Relaties
alle pijlers
Hij en ik... ain't this gonna work?
maandag 17 december 2007 om 22:18
Zucht... Zou de bom nu toch barsten? Mijn vriend is een geweldige man, lief, attent, zacht maar ook stoer, sexy, een heel erg mooie kerel, maar ik kan hem nu niet geven wat hij nodig heeft, lijkt het.
Sinds ruim 9 maanden iets met een heel lieve jongen, overigens paar jaartjes jonger. Ik heb een erg druk leven, door het bijhalen van mijn studie (afstuderen moet toch ooit gebeuren), werk en bestuur van een studentenvereniging. Hij doet ook dingen naast zijn studie, maar heeft het ietsje minder druk. Het komt er op neer dat we elkaar zo'n 3 a 4 avonden per week zien, soms ook een heel weekend, en dat vind ik wel prima. Hij heeft echter al een tijdje behoefte aan meer. Ik hoef niet per se elke avond naast elkaar te slapen, ik wil ook de vrijheid kunnen hebben om eens een avondje lekker de bloemetjes buiten te zetten, en als hij dan weer eens sms't dat hij me mist, dan voel ik me zo schuldig als ik nee zeg. Gevolg is dat we veel avonden bij elkaar zitten maar ik vervolgens een studieopdracht niet af krijg, of mijn planning weer eens niet nakom. Toegegeven, ook zonder hem is mijn planning te strak...
Gisteren en vandaag was het weer zover. Ik zou zondag vroeg opstaan, niet gedaan omdat ik behoefte had aan lekker uitslapen. Een studieopdracht heb ik mede daardoor niet afgekregen, maar goed, zoals afspraak zou ik zondag bij hem eten en dat was heel erg fijn en gezellig. Schaatsen kwam er door tijdsgebrek echter niet meer van, dat hadden we ook min of meer afgesproken, beetje mijn schuld omdat ik te laat wegging van huis, daarentegen lag het ook volgens hem wel heel erg lekker op de bank voor de tv. Sta ik vervolgens vanochtend vroeg op om toch mijn opdracht af te krijgen, is mijn vriend teleurgesteld en boos en verontwaardigd dat ik dat niet even met hem communiceer. Volgens mij had ik dit wel kenbaar gemaakt, hij denkt er anders over. Afijn, dit weer goed gemaakt.
Nu is hij vanavond weer bij me, spontaan idee van mij om samen te eten, terwijl we elkaar eigenlijk woensdag weer zouden zien. Ik moest nu achter mijn bureautje kruipen om voor morgen iets af te krijgen, en beken hem toch (na wat doorvragen van hem) dat samen gaan slapen er niet in zit. Nu is hij boos de deur uit gelopen en mag ik hem pas weer spreken als ik mijn excuses aanbied.
Wat moet ik hier nu mee? Ik vind hem heel erg lief en we passen op veel vlakken erg goed bij elkaar, maar op dit punt passen we niet. Ik heb sterk behoefte aan mijn vrijheid, en ik heb het gevoel dat hij mij die niet gunt, of, misschien maak ik niet goed genoeg gebruik van mijn vrije tijd (toegegeven, ik ben nogal een treuzelaar). Ik ben een ramp qua plannen, en hij krijgt denk ik terecht het gevoel dat hij er soms een beetje bij mij inschiet.
Een deel van me zegt dat ik het beter nu uit kan maken, omdat ik, zoals ik al zei, hem niet kan geven wat hij nodig heeft. Maar toch, ik heb maandenlang gedacht dat dit wel eens de man kon zijn met wie ik het een heel erg lange tijd leuk kon hebben, we praatten al eens dagdromerig over samenwonen en kindjes. Ik wil hem niet kwijt, als ik bij hem ben is het zo verschrikkelijk fijn en warm, en dan wel met name op de momenten dat we elkaar een dagje niet gezien hebben. Overigens, we zijn deze zomer met elkaar op vakantie geweest, en in zo'n omgeving waar niets hoeft, alles mag en de wereld met verplichtingen ver van me is, ja, daar was het helemaal geweldig, kan me geen fijnere periode met hem voor de geest halen dan die ene week. Maar ik moet ook buiten de vakantie zijn wensen respecteren, en dat kan ik maar moeilijk.
Tips, anyone? Voorzover dat in dit stadium nog mogelijk is?
Sinds ruim 9 maanden iets met een heel lieve jongen, overigens paar jaartjes jonger. Ik heb een erg druk leven, door het bijhalen van mijn studie (afstuderen moet toch ooit gebeuren), werk en bestuur van een studentenvereniging. Hij doet ook dingen naast zijn studie, maar heeft het ietsje minder druk. Het komt er op neer dat we elkaar zo'n 3 a 4 avonden per week zien, soms ook een heel weekend, en dat vind ik wel prima. Hij heeft echter al een tijdje behoefte aan meer. Ik hoef niet per se elke avond naast elkaar te slapen, ik wil ook de vrijheid kunnen hebben om eens een avondje lekker de bloemetjes buiten te zetten, en als hij dan weer eens sms't dat hij me mist, dan voel ik me zo schuldig als ik nee zeg. Gevolg is dat we veel avonden bij elkaar zitten maar ik vervolgens een studieopdracht niet af krijg, of mijn planning weer eens niet nakom. Toegegeven, ook zonder hem is mijn planning te strak...
Gisteren en vandaag was het weer zover. Ik zou zondag vroeg opstaan, niet gedaan omdat ik behoefte had aan lekker uitslapen. Een studieopdracht heb ik mede daardoor niet afgekregen, maar goed, zoals afspraak zou ik zondag bij hem eten en dat was heel erg fijn en gezellig. Schaatsen kwam er door tijdsgebrek echter niet meer van, dat hadden we ook min of meer afgesproken, beetje mijn schuld omdat ik te laat wegging van huis, daarentegen lag het ook volgens hem wel heel erg lekker op de bank voor de tv. Sta ik vervolgens vanochtend vroeg op om toch mijn opdracht af te krijgen, is mijn vriend teleurgesteld en boos en verontwaardigd dat ik dat niet even met hem communiceer. Volgens mij had ik dit wel kenbaar gemaakt, hij denkt er anders over. Afijn, dit weer goed gemaakt.
Nu is hij vanavond weer bij me, spontaan idee van mij om samen te eten, terwijl we elkaar eigenlijk woensdag weer zouden zien. Ik moest nu achter mijn bureautje kruipen om voor morgen iets af te krijgen, en beken hem toch (na wat doorvragen van hem) dat samen gaan slapen er niet in zit. Nu is hij boos de deur uit gelopen en mag ik hem pas weer spreken als ik mijn excuses aanbied.
Wat moet ik hier nu mee? Ik vind hem heel erg lief en we passen op veel vlakken erg goed bij elkaar, maar op dit punt passen we niet. Ik heb sterk behoefte aan mijn vrijheid, en ik heb het gevoel dat hij mij die niet gunt, of, misschien maak ik niet goed genoeg gebruik van mijn vrije tijd (toegegeven, ik ben nogal een treuzelaar). Ik ben een ramp qua plannen, en hij krijgt denk ik terecht het gevoel dat hij er soms een beetje bij mij inschiet.
Een deel van me zegt dat ik het beter nu uit kan maken, omdat ik, zoals ik al zei, hem niet kan geven wat hij nodig heeft. Maar toch, ik heb maandenlang gedacht dat dit wel eens de man kon zijn met wie ik het een heel erg lange tijd leuk kon hebben, we praatten al eens dagdromerig over samenwonen en kindjes. Ik wil hem niet kwijt, als ik bij hem ben is het zo verschrikkelijk fijn en warm, en dan wel met name op de momenten dat we elkaar een dagje niet gezien hebben. Overigens, we zijn deze zomer met elkaar op vakantie geweest, en in zo'n omgeving waar niets hoeft, alles mag en de wereld met verplichtingen ver van me is, ja, daar was het helemaal geweldig, kan me geen fijnere periode met hem voor de geest halen dan die ene week. Maar ik moet ook buiten de vakantie zijn wensen respecteren, en dat kan ik maar moeilijk.
Tips, anyone? Voorzover dat in dit stadium nog mogelijk is?
maandag 17 december 2007 om 22:25
Ik vind 3 tot 4 avonden per week best veel eerlijk gezegd, zeker als je ook nog een studeert en in het bestuur van je studentenvereniging zit! Hoe krijg je dat al voor elkaar denk ik dan? Maar om het nou meteen uit te maken is misschien toch ook wel heel erg zonde.
Ik lees alleen niet in je verhaal dat je deze twijfels ook met hem besproken hebt, ik denk dat je daar toch eerst mee moet beginnen. Gewoon, dat jij merkt dat jullie beiden andere verwachtingen hebben. Dat jij het ontzettend fijn vind om bij hem te zijn, maar dat het je gewoon niet lukt om elke avond bij hem te zijn en dat je je eigen leven gewoon ook heel belangrijk vind. Misschien is hij gewoon heel onzeker over je relatie en heeft hij bevestiging nodig dat het niet aan hem ligt dat je niet elke avond bij hem kunt/wilt zijn, maar dat je ook je eigen dingen wil doen. En dat je hem daarom niet minder leuk vind! Op de lange termijn is dat volgens mij ook wel echt beter voor je relatie.
Ga eerst het gesprek aan. Uitmaken kan altijd nog. Succes!
Ik lees alleen niet in je verhaal dat je deze twijfels ook met hem besproken hebt, ik denk dat je daar toch eerst mee moet beginnen. Gewoon, dat jij merkt dat jullie beiden andere verwachtingen hebben. Dat jij het ontzettend fijn vind om bij hem te zijn, maar dat het je gewoon niet lukt om elke avond bij hem te zijn en dat je je eigen leven gewoon ook heel belangrijk vind. Misschien is hij gewoon heel onzeker over je relatie en heeft hij bevestiging nodig dat het niet aan hem ligt dat je niet elke avond bij hem kunt/wilt zijn, maar dat je ook je eigen dingen wil doen. En dat je hem daarom niet minder leuk vind! Op de lange termijn is dat volgens mij ook wel echt beter voor je relatie.
Ga eerst het gesprek aan. Uitmaken kan altijd nog. Succes!
maandag 17 december 2007 om 22:28
Jij bent van de impulsieve, niet zo kloppende planning en hij wil van tevoren graag weten waar hij aan toe is. Kan je niet proberen om beter te plannen en je plannen ook met hem te communiceren in plaats van het meteen uit te maken?
Het lijkt mij niet heel nodig om boos te worden omdat iemand z'n bed uit moet om een opdracht te maken, maar blijkbaar heeft je vriend wel nodig dat hij weet wat je plannen zijn. Tegelijkertijd kan hij proberen in zijn achterhoofd te houden dat jouw planning nu eenmaal vrij vol is en niet altijd waterdicht. Werk aan je planning en praat erover met je vriend. Als je opeens bedenkt om samen te gaan eten, zeg dan meteen dat je ook nog iets anders moet doen die avond. Voordat je gaat eten dus en niet als je al achter je bureau zit en hij met je bureaulamp in je gezicht een kruisverhoor houdt.
Het lijkt mij niet heel nodig om boos te worden omdat iemand z'n bed uit moet om een opdracht te maken, maar blijkbaar heeft je vriend wel nodig dat hij weet wat je plannen zijn. Tegelijkertijd kan hij proberen in zijn achterhoofd te houden dat jouw planning nu eenmaal vrij vol is en niet altijd waterdicht. Werk aan je planning en praat erover met je vriend. Als je opeens bedenkt om samen te gaan eten, zeg dan meteen dat je ook nog iets anders moet doen die avond. Voordat je gaat eten dus en niet als je al achter je bureau zit en hij met je bureaulamp in je gezicht een kruisverhoor houdt.
maandag 17 december 2007 om 22:32
Bijna precies wat ik wilde zeggen. Ten eerste dat ik het al behoorlijk veel vind, hoe vaak jullie elkaar zien, zéker gezien hoe druk je het hebt. Maar ten tweede: hoe duidelijk ben jij hierover naar hem toe? Mijn ex had ook meer behoefte aan vrijheid dan ik (en wij zagen elkaar 1 of 2 keer per week, kan je nagaan), en ik vond het erg vervelend als hij dan weer halverwege de avond vertrok terwijl ik erop gerekend had dat hij zou blijven slapen. Hij was tegelijkertijd bang om mij teleur te stellen, dus dan zei hij maar niks. En zo was het kringetje rond.
Je schrijft dat je na enig aandringen van zijn kant bekende dat samen slapen er niet in zat. Ik denk dat het voor hem (en daarmee ook voor jou) prettiger is als je hier duidelijk in bent. Dan creëer je geen verwachtingen die je niet waar kunt maken. Hoe vanzelfsprekend het voor jou misschien ook is, voor hem is dat het kennelijk niet.
Je schrijft dat je na enig aandringen van zijn kant bekende dat samen slapen er niet in zat. Ik denk dat het voor hem (en daarmee ook voor jou) prettiger is als je hier duidelijk in bent. Dan creëer je geen verwachtingen die je niet waar kunt maken. Hoe vanzelfsprekend het voor jou misschien ook is, voor hem is dat het kennelijk niet.
-
