Relaties
alle pijlers
Hoe moet het verder?
vrijdag 29 februari 2008 om 00:44
Ik ben een vrouw van 44 jaar en zit op dit moment achter mijn computer te bedenken hoe het verder moet.
Ik zit vast in een leven wat ik zo graag anders zou zien.
Ik heb een goede,leuke baan verdien goed:dat is postitief.
De rest is niet zo positief.
Ik heb een man,die verbitterd en depressief is,nadat zijn zaak failliet is gegaan en er een grote erfenis aan zijn neus voorbij is gegaan.
Ik vind dit heel erg,het is op zich een lieve goed man,maar na jaren wil ik zo graag positief verder en kan ik de verhalen over zijn ellende niet meer horen.
Soms heb ik zo'n hekel aan hem.
Ik wil zo graag thuis gezellig en rust vinden.
Ik baal van die verbitterde vent op de bank.
Ook verzorg ik mijn aan alzheimer lijdende vader,ben enigs kind,hou zielsveel van hem,maar het is zwaar,heel erg zwaar.
Mijn vader is door zijn zieke een hele moeilijke man geworden.
Ik ben nu 44 jaar.
Ben nu al jaren bezig voor anderen.
Wil nu zo graag iets voor mezelf.
Ik zou zo graag een arm om me heen willen voelen,een knuffel krijgen,gewoon liefde.
Mijn man en ik eten 3x per week buiten de deur.
Ik weet nog heel goed,dat toen we net getrouwd waren en we gezellig in een restaurant zaten,er een ouder echtpaar tegenover ons zat,die het hele diner niets tegen elkaar zeiden.
"Wat erg,dacht ik toen,"ik hoop dat mij dat nooit zal overkomen".....
Wel,het is nu het geval.
Mijn man en ik zijn uitgepraat.
Ik ben te dik en ben moe.
Sex is allang verleden tijd.
Ik wil het zo graag allemaal anders.
Genieten,lachen,leuke dingen doen.
Op zaterdag ga ik met papa op stap en op zondag wil mijn man me om me heen hebben.
Mijn man hangt heel erg aan mij.
Hij is iedereen kwijt geraakt:familie en vrienden.
Ik hou toch ergens van hem,kan hem niet verlaten.
Ik zou zo graag weer eens gelukkig willen zijn.
Hoe moet het verder?
Ik zit vast in een leven wat ik zo graag anders zou zien.
Ik heb een goede,leuke baan verdien goed:dat is postitief.
De rest is niet zo positief.
Ik heb een man,die verbitterd en depressief is,nadat zijn zaak failliet is gegaan en er een grote erfenis aan zijn neus voorbij is gegaan.
Ik vind dit heel erg,het is op zich een lieve goed man,maar na jaren wil ik zo graag positief verder en kan ik de verhalen over zijn ellende niet meer horen.
Soms heb ik zo'n hekel aan hem.
Ik wil zo graag thuis gezellig en rust vinden.
Ik baal van die verbitterde vent op de bank.
Ook verzorg ik mijn aan alzheimer lijdende vader,ben enigs kind,hou zielsveel van hem,maar het is zwaar,heel erg zwaar.
Mijn vader is door zijn zieke een hele moeilijke man geworden.
Ik ben nu 44 jaar.
Ben nu al jaren bezig voor anderen.
Wil nu zo graag iets voor mezelf.
Ik zou zo graag een arm om me heen willen voelen,een knuffel krijgen,gewoon liefde.
Mijn man en ik eten 3x per week buiten de deur.
Ik weet nog heel goed,dat toen we net getrouwd waren en we gezellig in een restaurant zaten,er een ouder echtpaar tegenover ons zat,die het hele diner niets tegen elkaar zeiden.
"Wat erg,dacht ik toen,"ik hoop dat mij dat nooit zal overkomen".....
Wel,het is nu het geval.
Mijn man en ik zijn uitgepraat.
Ik ben te dik en ben moe.
Sex is allang verleden tijd.
Ik wil het zo graag allemaal anders.
Genieten,lachen,leuke dingen doen.
Op zaterdag ga ik met papa op stap en op zondag wil mijn man me om me heen hebben.
Mijn man hangt heel erg aan mij.
Hij is iedereen kwijt geraakt:familie en vrienden.
Ik hou toch ergens van hem,kan hem niet verlaten.
Ik zou zo graag weer eens gelukkig willen zijn.
Hoe moet het verder?
vrijdag 29 februari 2008 om 00:50
Allereerst een hele dikke .
En dan mijn vraag: wat zou je graag willen voor jezelf wat je nu kunt gaan doen? Waar verlang je naar wat je praktisch gezien kunt gaan realiseren? Herinner je je dromen van vroeger die je had voor je leven die nu slapen en misschien weer wakkergeschud kunnen worden als je er nog steeds van wil dromen?
En dan mijn vraag: wat zou je graag willen voor jezelf wat je nu kunt gaan doen? Waar verlang je naar wat je praktisch gezien kunt gaan realiseren? Herinner je je dromen van vroeger die je had voor je leven die nu slapen en misschien weer wakkergeschud kunnen worden als je er nog steeds van wil dromen?
vrijdag 29 februari 2008 om 00:58
vrijdag 29 februari 2008 om 01:23
Heb je je man weleens gezegd dat je weer lol wil? Geen depressieve gesprekken maar gewoon lachen! Je kan met 'm afspreken dat jullie na een bepaalde tijd (ik bedoel dan bijv na 20.00 uur) niet meer over problemen praten en gewoon gaan ontspannen. En elkaar er dan ook op aanspreken als iemand het toch doet.
Doe je ook weleens iets met vriendinnen? Gewoon lekker shoppen of naar de sauna? Dat helpt mij namelijk om me weer lekker te voelen!
Doe je ook weleens iets met vriendinnen? Gewoon lekker shoppen of naar de sauna? Dat helpt mij namelijk om me weer lekker te voelen!
vrijdag 29 februari 2008 om 02:22
Ga sporten ; je valt af , ontmoet nieuwe mensen en je hebt weer iets om over te praten . Kijk welke hulp er mogelijk is om je te ondersteunen bij de zorg voor je vader . Doe weer eens dingen die je vroeger samen deed toen je elkaar net kende .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 29 februari 2008 om 08:07
Hallo Vivafan,
Heb je er gesprekken over met je man dat je het leven op deze wijze niet meer zo leuk vind? Maak je het kenbaar? Ik weet niet hoelang de situatie als is zoals je beschrijft maar ik kan me voorstellen dat de charme er zo vanaf gaat. Misschien komt je man zelf niet uit de neerwaartse spiraal? Hulp nodig.
Zorg in ieder geval dat je tijd en ruimte maakt om zelf eens wat leuks te doen.Heb je naast je man en je vader waar je voor zorgt nog een eigen leven?
En bekijk eens wat jou van hulp kan zijn in de zorg voor je vader. Ik kan me voorstellen dat het een hele belasting voor je is.
dogcrazy
Heb je er gesprekken over met je man dat je het leven op deze wijze niet meer zo leuk vind? Maak je het kenbaar? Ik weet niet hoelang de situatie als is zoals je beschrijft maar ik kan me voorstellen dat de charme er zo vanaf gaat. Misschien komt je man zelf niet uit de neerwaartse spiraal? Hulp nodig.
Zorg in ieder geval dat je tijd en ruimte maakt om zelf eens wat leuks te doen.Heb je naast je man en je vader waar je voor zorgt nog een eigen leven?
En bekijk eens wat jou van hulp kan zijn in de zorg voor je vader. Ik kan me voorstellen dat het een hele belasting voor je is.
dogcrazy
vrijdag 29 februari 2008 om 09:46
Hallo VivaFan,
Mijn man kwam als vluchteling naar Nederland. Als gevolg hiervan lijdt hij al jaren aan een depressie. We hebben hele moelijke momenten gehad, vooral toen hij werkloos werd. Hij kon geen andere baan vinden, volgens hem door discriminatie (leeftijd en afkomst), volgens mij door zijn houding. Ik wilde hem altijd steunen en ik heb jaren lang alles op mijn schouders laten komen, van dagelijkse klusjes tot de financiële problemen. Totdat er een punt kwam dat ik me zoals jij voelde: ik was leeg. Ik had een arm om me heen nodig en die had ik niet. Ik heb toen hulp gezocht. Uit dat hulp kwam naar boven dat er geen communicatie meer tussen ons was. Dat moest ik herstellen. We hebben dagen lang gepraat. Als hij weer begin over hoeveel pecht in zijn leven is, draai ik zijn verhaal. Ik heb hem gedwongen om actie te ondernemen om uit de put te komen. Ik heb met hem werk voor hem gezocht. Ik heb hem geholpen keuzes te maken. Als hij aan hemzelf begint te twijfelen, zeg ik altijd: niet zeuren maar doen, niet geschoten is mis.
Je man, zoals mijn man, heeft hele grote klappen gehad, maar niet alles is fout gegaan. Hij heeft jou, jullie hebben het moeilijk. Hij moet uit zijn slachtoffersrol stappen. Het klinkt hard, maar hij heeft een schop onder zijn kont nodig, zoals mijn man het nodig had.
Ik denk dat je ook hulp nodig hebt. Je kan bij een of andere organisatie voor mantelzorgers hulp zoeken, iemand om te praten. Je kan een vaste avond voor jezelf prikken: dan ben je voor niemand, niet voor je man, niet voor je vader.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Veel sterkte. En nu kijk naar de spiegel, glimlach en zeg: ik ga mijn leven veranderen!
Mijn man kwam als vluchteling naar Nederland. Als gevolg hiervan lijdt hij al jaren aan een depressie. We hebben hele moelijke momenten gehad, vooral toen hij werkloos werd. Hij kon geen andere baan vinden, volgens hem door discriminatie (leeftijd en afkomst), volgens mij door zijn houding. Ik wilde hem altijd steunen en ik heb jaren lang alles op mijn schouders laten komen, van dagelijkse klusjes tot de financiële problemen. Totdat er een punt kwam dat ik me zoals jij voelde: ik was leeg. Ik had een arm om me heen nodig en die had ik niet. Ik heb toen hulp gezocht. Uit dat hulp kwam naar boven dat er geen communicatie meer tussen ons was. Dat moest ik herstellen. We hebben dagen lang gepraat. Als hij weer begin over hoeveel pecht in zijn leven is, draai ik zijn verhaal. Ik heb hem gedwongen om actie te ondernemen om uit de put te komen. Ik heb met hem werk voor hem gezocht. Ik heb hem geholpen keuzes te maken. Als hij aan hemzelf begint te twijfelen, zeg ik altijd: niet zeuren maar doen, niet geschoten is mis.
Je man, zoals mijn man, heeft hele grote klappen gehad, maar niet alles is fout gegaan. Hij heeft jou, jullie hebben het moeilijk. Hij moet uit zijn slachtoffersrol stappen. Het klinkt hard, maar hij heeft een schop onder zijn kont nodig, zoals mijn man het nodig had.
Ik denk dat je ook hulp nodig hebt. Je kan bij een of andere organisatie voor mantelzorgers hulp zoeken, iemand om te praten. Je kan een vaste avond voor jezelf prikken: dan ben je voor niemand, niet voor je man, niet voor je vader.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Veel sterkte. En nu kijk naar de spiegel, glimlach en zeg: ik ga mijn leven veranderen!
vrijdag 29 februari 2008 om 09:50
Zou het niet weten lijkt me moeilijk deze circel te doorbreken.Het eerste wat in mij opkwam is,dat jij de enige bent die er iets aan kan veranderen,die voor zichzelf moet kiezen wat jou gelukkig kan maken,ik zeg niet bij je man weggaan of zo,maar iets zoekken wat jou voldoening geeft,een sport of een hobby in ieder geval iets wat de sleur van je dagelijks bestaan doorbreekt.als je man nl ervoor kiest om in zijn bitterheid te blijven zitten,kan jij daar niets aan veranderen ,dat moet hij zelf willen,weet je want een negative instelling kan ook lekker veilig voellen.alleen jij kan iets voor jezelf veranderen,en das je goed recht !! als jij iets vind en onder andere mensen komt,en weer leuke dingen meemaakt positive dingen,komt er misschien ook meer gesprekstof tussen jou en je man terug,dan heb je iets om over te praten,en wellicht dat hij dan ook een hobby of zo vindt,je bent een individu en geen twee,eenheid weet je,lochies als je zo leeft dat je geen gesprekstof hebt,als alleen over zorgen,wat je ook kan doen is alle positive dingen opschrijven die je elke dag meemaakt,zo zie je dat niet alles negatief is.
vrijdag 29 februari 2008 om 09:53
Probeer je eens te verplaatsen in je man. Een faillissement gaat je ook niet in de koude kleren zitten. Die zaak was per slot van rekening zijn bron van inkomsten en die is ie nu kwijt. Ik snap wel dat je moe wordt van zijn ellende, maar kennelijk ben jij de enige aan wie hij zijn verhaal kan vertellen. En voor wat betreft jouw vader: kan je niet zorgen dat je de zorg voor hem deels aan een ander overlaat? Aan iemand die gespecialiseerd is om met Alzheimer patienten om te gaan?
vrijdag 29 februari 2008 om 09:57
tuurlijk is het vreselijk als je zaak over de kop gaat,en lochies ook dat je een rouwperiode hebt,maar je kan niet blijven steken in deze dingen,kop op het leven gaat tenslotte wel verder.de draad weer opakken is een kunst,maar dan ga je je wel weer beter voellen,gedaane zaken nemen geen keer,het is aan jezelf wat je van het leven maakt
