Relaties
alle pijlers
Hoe besluit je nou of je gaat scheiden?
maandag 3 juli 2023 om 23:34
Ik weet niet eens hoe ik deze post moet maken. Man en ik zijn al jaren samen. We zijn ouders van twee pubers, hebben een geweldig huis op een geweldige plek en geen geldzorgen.
Hoewel ik financieel onafhankelijk ben, zal dat prachtige huis met ruime levensstijl er niet inzitten als ik gescheiden ben.
En ik begin steeds vaker te denken dat dat de enige reden is dat ik blijf.
We leven als huisgenoten. We raken elkaar al jaren amper aan. We lachen niet samen. We praten niet samen. Ik vind hem niet meer leuk. Ik vind hem niet meer aantrekkelijk. We delen niks samen.
Ieder jaar denk ik wel aan scheiden. En ieder jaar blijf ik bij hem. Omdat ik mijn leventje niet wil opgeven? Omdat ik bang ben voor verandering? Of jaloezie, als hij zijn leven snel oppakt en ik achterblijf als oude vrijster met een stapel katten? Of omdat ik - ergens - toch wel van hem hou?
Ik weet het niet. Ik weet niet wat wijsheid is. Ik wil hier met niemand in mijn omgeving over praten. Ik ben ongelukkig. Maar dat kan ook zijn omdat ik moe ben, niet lekker in mijn vel zit. We hebben net ruzie gehad, dat helpt natuurlijk ook niet.
Maar ik weet niet wat ik moet doen. Wat een onsamenhangend geheel. Deze post en mijn gevoelsleven. Hoe hak je de knoop door?
NB We hebben jaren geleden al relatietherapie gehad. Adviezen opvolgen ging moeizaam, uiteindelijk is het soort van doodgebloed.
Hoewel ik financieel onafhankelijk ben, zal dat prachtige huis met ruime levensstijl er niet inzitten als ik gescheiden ben.
En ik begin steeds vaker te denken dat dat de enige reden is dat ik blijf.
We leven als huisgenoten. We raken elkaar al jaren amper aan. We lachen niet samen. We praten niet samen. Ik vind hem niet meer leuk. Ik vind hem niet meer aantrekkelijk. We delen niks samen.
Ieder jaar denk ik wel aan scheiden. En ieder jaar blijf ik bij hem. Omdat ik mijn leventje niet wil opgeven? Omdat ik bang ben voor verandering? Of jaloezie, als hij zijn leven snel oppakt en ik achterblijf als oude vrijster met een stapel katten? Of omdat ik - ergens - toch wel van hem hou?
Ik weet het niet. Ik weet niet wat wijsheid is. Ik wil hier met niemand in mijn omgeving over praten. Ik ben ongelukkig. Maar dat kan ook zijn omdat ik moe ben, niet lekker in mijn vel zit. We hebben net ruzie gehad, dat helpt natuurlijk ook niet.
Maar ik weet niet wat ik moet doen. Wat een onsamenhangend geheel. Deze post en mijn gevoelsleven. Hoe hak je de knoop door?
NB We hebben jaren geleden al relatietherapie gehad. Adviezen opvolgen ging moeizaam, uiteindelijk is het soort van doodgebloed.
rozemuur wijzigde dit bericht op 03-07-2023 23:44
Reden: Relatietherapie - check.
Reden: Relatietherapie - check.
4.96% gewijzigd
dinsdag 4 juli 2023 om 00:07
dinsdag 4 juli 2023 om 00:08
Ik hoef ook echt helemaal geen nieuwe relatie - zelfs niet met iemand die me ‘écht begrijpt’ en met wie ik ‘zo goed kan praten’
- dus dat scheelt.
dinsdag 4 juli 2023 om 00:13
dinsdag 4 juli 2023 om 00:13
Nou ja soms kan een (tijdelijk) verstandshuwelijk de minst slechte keuze zijn (iedereens belang meewegend). En op zijn minst een van tweeën moet zich vaak aanpassen anders gaat het helemaal niet meer. En hij kan dat dus niet.
dinsdag 4 juli 2023 om 00:19
Als de kinderen straks gaan uitvliegen kan je daar mee stoppen, zonder hen te veel ellende aan te doen. Dochter zou het dus alleen maar toejuichen begrijp ik.
Je hoeft ook niet nu te beslissen maar de gedachte alleen al kan troostend zijn. Soms duurt het jaren om je weer los te maken. En als hij meteen weer een nieuwe vriendin heeft, krijg je waarschijnlijk minder last van hem als je uit elkaar gaat. Ik was altijd enorm opgelucht als mijn exen een nieuwe liefde vonden.
dinsdag 4 juli 2023 om 00:26
Even realistisch: als je nu zou scheiden, heb je dan kans op een goede woning voor jou en jullie kinderen als ze bij je zijn?
De beroerde woningmarkt maakt scheiden echt een stuk gecompliceerder. Gebrek aan goede woonruimte kan een flinke domper zetten op de gehoopte herwonnen vrijheid.
Het kan makkelijker zijn als je accepteert dat jij of je man in een woninkje terechtkomt die niet geschikt is om ook de kinderen te laten wonen/logeren en de ander is de echtelijke woning blijft met de kinderen. Verwachten dat je na scheiding beiden een volwaardige woning hebt met eigen kamers voor de kinderen is tegenwoordig meestal een illusie, tenzij jullie genoeg geld hebben om een extra woning te kopen.
Het is een puur zakelijk bezwaar. Maar vergis je niet in hoe zwaar dat kan wegen in je geluk.
Een verstandshuwelijk uitzitten tot je toch al grote kinderen zelfstandig zijn kan soms een betere keus zijn dan in een bittere scheiding belanden.
De beroerde woningmarkt maakt scheiden echt een stuk gecompliceerder. Gebrek aan goede woonruimte kan een flinke domper zetten op de gehoopte herwonnen vrijheid.
Het kan makkelijker zijn als je accepteert dat jij of je man in een woninkje terechtkomt die niet geschikt is om ook de kinderen te laten wonen/logeren en de ander is de echtelijke woning blijft met de kinderen. Verwachten dat je na scheiding beiden een volwaardige woning hebt met eigen kamers voor de kinderen is tegenwoordig meestal een illusie, tenzij jullie genoeg geld hebben om een extra woning te kopen.
Het is een puur zakelijk bezwaar. Maar vergis je niet in hoe zwaar dat kan wegen in je geluk.
Een verstandshuwelijk uitzitten tot je toch al grote kinderen zelfstandig zijn kan soms een betere keus zijn dan in een bittere scheiding belanden.
dinsdag 4 juli 2023 om 00:44
Ik was eigenlijk al om, tot jouw post, Patchouli. Ik kan geloof ik 340 lenen en volgens Funda staan er dan nog best wat huizen te koop met genoeg kamers in de omgeving waar in zoek. En ik sta al tien jaar ingeschreven voor een huurwoning, maar ik verdien geloof ik teveel.
Maar dat gedoe… Alleen al door de koudwatervrees zou ik er weer vanaf zien.
Want hoe ‘begin’ je een scheiding? Moet ik dan wachten tot een geschikt moment? Wanneer is het een geschikt moment om het leven van een compleet gezin volledig op losse schroeven te zetten?
En dan moeten we onze weekendplannen afzeggen. Het tegen onze ouders gaan vertellen. En tegen onze kennisenkring. (Kan dat tegenwoordig per app?)
En dan moeten we de vakantie annuleren. En hypotheekgesprekken. En verhuizen. En een nieuwe wasmachine. En een internetabonnement.
Want: wat voor voorbeeld geef je aan je kinderen met een ‘verstandshuwelijk’? Ik vind mezelf al vreselijk dat ik ze een ongevoelige vader aandoe, maar ik doe ze ook een moeder aan die daar ‘genoegen’ mee neemt.
Ik ben moe. Ik ga slapen. Hopelijk heb ik me morgenochtend weer bedacht.
Maar dat gedoe… Alleen al door de koudwatervrees zou ik er weer vanaf zien.
Want hoe ‘begin’ je een scheiding? Moet ik dan wachten tot een geschikt moment? Wanneer is het een geschikt moment om het leven van een compleet gezin volledig op losse schroeven te zetten?
En dan moeten we onze weekendplannen afzeggen. Het tegen onze ouders gaan vertellen. En tegen onze kennisenkring. (Kan dat tegenwoordig per app?)
En dan moeten we de vakantie annuleren. En hypotheekgesprekken. En verhuizen. En een nieuwe wasmachine. En een internetabonnement.
Want: wat voor voorbeeld geef je aan je kinderen met een ‘verstandshuwelijk’? Ik vind mezelf al vreselijk dat ik ze een ongevoelige vader aandoe, maar ik doe ze ook een moeder aan die daar ‘genoegen’ mee neemt.
Ik ben moe. Ik ga slapen. Hopelijk heb ik me morgenochtend weer bedacht.
dinsdag 4 juli 2023 om 05:29
Na je laatste post vraag ik me af of je relatie wel het (hele) probleem is. Oprechte vraag! Je klinkt haast depressief als je het hebt over het regelen van een wasmachine en internet.
Het kan zijn dat dat inderdaad koudwatervrees is, en het is ook veel om te overzien in één keer, maar je klinkt in het algemeen wel vrij moedeloos en mat. Zoals iemand anders hier al zei, je kunt ook vanuit je huidige relatie / woonsituatie meer dingen gaan ondernemen of je leven wat leuker proberen te maken. Weer minder knorrig en zuur proberen te worden. Tenzij je man je daar actief in tegenhoudt, maar dat lees ik eigenlijk niet.
Zou het iets zijn om eerst nog eens zelf met een psycholoog of de POH te gaan praten? Om te ontrafelen waardoor je nou eigenlijk zo ongelukkig bent, wat je concreet zou willen veranderen en hoe je dat het beste kunt bereiken? Als dat dan een scheiding is, weet je in ieder geval dat dat je juiste keuze is. Het lijkt erop dat je gedachten nu nogal in kringetjes rondgaan waar je zelf niet goed meer uit komt. Hierover praten met een neutraal iemand die je af en toe ook kritische of verhelderende vragen stelt kan ontzettend helpen. En naar hem toe kan het ook een duidelijk signaal zijn dat je in ieder geval niet blij bent met de huidige situatie.
Het kan zijn dat dat inderdaad koudwatervrees is, en het is ook veel om te overzien in één keer, maar je klinkt in het algemeen wel vrij moedeloos en mat. Zoals iemand anders hier al zei, je kunt ook vanuit je huidige relatie / woonsituatie meer dingen gaan ondernemen of je leven wat leuker proberen te maken. Weer minder knorrig en zuur proberen te worden. Tenzij je man je daar actief in tegenhoudt, maar dat lees ik eigenlijk niet.
Zou het iets zijn om eerst nog eens zelf met een psycholoog of de POH te gaan praten? Om te ontrafelen waardoor je nou eigenlijk zo ongelukkig bent, wat je concreet zou willen veranderen en hoe je dat het beste kunt bereiken? Als dat dan een scheiding is, weet je in ieder geval dat dat je juiste keuze is. Het lijkt erop dat je gedachten nu nogal in kringetjes rondgaan waar je zelf niet goed meer uit komt. Hierover praten met een neutraal iemand die je af en toe ook kritische of verhelderende vragen stelt kan ontzettend helpen. En naar hem toe kan het ook een duidelijk signaal zijn dat je in ieder geval niet blij bent met de huidige situatie.
dinsdag 4 juli 2023 om 05:40
Speciaal voor dit topic een account aangemaakt.
Mijn vader heeft dezelfde aandoening als jouw man. Als kind (ik ben inmiddels bijna 40) smeekte ik mijn moeder al bij hem weg te gaan. Helaas had mijn moeder ook allerlei (gewetens-) bezwaren, en heeft ze dit niet gedaan. De jaren met een gevoelloze man, en alle andere facetten van deze ziekte, die voornamelijk belastend zijn voor de directe omgeving hebben ervoor gezorgd dat mijn mooie, positieve, lieve moeder nog maar een schim is van de vrouw die ze ooit was. Dus mijn advies; REN! Voor zelfbehoud en dat van je kinderen.
Mocht je vragen hebben of behoefte aan een luisterend oor - stuur me een PB.
Mijn vader heeft dezelfde aandoening als jouw man. Als kind (ik ben inmiddels bijna 40) smeekte ik mijn moeder al bij hem weg te gaan. Helaas had mijn moeder ook allerlei (gewetens-) bezwaren, en heeft ze dit niet gedaan. De jaren met een gevoelloze man, en alle andere facetten van deze ziekte, die voornamelijk belastend zijn voor de directe omgeving hebben ervoor gezorgd dat mijn mooie, positieve, lieve moeder nog maar een schim is van de vrouw die ze ooit was. Dus mijn advies; REN! Voor zelfbehoud en dat van je kinderen.
Mocht je vragen hebben of behoefte aan een luisterend oor - stuur me een PB.
dinsdag 4 juli 2023 om 05:47
Als de sfeer in het gezin slecht is voor de ontwikkeling van je kinderen dan wordt het een scheiding.
Als je bang bent voor een leven alleen omdat je je afhankelijk voelt, dan zou ik gaan investeren in het verslaan van deze angst, waarna je veel vrijere keuzen kan maken.
Maar verder moet je het gewoon zelf weten wat jij een goede reden vindt om samen of apart door te gaan. Iedereen hecht aan verschillende dingen. Geld, liefde, onder de pannen zijn, een maatje hebben, een grote liefde, iedereen pakt het zijne en is daar hopelijk gelukkig mee.
Als je bang bent voor een leven alleen omdat je je afhankelijk voelt, dan zou ik gaan investeren in het verslaan van deze angst, waarna je veel vrijere keuzen kan maken.
Maar verder moet je het gewoon zelf weten wat jij een goede reden vindt om samen of apart door te gaan. Iedereen hecht aan verschillende dingen. Geld, liefde, onder de pannen zijn, een maatje hebben, een grote liefde, iedereen pakt het zijne en is daar hopelijk gelukkig mee.
Dan moet het maar zoals het kan
dinsdag 4 juli 2023 om 06:07
Het zou mij vermoedelijk worst wezen of ik een dure lap stof om me heen heb hangen, ik zou het als hinderlijk ervaren als ik enige meters meer moet lopen voor de wc of de keuken en ik zou het zelfs als levenverpestend ervaren als iemand anders me al het werk uit mijn handen zou gaan trekken, maar ik zie wel voordelen voor het aanzien wat je ermee wint. Iedereen praat je naar de mond en niemand legt jou een strobreed in de weg als je met je chequeboek kan zwaaien. Dus het kan ook praktisch nut hebben. Het is niet alleen maar uitsloverij. Maar of ik daarvoor alleen bij een persoon blijf die ik liever niet zie? Nee. Maar ik neem aan als je iemand gewend bent, je dat niet meer zo merkt.
Dan moet het maar zoals het kan
dinsdag 4 juli 2023 om 06:22
dinsdag 4 juli 2023 om 06:28
To, als ik je posts lees denk ik dat je eigenlijk al wel weet wat je wil en moet doen.
Het voor jezelf toegeven dat je wil scheidden is verrekte moeilijk en dan moet je al die andere stappen ook nog zetten.
Jij bent niet verplicht om bij je man te blijven als het jou ongelukkig maakt en zelfs je kinderen. Je mag weggaan en jezelf meer geluk en plezier gunnen, zelfs liefde!
Ik ben nu 5jaar alleen, weggegaan toen m'n oudste nog een peuter was, jongste was een dreumes. Maar voor mij was het 'makkelijk' er was al hulpverlening betrokken en die lieten mij kiezen tussen ex en de kinderen. Ik ben met enkel de kinderen op de arm weggegaan, god wat was het eng en onzeker en verdrietig. Maar nu heb ik een fijn leven, ben ik eindelijk gelukkig en heb ik eindelijk een fijne relatie. Met mezelf!
Jij bent niet verantwoordelijk voor je man, wel voor jezelf en je kinderen.
Neem de beslissing en voel dat in alles wat in je zit. Dan zet je de stappen.
Bedenk hoe het gaat zijn als je kinderen 5jaar verder zijn, hoe zullen ze zijn als je weggaat en hoe als je blijft? Stel je dat eens voor, hoe ga jij zijn als ze uitvliegen? Ben je trots op je verstandshuwelijk of voel je je schuldig dat dit hun voorbeeld van een huwelijk is geweest?
Ik ben inmiddels van het schuldgevoel af naar m'n kinderen, ja ik vind het erg dat ze hun vader missen. Maar ik ben dubbel zo trots en blij dat ik het zelf doe en m'n kinderen kan laten zien dat vrouwen sterk zijn, dat we ons hele hebben en houwen om kunnen gooien en het wel goed komt.
Voor jou nu zou ik zeggen neem contact op met de huisarts, vraag om hulp hierin. Poh/ maatschappelijk werk/ wijkteam.
Voor alle praktische dingen, daar hoefje je weinig zorgen om te maken, dat komt allemaal goed. Er is altijd iemand die een bank/ wasmachine over heeft. En eerlijk, als je de stap neemt met volle 100% zijn dat soort dingen wel het laatse wat belangrijk is. Een woning is wel belangrijk en verder redt je het wel.
Veel succes en sterkte
Het voor jezelf toegeven dat je wil scheidden is verrekte moeilijk en dan moet je al die andere stappen ook nog zetten.
Jij bent niet verplicht om bij je man te blijven als het jou ongelukkig maakt en zelfs je kinderen. Je mag weggaan en jezelf meer geluk en plezier gunnen, zelfs liefde!
Ik ben nu 5jaar alleen, weggegaan toen m'n oudste nog een peuter was, jongste was een dreumes. Maar voor mij was het 'makkelijk' er was al hulpverlening betrokken en die lieten mij kiezen tussen ex en de kinderen. Ik ben met enkel de kinderen op de arm weggegaan, god wat was het eng en onzeker en verdrietig. Maar nu heb ik een fijn leven, ben ik eindelijk gelukkig en heb ik eindelijk een fijne relatie. Met mezelf!
Jij bent niet verantwoordelijk voor je man, wel voor jezelf en je kinderen.
Neem de beslissing en voel dat in alles wat in je zit. Dan zet je de stappen.
Bedenk hoe het gaat zijn als je kinderen 5jaar verder zijn, hoe zullen ze zijn als je weggaat en hoe als je blijft? Stel je dat eens voor, hoe ga jij zijn als ze uitvliegen? Ben je trots op je verstandshuwelijk of voel je je schuldig dat dit hun voorbeeld van een huwelijk is geweest?
Ik ben inmiddels van het schuldgevoel af naar m'n kinderen, ja ik vind het erg dat ze hun vader missen. Maar ik ben dubbel zo trots en blij dat ik het zelf doe en m'n kinderen kan laten zien dat vrouwen sterk zijn, dat we ons hele hebben en houwen om kunnen gooien en het wel goed komt.
Voor jou nu zou ik zeggen neem contact op met de huisarts, vraag om hulp hierin. Poh/ maatschappelijk werk/ wijkteam.
Voor alle praktische dingen, daar hoefje je weinig zorgen om te maken, dat komt allemaal goed. Er is altijd iemand die een bank/ wasmachine over heeft. En eerlijk, als je de stap neemt met volle 100% zijn dat soort dingen wel het laatse wat belangrijk is. Een woning is wel belangrijk en verder redt je het wel.
Veel succes en sterkte
Je richting is belangrijker dan je snelheid
dinsdag 4 juli 2023 om 06:45
Je klinkt vrij somber/zwaarmoedig. In ieder geval alsof je de situatie niet overziet. Dat zag ik ook niet toen ik tegen de keuze scheiden aanliep. Het lijkt me verstandig om eerst met je huisarts te gaan praten en daarna met een poh of psycholoog. Ga onderzoeken waar je precies tegenaan loopt. Is dat je huwelijk of in het algemeen je leven op dit moment. Dan zal je keuze een stuk duidelijker worden en is het hopelijk makkelijker om de keuze te maken.
Sterkte to
Sterkte to
dinsdag 4 juli 2023 om 07:32
Je klinkt heel erg losgekoppeld, niet alleen van je emoties maar ook van de situatie. Je beschrijft veel dingen alsof ze buiten jezelf liggen, heel bijzonder. Daar moet je wat mee, je moet je eigen aandeel weer onder ogen gaan zien en daarmee weer gaan beseffen waar jouw invloed ligt.
En je wil inderdaad niks, lijkt het. Waarom ga je niet in op de adviezen om aan jezelf te gaan werken? Omdat je dan weer een antwoord gaat geven als 'wil ik niet/kan ik niet/heb ik al gedaan'? Want het is zo te lezen broodnodig dat je het wel en echt gaat doen.
En je wil inderdaad niks, lijkt het. Waarom ga je niet in op de adviezen om aan jezelf te gaan werken? Omdat je dan weer een antwoord gaat geven als 'wil ik niet/kan ik niet/heb ik al gedaan'? Want het is zo te lezen broodnodig dat je het wel en echt gaat doen.
dinsdag 4 juli 2023 om 07:40
In zekere zin doe je ze ook een ongevoelige moeder aan, toch? Want ook jij parkeert je gevoelens, als je in een verstandshuwelijk blijft hangen.
Mijn vriend had ooit ook zo'n huwelijk. Is uiteindelijk - na veel twijfelen en "ik zit de rit wel uit, zo erg is het ook allemaal niet" - wel gaan scheiden. Zijn kinderen, (beginnend) puber hebben letterlijk gezegd dat ze er een andere vader voor hebben teruggekregen, een vader die er veel meer is (mentaal, zeg maar), die - zeggen ze - anders uit z'n ogen kijkt. En nu met mij erbij zien ze liefde en dat hun vader gelukkig is. Vooral bij de jongste zie je echt dat ze de liefdevolle momenten tussen ons echt gelijk opmerkt en soms ook gewoon benoemt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
