Relaties
alle pijlers
Hellup !!!
zondag 30 september 2007 om 18:34
Ik word echt een beetje moe van mezelf... Al jarenlang heb ik geen geluk in de liefde en nu, opeens vanuit het niets, lijkt het geluk me op dit vlak volledig toe te lachen!!!
Ik ben echt de beste vent van deze planeet tegen gekomen en we zijn volledig verliefd op elkaar Hij wil voor altijd bij me zijn en ik ook bij hem... Wat heb je dan nog te zeuren zou je denken?
Nou.... Ik ben zo gewend om al jarenlang alleen te leven, alles voor mezelf te regelen, avonden met mezelf door te brengen, mijn eigen zaken te regelen, noem het maar op. Hij komt uit een huwelijk met twee kinderen en dus het normale echte gezinsleven. Ik zou niet meer weten hoe dit werkt (bij wijze van spreken dan hè ).
Ik ben nu zo gewend om te gaan en staan waar ik maar wil. Natuurlijk kan dit zometeen ook nog wel maar toch is het anders. En dit beangstigt me op dit moment even enorm. Kan ik nog voldoen aan die verwachtingen? Kan ik nog een normaal gezinsleven leiden?
Misschien komt dit wazig over maar ik hoop dat er mede-forummers zijn die dit gevoel herkennen en me kunnen vertellen hoe zij hiermee om (zijn) (ge)gaan... Ik hoop het van harte. Mocht het een te onduidelijk verhaal zijn dan hoor ik het graag en dan geef ik wat meer toelichting.
Liefs,
Smurfje75
Ik ben echt de beste vent van deze planeet tegen gekomen en we zijn volledig verliefd op elkaar Hij wil voor altijd bij me zijn en ik ook bij hem... Wat heb je dan nog te zeuren zou je denken?
Nou.... Ik ben zo gewend om al jarenlang alleen te leven, alles voor mezelf te regelen, avonden met mezelf door te brengen, mijn eigen zaken te regelen, noem het maar op. Hij komt uit een huwelijk met twee kinderen en dus het normale echte gezinsleven. Ik zou niet meer weten hoe dit werkt (bij wijze van spreken dan hè ).
Ik ben nu zo gewend om te gaan en staan waar ik maar wil. Natuurlijk kan dit zometeen ook nog wel maar toch is het anders. En dit beangstigt me op dit moment even enorm. Kan ik nog voldoen aan die verwachtingen? Kan ik nog een normaal gezinsleven leiden?
Misschien komt dit wazig over maar ik hoop dat er mede-forummers zijn die dit gevoel herkennen en me kunnen vertellen hoe zij hiermee om (zijn) (ge)gaan... Ik hoop het van harte. Mocht het een te onduidelijk verhaal zijn dan hoor ik het graag en dan geef ik wat meer toelichting.
Liefs,
Smurfje75
zondag 30 september 2007 om 18:55
Ik snap je helemaal smurfje, maar dan ben ik in de situatie van je vriend, heb na een lang huwelijk met kinderen ook weer een vriend sinds een aantal maanden, hij is jarenlang alleen geweest, (door slechte evaringen met ex vriendinnen) en hij hangt dus ook veel meer aan zijn vrijheid dan ik, ik moet er dus ook echt voor waken hem niet teveel te "claimen" en hem zijn vrijheid te gunnen, dat doet hij ook tenslotte.
Ik weet niet hoelang je nu bij je vriend bent, maar zeker omdat er kinderen in het spel zijn, is het toch belangrijk hun ook te laten wennen aan het feit dat papa een andere vrouw heeft in zijn leven.
Uiteindelijk komt het allemaal wel goed.
Veel geluk verder.
Ik weet niet hoelang je nu bij je vriend bent, maar zeker omdat er kinderen in het spel zijn, is het toch belangrijk hun ook te laten wennen aan het feit dat papa een andere vrouw heeft in zijn leven.
Uiteindelijk komt het allemaal wel goed.
Veel geluk verder.
zondag 30 september 2007 om 19:17
Caartje2,
Dank je wel voor je snelle reactie en je lieve woorden. Fijn om een reactie vanuit de 'andere' kant te krijgen!
Momenteel woont hij nog bij zijn toekomstige ex-vrouw. Hij is hard op zoek naar een huurwoning. Het is dan ook allemaal nog erg vers. De papieren om de scheiding in gang te zetten zijn inmiddels wel getekend en we zijn, zover dat mogelijk is, zeker van elkaar en elkaars liefde.
Juist het feit dat hij kinderen heeft zorgt er bij mij extra voor dat ik het allemaal 'goed' wil doen. Ik wil dat de kinderen eerst wennen aan de situatie van gescheiden ouders en dan wil ik pas in beeld komen. Maar jeetje, wat een ommezwaai ten opzichte van mijn vrijheid blijheid leventje!
Dank je wel voor je snelle reactie en je lieve woorden. Fijn om een reactie vanuit de 'andere' kant te krijgen!
Momenteel woont hij nog bij zijn toekomstige ex-vrouw. Hij is hard op zoek naar een huurwoning. Het is dan ook allemaal nog erg vers. De papieren om de scheiding in gang te zetten zijn inmiddels wel getekend en we zijn, zover dat mogelijk is, zeker van elkaar en elkaars liefde.
Juist het feit dat hij kinderen heeft zorgt er bij mij extra voor dat ik het allemaal 'goed' wil doen. Ik wil dat de kinderen eerst wennen aan de situatie van gescheiden ouders en dan wil ik pas in beeld komen. Maar jeetje, wat een ommezwaai ten opzichte van mijn vrijheid blijheid leventje!
zondag 30 september 2007 om 19:42
Oke smurfje, das nog heel vers inderdaad bij ons was het ook zo, dat we eerst nog in een huis woonde, (hij had een ander), maar dat ging gewoon echt niet meer.
Hij is dus bij mij vandaan gelijk gaan samenwonen met haar, wat voor de kinderen dus echt veel te snel ging, ze wisten dat zij de reden van de scheiding is en ze willen daar niet graag naartoe omdat zij er dus altijd bij is, ze wil geen stapje terug doen onder het mom dat ze een band met mijn kinderen wil opbouwen, maar dat werkt dus gewoon averechts.
Ik heb mijn huidige vriend een half jaar na de break-up leren kennen wat dus ook wel snel was maar goed soms loopt het wel eens zo, gelukkig zijn mijn kids ook erg gek op hem, maar wat ik al eerder aangaf, de kids moeten gewoon wennen aan al die veranderingen terwijl ik het liefste iedere dag bij hem wil zijn, maar goed dat is dus beter van niet, dus we doen het 'rustig' aan voor zover dat lukt.
Ik weet niet of jij de reden bent van de scheiding van je vriend, kon dat niet uit het stukje halen, maar het is op deze manier een moeilijke start.
Ook mijn vriend loopt tegen een hoop dingen aan, mijn bagage bevoorbeeld, ik heb toch kinderen, mijn ex kan hem niet uitstaan omdat hij toch ook nog gevoelens voor mij heeft enz......
Ik weet niet of zijn ex vrouw weet van je bestaan, en dat ze het 'accepteerd' dat jullie contact met elkaar hebben? Een hoop vragen, als ik te nieuwschierig ben hoor ik het wel.
Hij is dus bij mij vandaan gelijk gaan samenwonen met haar, wat voor de kinderen dus echt veel te snel ging, ze wisten dat zij de reden van de scheiding is en ze willen daar niet graag naartoe omdat zij er dus altijd bij is, ze wil geen stapje terug doen onder het mom dat ze een band met mijn kinderen wil opbouwen, maar dat werkt dus gewoon averechts.
Ik heb mijn huidige vriend een half jaar na de break-up leren kennen wat dus ook wel snel was maar goed soms loopt het wel eens zo, gelukkig zijn mijn kids ook erg gek op hem, maar wat ik al eerder aangaf, de kids moeten gewoon wennen aan al die veranderingen terwijl ik het liefste iedere dag bij hem wil zijn, maar goed dat is dus beter van niet, dus we doen het 'rustig' aan voor zover dat lukt.
Ik weet niet of jij de reden bent van de scheiding van je vriend, kon dat niet uit het stukje halen, maar het is op deze manier een moeilijke start.
Ook mijn vriend loopt tegen een hoop dingen aan, mijn bagage bevoorbeeld, ik heb toch kinderen, mijn ex kan hem niet uitstaan omdat hij toch ook nog gevoelens voor mij heeft enz......
Ik weet niet of zijn ex vrouw weet van je bestaan, en dat ze het 'accepteerd' dat jullie contact met elkaar hebben? Een hoop vragen, als ik te nieuwschierig ben hoor ik het wel.
zondag 30 september 2007 om 19:52
Smurfje, om te beginnen gefeliciteerd met deze leuke man!
Ik begrijp dat je het allemaal "goed" wil doen, ook voor de kinderen. Dat is heel verstandig. Maar zorg je ook dat je jezelf niet vergeet? Uit onderzoek blijkt dat het gemiddeld vier jaar duurt voordat een samengesteld gezin gestabiliseerd is en iedereen voldoende aan elkaar gewend is. Als jij stelt te willen wachten met "in beeld komen" totdat de kinderen aan de echtscheiding gewend zijn dan lijkt me dat niet haalbaar. Kinderen kunnen tot op hoge leeftijd moeite blijven houden met de scheiding van hun ouders. Dat is ook begrijpelijk. Het betekent echter niet dat het leven van jou en je partner al die tijd stil zou moeten staan. Het betekent al helemaal niet dat jij al die tijd onzichtbaar zou moeten zijn. Het betekent wel dat je eerst samen een stabiele relatie opbouwt en vervolgens gezamenlijk een weg gaat zoeken om samen met de kinderen iets op te bouwen. Ook ik ging van een "vrij" leven naar een leven met stiefkinderen en ik weet dus uit ervaring dat het soms niet eenvoudig is. Blijf met elkaar communiceren over je wat je belangrijk vindt. In jouw specifieke geval: blijf praten over je behoefte aan vrijheid, blijf regelmatig dingen alleen doen en leg niet nu al de eventuele problemen van de kinderen op je schouders. Indien nodig is daar straks nog alle tijd voor.
Ik begrijp dat je het allemaal "goed" wil doen, ook voor de kinderen. Dat is heel verstandig. Maar zorg je ook dat je jezelf niet vergeet? Uit onderzoek blijkt dat het gemiddeld vier jaar duurt voordat een samengesteld gezin gestabiliseerd is en iedereen voldoende aan elkaar gewend is. Als jij stelt te willen wachten met "in beeld komen" totdat de kinderen aan de echtscheiding gewend zijn dan lijkt me dat niet haalbaar. Kinderen kunnen tot op hoge leeftijd moeite blijven houden met de scheiding van hun ouders. Dat is ook begrijpelijk. Het betekent echter niet dat het leven van jou en je partner al die tijd stil zou moeten staan. Het betekent al helemaal niet dat jij al die tijd onzichtbaar zou moeten zijn. Het betekent wel dat je eerst samen een stabiele relatie opbouwt en vervolgens gezamenlijk een weg gaat zoeken om samen met de kinderen iets op te bouwen. Ook ik ging van een "vrij" leven naar een leven met stiefkinderen en ik weet dus uit ervaring dat het soms niet eenvoudig is. Blijf met elkaar communiceren over je wat je belangrijk vindt. In jouw specifieke geval: blijf praten over je behoefte aan vrijheid, blijf regelmatig dingen alleen doen en leg niet nu al de eventuele problemen van de kinderen op je schouders. Indien nodig is daar straks nog alle tijd voor.
zondag 30 september 2007 om 20:27
Dank jullie voor de reacties!
Ik ben niet de reden van de scheiding, echter wel de bekende druppel. Het ging al geruime tijd (enkele jaren) niet goed en er hebben ook de nodige gesprekken plaatsgevonden maar het mocht niet baten.
Uiteindelijk ben ik wel de persoon die met hem heeft gesproken over zijn huwelijk en waarbij hij tot de conclusie is gekomen dat hij er in zijn huwelijk niet meer uit zou komen. Hij wilde er niet langer meer voor knokken.
We hebben elkaar twee keer in levende lijve gezien en hebben erg veel gesmst, waarna ik op een dag tijdens mijn vakantie in het buitenland een bericht kreeg dat hij richting zijn vrouw had aangegeven dat hij wilde stoppen met het huwelijk.
Zijn vrouw heeft het wel zien aankomen maar natuurlijk is het niet leuk voor haar om te horen dat hij verliefd is geworden op een andere vrouw. Voor haar voelt het als een soort inruiling. Ik probeer dan ook zo veel mogelijk rekening met haar te houden (in hoeverre dat mogelijk is), waarbij ik er uiteraard wel voor zorg dat ik mezelf niet vergeet.
Zo hebben we ook besloten dat het beter is dat hij eerst een huurwoning betrekt en niet meteen bij mij in gaat wonen. Ik wil dat zijn kinderen de kans krijgen om papa voor zichzelf te hebben zonder de 'boze' dame erbij die papa thuis heeft weggetrokken. Ik weet niet of het zo gaat lopen, maar ik ga het liefst van de ergste situatie uit dan kan het alleen maar meevallen hopelijk.
Kort en goed: genoeg nog om naar uit te kijken!!! (grijns)
Ik ben niet de reden van de scheiding, echter wel de bekende druppel. Het ging al geruime tijd (enkele jaren) niet goed en er hebben ook de nodige gesprekken plaatsgevonden maar het mocht niet baten.
Uiteindelijk ben ik wel de persoon die met hem heeft gesproken over zijn huwelijk en waarbij hij tot de conclusie is gekomen dat hij er in zijn huwelijk niet meer uit zou komen. Hij wilde er niet langer meer voor knokken.
We hebben elkaar twee keer in levende lijve gezien en hebben erg veel gesmst, waarna ik op een dag tijdens mijn vakantie in het buitenland een bericht kreeg dat hij richting zijn vrouw had aangegeven dat hij wilde stoppen met het huwelijk.
Zijn vrouw heeft het wel zien aankomen maar natuurlijk is het niet leuk voor haar om te horen dat hij verliefd is geworden op een andere vrouw. Voor haar voelt het als een soort inruiling. Ik probeer dan ook zo veel mogelijk rekening met haar te houden (in hoeverre dat mogelijk is), waarbij ik er uiteraard wel voor zorg dat ik mezelf niet vergeet.
Zo hebben we ook besloten dat het beter is dat hij eerst een huurwoning betrekt en niet meteen bij mij in gaat wonen. Ik wil dat zijn kinderen de kans krijgen om papa voor zichzelf te hebben zonder de 'boze' dame erbij die papa thuis heeft weggetrokken. Ik weet niet of het zo gaat lopen, maar ik ga het liefst van de ergste situatie uit dan kan het alleen maar meevallen hopelijk.
Kort en goed: genoeg nog om naar uit te kijken!!! (grijns)
zondag 30 september 2007 om 20:31
zondag 30 september 2007 om 20:44
Nou Smurfje, heel positief dat je en om de kids en om de ex vrouw wil denken, in mijn geval helaas niet, maar goed, in mijn geval is het ook zo omdat mijn ex, vrij snel dat hij uit huis ging al spijt kreeg,(ik heb aangeven dat dat er niet meer inzit, aangezien het vertrouwen volledig weg is) mij en de kids maar vooral ons leven samen erg miste, en daar is ze heel jaloers om, ze is erg bang dat wij toch weer bij elkaar terugkomen.
Nog maals veel geluk verder.
Nog maals veel geluk verder.
zondag 30 september 2007 om 20:50