Relaties
alle pijlers
Heeft iemand hierover iets te zeggen, ik weet het niet meer
maandag 10 maart 2008 om 14:48
Ik weet het echt even niet meer.......
Na 2 jaar een relatie te hebben gehad, heb ik er een paar weken geleden definitief een einde aan gemaakt. In januari had ik het al uitgemaakt, maar we spraken elkaar wel nog regelmatig over de telefoon. Aangezien dit op den duur minder leuke telefoontjes werden, veel jaloerzie, kon dit niet langer en hadden we afgesproken dat we elkaar 3 maanden niet meer zouden contacten. Daarna kijken of we wel nog vrienden kunnen blijven bijv. Mijn ex is geen prater, kan zijn gevoelens en emoties niet uiten, als er iets was kon hij het meestal niet zeggen tegen me, het zette bij hem vaak om in agressieve buien (niet naar mij toe maar naar zijn spullen) en kon zich dus ook niet inleven in mij, voelde me absoluut niet aan, waardoor ik mede daardoor een erg pijnlijke tijd heb gehad aangezien ik mijn moeder vorig jaar heb verloren en zijn steun juist hartstikke nodig had. Ik zeg het nu in het heel kort, maar het is een lang verhaal...
In ieder geval, het is nu echt uit en ik voel me zo verschreurd, ik wil hem al een halve week echt even bellen. Even zijn lekkere stem horen, even een gesprekje met hem. Ik kan mezelf bijna niet meer tegenhouden hem niet te gaan bellen. Terwijl ik ook weet dat het daarna misschien niet veel uitmaakt, het blijft uit en hem zien, tja dat is denk ik geen goed idee, of ja ik weet het ook niet meer. Verstand en gevoel liggen zo ver uit elkaar bij mij, ik wil hem spreken en me laten vasthouden door hem, want ik hou nog steeds heel erg veel van hem ondanks alles, ik weet namelijk dat hij wel anders wilde, maar het gewoon niet kon (hiervoor is hij nu trouwens in therapie) en daarnaast heeft hij ook zijn goede eigenschappen natuurlijk, maar mijn verstand zegt, niks doen, het is uit, maak je los dat is beter. Hij past niet bij je als je kijkt naar het kunnen opbouwen van een sterke basis in een relatie.
Maar ja losmaken lukt dus duidelijk niet, wat moet ik nou???? Iemand advies?? Ik zit helemaal vast en wil hem alleen maar bellen, ongeacht het goed is of niet:(:( Het gaat gewoon niet goed met me. En het lijkt wel alsof ik verslaafd ben aan hem, hoe stom het ook klinkt. Weet je wat het is, leuke tijden waren altijd erg geweldig met hem, en hadden we het superleuk, bepaalde gekke dingen die we deden kon alleen met hem, maar moeilijke tijden, tja dan was ie er niet voor me. Wat ik soms nog steeds niet snap, want voor mij is het heel makkelijk er te zijn voor iemand die het moeilijk heeft. Maar goed, daarom is het zo dubbel, ik wil hem bellen want het gaat niet goed met me en ik mis hem en tegerlijkertijd heb ik het o.a. uitgemaakt omdat ie me niet kon steunen dus het zal geen diepgaand (maar toch fijn, vertrouwd) gesprek worden.
Je kan ook zeggen, mis ik hem of iemand...en dan zeg ik: ik mis toch echt Zijn goede dingen, zijn stem, zijn lichaam.
Tja ik hoop dat iemand iets te zeggen heeft over deze hele situatie....
Na 2 jaar een relatie te hebben gehad, heb ik er een paar weken geleden definitief een einde aan gemaakt. In januari had ik het al uitgemaakt, maar we spraken elkaar wel nog regelmatig over de telefoon. Aangezien dit op den duur minder leuke telefoontjes werden, veel jaloerzie, kon dit niet langer en hadden we afgesproken dat we elkaar 3 maanden niet meer zouden contacten. Daarna kijken of we wel nog vrienden kunnen blijven bijv. Mijn ex is geen prater, kan zijn gevoelens en emoties niet uiten, als er iets was kon hij het meestal niet zeggen tegen me, het zette bij hem vaak om in agressieve buien (niet naar mij toe maar naar zijn spullen) en kon zich dus ook niet inleven in mij, voelde me absoluut niet aan, waardoor ik mede daardoor een erg pijnlijke tijd heb gehad aangezien ik mijn moeder vorig jaar heb verloren en zijn steun juist hartstikke nodig had. Ik zeg het nu in het heel kort, maar het is een lang verhaal...
In ieder geval, het is nu echt uit en ik voel me zo verschreurd, ik wil hem al een halve week echt even bellen. Even zijn lekkere stem horen, even een gesprekje met hem. Ik kan mezelf bijna niet meer tegenhouden hem niet te gaan bellen. Terwijl ik ook weet dat het daarna misschien niet veel uitmaakt, het blijft uit en hem zien, tja dat is denk ik geen goed idee, of ja ik weet het ook niet meer. Verstand en gevoel liggen zo ver uit elkaar bij mij, ik wil hem spreken en me laten vasthouden door hem, want ik hou nog steeds heel erg veel van hem ondanks alles, ik weet namelijk dat hij wel anders wilde, maar het gewoon niet kon (hiervoor is hij nu trouwens in therapie) en daarnaast heeft hij ook zijn goede eigenschappen natuurlijk, maar mijn verstand zegt, niks doen, het is uit, maak je los dat is beter. Hij past niet bij je als je kijkt naar het kunnen opbouwen van een sterke basis in een relatie.
Maar ja losmaken lukt dus duidelijk niet, wat moet ik nou???? Iemand advies?? Ik zit helemaal vast en wil hem alleen maar bellen, ongeacht het goed is of niet:(:( Het gaat gewoon niet goed met me. En het lijkt wel alsof ik verslaafd ben aan hem, hoe stom het ook klinkt. Weet je wat het is, leuke tijden waren altijd erg geweldig met hem, en hadden we het superleuk, bepaalde gekke dingen die we deden kon alleen met hem, maar moeilijke tijden, tja dan was ie er niet voor me. Wat ik soms nog steeds niet snap, want voor mij is het heel makkelijk er te zijn voor iemand die het moeilijk heeft. Maar goed, daarom is het zo dubbel, ik wil hem bellen want het gaat niet goed met me en ik mis hem en tegerlijkertijd heb ik het o.a. uitgemaakt omdat ie me niet kon steunen dus het zal geen diepgaand (maar toch fijn, vertrouwd) gesprek worden.
Je kan ook zeggen, mis ik hem of iemand...en dan zeg ik: ik mis toch echt Zijn goede dingen, zijn stem, zijn lichaam.
Tja ik hoop dat iemand iets te zeggen heeft over deze hele situatie....
maandag 10 maart 2008 om 14:52
maandag 10 maart 2008 om 15:01
Mij lijkt het inderdaad ook niet goed om nu te bellen. Wat je al zei: je gevoel en je verstand zitten nu mijlenver uit elkaar en dat zal hij ook tot bepaalde mate hebben. Als jij 3 maanden zelfstandig en los van hem kan leven, DAN kun je pas wat objectiever bepalen of jullie er beide beter van worden samen te zijn. Want nu ben je inderdaad een beetje verslaafd aan hem, omdat je zo'n heftige relatie met hem hebt gehad. En omdat al die gevoelens, naast liefde, nu nog zo hoog zitten bij jou (en ik denk ook bij hem), kun je nu niet een frisse, nieuwe start maken. Pas als je 3 maanden lang de tijd hebt gehad alles op een rijtje te zetten, ben je klaar om met een schone lei te beginnen. Aan een vervolg van de relatie of een gelukkig leven zonder hem als partner. bel/SMS inderdaad een vriendin als he moeilijk wordt!
maandag 10 maart 2008 om 15:03
Oh wat herken ik dit...met je verstand het wel weten maar je gevoel he! Een tip doe het niet , je zegt het zelf al ik lijk wel veslaafd en dat is ook zo . Je ziet en voelt het nu nog niet zo , maar ik denk dat je niet hem maar een steunpilaartje mist en omdat je nog van hem houd denk je dat hij dat is.Ik ben nu 10 maanden geleden uit zon soortzelfde relatie gestapt en meid het is zwaar maar als hij het niet is voor je , hoe moeilijk ook laat het los maar dan ook echt los.. Mij hielp het complete contact verbreken dus niet meer bellen elkaar zien etc. Sterkte!!!!!
maandag 10 maart 2008 om 15:06
TO, merk je zelf dat alles wat je zegt zo graag te willen nu van hem, die arm om je heen, etc, dat dat nu juist hetgene was waarom jij het uitmaakte; je miste dat juist heel erg bij hem?
Het lijkt erop dat je gemis van die echte ondersteuning en emotionele band, er even dubbel zo hard uitkomt. Ergens weet je, dat als je dat nu bij hem zou willen halen, je heel erg teleurgesteld uit komt.
Probeer je dat voor ogen te houden meid. Het is een rottijd,a ls je relatie net over is. Op een gegeven moment lijkt het alsof alles met hem beter is, dat dat klote gevoel. maar echt,het gaat over! Sterkte!
Het lijkt erop dat je gemis van die echte ondersteuning en emotionele band, er even dubbel zo hard uitkomt. Ergens weet je, dat als je dat nu bij hem zou willen halen, je heel erg teleurgesteld uit komt.
Probeer je dat voor ogen te houden meid. Het is een rottijd,a ls je relatie net over is. Op een gegeven moment lijkt het alsof alles met hem beter is, dat dat klote gevoel. maar echt,het gaat over! Sterkte!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 10 maart 2008 om 15:43
Hoi Jennifer,
ik ervaar precies hetzelfde dit moment. alhoewel het bij ons echt net uit is, en mijn vriend mij verlaten, moet ik echt op mijn handen zitten en mijn telefoon verstoppen ofzo om hem Niet te bellen.
Verschrikkelijk.
Ik heb ook het idee dat hij er helemaal geen moeite mee heeft omdat alle contact (hoe miniem ook) tot nu van mij uit kwam, terwijl ik eigenlijk meestal de afwachtende partij was.
ik ervaar precies hetzelfde dit moment. alhoewel het bij ons echt net uit is, en mijn vriend mij verlaten, moet ik echt op mijn handen zitten en mijn telefoon verstoppen ofzo om hem Niet te bellen.
Verschrikkelijk.
Ik heb ook het idee dat hij er helemaal geen moeite mee heeft omdat alle contact (hoe miniem ook) tot nu van mij uit kwam, terwijl ik eigenlijk meestal de afwachtende partij was.
maandag 10 maart 2008 om 18:02
Ik voel me gewoon erg eenzaam en shit nu, als ik hem weer even heb gehoord of gezien dan zal ik me weer rustiger voelen. Ook al weet ik dat het niet goed is. Het gaat gewoon echt niet goed, ik weet het niet meer. Een vriendin opbellen, tja iedereen heeft het zo druk met zijn leven, of ik voel me minder op me gemak op hun, zij bellen mij ook nooit als het niet goed gaat in de relatie of als het uit is. Terwijl het verder wel goede vriendinnen zijn.
En ik wil ook niet met een schone lei beginnen, ik wil hem alleen even horenƒ¼
@ Poezewoes: idd wat je zegt het gemis aan emotionele band en echte ondersteuning mis ik nu idd extra erg, ik realiseer me heel goed dat ik niemand heb, in de zin van geen partner of goede vriendin waar ik vanzelfsprekend naar toe kan. Toen mijn vorige relatie uitging na zoveel jaar kon ik altijd heel goed terecht bij mijn moeder, ze was echt een goede vriendin naast een moeder. Maar ja mijn moeder is er niet meer, mijn vader heeft een vriendin, mijn broers hebben vriendinnen en ik heb niemand meer, zelfs geen vriend die er vaak niet voor me was. Tja hij sloeg wel een arm om me heen, maar ik vind het heerlijk om even mijn sores eruit te praten en dat kon nooit bij/met hem. Tja als je geen prater bent. Maar dan nog, ik kon wel altijd heerlijk uithuilen bij hem hoor.
@ Mevrouw75: pff idd echt erg is dat he, heel veel sterkte en dat je het gevoel hebt dat hij er geen moeite mee heeft, tja dat kun je niet zo zeggen he. Ik heb mijn vriend verlaten, maar ik heb het er ook hartstikke moeilijk mee zoals je leest. Maar ik snap je gevoel zeker heel goed hoor.
Ik denk ook: oh ik smacht naar contact met hem, hij blijkbaar niet anders had hij al wel gebeld of gemaild ofzo, maar helemaal niks, misschien gaat het wel goed met hem, doet het hem niet heel veel.
Ik zit soms op Hyves te kijken en zie dan dat hij van die flirterige opmerkingen plaatst bij vrouwen die hij kent. Tja dan denk ik ook: ahh wat een %$*#^$ ben je ook. Puur aandacht vragen¡K En ik sprak een vriend van mijn ex en mij en die zei dat mijn ex bij vrienden in de auto zat en toen hij vroeg hoe het met hem ging was het antwoord: ja altijd goed he!!! Tja, hij speelt dus altijd mooi weer bij vrienden en collega¡¦s, hij laat zich niet zien zoals hij zich voelt, ik snap het wel gezien zijn achtergrond en karakter, maar toen ik dat hoorde ging ook even door mijn hoofd heen, dat ik het een beetje onrespectvol naar mij toe vind. Alsof ik nooit veel heb voorgesteld ofzo, tenminste zo komt het over op anderen danƒ¼
En ik wil ook niet met een schone lei beginnen, ik wil hem alleen even horenƒ¼
@ Poezewoes: idd wat je zegt het gemis aan emotionele band en echte ondersteuning mis ik nu idd extra erg, ik realiseer me heel goed dat ik niemand heb, in de zin van geen partner of goede vriendin waar ik vanzelfsprekend naar toe kan. Toen mijn vorige relatie uitging na zoveel jaar kon ik altijd heel goed terecht bij mijn moeder, ze was echt een goede vriendin naast een moeder. Maar ja mijn moeder is er niet meer, mijn vader heeft een vriendin, mijn broers hebben vriendinnen en ik heb niemand meer, zelfs geen vriend die er vaak niet voor me was. Tja hij sloeg wel een arm om me heen, maar ik vind het heerlijk om even mijn sores eruit te praten en dat kon nooit bij/met hem. Tja als je geen prater bent. Maar dan nog, ik kon wel altijd heerlijk uithuilen bij hem hoor.
@ Mevrouw75: pff idd echt erg is dat he, heel veel sterkte en dat je het gevoel hebt dat hij er geen moeite mee heeft, tja dat kun je niet zo zeggen he. Ik heb mijn vriend verlaten, maar ik heb het er ook hartstikke moeilijk mee zoals je leest. Maar ik snap je gevoel zeker heel goed hoor.
Ik denk ook: oh ik smacht naar contact met hem, hij blijkbaar niet anders had hij al wel gebeld of gemaild ofzo, maar helemaal niks, misschien gaat het wel goed met hem, doet het hem niet heel veel.
Ik zit soms op Hyves te kijken en zie dan dat hij van die flirterige opmerkingen plaatst bij vrouwen die hij kent. Tja dan denk ik ook: ahh wat een %$*#^$ ben je ook. Puur aandacht vragen¡K En ik sprak een vriend van mijn ex en mij en die zei dat mijn ex bij vrienden in de auto zat en toen hij vroeg hoe het met hem ging was het antwoord: ja altijd goed he!!! Tja, hij speelt dus altijd mooi weer bij vrienden en collega¡¦s, hij laat zich niet zien zoals hij zich voelt, ik snap het wel gezien zijn achtergrond en karakter, maar toen ik dat hoorde ging ook even door mijn hoofd heen, dat ik het een beetje onrespectvol naar mij toe vind. Alsof ik nooit veel heb voorgesteld ofzo, tenminste zo komt het over op anderen danƒ¼
dinsdag 11 maart 2008 om 10:12
Ik snap heel goed hoe je je voelt. Ik heb exact hetzelfde meegemaakt en gevoeld.
Ik was toen helaas zo stom steeds toe te geven aan mijn gevoel en steeds contact te zoeken. Op veel vragen die ik had, kreeg ik nog steeds geen antwoord. Ik dacht dat het bevredigde, maar wilde doordat ik hem had gesproken, steeds weer opnieuw spreken.
Godzijdank ging ik op vakantie. Ik wist met mn verstand dat ik het moest gaan accepteren. Ik schreef en brief met daarin alles wat ik kwijt wilde. Ik deed dat steeds, dagen achter elkaar, en maakte uiteindelijk van mijn 'dagboek' 1 brief. Die stuurde ik hem, voordat ik op vakantie ging. Ik vroeg hem nog 1x te proberen een reactie te geven. Hij wilde niet, maar ik zei hem dat dat me zou helpen het af te sluiten.
Alleen het gevoel al dat die brief bij hem was, maakte me opgeluchter. Hij antwoorde nog, vlak voordat ik weg ging. Alles wat erin stond wilde ik niet horen. Het waren allemaal dingen die ik al wist, en die bevestigden hoe over het voor hem was. Maar het feit dat het op papier stond, en dat er wel stond dat hij het op zijn manier ook moeilijk had, gaf me rust. Vanaf dat moment had ik daar genoegen mee, en kon ik mezelf beheersen niet te bellen/smsen. En wonderbaarlijk genoeg zei ik na een week al tegen mezelf dat het eindelijk beter met me ging. Achteraf spijt het me nog dat ik dat niet eerder ben gaan doen.
Met dit verhaal hoop ik dat je misschien inziet dat het uiteindelijk voor jezelf makkelijker wordt, ook al voelt dat nu absoluut niet zo. Dat snap ik maar al te goed. Maar als je je wel beheerst, en je richt op alles wat je nu alleen aankan, zal je merken dat je trots op jezelf wordt. En dat gevoel is zoveel mooier en belangrijker dan het verlangen naar iemand die niet aan je verwachtingen voldoet...
Heel veel sterkte!
Ik was toen helaas zo stom steeds toe te geven aan mijn gevoel en steeds contact te zoeken. Op veel vragen die ik had, kreeg ik nog steeds geen antwoord. Ik dacht dat het bevredigde, maar wilde doordat ik hem had gesproken, steeds weer opnieuw spreken.
Godzijdank ging ik op vakantie. Ik wist met mn verstand dat ik het moest gaan accepteren. Ik schreef en brief met daarin alles wat ik kwijt wilde. Ik deed dat steeds, dagen achter elkaar, en maakte uiteindelijk van mijn 'dagboek' 1 brief. Die stuurde ik hem, voordat ik op vakantie ging. Ik vroeg hem nog 1x te proberen een reactie te geven. Hij wilde niet, maar ik zei hem dat dat me zou helpen het af te sluiten.
Alleen het gevoel al dat die brief bij hem was, maakte me opgeluchter. Hij antwoorde nog, vlak voordat ik weg ging. Alles wat erin stond wilde ik niet horen. Het waren allemaal dingen die ik al wist, en die bevestigden hoe over het voor hem was. Maar het feit dat het op papier stond, en dat er wel stond dat hij het op zijn manier ook moeilijk had, gaf me rust. Vanaf dat moment had ik daar genoegen mee, en kon ik mezelf beheersen niet te bellen/smsen. En wonderbaarlijk genoeg zei ik na een week al tegen mezelf dat het eindelijk beter met me ging. Achteraf spijt het me nog dat ik dat niet eerder ben gaan doen.
Met dit verhaal hoop ik dat je misschien inziet dat het uiteindelijk voor jezelf makkelijker wordt, ook al voelt dat nu absoluut niet zo. Dat snap ik maar al te goed. Maar als je je wel beheerst, en je richt op alles wat je nu alleen aankan, zal je merken dat je trots op jezelf wordt. En dat gevoel is zoveel mooier en belangrijker dan het verlangen naar iemand die niet aan je verwachtingen voldoet...
Heel veel sterkte!
dinsdag 11 maart 2008 om 12:20
dinsdag 11 maart 2008 om 14:10
Ik heb gelukkig nog steeds niet gebeld, ik moet mezelf echt tegen blijven houden, maar het lukt nog steeds! Gisteren zei iemand tegen me, denk steeds aan hetgeen waarom het uit is, of schilder hem in je hoofd een beetje af als een grote sukkel, dat helpt ook....En dat helpt wel een beetje want ik ben ook ergens boos op hem, hij heeft me te vaak teveel verdriet gedaan (wat ook mijn eigen fout weer is dat ik hem misschien teveel kansen heb gegeven, maar toch bleef ik bij hem:$ Tja ik hoopte dat hij opeens het licht zou zijn, dat ik zou doordringen, maar dat is achteraf te makkelijk gezegd, het zit veel dieper bij hem), tja daar probeer ik nu dus steeds aan te denken en niet: ik mis hem, ik mis hem ik wil hem spreken, dat schiet idd niet op!! Maar ahhhhhhh wat moeilijk is dit....
Ik snap ergens echt niet van mezelf dat ik zoveel om iemand kan blijven geven ook al heeft ie me te vaak pijn gedaan (ongeacht het uit onwil is). Wat bezielt me toch:$
Maar idd ik denk ook als ik hem zou bellen, zou ik hem daarna weer willen bellen, de drempel is dan weer veel lager.
En Sabine, wat je idd als laatste zegt, daar geef ik je helemaal gelijk in, ik ga echt proberen daarvoor te gaan!!
@ Rupsje44, neehoor geen stomme opmerking, iedereen mag gewoon zeggen wat hij/zij ervan vindt, hij kan er idd niets aan doen dat hij zo is, dat hij het niet aanvoelt en begrijpt en te lomp voor woorden met bepaalde dingen omgaat, maar gelukkig ziet hij ook zelf in dat hij op die manier nooit een diepgaande gelijkwaardige relatie met iemand aan kan gaan. Hiervoor zullen veel vrouwen bij hem weglopen, dat geeft zijn omgeving ook aan, dus in die zin weet hij dondersgoed wat hem te doen staat. Maar aan de andere kant zou ik ook het respect hebben als hij het heeft geprobeerd maar toch met zijn therapie stopte, als iemand niet wil veranderen of het niet aankan volgens eigen zeggen, op ieder potje past een deksel, alleen dan ben ik zeker niet de deksel. Hij begon met therapie toen het nog aan was met mij, want hij wilde mij niet kwijt, maar aangezien het nu uit is ben ik benieuwd wat hij over 3 maanden als we weer contact hebben te vertellen heeft, of hij is gestopt of niet. Hij is in therapie voor het leren uiten van zijn gevoelens en emoties, want de agressiviteit die hij in de plaats daarvoor uitte is niet normaal, hij kon alles kapot slaan in huis waar ik soms btje bang van werd, en hij wilde wel huilen soms maar kon het echt niet, bepaalde nare dingen van vroeger spelen ook nog steeds mee, zijn onzekerheid iets mee doen, hij had zo'n laag zelfbeeld van zichzelf. Tja dit soort dingen.
Pff hoop dat jullie t nog een beetje snappen, ik schrijf nu een beetje verwarrend volgens mij.
Ik snap ergens echt niet van mezelf dat ik zoveel om iemand kan blijven geven ook al heeft ie me te vaak pijn gedaan (ongeacht het uit onwil is). Wat bezielt me toch:$
Maar idd ik denk ook als ik hem zou bellen, zou ik hem daarna weer willen bellen, de drempel is dan weer veel lager.
En Sabine, wat je idd als laatste zegt, daar geef ik je helemaal gelijk in, ik ga echt proberen daarvoor te gaan!!
@ Rupsje44, neehoor geen stomme opmerking, iedereen mag gewoon zeggen wat hij/zij ervan vindt, hij kan er idd niets aan doen dat hij zo is, dat hij het niet aanvoelt en begrijpt en te lomp voor woorden met bepaalde dingen omgaat, maar gelukkig ziet hij ook zelf in dat hij op die manier nooit een diepgaande gelijkwaardige relatie met iemand aan kan gaan. Hiervoor zullen veel vrouwen bij hem weglopen, dat geeft zijn omgeving ook aan, dus in die zin weet hij dondersgoed wat hem te doen staat. Maar aan de andere kant zou ik ook het respect hebben als hij het heeft geprobeerd maar toch met zijn therapie stopte, als iemand niet wil veranderen of het niet aankan volgens eigen zeggen, op ieder potje past een deksel, alleen dan ben ik zeker niet de deksel. Hij begon met therapie toen het nog aan was met mij, want hij wilde mij niet kwijt, maar aangezien het nu uit is ben ik benieuwd wat hij over 3 maanden als we weer contact hebben te vertellen heeft, of hij is gestopt of niet. Hij is in therapie voor het leren uiten van zijn gevoelens en emoties, want de agressiviteit die hij in de plaats daarvoor uitte is niet normaal, hij kon alles kapot slaan in huis waar ik soms btje bang van werd, en hij wilde wel huilen soms maar kon het echt niet, bepaalde nare dingen van vroeger spelen ook nog steeds mee, zijn onzekerheid iets mee doen, hij had zo'n laag zelfbeeld van zichzelf. Tja dit soort dingen.
Pff hoop dat jullie t nog een beetje snappen, ik schrijf nu een beetje verwarrend volgens mij.
woensdag 12 maart 2008 om 15:05
Nee geenszins verwarrend, heel herkenbaar. Maar vind het gek dat als je weet hoe hij is je dan toch aan hem blijft trekken, boos bent en hem verwijt dat hij niet aan jou "plaatje"kan voldoen, snap dat niet zo.
Hou je dan wel van hem,of van hoe je zou willen dat hij is, hetzelfde als jou? Maargoed snap het echt wel ,maar denk dat je je moet neerleggen bij het feit dat hij zo is en het wellicht echt voorzover hij het kan probeert denk ik, en je vandaaruit moet beslissen of je daar nogmaals je in wil bevinden. Denk inderdaad dat jij niet (op dit moment) zijn deksel bent.
Hou je dan wel van hem,of van hoe je zou willen dat hij is, hetzelfde als jou? Maargoed snap het echt wel ,maar denk dat je je moet neerleggen bij het feit dat hij zo is en het wellicht echt voorzover hij het kan probeert denk ik, en je vandaaruit moet beslissen of je daar nogmaals je in wil bevinden. Denk inderdaad dat jij niet (op dit moment) zijn deksel bent.
