Huwelijk vol frustratie, nog te redden?

Dag Dames,

Ik ben 4 jaar getrouwd met mijn vrouw. We hebben een zoontje van 1 jaar….

Sinds mijn vrouw zwanger is geworden, zijn wij niet meer intiem geweest… Ik merk eigenlijk (nog erger) dat ik er geen moeite meer voor doe. In het begin, sloeg ze me nog speels weg als ik haar een tik op haar billen gaf, maar dat veranderde in irritatie. Daarna kwam er irritatie bij allerlei verschillende aanrakingen, knuffels etc. Dus heb ik mij eigenlijk ook volledig afgesloten en gedraag ik me alsof intimiteit geen deel uitmaakt van de relatie. Ik ben eigenlijk ten einde raad, gisteren was onze trouwdag en ze wilde weer niets doen, schoot alle plannen af. Dus heb ik ook geen bloemen/chocola of een restaurant geserveerd. We hebben gewoon een normale zondag en een tripje naar de IKEA gedaan en de Huishoudelijke taken afgestreept. Prima voor een normale zondag… ze was echter einde dag ook enorm teleurgesteld over onze trouwdag. Normaal zou ik zeggen, dan hadden we miss 1 van mijn voorstellen kunnen doen, maar ik heb geen zin in ruzie dus zeg ik dan niets zinnigs, zoals “lekkere ontspannen dag toch, dat wilde je toch?”

Mijn vrouw zit thuis en zoekt momenteel werk. Ze is goed in haar vak, dus ik verwacht dat ze snel weer aan de slag kan. Zij ergert zich dood als ik vacatures mee zoek of tips geef of aangeef dat ze goed is in haar vak en dat het vast snel goed komt. Dan verwijt ze mij van een te positieve instelling en dat ik de beren op de weg niet zie etc… Dit komt omdat ze nu voornamelijk voor ons zoontje zorgt, en mijn vrouw is geweldig goed voor ons zoontje, alleen heb ik het idee dat ze mij compleet vergeten is en dat ik alleen maar een brok frustratie opwek, enkel mijn loonstrookje en de nieuwe leasewagen zijn ok. Dat is het enige positieve aan mij, en dat ik veel plezier heb met mijn zoontje.
Voor de rest kan ik NIETS goed doen. We zijn zelfs begonnen met een to-do lijstje van het huishouden en ik werk het elke dag af, naast een drukke baan, een lijstje van hier tot TOKIO.
Ze kent mij dondersgoed en weet dat ik vol frustratie en irritatie zit, ik heb de fout gemaakt om het 1x uit te spreken en het was dagen lang huilen en ruzie.
Kun je je voorstellen? Dat ik een Zoom call met Amerikaanse collega’s accepteerde om 19:30, zéér strategisch want dan is mijn zoontje naar bed… dit puur en alleen om de avond met mijn vrouw over te slaan. Een dag eerder was ik op zoek naar een foto van ons zoontje op haar tel, en toen kwam er een berichtje binnen van haar beste vriendin. Allereerste keer in 14 jaar wilde ik weten wat er in haar omging… en ze was stoer aan het doen dat wij geen seks hebben…en dat ik daar alleen aan kan denken. Gek want ik probeer al maanden helemaal niets meer. Ze is ook super feministisch geworden en voert ineens een rare strijd met mij om van alles…. dat ik haar voor laat om door een deur te gaan, ze remt dan af om mij voor te laten… of ze wil constant rijden ineens als we ergens heen gaan in mijn auto. Allemaal heel vreemd gedrag.
Maar dat appje over ons seksleven, heeft mij zo diep gekwetst omdat ze eenzijdig de intimiteitskraan van onze relatie heeft dichtgedraaid. Sinds het lezen van dat appje, heb ik mij fysiek ook volledig gedistancieerd, er gaan dagen voorbij dat we elkaar geen kus geven of elkaar hebben aangeraakt. Ze initieert soms nog een kus maar ze ziet aan mij dat er iets speelt en ik merk dat dat haar pijn doet. We hebben het er over gehad en ik heb aangegeven dat ik eigenlijk heel gelukkig zou moeten zijn, alles loopt op rolletjes maar onze relatie niet. En ik weet niet hoe ik jou weer gelukkig kan maken, ik denk dat jij eerst aan jezelf moeten werken voordat wij kunnen helen. Ze ontkende het niet maar we kwamen na veel tranen bij haar ook niet veel verder.

Ik ben ook begonnen met op de bank slapen, met het smoesje dat ik later naar bed kom. Ik weet het allemaal eigenlijk niet, dit is ook niet wat ik wil. Wij zijn al 17 jaar samen en ik hou veel van haar… maar ik zie mezelf geen seksloos en gefrustreerd bestaan leiden. Ik merk wel aan mezelf dat ik wat vatbaarder ben geworden voor geflirt van collega’s, zeker op events na wat biertjes. Ik kreeg vorige week nog de vraag of ik meeging feesten op kamernummer 340, ik bedankte omdat ik nog nooit ben vreemdgegaan maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen signalen heb gegeven aan de vrouw van kamer 340, dat ik ontzettend veel zin in haar had, ik denk dat ze het zelfs door mijn broek kon zien. En ja, ik had er idd ook heel veel zin in maar ik dacht aan mijn zoontje en ik kon het niet….Ik denk dat je automatisch als mens een goed gevoel krijgt als iemand je aantrekkelijk vindt. Normaal zou dit gevoel voldaan moeten zijn met je partner…..

Ik hoor overigens vanuit meer vrienden dit soort verhalen en er ontstaat een golf van scheidingen rondom ons, ik zie ons die kant niet opgaan, i.i.g. niet op de korte termijn. We waren écht Bonnie en Clyde, en nu join ik Teams calls om 19:30 om haar te ontwijken en slaap ik vrijwillig op de bank….. het kan snel gaan, hopelijk valt er nog eea te redden

Zo!!! Even van me afgeschreven, hope it makes sense

Groet,
RE

Dag dames,

Wat een reacties... zowel positief (thanks!) als negatief.

Hierbij wat antwoorden:

1. Mijn vrouw en ik hebben geen constante ruzie, we hebben nog wel plezier. Ik denk dat we elkaar gewoon kwijt zijn geraakt in deze drukke fase. Alleen mis ik intimiteit en eigenlijk waardering, het gevoel hebben dat je partner je daadwerkelijk wil... Ik denk dat ze nog van me houdt, dat weet ik eigenlijk wel zeker maar ik denk dat ze gewoon gehoopt had verder te staan op verschillende vlakken in haar leven. Ze vergelijkt ze zichzelf ook vaak met anderen die hun leven anders leiden. Wij hebben het financieel goed maar we moeten nu gewoon op de centen letten tot we geen dubbele lasten meer hebben. Zeker met 1 inkomen ipv 2 inkomens. Ik heb met mijn promoties wel het merendeel van haar inkomsten gecompenseerd maar onze kosten zijn gestegen en de inkomsten zijn gedaald, dus idd, wat minder uitjes etc. Dat is toch niet gek?
2. Wat kan ik beter doen? Ik ben een hork en ik zie geen enkele beren op de weg voor geen enkele uitdaging, perfect voor het bedrijfsleven, wat minder in privésferen. Het kan vaak overkomen alsof ik alles bagatelliseer en de ervaringen van anderen niet serieus neem. Dit bedoel ik niet en dat weet mijn vrouw ook wel maar miss momenteel wat minder. Ik probeer vaker wat meelevender te reageren maar ik vind oprecht dat ze soms de schouders eronder moet zetten en moet gaan. Alleen dan raakt ze geïrriteerd en verwijt ze me dat ik een hork ben, complete dooddoener, dus dan laat ik haar maar aanmodderen. Daar lopen we allebei gewoon keihard vast.
3. Ja, elkaar op de billen tikken hoorde bij onze relatie(al 14 jaar). Niets geks aan. Dus dat dit problematisch is geworden, zegt veel over de staat van ons seksleven.
4. De reden waarom ik hier post, is dat ik nergens echt eerlijk kan zijn over mijn gevoel omdat ik NOOIT slecht over haar zou praten bij anderen. Dit zou voelen als verraad en dat gun ik haar niet, ze is een prachtige lieve vrouw en een geweldige moeder. Anoniem op een forum wat posten. om wat feedback op te halen vind ik iets anders.
5. Ik merk dat ik killer reageer omdat ik intimiteit mis en ik merk dat mijn vrouw ook door heeft dat ik geen fysiek contact opzoek. Complete 180 vs 2 jaar geleden. De afwijzingen zijn mij gewoon te veel geworden. Ik zie gewoon even niet hoe we weer bij elkaar komen, iig fysiek. Ik heb vandaag weer geprobeerd om iig een afscheidskus te geven voordat ik naar mijn werk ging en vnv bij naar bed gaan. In ieder geval een start. (dank voor de tips)
6. Last one, ik denk dat een gesprek aangaan over intimiteit, alleen averechts gaat werken. Dan komt er nog meer druk op en dat zal ook alleen maar tot ruzie leiden. Zij vindt niet dat er iets verkeerds is en ik vind dat er iets grondig mis is. De verwachtingen liggen wat ver uit elkaar. Zij vindt dat ze een te hoge mental load heeft (moest het opzoeken) en ze is idd "touched out" na een dag met ons zoontje. Maar om even egocentrisch te zijn, "what about me?" Moet ik maar gewoon wachten tot dit weer weg is? Wanneer gaat het weg? Ik voel me eerlijk gezegd soms best eenzaam.... Vreemd om te zeggen. Ik denk als we zo doorgaan dat we de komende 10 - 20 jaar geen enkel spoor van intimiteit te bespeuren zal zijn. We leven eigenlijk meer als roommates, die toevallig een bed delen, zeker de afgelopen 4 maanden. Ik schrok laatst toen mijn vrouw mij een knuffel gaf terwijl ik aan koken was. Ze moest lachen en ik maakte een grap, die helaas niet goed viel, namelijk "Meeste actie die ik in 2 jaar heb gehad" - vroeger moest ze hier om lachen maar nu zag ik dat ze teruggetrokken reageerde...