Relaties
alle pijlers
Hoe lang duurt een dip in een relatie?
zaterdag 2 juni 2007 om 23:24
Hallo,
Ik heb 6,5 jaar een relatie met m'n vriend en sinds vorig jaar zitten we in een behoorlijke dip.
Hij heeft een slippertje gemaakt zeg maar en daar is het allemaal mee begonnen.
Na dit geval, twijfelde hij en vond hij dat hij niet verder KON met onze relatie.
"Dat kan toch niet als ik zoiets heb gedaan".
Omdat ik van mening was dat wij een goede relatie hadden en ik het niet "zomaar" op wilde geven maar er voor wilde vechten, (en hij het bij nader inzien ook vond) hebben we samen besloten om er voor te gaan.
Makkelijker gezegd dan gedaan helaas. Want hoe ga je er voor. Hoe werk je aan je relatie.
We hebben heel bewust samen dingen gedaan (uiteten, weekendje weg etc), langer in bed blijven in het weekend zodat je meer tijd voor elkaar hebt ipv dat je gedachten als bij de albert heijn zijn of bij de wasmachine.., we hebben de hele collectie van Christine le Duc in de kast (weinig tot niks mee gedaan trouwens),...
Allemaal erg leuk, maar het voelt ook allemaal erg nep en geforceerd.
Zo lang ons oude en vertrouwde leventje doorhobbelt is er niks aan de hand en zijn we best redelijk gelukkig volgens mij.
Dit houdt op als we echt gaan praten (altijd op initiatief van mij trouwens).
Vriendlief kan erg moeilijk praten over zichzelf en kan dus ook niet aangeven wat hij mist, wat hij wil en met wie etc.
Wel zegt hij dat hij soms twijfels heeft over de toekomst met mij. Ons samen.
Tien minuten later kan hij dan ineens in tranen uitbarsten en zeggen dat hij toch niet zonder me kan en dat zes en half jaar niet niks is dat je dat niet zo maar aan de kant zet, en dat ik zooo ontzettend lief ben en dat hij soms ook niet weet waar die twijfels vandaan komen.
Kortom allemaal erg verwarrend en tegenstrijdig soms.
Laatst kwamen we erachter dat het al een jaar niet je van het gaat zeg maar. Ups en downs.
Soms lees je ook wel eens dat je in een gezonde relatie te maken krijgt met kraters, dalen en wellicht de grand canyon, maar goed..is dit nog normaal wat wij nu doormaken en hoe doorbreken we de circel en kunnen we verder.
Alvast erg bedankt voor het lezen en jullie reacties
Ik heb 6,5 jaar een relatie met m'n vriend en sinds vorig jaar zitten we in een behoorlijke dip.
Hij heeft een slippertje gemaakt zeg maar en daar is het allemaal mee begonnen.
Na dit geval, twijfelde hij en vond hij dat hij niet verder KON met onze relatie.
"Dat kan toch niet als ik zoiets heb gedaan".
Omdat ik van mening was dat wij een goede relatie hadden en ik het niet "zomaar" op wilde geven maar er voor wilde vechten, (en hij het bij nader inzien ook vond) hebben we samen besloten om er voor te gaan.
Makkelijker gezegd dan gedaan helaas. Want hoe ga je er voor. Hoe werk je aan je relatie.
We hebben heel bewust samen dingen gedaan (uiteten, weekendje weg etc), langer in bed blijven in het weekend zodat je meer tijd voor elkaar hebt ipv dat je gedachten als bij de albert heijn zijn of bij de wasmachine.., we hebben de hele collectie van Christine le Duc in de kast (weinig tot niks mee gedaan trouwens),...
Allemaal erg leuk, maar het voelt ook allemaal erg nep en geforceerd.
Zo lang ons oude en vertrouwde leventje doorhobbelt is er niks aan de hand en zijn we best redelijk gelukkig volgens mij.
Dit houdt op als we echt gaan praten (altijd op initiatief van mij trouwens).
Vriendlief kan erg moeilijk praten over zichzelf en kan dus ook niet aangeven wat hij mist, wat hij wil en met wie etc.
Wel zegt hij dat hij soms twijfels heeft over de toekomst met mij. Ons samen.
Tien minuten later kan hij dan ineens in tranen uitbarsten en zeggen dat hij toch niet zonder me kan en dat zes en half jaar niet niks is dat je dat niet zo maar aan de kant zet, en dat ik zooo ontzettend lief ben en dat hij soms ook niet weet waar die twijfels vandaan komen.
Kortom allemaal erg verwarrend en tegenstrijdig soms.
Laatst kwamen we erachter dat het al een jaar niet je van het gaat zeg maar. Ups en downs.
Soms lees je ook wel eens dat je in een gezonde relatie te maken krijgt met kraters, dalen en wellicht de grand canyon, maar goed..is dit nog normaal wat wij nu doormaken en hoe doorbreken we de circel en kunnen we verder.
Alvast erg bedankt voor het lezen en jullie reacties
zaterdag 2 juni 2007 om 23:35
Hoi stampot, wat rot allemaal.
tot op zekere hoogte herken ik je verhaal, iig de dip, alleen de reden is anders, wat op zich wel een groot verschil maakt. Wij hebben de dip inmiddels voor het grootste gedeelte achter de rug, maar hebben hier wel hulp bij gehad van buitenaf. Dat is dan ook echt mijn advies, als jullie samen verder willen. Wij zaten ook geforceerd gezellig te doen in de sauna en weekendje weg en je kent het wel, maar door gesprekken met iemand erbij werd het veel helderder. Wie je daarvoor wilt inschakelen ligt aan jezelf, maar misschien kan je huisarts je adviseren. Wij hebben hulp gehad van een maatschappelijk werker, maar het belangrijkste is dat het gevoel met die persoon goed is.
Ik wens jullie veel sterkte!
tot op zekere hoogte herken ik je verhaal, iig de dip, alleen de reden is anders, wat op zich wel een groot verschil maakt. Wij hebben de dip inmiddels voor het grootste gedeelte achter de rug, maar hebben hier wel hulp bij gehad van buitenaf. Dat is dan ook echt mijn advies, als jullie samen verder willen. Wij zaten ook geforceerd gezellig te doen in de sauna en weekendje weg en je kent het wel, maar door gesprekken met iemand erbij werd het veel helderder. Wie je daarvoor wilt inschakelen ligt aan jezelf, maar misschien kan je huisarts je adviseren. Wij hebben hulp gehad van een maatschappelijk werker, maar het belangrijkste is dat het gevoel met die persoon goed is.
Ik wens jullie veel sterkte!
zondag 3 juni 2007 om 00:09
Bedankt voor je reactie.
Ik heb het ook al meerder malen voorgesteld, maar m'n vriend voelt er weinig voor.
"We moeten er toch zelf uit kunnen komen?"...
Nou het blijkt van niet toch? Anders sukkel je niet een jaar lang.
Ik zal het morgen nog een keer "in de groep" gooien.
Mag ik vragen hoe lang jullie dip geduurd heeft?
Ik heb het ook al meerder malen voorgesteld, maar m'n vriend voelt er weinig voor.
"We moeten er toch zelf uit kunnen komen?"...
Nou het blijkt van niet toch? Anders sukkel je niet een jaar lang.
Ik zal het morgen nog een keer "in de groep" gooien.
Mag ik vragen hoe lang jullie dip geduurd heeft?
zondag 3 juni 2007 om 00:39
Heel toevallig zat ik vanavond te kijken op de site van de sauna.
Ik had in gedachten om daar volgend weekend samen heen te gaan.
Om een (tijdelijk) "ons" gevoel te creeren.
Jullie hebben het ook allemaal al gedaan. Dus misschien a waste of time.
Maar goed...aan de andere kant wel erg ontspannend....
hmm..nog maar eens over nadenken.
Ik had in gedachten om daar volgend weekend samen heen te gaan.
Om een (tijdelijk) "ons" gevoel te creeren.
Jullie hebben het ook allemaal al gedaan. Dus misschien a waste of time.
Maar goed...aan de andere kant wel erg ontspannend....
hmm..nog maar eens over nadenken.
zondag 3 juni 2007 om 00:58
Hai Stampot,
Geforceerd schreef je. Dat woord drong zich ook bij mij op toen ik je verhaal las.
Je vriend wilde niet verder omdat hij vond dat dat niet 'kon'. Dat snap ik wel eigenlijk. Hij is misschien iemand die altijd volgehouden heeft dat hij niet vreemd zou gaan en als het wel zou gebeuren hij een eind aan de relatie zou maken. Vreemdgaan is in zijn ogen waarschijnlijk iets wat alleen gebeurt als er iets mis is in een relatie. Beetje rigide denkbeelden maar op zich wel logisch en in theorie goed te begrijpen.
Toen hij dus veemdging dacht hij, einde verhaal, maar jij weerhield hem daarvan en wilde door omdat jij van mening was dat jullie relatie goed genoeg was (en is) om een slippertje te doorstaan. Ik denk dat jullie daar allebei heel erg je best voor doen en toch wil het oude gevoel maar niet terugkeren. Misschien omdat er diep van binnen toch iets knaagt? Dat je toch voelt aan hem dat hij er niet helemaal achter kan staan, achter het doorgaan met jullie relatie, ondanks zijn voornemen?
Zes jaar weggooien is natuurlijk zonde maar een jaar in een dip zitten is ook niet echt fijn en of het ooit beter gaat worden durf ik je niet te beloven. Er is iets kapot en dat is in principe onherstelbaar. Je relatie moet heel sterk zijn om een vertrouwenscrisis te overleven en dat kan met hart en ziel maar ook zoals bij jullie een beetje hortend en stotend en meer dan een tevreden gevoel haal je er niet uit, ondanks het gehele arsenaal van Christine le D.
Een praten met een derde kan een oplossing zijn maar wel een waar je beiden écht voor open moet staan. Als de inzet half/half is, heeft het al geen zin.
Ik geloof niet zo erg in 'hard werken' voor een relatie maar in dit geval denk ik dat hard werken en echt tot de kern komen van waar nu nog de kink in de kabel zit, de enige manier is om het weer leuk te gaan hebben samen.
Wat denken jij en je vriend over therapie?
Geforceerd schreef je. Dat woord drong zich ook bij mij op toen ik je verhaal las.
Je vriend wilde niet verder omdat hij vond dat dat niet 'kon'. Dat snap ik wel eigenlijk. Hij is misschien iemand die altijd volgehouden heeft dat hij niet vreemd zou gaan en als het wel zou gebeuren hij een eind aan de relatie zou maken. Vreemdgaan is in zijn ogen waarschijnlijk iets wat alleen gebeurt als er iets mis is in een relatie. Beetje rigide denkbeelden maar op zich wel logisch en in theorie goed te begrijpen.
Toen hij dus veemdging dacht hij, einde verhaal, maar jij weerhield hem daarvan en wilde door omdat jij van mening was dat jullie relatie goed genoeg was (en is) om een slippertje te doorstaan. Ik denk dat jullie daar allebei heel erg je best voor doen en toch wil het oude gevoel maar niet terugkeren. Misschien omdat er diep van binnen toch iets knaagt? Dat je toch voelt aan hem dat hij er niet helemaal achter kan staan, achter het doorgaan met jullie relatie, ondanks zijn voornemen?
Zes jaar weggooien is natuurlijk zonde maar een jaar in een dip zitten is ook niet echt fijn en of het ooit beter gaat worden durf ik je niet te beloven. Er is iets kapot en dat is in principe onherstelbaar. Je relatie moet heel sterk zijn om een vertrouwenscrisis te overleven en dat kan met hart en ziel maar ook zoals bij jullie een beetje hortend en stotend en meer dan een tevreden gevoel haal je er niet uit, ondanks het gehele arsenaal van Christine le D.
Een praten met een derde kan een oplossing zijn maar wel een waar je beiden écht voor open moet staan. Als de inzet half/half is, heeft het al geen zin.
Ik geloof niet zo erg in 'hard werken' voor een relatie maar in dit geval denk ik dat hard werken en echt tot de kern komen van waar nu nog de kink in de kabel zit, de enige manier is om het weer leuk te gaan hebben samen.
Wat denken jij en je vriend over therapie?
zondag 3 juni 2007 om 10:46
Beste Eleonora,
Jemig, jij hebt het bij het rechte eind hoor.
Ben je zelf psycholoog of relatietherapeut? M'n vriend dacht namelijk zoals je aangaf dat hij nooit vreemd zou gaan. Hij was erg teleurgesteld iin hemzelf zeg maar. En vond dat hij hierdoor niet de relatie kon voortzetten. Hij denkt ook dat de relatie niet helemaal goed zat destijds omdat hij het anders niet zou doen.
Tja daar heb ik m'n twijfels over.
Hij zat op een tropisch eiland, ver weg, al 2 maanden weg van mij,....
Een beetje zoals het verschrikkelijke programma "temptation island".
Zo kijk ik er tegen aan zeg maar. Misschien dat ik me daarom er ook eerder over heen kan zetten.
Maar als ik zou weten dat onze relatie niet helemaal goed zat, had ik niet gewild dat hij zo lang weg zou gaan. Hij zou namelijk eerst voor 6mnd naar het buitenland gaan. Als je relatie niet stabiel is en hij is je nog wel veel waard, dan ga je niet lijkt me.
Ik dacht destijds. ach een half jaar op ons hele leven samen. Wat is dat nou. Het is moeilijk, maar dat redden we wel. Als het goed is hebben we nog jaaaren de tijd en dan is een half jaar niks. En het was nota bene een goede carriere kans voor hem en dat wil je hem ook niet zo maar afnemen.
Wat er bij mij nog steeds krengt, is dat ik niet dat gene van hem krijg wat ik nu nodig heb. Ik heb na dit alles extra veel bevestiging nodig. ALs hij een poosje niet veel aandacht aan me geeft, krijg ik gelijk al twijfels en vraag ik hem gelijk hoe hij zich voelt en of hij nog van me houdt.
Ik kan niet goed inschatten of het helemaal fair is om van hem te verwachten dat hij extra laat zien en voelen dat het goed zit.
Voor die tijd was hij ook niet zo misschien.
Maar goed, aan de andere kant....beetje meer moeite doen na alles wat er is gebeurd, kan ook wel toch?
Wat er bij hem dwars zit, weet ik niet en dat weet hij zelf ook niet, zegt hij.
Hij houdt van mij, zegt hij. Hij vindt me superlief, hij waardeert me om wie ik ben etc.
Wat is er dan mis zul je denken. Geen idee.
Er zit bij hem toch een gevoel dat niet helemaal goed is.
Hij kan al dat positieve gevoel niet uiten. Iets daarin houdt hem tegen, maar hij kan het niet verwoorden.
Ik mis op dit moment heel erg het "plannen maken" samen.
Het gevoel dat je al een jaar stil staat is niet echt opbeurend.
We zijn 6,5 jaar bij elkaar, beide tegen de 30 jaar....
Echt een leeftijd waarin iedereen om je heen gaat trouwen, kinderen krijgt etc.
En wij..wij staan stil.
Verschrikkelijk is dat want ik weet dat ik dat ook graag wil en wel met m'n vriend.
Natuurlijk snap ik ook dat je zulke dingen niet doet als het niet 100% goed gaat, maar toch..
Je ziet iedereen om je heen gelukkig zijn.
Ik weet ook dat je dat als buitenstaander niet kunt beoordelen.
Wij waren voor velen ook "het perfecte stel" . Nou dat blijkt dus niet zo te zijn.
M'n vriendin heeft ooit eens gezegd:"Ik wou dat ik zo'n type vent als die va jou had. Daar hoef je je tenminste geen zorgen te maken van wat hij uitvreet als je niet bij hem bent." .
Dat blijkt wel weer, dat niemand het verwacht had.
Relatietherapie heb ik meerdere malen aangekaard, maar hij staat daar niet helemaal achter. Ik heb zoiets van" We hebben laten zien dat we er zelf niet uitkomen. Dus wat heb je nog te verliezen." .
We gaan het weer in de groep gooien straks.
Bedankt voor je reactie. En sorry voor de lange reactie terug. Ik kan nooit alles kort en bondig verwoorden.
Jemig, jij hebt het bij het rechte eind hoor.
Ben je zelf psycholoog of relatietherapeut? M'n vriend dacht namelijk zoals je aangaf dat hij nooit vreemd zou gaan. Hij was erg teleurgesteld iin hemzelf zeg maar. En vond dat hij hierdoor niet de relatie kon voortzetten. Hij denkt ook dat de relatie niet helemaal goed zat destijds omdat hij het anders niet zou doen.
Tja daar heb ik m'n twijfels over.
Hij zat op een tropisch eiland, ver weg, al 2 maanden weg van mij,....
Een beetje zoals het verschrikkelijke programma "temptation island".
Zo kijk ik er tegen aan zeg maar. Misschien dat ik me daarom er ook eerder over heen kan zetten.
Maar als ik zou weten dat onze relatie niet helemaal goed zat, had ik niet gewild dat hij zo lang weg zou gaan. Hij zou namelijk eerst voor 6mnd naar het buitenland gaan. Als je relatie niet stabiel is en hij is je nog wel veel waard, dan ga je niet lijkt me.
Ik dacht destijds. ach een half jaar op ons hele leven samen. Wat is dat nou. Het is moeilijk, maar dat redden we wel. Als het goed is hebben we nog jaaaren de tijd en dan is een half jaar niks. En het was nota bene een goede carriere kans voor hem en dat wil je hem ook niet zo maar afnemen.
Wat er bij mij nog steeds krengt, is dat ik niet dat gene van hem krijg wat ik nu nodig heb. Ik heb na dit alles extra veel bevestiging nodig. ALs hij een poosje niet veel aandacht aan me geeft, krijg ik gelijk al twijfels en vraag ik hem gelijk hoe hij zich voelt en of hij nog van me houdt.
Ik kan niet goed inschatten of het helemaal fair is om van hem te verwachten dat hij extra laat zien en voelen dat het goed zit.
Voor die tijd was hij ook niet zo misschien.
Maar goed, aan de andere kant....beetje meer moeite doen na alles wat er is gebeurd, kan ook wel toch?
Wat er bij hem dwars zit, weet ik niet en dat weet hij zelf ook niet, zegt hij.
Hij houdt van mij, zegt hij. Hij vindt me superlief, hij waardeert me om wie ik ben etc.
Wat is er dan mis zul je denken. Geen idee.
Er zit bij hem toch een gevoel dat niet helemaal goed is.
Hij kan al dat positieve gevoel niet uiten. Iets daarin houdt hem tegen, maar hij kan het niet verwoorden.
Ik mis op dit moment heel erg het "plannen maken" samen.
Het gevoel dat je al een jaar stil staat is niet echt opbeurend.
We zijn 6,5 jaar bij elkaar, beide tegen de 30 jaar....
Echt een leeftijd waarin iedereen om je heen gaat trouwen, kinderen krijgt etc.
En wij..wij staan stil.
Verschrikkelijk is dat want ik weet dat ik dat ook graag wil en wel met m'n vriend.
Natuurlijk snap ik ook dat je zulke dingen niet doet als het niet 100% goed gaat, maar toch..
Je ziet iedereen om je heen gelukkig zijn.
Ik weet ook dat je dat als buitenstaander niet kunt beoordelen.
Wij waren voor velen ook "het perfecte stel" . Nou dat blijkt dus niet zo te zijn.
M'n vriendin heeft ooit eens gezegd:"Ik wou dat ik zo'n type vent als die va jou had. Daar hoef je je tenminste geen zorgen te maken van wat hij uitvreet als je niet bij hem bent." .
Dat blijkt wel weer, dat niemand het verwacht had.
Relatietherapie heb ik meerdere malen aangekaard, maar hij staat daar niet helemaal achter. Ik heb zoiets van" We hebben laten zien dat we er zelf niet uitkomen. Dus wat heb je nog te verliezen." .
We gaan het weer in de groep gooien straks.
Bedankt voor je reactie. En sorry voor de lange reactie terug. Ik kan nooit alles kort en bondig verwoorden.
zondag 3 juni 2007 om 11:19
Goedemorgen Stampot,
Ik ben juist blij met je uitgebreide reactie. Hoe meer informatie, hoe meer ik een idee heb van hoe de vlag er bij hangt toch?
En nee hoor, ik ben geen tehrapeut, loog, goog of any kind. Wel erg geïnteresseerd in relaties en ervaringsdeskundige in bepaalde problemen binnen een relatie. Er zijn hier op het forum veel vrouwen zoals ik, die zelf van alles hebben meegemaakt, veel gelezen hebben over relatieproblematiek en daarbij een gezond verstand hebben. Dat helpt al een heleboel bij het geven van advies.
Hij was weg, op een tropisch eiland en daar is het één keer misgegaan. Heb ik dat goed begrepen? In twee maanden tijd.....
Hoewel ik vind dat niet vreemdgaan betekent dat je dan ook niet vreemdgaat, toch vind ik dat het met de partner zoveel kilometers ver weg, in een totaal andere omgeving, minder verbazingwekkend dat iemand een misstap begaat dan als je vriend iemand uit de kroeg op de hoek op zou pikken.
Dat is gewoon een manier van naar de zaken kijken hoor, niet dé waarheid of zo. Als mijn man een paar maanden in een tropisch oord zou zitten dan zou ik hem vragen het mij vooral niet te vertellen als hij een scharrel had daar. Zou ik niet willen weten maar nogmaals, dat zou mijn manier zijn, jouw vriend en jij hebben daar andere afspraken over en hij vond het wel goed het jou te vertellen en geeft eerlijk toe het moeilijk te hebben met de gevolgen die een en ander hadden op jullie relatie.
Je wil het liefst gewoon doorgaan met een leven zoals dat was voordat hij met een ander in bed belandde maar dat kan dus niet. Hij twijfelt nog steeds en jij voelt dat. Hij is blijkbaar erg principieel en kan zich zelf niet heenzetten over de vraag waarom hij vreemdging. Voor hem weegt dat dus heel zwaar. Daarbij is vreemdgaan voor hem een teken dat er iets niet goed zit. Dus; er zit iets niet goed. Daar kun je best tot in van lengte van dagen omheen leven hoor, geen probleem, hele volksstammen doen dat en blijven bij elkaar terwijl ze niet echt happy zijn maar leuk is anders.
Niet in therapie gaan en er zelf uit willen komen is een nobel streven en dat meen ik, zonder ironie. Ergens vind ik het nog een hele mooie stelregel ook, alleen hij gaat niet altijd op. Een derde als gesprekspartner kan ontzettend verhelderend werken en kan inzichten geven waar je zelf nooit op was gekomen. Met z'n tweeën heb je de neiging om in een rondje te communiceren en jullie moeten uit die cirkel zien te breken.
Wat denk je over wat ik schrijf?
Ik ben juist blij met je uitgebreide reactie. Hoe meer informatie, hoe meer ik een idee heb van hoe de vlag er bij hangt toch?
En nee hoor, ik ben geen tehrapeut, loog, goog of any kind. Wel erg geïnteresseerd in relaties en ervaringsdeskundige in bepaalde problemen binnen een relatie. Er zijn hier op het forum veel vrouwen zoals ik, die zelf van alles hebben meegemaakt, veel gelezen hebben over relatieproblematiek en daarbij een gezond verstand hebben. Dat helpt al een heleboel bij het geven van advies.
Hij was weg, op een tropisch eiland en daar is het één keer misgegaan. Heb ik dat goed begrepen? In twee maanden tijd.....
Hoewel ik vind dat niet vreemdgaan betekent dat je dan ook niet vreemdgaat, toch vind ik dat het met de partner zoveel kilometers ver weg, in een totaal andere omgeving, minder verbazingwekkend dat iemand een misstap begaat dan als je vriend iemand uit de kroeg op de hoek op zou pikken.
Dat is gewoon een manier van naar de zaken kijken hoor, niet dé waarheid of zo. Als mijn man een paar maanden in een tropisch oord zou zitten dan zou ik hem vragen het mij vooral niet te vertellen als hij een scharrel had daar. Zou ik niet willen weten maar nogmaals, dat zou mijn manier zijn, jouw vriend en jij hebben daar andere afspraken over en hij vond het wel goed het jou te vertellen en geeft eerlijk toe het moeilijk te hebben met de gevolgen die een en ander hadden op jullie relatie.
Je wil het liefst gewoon doorgaan met een leven zoals dat was voordat hij met een ander in bed belandde maar dat kan dus niet. Hij twijfelt nog steeds en jij voelt dat. Hij is blijkbaar erg principieel en kan zich zelf niet heenzetten over de vraag waarom hij vreemdging. Voor hem weegt dat dus heel zwaar. Daarbij is vreemdgaan voor hem een teken dat er iets niet goed zit. Dus; er zit iets niet goed. Daar kun je best tot in van lengte van dagen omheen leven hoor, geen probleem, hele volksstammen doen dat en blijven bij elkaar terwijl ze niet echt happy zijn maar leuk is anders.
Niet in therapie gaan en er zelf uit willen komen is een nobel streven en dat meen ik, zonder ironie. Ergens vind ik het nog een hele mooie stelregel ook, alleen hij gaat niet altijd op. Een derde als gesprekspartner kan ontzettend verhelderend werken en kan inzichten geven waar je zelf nooit op was gekomen. Met z'n tweeën heb je de neiging om in een rondje te communiceren en jullie moeten uit die cirkel zien te breken.
Wat denk je over wat ik schrijf?
zondag 3 juni 2007 om 12:31
Stampot, ik heb een sterk vermoeden waar deze symptomen op duiden. Het liefst wil hij het uitmaken, maar hij heeft er de 'ballen' niet voor!
Jij kunt jullie verlossen uit deze 'uitstel van executie fase', door degene te zijn die besluit er een punt achter te zetten. Ik weet zeker dat jullie allebei er beter uit zullen komen!
Jullie relatie is gedoemd te mislukken.
Jij kunt jullie verlossen uit deze 'uitstel van executie fase', door degene te zijn die besluit er een punt achter te zetten. Ik weet zeker dat jullie allebei er beter uit zullen komen!
Jullie relatie is gedoemd te mislukken.
zondag 3 juni 2007 om 13:35
Hallo Eleonora,
Het maakt mij ook niet uit hoor wat voor beroep je hebt, maar ik vond dat je de dingen erg goed door had en hebt en het allemaal goed verwoord.
Heel anders dan de reactie van Sunny 31 zeg maar. Misschien heeft ze wel gelijk, maar aan die opmerking heb ik op dit moment niet zo veel.
Over het vreemdgaan op het tropische eiland heb je gelijk. Zo kijk ik er ook tegen aan. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij het zou hebben gedaan tijdens het stappen hier in de woonplaats. Hoe raar het ook klinkt. Dat hij het gedaan heeft is en blijft fout, maar toch zie ik "verzachtende omstandigheden" zeg maar.
Het vertrouwen heeft een dikke deuk opgelopen, maar als hij mij het gevoel geeft dat ik alles voor hem ben, zou ik hem weer kunnen vertrouwen denk ik. Omdat "dat gevoel dat ik alles voor hem ben" wel eens ontbreekt, ga ik twijfelen en verlies ik het vertrouwen in hem
Met het vreemdgaan is alles begonnen zeg maar. Maar ik denk niet dat het nu de hoofdrol speelt in onze dip. Maar als je hoort dat je partner is vreemdgegaan en het niet meer ziet zitten tussen ons, valt je toekomst(droom) in duigen. De grond zakt onder je voeten vandaan.
De tijd verzacht een hele boel en het belangrijkste vind ik dat het weer goed komt.
Het is nu niet meer zo ongedwongen en zorgeloos als voor die tijd. En het gevoel dat je alles samen aankan en toekomst samen hebt en echt een leuke tijd...dat mis ik. We proberen het wel en als we nergens over hebben is het ook wel leuk, maar toch altijd met een stemmetje in je achterhoofd dat het misschien toch wel niet zo goed is als je denkt en voelt op dat moment. Ik durf er op zo'n leuk en goed moment niet op te vertrouwen dat het ook daadwerklijk goed is.
Ik denk dat je gelijk hebt over de therapie.
Als we praten, gaat het altijd over hetzelfde. Barsten in janken uit uiteindelijk en voelen ons dan weer erg verbonden en hebben door dat het nog veel te goed is om het op te geven.
We komen echter nooit echt tot een oplossing of verhelderende inzichten.
Daarbij kan een derde persoon helpen denk ik.
Misschien is het typisch mannen. Ik heb het idee dat hij te trots is om hulp te ontvangen van een ander.
Bedankt weer voor je reactie.
Ik heb het gevoel dat je echt erover nadenkt en ons "echt" advies wilt geven en daar ben ik erg blij mee.
Vriendlief komt zo thuis. Ik zal het hem ook laten lezen. Wellicht ook verhelderend voor hem. Hij is namelijk erg gesloten en kan moeilijk met zijn eigen gevoels overweg.
Het maakt mij ook niet uit hoor wat voor beroep je hebt, maar ik vond dat je de dingen erg goed door had en hebt en het allemaal goed verwoord.
Heel anders dan de reactie van Sunny 31 zeg maar. Misschien heeft ze wel gelijk, maar aan die opmerking heb ik op dit moment niet zo veel.
Over het vreemdgaan op het tropische eiland heb je gelijk. Zo kijk ik er ook tegen aan. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat hij het zou hebben gedaan tijdens het stappen hier in de woonplaats. Hoe raar het ook klinkt. Dat hij het gedaan heeft is en blijft fout, maar toch zie ik "verzachtende omstandigheden" zeg maar.
Het vertrouwen heeft een dikke deuk opgelopen, maar als hij mij het gevoel geeft dat ik alles voor hem ben, zou ik hem weer kunnen vertrouwen denk ik. Omdat "dat gevoel dat ik alles voor hem ben" wel eens ontbreekt, ga ik twijfelen en verlies ik het vertrouwen in hem
Met het vreemdgaan is alles begonnen zeg maar. Maar ik denk niet dat het nu de hoofdrol speelt in onze dip. Maar als je hoort dat je partner is vreemdgegaan en het niet meer ziet zitten tussen ons, valt je toekomst(droom) in duigen. De grond zakt onder je voeten vandaan.
De tijd verzacht een hele boel en het belangrijkste vind ik dat het weer goed komt.
Het is nu niet meer zo ongedwongen en zorgeloos als voor die tijd. En het gevoel dat je alles samen aankan en toekomst samen hebt en echt een leuke tijd...dat mis ik. We proberen het wel en als we nergens over hebben is het ook wel leuk, maar toch altijd met een stemmetje in je achterhoofd dat het misschien toch wel niet zo goed is als je denkt en voelt op dat moment. Ik durf er op zo'n leuk en goed moment niet op te vertrouwen dat het ook daadwerklijk goed is.
Ik denk dat je gelijk hebt over de therapie.
Als we praten, gaat het altijd over hetzelfde. Barsten in janken uit uiteindelijk en voelen ons dan weer erg verbonden en hebben door dat het nog veel te goed is om het op te geven.
We komen echter nooit echt tot een oplossing of verhelderende inzichten.
Daarbij kan een derde persoon helpen denk ik.
Misschien is het typisch mannen. Ik heb het idee dat hij te trots is om hulp te ontvangen van een ander.
Bedankt weer voor je reactie.
Ik heb het gevoel dat je echt erover nadenkt en ons "echt" advies wilt geven en daar ben ik erg blij mee.
Vriendlief komt zo thuis. Ik zal het hem ook laten lezen. Wellicht ook verhelderend voor hem. Hij is namelijk erg gesloten en kan moeilijk met zijn eigen gevoels overweg.
zondag 3 juni 2007 om 18:02
Ik ben heel benieuwd wat je vriend er van zegt, van wat we hier bespreken. Als ik lees dat jullie bij een confrontatie elkaar in de armen vallen en uitspreken elkaar niet kwijt te willen dan denk ik dat jullie beiden erg bang zijn.
Ik ben wel beniewd waar jullie bang voor zijn. Voor het alleen zijn? Voor zonder elkaar te moeten? Voor het je realiseren na verloop van tijd dat je een vergissing hebt gemaakt? Angst is een slechte raadgever als je problemen op wilt lossen.
Je vriend neemt zichzelf veel kwalijk lijkt me. Had jou het verdriet willen besparen en zichzelf de blamage. Door bij elkaar te blijven wordt hij herinnerd aan zijn misstap en misschien dat dat muren opwerpt tussen jullie. Maar ook jij hebt problemen met hem te vertrouwen en dat voelt hij dan weer. Nogmaals, het is een cirkel waar je samen in zit en waar jullie samen uit moeten komen, al dan niet als stel (in het ergste geval niet bedoel ik dus, de inzet is wel als stel natuurlijk)
Laat je weten wat hij zei?
Ik ben wel beniewd waar jullie bang voor zijn. Voor het alleen zijn? Voor zonder elkaar te moeten? Voor het je realiseren na verloop van tijd dat je een vergissing hebt gemaakt? Angst is een slechte raadgever als je problemen op wilt lossen.
Je vriend neemt zichzelf veel kwalijk lijkt me. Had jou het verdriet willen besparen en zichzelf de blamage. Door bij elkaar te blijven wordt hij herinnerd aan zijn misstap en misschien dat dat muren opwerpt tussen jullie. Maar ook jij hebt problemen met hem te vertrouwen en dat voelt hij dan weer. Nogmaals, het is een cirkel waar je samen in zit en waar jullie samen uit moeten komen, al dan niet als stel (in het ergste geval niet bedoel ik dus, de inzet is wel als stel natuurlijk)
Laat je weten wat hij zei?
maandag 4 juni 2007 om 06:48
Ik heb het hele verhaal aan m'n vriend laten lezen.
Hij kon er niet zo veel over zeggen. Het is zoals ik heb verwoord.
Zijn eerste reactie was.."dan moeten we morgen maar naar de dokter gaan om te praten".
Later gaf hij aan dat het bij hem een gevoelskwestie is en dat hij niet denkt dat een therapeut daar iets kan veranderen dus hij wil er mee stoppen.
Verschrikkelijk natuurlijk. Nu zit ik bij een vriendin en is alles zo definitief.
We hebben het al over de praktische dingen zoals alles verdelen etc.
Hij vind mij lief, knap aardig en hij houdt van mij.
Toch mist hij volgens hem een gevoel. Maar wat is dat dan.
Ik heb er geen grip op. Als je zo over iemand denk zoals hij over mij....wat wil je dan nog meer hebben om dat gevoel wel te krijgen.
Er is zoals hij zegt niks mis met mij.
Het blijft gissen. Ik heb vannacht wel anderhalf uur geslapen en voel me gigantisch verslagen.
Hoe nu verder...
Het zal heel moeilijk worden.
We wonen vier jaar samen. Ik ben naar zijn woonplaats verhuisd en we hebben na verloop van tijd samen een huis gekocht. Echt een droomhuis in mijn ogen. Ook heb ik het erg naar m'n zin in de buurt en plaats.
We hebben gezamelijke vrienden, kennissen buren familie.
De meeste mensen snappen m'n (ex)vriend niet, maar hij was toch echt erg zeker van de zaak naar mijn idee.
Hij zei dat hij me gigantisch zou missen en dat ik altijd erg speciaal voor hem blijf. Dan moet hij huilen en zegt hij dat het hem spijt dat het zo loopt.
Ik heb hem een aantal keren gevraagd of hij het echt zeker weet.
En dat doet hij, zegt hij.
Hij kon er niet zo veel over zeggen. Het is zoals ik heb verwoord.
Zijn eerste reactie was.."dan moeten we morgen maar naar de dokter gaan om te praten".
Later gaf hij aan dat het bij hem een gevoelskwestie is en dat hij niet denkt dat een therapeut daar iets kan veranderen dus hij wil er mee stoppen.
Verschrikkelijk natuurlijk. Nu zit ik bij een vriendin en is alles zo definitief.
We hebben het al over de praktische dingen zoals alles verdelen etc.
Hij vind mij lief, knap aardig en hij houdt van mij.
Toch mist hij volgens hem een gevoel. Maar wat is dat dan.
Ik heb er geen grip op. Als je zo over iemand denk zoals hij over mij....wat wil je dan nog meer hebben om dat gevoel wel te krijgen.
Er is zoals hij zegt niks mis met mij.
Het blijft gissen. Ik heb vannacht wel anderhalf uur geslapen en voel me gigantisch verslagen.
Hoe nu verder...
Het zal heel moeilijk worden.
We wonen vier jaar samen. Ik ben naar zijn woonplaats verhuisd en we hebben na verloop van tijd samen een huis gekocht. Echt een droomhuis in mijn ogen. Ook heb ik het erg naar m'n zin in de buurt en plaats.
We hebben gezamelijke vrienden, kennissen buren familie.
De meeste mensen snappen m'n (ex)vriend niet, maar hij was toch echt erg zeker van de zaak naar mijn idee.
Hij zei dat hij me gigantisch zou missen en dat ik altijd erg speciaal voor hem blijf. Dan moet hij huilen en zegt hij dat het hem spijt dat het zo loopt.
Ik heb hem een aantal keren gevraagd of hij het echt zeker weet.
En dat doet hij, zegt hij.
maandag 4 juni 2007 om 18:31
Hee stampot,
Zat net vermoedeloos je verhaal te lezen, lees ik ineens hoe het nu is. Klinkt misschien raar maar ik schrok er gewoon van. Bah, ik kan me helemaal voorstellen hoe je je nu voelt, hopend dat je wakker wordt en er helemaal niets aan de hand is. Je had toch iets anders gehoopt lijkt me!
Heel veel sterkte, en ik hoop voor je dat je er uiteindelijk achter staat!
Knuffel
Zat net vermoedeloos je verhaal te lezen, lees ik ineens hoe het nu is. Klinkt misschien raar maar ik schrok er gewoon van. Bah, ik kan me helemaal voorstellen hoe je je nu voelt, hopend dat je wakker wordt en er helemaal niets aan de hand is. Je had toch iets anders gehoopt lijkt me!
Heel veel sterkte, en ik hoop voor je dat je er uiteindelijk achter staat!
Knuffel
maandag 4 juni 2007 om 19:17
He stampot, ik wilde net reageren op je vraag over de lengte van onze dip en na verder te lezen zie ik wat er intussen is gebeurd. Meid toch, krijg er kippenvel van. *; Ik weet niet wat ik je moet zeggen. Als het prettig is dan schrijf maar door hier op he tforum.
Voor nu, probeer zelf ook e.e.a. op een rijtje te zetten en heel veel sterkte!!
*;
Voor nu, probeer zelf ook e.e.a. op een rijtje te zetten en heel veel sterkte!!
*;
dinsdag 5 juni 2007 om 07:16
Jeetje, wat een lieve reacties.
Ik moet er gewoon weer van huilen. Ik ken jullie niet eens en toch leven jullie mee. Dat is erg fijn.
Gisteravond ben ik nog "thuis"geweest. We wilden het onze buren waarmee we heel erg goed kunnen opschieten vertellen. Gisteren was ik voor m'n gevoel heel nuchter en sterk en zag ik of maakte mezelf wijs dat het beter is zo.
Ik werd vannacht om vijf uur wakker en was helemaal niet meer sterk. Het kan toch niet ...6,5 jaar, zomaar. Nu ben ik straks niet meer de belangrijkste persoon in zijn leven. Nu moet ik op zoek naar een huis.
Wat geen leuke huizenjacht wordt. Ik moet m'n huis opnieuw inrichten...moet straks denken hoe ik het wil inrichten....pff...niks aan in m'n eentje.
En dan is straks de meeste hectiek voorbij en dan ben ik bang dat ik me pas echt alleen ga voelen. Nu komt iedereen langs en is nog iedereen geinteresseerd in je, maar ik kan me voorstellen dat ze over een paar maanden denken....Ja nu weten we het wel....
Maar goed, ik hoop dat ik snel m'n leven op kan pakken, maar dat gaat heel moeilijk worden.
Ik was echt verliefd op het huis waar we woonden en was toch wel een aardige huismus.
Tja..ik zal maar eens even douchen en kijken of ik mezelf nog een beetje kan fixen voor dat ik naar het werk ga.
Liefs,
Stampot
Ik moet er gewoon weer van huilen. Ik ken jullie niet eens en toch leven jullie mee. Dat is erg fijn.
Gisteravond ben ik nog "thuis"geweest. We wilden het onze buren waarmee we heel erg goed kunnen opschieten vertellen. Gisteren was ik voor m'n gevoel heel nuchter en sterk en zag ik of maakte mezelf wijs dat het beter is zo.
Ik werd vannacht om vijf uur wakker en was helemaal niet meer sterk. Het kan toch niet ...6,5 jaar, zomaar. Nu ben ik straks niet meer de belangrijkste persoon in zijn leven. Nu moet ik op zoek naar een huis.
Wat geen leuke huizenjacht wordt. Ik moet m'n huis opnieuw inrichten...moet straks denken hoe ik het wil inrichten....pff...niks aan in m'n eentje.
En dan is straks de meeste hectiek voorbij en dan ben ik bang dat ik me pas echt alleen ga voelen. Nu komt iedereen langs en is nog iedereen geinteresseerd in je, maar ik kan me voorstellen dat ze over een paar maanden denken....Ja nu weten we het wel....
Maar goed, ik hoop dat ik snel m'n leven op kan pakken, maar dat gaat heel moeilijk worden.
Ik was echt verliefd op het huis waar we woonden en was toch wel een aardige huismus.
Tja..ik zal maar eens even douchen en kijken of ik mezelf nog een beetje kan fixen voor dat ik naar het werk ga.
Liefs,
Stampot
dinsdag 5 juni 2007 om 08:43
Lieve Stampot,
Wat vreselijk voor je meid....
Ik moet zeggen dat ik mezelf een uilskuiken vind, ik heb helemaal over je topic heengelezen en lees dus nu pas dat het uit is. Arme jij.
Wel dapper dat je stappen hebt ondernomen. Heel sterk van jullie allebei. Je vriend houdt vast van je, dat geloof ik meteen maar soms is houden van niet genoeg, hoe erg dat ook is. Er is toch meer nodig om gelukkig te zijn en jullie hebben het keihard geprobeerd.
Hou je ons op de hoogte?
Liefs en een *;
Wat vreselijk voor je meid....
Ik moet zeggen dat ik mezelf een uilskuiken vind, ik heb helemaal over je topic heengelezen en lees dus nu pas dat het uit is. Arme jij.
Wel dapper dat je stappen hebt ondernomen. Heel sterk van jullie allebei. Je vriend houdt vast van je, dat geloof ik meteen maar soms is houden van niet genoeg, hoe erg dat ook is. Er is toch meer nodig om gelukkig te zijn en jullie hebben het keihard geprobeerd.
Hou je ons op de hoogte?
Liefs en een *;
woensdag 6 juni 2007 om 08:17
Ik sta er versteld van hoe ik me zelf soms voel.
Ik weet dat het beter is en als je nu terugkijkt, heb ik mezelf gewoon erg weggecijferd het laatste jaar en kan ik niet zeggen wanneer ik gelukkig was het laatste jaar.
Maar goed, verstand en gevoel stroken niet met elkaar soms.
Aan de ene kant hoop je dat hij je zo mist dat hij een vergissing heeft gemaakt. Aan de andere kant vraag ik me af, of ik dat moet willen. Ik vind zelf ook dat ik meer verdien dat wat ik het laatste jaar heb gekregen.
We gaan gelukkig heel erg goed met elkaar om en hij vind het ook verschrikkelijk dat hij mij dit allemaal aandoet en wil dat ik ook weer goed terecht kom.
Maar soms heb ik ook wrokgevoelens.
Hij blijft waarschijnlijk in ons huis wonen in de vertrouwde opgeving.
Ik kan m'n boeltje pakken en vertrekken. Naar een andere woonplaats, ander huis, ik kan alles regelen zoals huisarts post, nieuwe inboedel een huis zoeken etc.
Maar goed. als ik met m'n verstand kijk, is het beter. Maar je thuis en je vertrouwde leven is er niet meer.
En ik zie heel erg op tegen het moment dat ik echt op mezelf ben.
Nu ben ik bij een vriendin en ga bij iedereen langs die mijn verhaal maar wil horen, maar straks is iedereen daar ook mee klaar en zit daar ook niet altijd meer op te wachten.
Ik probeer sterk te zijn en ik hoop dat ik er niet te lang in blijf hangen maar m'n eigen leven snel weer een beetje op de rit heb.
Ik vind het fijn om het ook van me af te schrijven en om jullie medeleven te lezen.
Ook al moet ik zelf door dit k gevoel heen.
Liefs.
Stampot
Ik weet dat het beter is en als je nu terugkijkt, heb ik mezelf gewoon erg weggecijferd het laatste jaar en kan ik niet zeggen wanneer ik gelukkig was het laatste jaar.
Maar goed, verstand en gevoel stroken niet met elkaar soms.
Aan de ene kant hoop je dat hij je zo mist dat hij een vergissing heeft gemaakt. Aan de andere kant vraag ik me af, of ik dat moet willen. Ik vind zelf ook dat ik meer verdien dat wat ik het laatste jaar heb gekregen.
We gaan gelukkig heel erg goed met elkaar om en hij vind het ook verschrikkelijk dat hij mij dit allemaal aandoet en wil dat ik ook weer goed terecht kom.
Maar soms heb ik ook wrokgevoelens.
Hij blijft waarschijnlijk in ons huis wonen in de vertrouwde opgeving.
Ik kan m'n boeltje pakken en vertrekken. Naar een andere woonplaats, ander huis, ik kan alles regelen zoals huisarts post, nieuwe inboedel een huis zoeken etc.
Maar goed. als ik met m'n verstand kijk, is het beter. Maar je thuis en je vertrouwde leven is er niet meer.
En ik zie heel erg op tegen het moment dat ik echt op mezelf ben.
Nu ben ik bij een vriendin en ga bij iedereen langs die mijn verhaal maar wil horen, maar straks is iedereen daar ook mee klaar en zit daar ook niet altijd meer op te wachten.
Ik probeer sterk te zijn en ik hoop dat ik er niet te lang in blijf hangen maar m'n eigen leven snel weer een beetje op de rit heb.
Ik vind het fijn om het ook van me af te schrijven en om jullie medeleven te lezen.
Ook al moet ik zelf door dit k gevoel heen.
Liefs.
Stampot
woensdag 6 juni 2007 om 08:47
Stampot, ik heb niet eerder gereageerd, omdat ik hetzelfde dacht als Sunny31 en omdat je blijkbaar niet zo'n behoefte aan zo'n mening. Jammer genoeg blijkt het toch zo te zijn. Nu ja, uiteindelijk heeft hij het wel zelf uitgemaakt.
Ik vind het heel erg voor je. Kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om nu te moeten uitkijken naar een plek om te wonen alleen voor jezelf. En het is inderdaad hard om na meer dan 6 jaar plots van het allerbelangrijkste voor elkaar naar bijna vreemden te veranderen ( want zo loopt het meestal wel).
Je vriendinnen zullen je verhaal heus wel langer aanhoren hoor, maak je daar maar geen zorgen over. En als iedereen het na een tijdje toch beu is, dan kan je hier je verhaal nog komen doen.
Heel veel sterkte.
Ik vind het heel erg voor je. Kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om nu te moeten uitkijken naar een plek om te wonen alleen voor jezelf. En het is inderdaad hard om na meer dan 6 jaar plots van het allerbelangrijkste voor elkaar naar bijna vreemden te veranderen ( want zo loopt het meestal wel).
Je vriendinnen zullen je verhaal heus wel langer aanhoren hoor, maak je daar maar geen zorgen over. En als iedereen het na een tijdje toch beu is, dan kan je hier je verhaal nog komen doen.
Heel veel sterkte.
donderdag 7 juni 2007 om 19:29
Wat Sunny31 zei kon ik zondag idd niks mee.
Ik heb het m'n vriend of ex of hoe je hem nu ook moet noemen, ook alles laten lezen en misschien heeft hij wel wat aan die opmerking van Sunny31 gehad.
Dat hij dacht van:"Ja dat is zo, en nu moet ik het doen".
Maar goed, wat ik nu de hele week aan het doen is, is nadenken en verklaringen zoeken enzo..maar goed...daar kom je nooit uit, omdat je niet in zijn gevoelens kan kruipen.
Ik ben nu weer "thuis" . Ik wilde ook nog even "thuis" zijn dus het weekend ben ik hier.
Zodra het is uitgesproken gaat het ook allemaal zo snel.
Opeens kun je niet meer met z'n tweeen in 1 huis wonen en ik heb wat spullen gepakt en ik ben weggegaan.
Nu kan hij even naar z'n ouders.
Kan ik nog even "afscheid" nemen van m'n vertrouwde omgeving.
Morgen gaan we beginnen met dingen regelen.
De een zegt...dat is verstandig om zo snel mogelijk te doen en de ander zegt dat het verstandig is om alles te laten bezinken.
Ik heb het m'n vriend of ex of hoe je hem nu ook moet noemen, ook alles laten lezen en misschien heeft hij wel wat aan die opmerking van Sunny31 gehad.
Dat hij dacht van:"Ja dat is zo, en nu moet ik het doen".
Maar goed, wat ik nu de hele week aan het doen is, is nadenken en verklaringen zoeken enzo..maar goed...daar kom je nooit uit, omdat je niet in zijn gevoelens kan kruipen.
Ik ben nu weer "thuis" . Ik wilde ook nog even "thuis" zijn dus het weekend ben ik hier.
Zodra het is uitgesproken gaat het ook allemaal zo snel.
Opeens kun je niet meer met z'n tweeen in 1 huis wonen en ik heb wat spullen gepakt en ik ben weggegaan.
Nu kan hij even naar z'n ouders.
Kan ik nog even "afscheid" nemen van m'n vertrouwde omgeving.
Morgen gaan we beginnen met dingen regelen.
De een zegt...dat is verstandig om zo snel mogelijk te doen en de ander zegt dat het verstandig is om alles te laten bezinken.
