep. Perfectionisme is a bitch. Alles ging goed, dacht ik. Ik deed alles goed. Dat moet ik loslaten maar het is moeilijk.

Nanouk vrijdag 7 juni 2024 om 12:50

Claire45 schreef: ↑
07-06-2024 12:12
Als ik naar dochter luister, wat zij nu echt wil, dan hoor ik vooral dat ze zo min mogelijk sturing en bemoeienis wil. Lekker slempen met haar vriendje, drinken, laat naar bed. Geen huiswerk maken. Miet naar school, ze wil toch model worden. Niet naar therapie. Geen sport, ze is al maanden niet gaan trainen.

Dat klinkt als een echte puber.
Ik zou hulp zoeken voor jezelf hoe je haar het beste kan begeleiden in dit proces.
Een scheiding is niet niks voor jou niet maar ook voor haar en als je zo verschilt met je ex qua opvoeding dan gaat dit nog wel even duren. Dat brengt veel spanning nee. Goede hulp is dan wel heel fijn.

Lisa00 vrijdag 7 juni 2024 om 13:03

Hallo TO,

ik vind het rot voor je deze situatie. Maar ik voelde toch de behoeft om te zeggen dat je niet zo bang hoeft te zijn dat jouw dochter jou gaat vervangen voor haar vader. Ook al is de sfeer in het andere gezin gezelliger, spannender etc..het kan jou niet vervangen. Jouw dochter wil dat waarschijnlijk ook niet. Het is misschien juist heel fijn dat ze bij jou meer een rustpunt heeft. Concentreer je op jouw relatie met je dochter, die is zo belangrijk. Wees niet onzeker dat ze jou niet meer nodig heeft. De behoefte van dochters aan de liefde van een moeder zit diep. Doe samen leuke dingen, blijf in verbinding. Komt goed;)

belgali vrijdag 7 juni 2024 om 13:56

@ Lisa00 heel lief van je
(en heel waar ook)

Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€

GeweldigWeer vrijdag 7 juni 2024 om 14:19

Rooss4.0 schreef: ↑
07-06-2024 12:42
Ik vrees dat je uiteindelijk toch echt te accepteren hebt dat dochter doet wat ze doet, ongeacht jouw ontzettend begrijpelijke angsten en goede bedoelingen. Een meisje van 15 laat zich niet zo heel veel meer vertellen en dwingen en al helemaal niet als de "sancties" die erop staan haar niet raken en ze een uitwijkmogelijkheid heeft. Haar wijzen op haar verantwoordelijkheden zal weinig uitmaken want al die kwabben zijn nog niet volgroeid.

In het ergste geval gaat ze dus van school, dat is jammer en daar zal de lpa zich wel een keer mee gaan bemoeien. In het ergste geval doet ze dan helemaal niets meer wat wij als ouders graag willen dat ze doen en liggen ze hele dagen op bed bij pa met vriend en een peuk en drank.
Hoe lang denk je precies dat dit leuk gaat zijn? Ze heeft naar mijn idee een stevige basis meegekregen en weet intrinsiek écht wel wat uiteindelijk de beste beslissing is. Maar voor nu heeft ze daar geen boodschap aan en er is niet zo heel veel dat jij daaraan kunt doen.

Ik vrees dat deze dame hard gaat vallen en zichzelf goed tegen gaat komen. En wellicht is jouw enige taak hierin dat je het ziet en dat je ergens het vertrouwen vandaan probeert te halen dat het goedkomt. Wat goedkomen dan ook in mag houden want dat weet je voor een ander nooit.

Ik ben er op een gegeven moment achter gekomen dat mijn énige taak is, onvoorwaardelijk van mijn kinderen houden. De rest is bijzaak.
Het is goedgekomen. Ze leven niet het leven dat ik graag voor ze had gewild maar ze leven wél het leven dat voor hen hoogst haalbaar is.

Zo ontzettend eens met deze post!

Ik heb exact dezelfde situatie bij mijn beste vriendin meegemaakt, enkel ging het daarbij over haar (enige) zoon. Op zijn 15e gaf hij mijn vriendin de boodschap “dan ga ik wel bij pa wonen”, nadat hij de opdracht kreeg de vuilcontainer even aan straat te zetten.

Pa die er tijdens haar laatste trimester vd zwangerschap vandoor ging met haar beste vriendin en zij alleenstaand moeder werd nog voordat zoon was geboren. Zij zelfs in de bijstand kwam, omdat zij haar baan in de zorg moest opgeven, omdat er destijds nog geen kinderopvang was zoals vandaag de dag. Vader had niet eens gezag!

Wat had zij kunnen doen? Hem door de politie laten terughalen? Alsof dat de situatie beter zou maken. Op de dag dat hij 16 werd heeft zoon op het gemeentehuis zijn adreswijziging doorgegeven, daarvoor was geen toestemming nodig van moeder en werd zij daarvan op de hoogte gesteld door de belastingdienst. Vanaf die datum ging de kinderbijslag naar vader ipv naar moeder.

Fast forward, nu is hun band zeker ‘hersteld’, zoon is inmiddels ook ruim in zijn twintigerjaren, maar verdrietig was het zeker destijds.

Vandaar, eens met de post van Roos en ook van Sprankelend overigens.

Sterkte!

Live Life to the fullest

Actieve topics