Huis kopen of apart wonen?

Hoi allemaal,

Ik lees al een tijdje mee, maar heb nu zelf een situatie die graag zou willen voorleggen en waar ik wat advies over zou willen.

Mijn vriend en ik wonen nu ongeveer
2 jaar samen in een appartementje dat op mijn naam staat. In ons complex is het e.e.a. voorgevallen (vervelende mensen / buren). Vooral mijn vriend voelt zich er totaal niet meer op zijn gemak en wil hoe dan ook weg daar. De huidige woningmarkt is verschrikkelijk, maar we zouden samen iets kunnen kopen. Huren wordt door de hoge prijzen bijna onmogelijk.

Ik ben er echter totaal niet aan toe om samen met hem iets te kopen. Mij is eigenlijk het samenwonen destijds al te snel gegaan en ik twijfel de laatste tijd best wel aan onze relatie. Ik voel me vaak niet gelukkig en weet niet zeker of wij elkaar nog wel gelukkig gaan maken. We zijn nogal uit elkaar gegroeid en merken dat we best verschillend zijn. Dit speelt al een tijd, maar ik kom er niet uit wat ik ermee moet. Ik weet niet of dit nu aan mij ligt en hoe ik ben, of dat we echt niet bij elkaar passen. Ik wilde het vooral nog proberen en dat kon ook prima in de huidige situatie. Mocht het toch misgaan, dan kan ik dit appartement alleen betalen en sta ik niet op straat.

Nu sta ik opeens voor een keuze; samen een huis kopen, of hij gaat in zijn eentje iets proberen te kopen, want hij wil echt niet meer blijven. Dit snap ik ook, hij heeft er nachtmerries van. Beide opties lijken alleen slecht. Iets kopen durf ik nu eigenlijk niet aan; ik ben te bang dat het misgaan en ik (met een schuld) op straat sta. Apart van elkaar wonen is weer een hele stap terug en dat laat ook niet echt blijken dat ik er nog vertrouwen in heb. En omdat hij niet wil / kan huren zal dit ook niet voor een korte termijn zijn.

Mijn vriend is eruit; hij gaat sowieso verhuizen. Nu is het aan mij of we samen gaan of niet en hij wil natuurlijk ook weten waar hij aan toe is en welke stappen hij moet zetten.

Ik hoop dat jullie met mij mee kunnen denken!

@Firedraakje ik snap wat je zegt hoor. Ik vind van mezelf dat ik ook eens moet doorpakken, want van die getwijfeld altijd word ikzelf maar ook mijn omgeving niet blij.

@Ludwina dat klopt, en aan de andere kant kan ik het begrijpen en voel ik mijzelf bijna schuldig. Hij vindt namelijk dat hij simpelweg niet kan blijven ivm zijn mentale gezondheid. Een buurman kwam 's ochtends vroeg zijn deur uitgerend toen mijn vriend in de hal stond, bleef op minder dan een meter van hem staan en begon keihard te schreeuwen en te schelden naar mijn vriend. Er zijn daar vaker uit de hand gelopen feestjes, maar dit heeft gezorgd dat mijn vriend op zijn tenen loopt en nachtmerries heeft. Ik vind dat ik hem zou moeten steunen en met hem mee zou moeten gaan, maar toch kan ik dat niet. Daar voel ik mij dan weer schuldig over. Ik heb het niet gezien (wel gehoord), en heb daarom deze angst veel minder dan hij denk ik.

@Roomsnoesje wat een vervelende situatie! Al helemaal ook van dat andere stel. Fijn dat het uiteindelijk goed is gekomen bij jou, maar als ik dit hoor klinkt het niet als een heel goed idee inderdaad..

SaraSara200 schreef: ↑

17-09-2021 15:15

Ik lees eigenlijk alleen maar dat jullie niet bij elkaar passen. Hoelang wil je deze struggle dan nog laten voortduren? Is het niet prettiger om een relatie te hebben die vanzelf gaat?

Ja dat is zo! Ik moet wel zeggen dat ik nu alleen al mijn twijfels vertel, er zijn natuurlijk ook hele leuke kanten en we kunnen het ontzettend leuk hebben samen. Ik ben vaak heel erg blij dat hij er is. En toch knaagt dat gevoel van niet bij elkaar passen / elkaar niet kunnen geven waar we behoefte aan hebben. Dit is als een neerwaartse spiraal steeds erger geworden (bijvoorbeeld ik verwachtte wat meer openheid en begrip naar mij -> hij sluit zich nog meer af -> ik nog gefrustreerder etc). Ik hoop gewoon steeds dat we daaruit komen en daarom blijf ik het proberen en hopen, maar het wil niet lukken tot nu toe...

SaraSara200 schreef: ↑

17-09-2021 15:24

Zo'n scheldpartij van een buurman is natuurlijk niet ok, maar speelde er bij je vriend al van alles omdat je zegt dat hij daar nachtmerries van heeft?

Als jij niet gelukkig met hem bent en hij ook niet met jou, waarom zou je dan bij elkaar blijven? Wat heeft dat voor zin?

Je leeft hier en nu, dus geniet daar zo veel mogelijk van. Uit elkaar gaan, is heel vaak (even) pijnlijk maar daarna voel je vaak een opluchting en komt er weer een nieuwe partner op je pad. Heb daar vertrouwen in.

Nee niet dat ik weet, behalve dat we wel eens vaker 's nachts wakker zijn geworden van geschreeuw en gebonk bij de buren, dit vond ik soms ook best eng. Maar nu was het echt op hem gericht en hij reageert er nogal heftig op dus...

Hij zegt ondanks alles wel gelukkig te zijn met mij en gelooft erin dat het wel weer goed gaat komen. Hij vindt ook dat er iets moet veranderen, maar heeft daar minder last van en denkt dat we er wel uit gaan komen. Omdat ik dit gevoel al heel lang heb en heel veel energie heb gestoken in proberen dit op te lossen en het lukt maar niet, raak ik dat vertrouwen een beetje kwijt. Nu is het natuurlijk ook erg lastig als ik vanalles aan het proberen ben en hij heel snel een muurtje om zich heen heeft, dan kom je in die neerwaartse spiraal.

En precies nu gebeurt dit allemaal en wil hij verhuizen. Mega slechte timing

larissa_1985 schreef: ↑

17-09-2021 18:25

-Bij twijfel niet doen.
-Vragen of hij het nog eventjes kan uitstellen?
-Jouw appartement aanhouden. Hij koopt een startersappartement. Over een x aantal jaar allebei verkopen en samen iets kopen? (goede investering?)

Maar echt een lastige situatie, vooral omdat je nu zoveel druk ervaart.

Uitstellen is geen optie voor hem helaas, bij ieder geluidje van de buren of een klapperende deur staat hij op scherp. Hij ziet er ook steeds tegenop om thuis te komen, bang om een schreeuwende buurman tegen te komen.

Ik denk inderdaad dat hij gaat kopen en ik hier blijf huren, mits de burensituatie niet erger wordt. Ik zit hier ook niet meer 100% op mijn gemak en vind het eng om 's avonds laat thuis te komen, dat maakt de verleiding wel groter om wel met hem mee te gaan. Maar ik weet niet of deze situatie mij nu deze beslissing moet laten nemen. Aan de andere kant kan het ook soms als een opluchting voelen om weer mijn eigen plekje te hebben. Het liefst zou ik een half jaartje de tijd krijgen om te bedenken welke kant ik op wil, de proberen om de relatie weer op de rit te krijgen en dan te kijken wat we gaan doen. Helaas is deze mogelijkheid er niet..

Even een update van mij; we gaan inderdaad apart van elkaar wonen. En ik moet zeggen dat het best als een opluchting voelt en dat ik er zelfs bijna naar uitkijk. Gewoon weer lekker mijn eigen plekje en geen gezeur.

We maken soms echt ruzie om de kleinste dingetjes. Ook gisteren weer. Als ik ergens een grens aangeef of vertel dat ik ergens last van heb, dan wil hij eigenlijk al niet meer luisteren (want daar heb je die zeur weer). Waardoor ik me niet gehoord voel en dingen blijf herhalen totdat ik wel serieus genomen word... En hij gesprekken met mij vermijdt omdat hij bang is dat er weer gezeur uit mij komt. Waardoor ik me totaal niet gewenst voel bij hem. Dit soort leuke cirkeltjes blijven spelen dus ik denk zeker dat uit elkaar wonen de juiste beslissing is...