Hechtingsstijlen en groeiende onzekerheid

Hallo allemaal!

Ik zou graag jullie mening willen horen over een terugkerend patroon dat ik in mijn relatie tegenkom. Ik ben benieuwd naar jullie inzichten en hoe jullie hier tegenaan kijken.

Ik ben nu twee jaar samen met mijn vriend (ik 30, hij 37) en we zijn nog steeds erg gek op elkaar. Toch lopen we steeds vaker tegen verschillen aan als het gaat om onze behoeften aan contact en bevestiging. Om wat context te geven: mijn vorige relatie was behoorlijk ongezond, waarin ik mezelf vaak wegcijferde en niet altijd goed behandeld werd. Dankzij de inzichten die ik hier eerder op het forum heb gekregen, heb ik toen de stap kunnen zetten om voor mezelf te kiezen en die relatie te beëindigen. In de periode daarna, waarin ik ruim twee jaar single was, heb ik hard aan mezelf gewerkt en veel geleerd over mijn eigenwaarde en de patronen die me in die situatie hadden gebracht. Ik heb therapie gevolgd en echt de tijd genomen om een stabiel leven voor mezelf op te bouwen.

Momenteel latten mijn vriend en ik nog, maar waar ik graag wat meer samen zou willen zijn, heeft hij daar minder behoefte aan. Hij trekt zich soms graag terug of spendeert tijd met vrienden of familie. We zien elkaar nu ongeveer drie avonden per week, en hoewel ik dat prima vind —ik heb zelf ook een druk sociaal leven en geniet van mijn eigen tijd— zou ik het prettig vinden om wat meer in verbinding te staan op de dagen dat we elkaar niet zien. Overdag spreken we elkaar nauwelijks omdat we aan het werk zijn, en 's avonds wisselen we een paar berichten uit of bellen we kort. Dit werkte lange tijd goed, maar de laatste tijd zijn er wat spanningen ontstaan waardoor ik meer ben gaan nadenken over onze relatie. Ik wil hier niet te diep op ingaan, maar ik heb ontdekt dat mijn vriend niet eerlijk is geweest over bepaalde zaken, wat mijn vertrouwen heeft geschaad. Hij heeft hier spijt van, maar ik merk dat hij de laatste tijd ook prikkelbaarder is vanwege persoonlijke omstandigheden. Ik probeer hem hierin te steunen, maar als ik dan op mijn beurt iets van hem nodig heb, zoals een beetje extra verbinding of een goed gesprek, dan krijg ik vaak niet de respons waar ik op hoop. Dit is lastig voor me, vooral omdat ik juist nu dat stapje extra van hem nodig heb na wat er is gebeurd.

Mijn vriend is vermijdend gehecht en komt uit een moeilijke gezinssituatie. Zelf ben ik veilig gehecht, maar door mijn vorige relatie kan ik soms angstige gedachten of gedragingen vertonen. Ik ben me hiervan bewust en probeer veel voor mezelf te relativeren, maar als mijn geduld opraakt, kan ik soms snauwerig reageren. Dit leidt vaak tot irritatie bij hem, waarna hij zich een paar dagen terugtrekt, waardoor ik me erg schuldig voel en boos op mezelf ben omdat ik dingen gewoon normaal moet brengen. We hebben hier vaak over gepraat, maar hij vindt het lastig om concreet iets te veranderen, omdat hij het gevoel heeft dat hij al genoeg aan zijn hoofd heeft en er soms ook gewoon geen zin in heeft om ermee bezig te zijn. Hoewel ik dat tot op zekere hoogte begrijp, merk ik dat zijn vermijdende gedrag mijn onzekerheid versterkt, zeker nu mijn vertrouwen een deuk heeft opgelopen.

Het is natuurlijk een bekende dynamiek: de vermijdende partner en de angstige partner. Hoewel ik al veel heb gedaan om dit patroon te doorbreken en meestal uit de dramadriehoek blijf, raakt mijn geduld op, waardoor ik soms wat feller reageer. Dit leidt dan weer tot nieuwe discussies. Het is vermoeiend en frustrerend. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik op eieren moet lopen, maar het is ook uitputtend om steeds degene te moeten zijn die de volwassen rol op zich neemt in onze conflicten.

Kortom: we verschillen in onze behoeften en dealen er allebei op een andere manier mee. Toch is er veel liefde tussen ons en er zijn ook heel veel leuke momenten, maar mijn onzekerheid is toegenomen in deze relatie terwijl ik eindelijk alles voor mezelf op de rit had en gewoon gelukkig en stabiel was met mezelf en mijn eigen leven. Hoe kijken jullie hier tegenaan? Hebben jullie nog tips om dit te doorbreken?

Bedankt alvast.

Goedemorgen allemaal,

Bedankt voor alle reacties. Ik heb er veel over lopen malen en voel me vaak ook onrustig, maar ik verzet me er niet tegen. Gelukkig is het tussen mij en vriend rustig en fijn. Ik merk wel dat we allebei wat bewuster en voorzichtiger reageren op dingen.

@tinder mooi om het van de andere kant te horen. Zoals jij het beschrijft, klinkt ook wel zoals mijn vriend het aan mij uitlegt hoe het dan bij hem gaat. En dat het op zo’n moment allesoverheersend is. Fijn dat jullie er een weg in hebben gevonden en dat je vriend begripvol is.

@bijtie het klopt wat je schrijft, dat ik misschien ook niet helemaal weet wat liefde wél is. Toen ik nog wat jonger was, vond ik alles wat kabbelde of gewoon rustig was, gauw saai. Ik ben gewend aan onrust en onvoorspelbaarheid, denk ik achteraf gezien.

@Olliebollie3 dat klinkt fijn: rustig, veilig en met vertrouwen in een relatie zitten. Zo heeft het ook echt gevoeld tussen ons, maar het lijkt nu stapel op stapel op stapel te worden.

@Rooss4.0 dankjewel voor je lieve reacties. Leuk om te lezen dat jullie een conflict ook analyseren/onder de loep nemen. Ik vind het ook altijd interessant om te leren wat zich dan afspeelt in het hoofd van de ander. En wat vind ik ervan dat mijn vriendinnen er zo over denken: ik vind het lastig. Ze zijn erg eensgezind en eigenlijk al helemaal klaar met hem. Maar ik kan het dan ook weer goedpraten van: ja maar ze kennen natuurlijk alleen mijn kant van het verhaal, kunnen ze dan wel een goed beeld vormen etc. Al doorzien ze het volgens mij prima.

@Limonina ja hoor, goed! Het lijkt me alleen maar fijn om dingen te kunnen delen.

@canis-felis er moet niet meer. Wat ik probeer te schetsen is dat ik dat voor kort helemaal prima vond zo, maar doordat de relatie wat wankeler is geworden en mijn vertrouwen beschadigd is, zorgt mijn onzekerheid ervoor dat ik nu op zoek ben naar ‘meer’. Dat vind ik ingewikkeld van mezelf want ik wil ook helemaal niet iemand zijn die hunkert naar ‘meer’ en vaker, omdat ik in de basis ook veel waarde hecht aan mijn eigen leven en onafhankelijkheid. Ik weet niet zo goed hoe ik dat goed kan uitleggen. Ik snap overigens je laatste post niet. Kun je die toelichten?

Hi, ik kom graag weer even schrijven.

We zitten momenteel weer in zo'n situatie dat hij zich terugtrekt en ik voel er van alles bij. Hij had de afgelopen dagen geen zin om te knuffelen, iets leuks te doen, hij wilde alleen maar tv kijken en slapen. Ik heb hem gelaten en ben van het weekend wat anders gaan doen met vriendinnen, omdat ik hem bewust ook die ruimte wilde geven. Dat helpt dan wel wat, maar hij blijft die ruimte nogal veel en vaak nodig hebben voor mijn gevoel. Ik voelde me er gisteravond rot over, maar ik voel me dan ook niet echt gezien/gehoord omdat hij zo afgestompt is. Het is niet eens dat hij dan lelijk tegen me doet of zo, maar erg inlevend is het ook allemaal niet.

Merk dat ik het nu even lastig heb en de neiging heb om aan hem te gaan trekken, maar dat wil ik nou juist niet. Ik probeer mijn gevoel er te laten zijn, maar gelukkiger word ik er niet van. Het is niet leuk om je vriend om de andere week ruimte te moeten geven en niet voorzien te worden in je behoeftes.

Ik weet niet wat ik hiermee wil, ik denk vooral even van me afschrijven. Ik probeer nu maar even met dit gevoel te zitten en ondertussen mijn focus te richten op werk, sport vanavond, etc.

Wat lief en fijn dat jullie zo snel reageren. Dat helpt.

@Lila-Linda het is niet alsof hij me negeert. Hij probeert me oprecht ook tegemoet te komen, maar kan het niet zoals ik dat zou willen. Daarom neem ik het hem ook niet per se kwalijk. We willen wel in het midden uit komen, maar dat lukt dus gewoon niet blijkbaar.

@canis-felis nee, het gaat niet goed met hem. Staat ook op de wachtlijst voor behandeling en schommelt enorm in stemming. Ervaart veel stress en depressieve gevoelens. Ik betrek dat inderdaad soms op mezelf. Het lukt vaak ook wel om het los te laten en het bij hem te laten en dan voel ik me daar ook niet verantwoordelijk voor of dat ik daar veel mee bezig ben. Zoek dan ook bewust meer mijn vriendinnen op en plan andere dingen omdat ik anders te veel mee ga in zijn negatieve spiraal. Maar dat lukt de ene keer beter dan de andere keer,

@noa tja, aan de ene kant wel. Aan de andere kant wil ik hem ook niet nog meer belasten en een steunende partner zijn.

@S-Groot het helpt hem om weer rustiger te worden als hij even met niks en niemand rekening hoeft te houden, waardoor hij uiteindelijk zelf weer toenadering zoekt. Maar ja, in de tussentijd was het niet leuk voor mij. Dat snapt hij wel. En ja, dit is zeker hoe het is en gaat zijn. Daar ben ik me bewust van. Het antwoord is nee, zo wil ik niet jaren doorgaan, want het is zwaar om je partner telkens te moeten steunen en jezelf weg te moeten cijferen. Zeker in een vrij beginnende relatie. Rationeel kan ik dat bedenken en zie ik dat ook zo, maar mijn gevoel wil daar niet echt aan geloven ofzo, omdat ik hem ook gewoon graag bij me heb.

FaceofOZ schreef: ↑

10-09-2024 18:22

Je moet niets.

Je kiest het en je doet het.

Deze relatie is jouw keuze. Je kan alles kiezen en jij kiest dit.

Doe niet alsof er maar 1 manier is, 1 keuze.

Dat is niet zo.

Je vermijdt zelf net goed om gezonde keuzes te maken in het leven.

Ik zou als ik jou was zelf ook teruggaan in behandeling, want het feit dat je niet flexibel bent en dat je maar 1 weg ziet: de starheid om vasthouden zegt ook iets over waar jezelf staat. Je kan niet zeggen dat je een gezonde relatie hebt met jezelf, laat staan met de ander.

Uit de OP: 'Om wat context te geven: mijn vorige relatie was behoorlijk ongezond, waarin ik mezelf vaak wegcijferde en niet altijd goed behandeld werd. '

Dit is dezelfde relatie met een andere man. Je hebt alleen de speler veranderd, niet de inhoud van het spel.

Het is een volwassen man, verantwoordelijk voor zijn eigen problemen en gedrag. Je kan hem niet redden.

Daar heb jij helemaal gelijk in en tot die conclusie was ik net ook gekomen toen ik eerder deze dag een begin maakte aan het boek ‘women who love too much’ van Robin Norwood.

Het is pijnlijk om het aan te kijken, maar wel tijd. Niet heel veel zin om mijn levenlang te spenderen aan relaties zonder potentie en ja, dat doe ik helemaal zelf.

Eens kijken wat we hieraan gaan doen, want blijkbaar heeft therapie nog niet voldoende gedaan om het te kunnen doorbreken.