Relaties
alle pijlers
Ik besef dat ik het ons heel moeilijk maak, maar...
donderdag 20 maart 2008 om 11:58
...ik heb nog geen manier gevonden om eruit te komen.
Ik hoop dat ik hier dingen kan delen en mijn verhaal kwijt kan. Dat ik door het lezen van de kijk van anderen op mijn situatie verder kan.
Ik:
24 jaar oud, bijna afgestudeerd. Op relationeel gebied altijd veel verkering gehad. 1,5jaar van mijn 14e tot mijn 16e. 1,5jaar van mijn 16e tot mijn 18e. 4jaar van mijn bijna 19e tot mijn 22e. En nu heb ik een relatie van 7maanden.
De eerste twee relaties waren puberverkeringen. De eerste, veel ruzies, ik maakte het uiteindelijk uit, hij stalkte me en moest van school. De tweede, heel leuk, maar uiteindelijk ook veel ruzies. Hij ging vreemd, toch nog geprobeerd, maar dat ging niet meer.
Toen heb ik een half jaar lekker de vrijgezel uitgehangen. Kwam nieuw vriendje tegen, zijn na 3 jaar gaan samenwonen. Waren heel anders, toch was ik gelukkig en vertrouwde hem volledig. We leefden langzaam langs elkaar heen. Hij stapte op, van de een op andere dag, contract voor nieuw huis was net getekend. Hij had iemand leren kennen, niks gebeurt zegt hij, maar dat opende zijn ogen. Ik had geen idee, hij sloot zich altijd voor me af en praatte niet over gevoel. Het koste me een half jaar daar overheen te komen. Daarna ongelooflijk de vrijgezel uitgehangen, genoot van aandacht, veel dates en heb veel leuke dingen ondernomen.
Toen kwam mijn huidige vriendje. En op hem ben ik gek! Het voelt als nooit eerder, er is een passie tussen ons, een band, alsof het gewoon zo hoort. Ondanks de verschillen delen we veel interesses en hebben we beide genoeg aan een blik of kusje.
Maar...
Ik wordt steeds 'moeilijker'. Ik geef veel om hem, en merkte mezelf veranderen. Van de flierefluiter (toen ik vrijgezel was en niet verliefd was) naar de bange partner. Ik (altijd zeker van mezelf, streef mijn doelen na en krijg veel voor elkaar) verander in mijn relatie. Helaas.
Mijn vriend en ik praten er veel over. We spreken het uit. Maar IK moet het doen, ik moet het oplossen.
Ik zoek constant bevestiging. Ik maak me druk om kleine dingen. Ik weet met mijn verstand hoe verdomd goed het tussen ons zit. We hebben samenwoonplannen en hebben het over de mooiste dingen in de toekomst. Maar ik betrap mezelf erop vaak te denken 'hij kan zeggen wat hij wil, maar het is mogelijk dat hij er morgen ineens anders over denkt en me verlaat'. Ik WEET dat het niet eerlijk is, maar VOEL die angst. Die zorgt ervoor dat ik over andere dingen na ga denken, mijn gedachten slaan als het ware op hol. Ik rol van de ene rotgedachte in de andere, elk meningsverschilletje of ongemakkelijk moment wat we gehad hebben komt weer voorbij. Wat vriendje dan ook doet, niks is goed. Bij alles vind ik iets waardoor hij mij dan, volgens mij, geen aandacht geeft. En mij niet belangrijk vindt... Ik zeg dat dan ook, en dit kan (uiteraard, vanwege onterrechte beschuldigingen en het feit dat hij mij steeds moet overtuigen) leiden tot ruzie. Gelukkig gebeurt dat nu niet meer omdat we ons ervan bewust zijn dát en hóe het gebeurt.
Ik besef het zelf, en kan er heel soms zelf voor zorgen dat ik weer rationeel ga denken. Maar dat is zo ontzettend moeilijk. Helaas gaat daaraan vooraf al een heel moelijk verdrietig moment voor mij. We praten erover, vriendje wil me steunen in alles wat ik nodig heb. Maar ook voor hem is het soms moeilijk en teveel als ik pijnlijke dingen zeg. Ik moet vertrouwen hebben in ons, in dat ik voor hem de enige ben (er is geen aanleiding waarom dat niet zo zou zijn), in onze toekomst, in zijn onschuld als hij in contact is met andere vrouwen, in zijn behoefte aan eigen tijd en dingen en dat dat niet betekent dat ik niets voor hem beteken...
Ik heb dat vertrouwen ook, diep van binnen. Maar op sommige momenten neemt mijn gevoel het over van mijn ratio...
Ik lees veel op internet hierover, lees boeken en denk eraan eens naar een persoonlijke coach te gaan. Wellicht kan hij/zij me helpen vertrouwen te hebben in mijn relatie (in alle andere dingen; studie, familie, werk, vrienden, hobbies, alles gewoon heb ik het volste vertrouwen en ga ik ervoor). Deze angst uit zich in jaloezie, onzekerheid en onredelijkheid. Daarnaast het ergste; het niet genieten van mooie momenten en een vriendje die dit geen eeuwen volhoudt...
Sorry voor het lange verhaal. Ik hoop hier steun, vragen, oplossingen of een luisterend oor te vinden. Misschien herkent iemand het bij zichzelf en kan me helpen het sneller op te lossen?
Ik besef hoe moeilijk ik het mezelf maak, en wil genieten van de mooie en fijne momenten. Dat doe ik ook zeker, maar daarnaast baal zelf zo enorm van de keren dat dat niet lukt. Ik besef ook dat steeds bevestiging vragen averechts kan werken... Maar het ook zo voelen is een heel ander verhaal...
Ik hoop dat ik hier dingen kan delen en mijn verhaal kwijt kan. Dat ik door het lezen van de kijk van anderen op mijn situatie verder kan.
Ik:
24 jaar oud, bijna afgestudeerd. Op relationeel gebied altijd veel verkering gehad. 1,5jaar van mijn 14e tot mijn 16e. 1,5jaar van mijn 16e tot mijn 18e. 4jaar van mijn bijna 19e tot mijn 22e. En nu heb ik een relatie van 7maanden.
De eerste twee relaties waren puberverkeringen. De eerste, veel ruzies, ik maakte het uiteindelijk uit, hij stalkte me en moest van school. De tweede, heel leuk, maar uiteindelijk ook veel ruzies. Hij ging vreemd, toch nog geprobeerd, maar dat ging niet meer.
Toen heb ik een half jaar lekker de vrijgezel uitgehangen. Kwam nieuw vriendje tegen, zijn na 3 jaar gaan samenwonen. Waren heel anders, toch was ik gelukkig en vertrouwde hem volledig. We leefden langzaam langs elkaar heen. Hij stapte op, van de een op andere dag, contract voor nieuw huis was net getekend. Hij had iemand leren kennen, niks gebeurt zegt hij, maar dat opende zijn ogen. Ik had geen idee, hij sloot zich altijd voor me af en praatte niet over gevoel. Het koste me een half jaar daar overheen te komen. Daarna ongelooflijk de vrijgezel uitgehangen, genoot van aandacht, veel dates en heb veel leuke dingen ondernomen.
Toen kwam mijn huidige vriendje. En op hem ben ik gek! Het voelt als nooit eerder, er is een passie tussen ons, een band, alsof het gewoon zo hoort. Ondanks de verschillen delen we veel interesses en hebben we beide genoeg aan een blik of kusje.
Maar...
Ik wordt steeds 'moeilijker'. Ik geef veel om hem, en merkte mezelf veranderen. Van de flierefluiter (toen ik vrijgezel was en niet verliefd was) naar de bange partner. Ik (altijd zeker van mezelf, streef mijn doelen na en krijg veel voor elkaar) verander in mijn relatie. Helaas.
Mijn vriend en ik praten er veel over. We spreken het uit. Maar IK moet het doen, ik moet het oplossen.
Ik zoek constant bevestiging. Ik maak me druk om kleine dingen. Ik weet met mijn verstand hoe verdomd goed het tussen ons zit. We hebben samenwoonplannen en hebben het over de mooiste dingen in de toekomst. Maar ik betrap mezelf erop vaak te denken 'hij kan zeggen wat hij wil, maar het is mogelijk dat hij er morgen ineens anders over denkt en me verlaat'. Ik WEET dat het niet eerlijk is, maar VOEL die angst. Die zorgt ervoor dat ik over andere dingen na ga denken, mijn gedachten slaan als het ware op hol. Ik rol van de ene rotgedachte in de andere, elk meningsverschilletje of ongemakkelijk moment wat we gehad hebben komt weer voorbij. Wat vriendje dan ook doet, niks is goed. Bij alles vind ik iets waardoor hij mij dan, volgens mij, geen aandacht geeft. En mij niet belangrijk vindt... Ik zeg dat dan ook, en dit kan (uiteraard, vanwege onterrechte beschuldigingen en het feit dat hij mij steeds moet overtuigen) leiden tot ruzie. Gelukkig gebeurt dat nu niet meer omdat we ons ervan bewust zijn dát en hóe het gebeurt.
Ik besef het zelf, en kan er heel soms zelf voor zorgen dat ik weer rationeel ga denken. Maar dat is zo ontzettend moeilijk. Helaas gaat daaraan vooraf al een heel moelijk verdrietig moment voor mij. We praten erover, vriendje wil me steunen in alles wat ik nodig heb. Maar ook voor hem is het soms moeilijk en teveel als ik pijnlijke dingen zeg. Ik moet vertrouwen hebben in ons, in dat ik voor hem de enige ben (er is geen aanleiding waarom dat niet zo zou zijn), in onze toekomst, in zijn onschuld als hij in contact is met andere vrouwen, in zijn behoefte aan eigen tijd en dingen en dat dat niet betekent dat ik niets voor hem beteken...
Ik heb dat vertrouwen ook, diep van binnen. Maar op sommige momenten neemt mijn gevoel het over van mijn ratio...
Ik lees veel op internet hierover, lees boeken en denk eraan eens naar een persoonlijke coach te gaan. Wellicht kan hij/zij me helpen vertrouwen te hebben in mijn relatie (in alle andere dingen; studie, familie, werk, vrienden, hobbies, alles gewoon heb ik het volste vertrouwen en ga ik ervoor). Deze angst uit zich in jaloezie, onzekerheid en onredelijkheid. Daarnaast het ergste; het niet genieten van mooie momenten en een vriendje die dit geen eeuwen volhoudt...
Sorry voor het lange verhaal. Ik hoop hier steun, vragen, oplossingen of een luisterend oor te vinden. Misschien herkent iemand het bij zichzelf en kan me helpen het sneller op te lossen?
Ik besef hoe moeilijk ik het mezelf maak, en wil genieten van de mooie en fijne momenten. Dat doe ik ook zeker, maar daarnaast baal zelf zo enorm van de keren dat dat niet lukt. Ik besef ook dat steeds bevestiging vragen averechts kan werken... Maar het ook zo voelen is een heel ander verhaal...
donderdag 20 maart 2008 om 12:15
Wat is het allerergste wat er kan gebeuren? Dat hij bij je weggaat? En dan, stort je wereld dan in? Uit ervaring weet je van niet. Dit is een gortdroog antwoord op je angsten en onzekerheden en dat weet ik maar het punt is denk ik dat je het het beste zo nuchter kunt bekijken. Voel, doorleef, ervaar het ergste. En accepteer dan dat dat kan gebeuren. Je krijgt geen garanties. Maar dat kan nou juist ook een reden zijn om des te meer te genieten van wat er nu is ipv je bij voorbaat al bang terug te trekken.
Er is geen zekerheid. Als je die gaat zoeken, kom je bedrogen uit en zul je de rust en vrede buiten jezelf blijven zoeken. Dat stuk vertrouwen moet van binnenuit komen. En dat komt doordat je weet dat je op jezelf kan vertrouwen, dat je goed voor jezelf kunt zorgen wanneer dat nodig is.
Als ik jou was zou ik de focus verleggen van hem naar jezelf toe. Probeer de energie die je nu in hem stopt door gepieker enz in jezelf te stoppen op een positieve manier. Doe dingen waardoor je ook je onafhankelijkheid van hem ervaart, je eigen identiteit bevestigt en ontwikkelt. Ik vermoed dat je jezelf enigszins in hem verliest in de hoop dat je hem zo bij je kunt houden. Terwijl het eigenlijk andersom werkt, als partners is het mooi wanneer je een situatie creeert waarbij je telkens vrijwillig en graag voor elkaar kiest.
Iig heel veel kracht gewenst, het lijkt me niet makkelijk .
Er is geen zekerheid. Als je die gaat zoeken, kom je bedrogen uit en zul je de rust en vrede buiten jezelf blijven zoeken. Dat stuk vertrouwen moet van binnenuit komen. En dat komt doordat je weet dat je op jezelf kan vertrouwen, dat je goed voor jezelf kunt zorgen wanneer dat nodig is.
Als ik jou was zou ik de focus verleggen van hem naar jezelf toe. Probeer de energie die je nu in hem stopt door gepieker enz in jezelf te stoppen op een positieve manier. Doe dingen waardoor je ook je onafhankelijkheid van hem ervaart, je eigen identiteit bevestigt en ontwikkelt. Ik vermoed dat je jezelf enigszins in hem verliest in de hoop dat je hem zo bij je kunt houden. Terwijl het eigenlijk andersom werkt, als partners is het mooi wanneer je een situatie creeert waarbij je telkens vrijwillig en graag voor elkaar kiest.
Iig heel veel kracht gewenst, het lijkt me niet makkelijk .
donderdag 20 maart 2008 om 12:23
Door je angst zo duidelijk uit te spreken en te forceren maakt je de kans groter dat hij gebeurd. Je zegt ook zelf wel te weten dat de gedachten die op zulke momenten voorbij komen irreëel zijn.
Mij helpt het geregeld om dat soort gedachtegangen gewoon op te schrijven voor mezelf, want vaak blijkt dat je eigenlijk maar een paar gedachten hebt maar die kunnen zich ongemerkt uren blijven herhalen zodat het er heel veel lijken. Ik schrijf ze meestal op en daarna wordt het al rustig in me hoofd, daarna laat ik ze met rust. Dan bijvoorbeeld de volgende dag als het rustig in me hoofd is pak ik ze er terug bij en kan er dan vaak wel om lachen om te zien hoe irreëel ze daad werkelijk zijn.
Misschien helpt dat je, ik roep maar wat.
Mij helpt het geregeld om dat soort gedachtegangen gewoon op te schrijven voor mezelf, want vaak blijkt dat je eigenlijk maar een paar gedachten hebt maar die kunnen zich ongemerkt uren blijven herhalen zodat het er heel veel lijken. Ik schrijf ze meestal op en daarna wordt het al rustig in me hoofd, daarna laat ik ze met rust. Dan bijvoorbeeld de volgende dag als het rustig in me hoofd is pak ik ze er terug bij en kan er dan vaak wel om lachen om te zien hoe irreëel ze daad werkelijk zijn.
Misschien helpt dat je, ik roep maar wat.
donderdag 20 maart 2008 om 12:42
Dank je voor jullie reacties.
Ik heb een dagboekje waarin ik schrijf, inderdaad op momenten dat ik het rustig in mijn hoofd wil hebbben en die negatieve gevoelens/gedachten wil stoppen. Dat helpt wel, maar helaas duurt het altijd even voordat ik me ook daartoe kan zetten omdat ik eerst vanuit gevoel reageer en dat uitspreek. Ik doe mijn best dat zo min mogelijk te doen. Het is niet altijd makkelijk mezelf 'toe te spreken' en te gaan schrijven.
Verder heeft mijn vriend zelfs een heel lief briefje geschreven, dat zit in mijn portemonnee. Op momenten dat ik het ff lastig heb is dat mijn houvast, ook dat helpt weleens. Ik boek op deze manier al wat vooruitgang, maar het gaat me niet snel genoeg. Vaak als ik denk het gaat al weken erg goed, gaat het daarna weer eens mis...
Misschien voor het beeld: we wonen momenteel apart, een heel eind bij elkaar vandaan. Zien elkaar in het weekend en soms 1 avond door de weeks. We hebben zelf werk, vrienden en hobbies, maar ook gezamelijke vrienden en vrijetijdsbesteding.
Dat ik het de vorige keer alleen ook gered heb is waar... Die uitspraak zet me aan het denken... Ik moet er natuurlijk niet aan denken... Maar die gedachte zou me wel sterker moeten maken.
Ik heb een dagboekje waarin ik schrijf, inderdaad op momenten dat ik het rustig in mijn hoofd wil hebbben en die negatieve gevoelens/gedachten wil stoppen. Dat helpt wel, maar helaas duurt het altijd even voordat ik me ook daartoe kan zetten omdat ik eerst vanuit gevoel reageer en dat uitspreek. Ik doe mijn best dat zo min mogelijk te doen. Het is niet altijd makkelijk mezelf 'toe te spreken' en te gaan schrijven.
Verder heeft mijn vriend zelfs een heel lief briefje geschreven, dat zit in mijn portemonnee. Op momenten dat ik het ff lastig heb is dat mijn houvast, ook dat helpt weleens. Ik boek op deze manier al wat vooruitgang, maar het gaat me niet snel genoeg. Vaak als ik denk het gaat al weken erg goed, gaat het daarna weer eens mis...
Misschien voor het beeld: we wonen momenteel apart, een heel eind bij elkaar vandaan. Zien elkaar in het weekend en soms 1 avond door de weeks. We hebben zelf werk, vrienden en hobbies, maar ook gezamelijke vrienden en vrijetijdsbesteding.
Dat ik het de vorige keer alleen ook gered heb is waar... Die uitspraak zet me aan het denken... Ik moet er natuurlijk niet aan denken... Maar die gedachte zou me wel sterker moeten maken.
donderdag 20 maart 2008 om 12:43
Anotje, het is alsof ik dit heb geschreven...
Kijk eens op het verlatingsangst-topic...
Ik heb precies hetzelfde en jaag daardoor de laaste tijd mijn vriendje weg. Was ook een superzelfverzekerde sterke meid en verander langzaam, zonder aanleiding, hoe langer de relatie duurt, in een onzeker bang muisje die alles opgeeft om maar bij vriend lief te kunnen zijn...
Ik heb het overdag gelukkig druk, maar merk dat ik de hele dagen niks anders doe dan tobben..
Stel dat, oh nee misschien dat, van alles....
Ik schrijf het ook op, alles en als ik het dan teruglees is het soms zelfs belachelijk...
Verlatingsangst denk ik, écht...Ik ben er zelf ook pas achter, maar vind daar zoveel herkenning!
Misschien heb je er wat aan en verder, ik geef je één tip die momenteel bij mijn vriend alleen goed werkt "Neem afstand en laat hem maar naar jou toekomen"
Ik stuur altijd als eerste een sms'je 's ochtends, bel ALTIJD...
Vandaag eens niks gedaan, krijg ik een boze vriend, Goh waarom heb je me niet gebeld of gesmst?!
En dat terwijl hij me de hele week al negeert...
Dus de beste oplossing is wat afstand nemen en de focus leggen op je eigen leven....
kus!
Kijk eens op het verlatingsangst-topic...
Ik heb precies hetzelfde en jaag daardoor de laaste tijd mijn vriendje weg. Was ook een superzelfverzekerde sterke meid en verander langzaam, zonder aanleiding, hoe langer de relatie duurt, in een onzeker bang muisje die alles opgeeft om maar bij vriend lief te kunnen zijn...
Ik heb het overdag gelukkig druk, maar merk dat ik de hele dagen niks anders doe dan tobben..
Stel dat, oh nee misschien dat, van alles....
Ik schrijf het ook op, alles en als ik het dan teruglees is het soms zelfs belachelijk...
Verlatingsangst denk ik, écht...Ik ben er zelf ook pas achter, maar vind daar zoveel herkenning!
Misschien heb je er wat aan en verder, ik geef je één tip die momenteel bij mijn vriend alleen goed werkt "Neem afstand en laat hem maar naar jou toekomen"
Ik stuur altijd als eerste een sms'je 's ochtends, bel ALTIJD...
Vandaag eens niks gedaan, krijg ik een boze vriend, Goh waarom heb je me niet gebeld of gesmst?!
En dat terwijl hij me de hele week al negeert...
Dus de beste oplossing is wat afstand nemen en de focus leggen op je eigen leven....
kus!
donderdag 20 maart 2008 om 12:49
Compliment voor je openingspost Anotje, knap dat je het voor jezelf (en ons) zo duidelijk hebt weten te maken...
Ik herken het wel een beetje, was in het begin van mijn relatie ook heel onzeker. Hij vond het bijvoorbeeld soms niet prettig als ik in een knuffelige bui was en aan hem zat te plukken. Als hij dat dan zei, zat ik al te denken dat hij me niet meer zag zitten. Slaat natuurlijk nergens op, maar de liefde is nogal eens irrationeel
Bij mij is het vanzelf overgegaan, ik denk ongeveer sinds we zijn gaan samenwonen. We hebben samen die stap gezet en het gaat zo ontzettend harmonieus! Alsof ik me toen realiseerde dat we écht voor elkaar gekozen hebben en dat het goed is zo... Sindsdien ben ik superzeker van onze relatie en kan ik hem veel beter loslaten.
Ik herken het wel een beetje, was in het begin van mijn relatie ook heel onzeker. Hij vond het bijvoorbeeld soms niet prettig als ik in een knuffelige bui was en aan hem zat te plukken. Als hij dat dan zei, zat ik al te denken dat hij me niet meer zag zitten. Slaat natuurlijk nergens op, maar de liefde is nogal eens irrationeel
Bij mij is het vanzelf overgegaan, ik denk ongeveer sinds we zijn gaan samenwonen. We hebben samen die stap gezet en het gaat zo ontzettend harmonieus! Alsof ik me toen realiseerde dat we écht voor elkaar gekozen hebben en dat het goed is zo... Sindsdien ben ik superzeker van onze relatie en kan ik hem veel beter loslaten.
donderdag 20 maart 2008 om 12:54
quote:Tink1984 schreef op 20 maart 2008 @ 12:45:
Waar ik mee bedoel, laat hem eens naar jou toekomen, dat willen mannen graag, moeite moeten doen en jagen...
het is raar, maar waar!
Ik weet niet of dat per se klopt. Als ik kijk naar mijn man dan denk ik dat het juist averechts zou werken bij hem. In een fijne, geborgen en gelijkwaardige relatie denk ik persoonlijk dat het heel belangrijk is om elkaar regelmatig te laten voelen dat de ander belangrijk voor je is en je van hem of haar houdt zonder elkaar te claimen. Gul zijn met je liefde is iets heel moois.
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat wanneer je zo angstig bent en je vastklampt aan je partner, diegene meer ruimte nodig heeft. Dat dat gul zijn bemoeilijkt wordt zeg maar omdat het niet vrijwillig en vrijelijk kan stromen maar afgedwongen wordt. En dat dan afstand creeren verrassend en interessant kan zijn voor je partner. Ik denk alleen wel dat je daar erg mee op moet passen, spelletjes bevorderen de oprechtheid en de openheid niet. En daarnaast ben je dan nog steeds bezig met piekeren over die ander, wat je nu zal doen en wat je straks het best kunt doen enz om hem maar geinteresseerd te houden. Zo zou het niet moeten zijn, op een gegeven moment is het fijn wanneer je rust kunt gaan ervaren in de wetenschap dat je er voor elkaar bent en van elkaar houdt. En daar wel regelmatig aandachtig mee bezig bent maar niet obsessief. Dat is zo vreselijk vermoeiend en werkt ook niet op de lange termijn denk ik.
Waar ik mee bedoel, laat hem eens naar jou toekomen, dat willen mannen graag, moeite moeten doen en jagen...
het is raar, maar waar!
Ik weet niet of dat per se klopt. Als ik kijk naar mijn man dan denk ik dat het juist averechts zou werken bij hem. In een fijne, geborgen en gelijkwaardige relatie denk ik persoonlijk dat het heel belangrijk is om elkaar regelmatig te laten voelen dat de ander belangrijk voor je is en je van hem of haar houdt zonder elkaar te claimen. Gul zijn met je liefde is iets heel moois.
Ik kan me wel heel goed voorstellen dat wanneer je zo angstig bent en je vastklampt aan je partner, diegene meer ruimte nodig heeft. Dat dat gul zijn bemoeilijkt wordt zeg maar omdat het niet vrijwillig en vrijelijk kan stromen maar afgedwongen wordt. En dat dan afstand creeren verrassend en interessant kan zijn voor je partner. Ik denk alleen wel dat je daar erg mee op moet passen, spelletjes bevorderen de oprechtheid en de openheid niet. En daarnaast ben je dan nog steeds bezig met piekeren over die ander, wat je nu zal doen en wat je straks het best kunt doen enz om hem maar geinteresseerd te houden. Zo zou het niet moeten zijn, op een gegeven moment is het fijn wanneer je rust kunt gaan ervaren in de wetenschap dat je er voor elkaar bent en van elkaar houdt. En daar wel regelmatig aandachtig mee bezig bent maar niet obsessief. Dat is zo vreselijk vermoeiend en werkt ook niet op de lange termijn denk ik.
donderdag 20 maart 2008 om 13:08
quote:isa26 schreef op 20 maart 2008 @ 12:49:
Bij mij is het vanzelf overgegaan, ik denk ongeveer sinds we zijn gaan samenwonen. We hebben samen die stap gezet en het gaat zo ontzettend harmonieus! Alsof ik me toen realiseerde dat we écht voor elkaar gekozen hebben en dat het goed is zo... Sindsdien ben ik superzeker van onze relatie en kan ik hem veel beter loslaten.
Ik merk al aan mezelf dat onze samenwoonplannen (en deze zijn vrij concreet, vanaf 1 juni zulen we gaan samenwonen) me meer rust geven. En mijn onrust al iets wegneemt.
Ik probeer nu te bedenken welke 'voorvallen' voor mij aanleiding zijn om die negatieve gedachten/gevoelens te krijgen. Nu ik ze zo voor mezelf wil opschrijven lijken ze belachelijk:
- vriend vertelt dat zijn ex hem mailt over spullen die ze nog eens wil ophalen die blijkbaar nog op zolder liggen
- vriend geeft aan op stap te gaan met vrienden, en dat we elkaar daarna later de avond in de stad treffen
- vriendje gaat in op schreeuwende dronken vrouwen op straat na het uitgaan
- vriendje is een keer stiller dan normaal
- vriendje leest liever een boek dan dat we samen tv kijken
Bij alle bovenstaande dingen voel ik me rot. Verdrietig, onzeker.
Mijn vriend is nu eenmaal iemand die prima lekker een avond niks kan doen en dat ook nodig heeft. Prima hoor, dat snap ik, want ik heb het zelf ook. Maar toch op zo'n moment ga ik zitten mokken. Uiteindelijk ga ik iets voor mezelf doen, en ben ik achteraf heel blij en tevreden. Dan voelen we ons allebei goed. Heb ik lekker ook mijn eigen ding gedaan. Ik zou zo graag willen dat ik dat 'mokmoment' over kon slaan in mijn hoofd, en gelijk die omschakeling kan maken... Want ik WEET het wel!
Overigens ben ik niet zo voor dat aantrekken/afstoten spelletje. Ik wil wel mezelf blijven, ik ben altijd iemand die veel initiatief toont (ook in andere dingen), iemand die niet snel stilzit en hem gewoon opzoekt. Het is zelfs niet zo dat wanneer ik bijvoorbeeld eens niet sms of bel (gebeurt wel eens door omstandigheden), dat hij dat dan ook niet doet.
Er IS dus niet eens een aanleiding voor mijn twijfels... Tot van binnenuit is dat onzekere gevoel er wel.
Nu ik dit zo schrijf zie ik mijn eigen tegenstrijdigheid...
Bij mij is het vanzelf overgegaan, ik denk ongeveer sinds we zijn gaan samenwonen. We hebben samen die stap gezet en het gaat zo ontzettend harmonieus! Alsof ik me toen realiseerde dat we écht voor elkaar gekozen hebben en dat het goed is zo... Sindsdien ben ik superzeker van onze relatie en kan ik hem veel beter loslaten.
Ik merk al aan mezelf dat onze samenwoonplannen (en deze zijn vrij concreet, vanaf 1 juni zulen we gaan samenwonen) me meer rust geven. En mijn onrust al iets wegneemt.
Ik probeer nu te bedenken welke 'voorvallen' voor mij aanleiding zijn om die negatieve gedachten/gevoelens te krijgen. Nu ik ze zo voor mezelf wil opschrijven lijken ze belachelijk:
- vriend vertelt dat zijn ex hem mailt over spullen die ze nog eens wil ophalen die blijkbaar nog op zolder liggen
- vriend geeft aan op stap te gaan met vrienden, en dat we elkaar daarna later de avond in de stad treffen
- vriendje gaat in op schreeuwende dronken vrouwen op straat na het uitgaan
- vriendje is een keer stiller dan normaal
- vriendje leest liever een boek dan dat we samen tv kijken
Bij alle bovenstaande dingen voel ik me rot. Verdrietig, onzeker.
Mijn vriend is nu eenmaal iemand die prima lekker een avond niks kan doen en dat ook nodig heeft. Prima hoor, dat snap ik, want ik heb het zelf ook. Maar toch op zo'n moment ga ik zitten mokken. Uiteindelijk ga ik iets voor mezelf doen, en ben ik achteraf heel blij en tevreden. Dan voelen we ons allebei goed. Heb ik lekker ook mijn eigen ding gedaan. Ik zou zo graag willen dat ik dat 'mokmoment' over kon slaan in mijn hoofd, en gelijk die omschakeling kan maken... Want ik WEET het wel!
Overigens ben ik niet zo voor dat aantrekken/afstoten spelletje. Ik wil wel mezelf blijven, ik ben altijd iemand die veel initiatief toont (ook in andere dingen), iemand die niet snel stilzit en hem gewoon opzoekt. Het is zelfs niet zo dat wanneer ik bijvoorbeeld eens niet sms of bel (gebeurt wel eens door omstandigheden), dat hij dat dan ook niet doet.
Er IS dus niet eens een aanleiding voor mijn twijfels... Tot van binnenuit is dat onzekere gevoel er wel.
Nu ik dit zo schrijf zie ik mijn eigen tegenstrijdigheid...
donderdag 20 maart 2008 om 13:19
quote:anotje schreef op 20 maart 2008 @ 13:08:
Er IS dus niet eens een aanleiding voor mijn twijfels... Tot van binnenuit is dat onzekere gevoel er wel.
Nu ik dit zo schrijf zie ik mijn eigen tegenstrijdigheid...
Het is juist goed om het te zien, zo krijg je er vat op. Probeer voor jezelf duidelijk te krijgen wat nou precies de zure appel is waar jij doorheen moet bijten voor jezelf. Voor welke gedachte ben je precies zo bang, waarom, wat zit erachter, wat is de essentie enz. Ik vermoed dat het niets met hem te maken heeft en alles met jezelf, door helderheid te krijgen zul je hoogstwrs ook een ingang vinden om er voor jezelf anders mee om te gaan gevoelsmatig en dan verandert het vanzelf.
Er IS dus niet eens een aanleiding voor mijn twijfels... Tot van binnenuit is dat onzekere gevoel er wel.
Nu ik dit zo schrijf zie ik mijn eigen tegenstrijdigheid...
Het is juist goed om het te zien, zo krijg je er vat op. Probeer voor jezelf duidelijk te krijgen wat nou precies de zure appel is waar jij doorheen moet bijten voor jezelf. Voor welke gedachte ben je precies zo bang, waarom, wat zit erachter, wat is de essentie enz. Ik vermoed dat het niets met hem te maken heeft en alles met jezelf, door helderheid te krijgen zul je hoogstwrs ook een ingang vinden om er voor jezelf anders mee om te gaan gevoelsmatig en dan verandert het vanzelf.
donderdag 20 maart 2008 om 13:40
quote:Ik zou zo graag willen dat ik dat 'mokmoment' over kon slaan in mijn hoofd, en gelijk die omschakeling kan maken... Want ik WEET het wel!Probeer in gedachten te houden dat je vriend eigenlijk alles goed doet (hij vertelt bijv. eerlijk dat hij een mail van zijn ex heeft gehad) en dat jij hem daarvoor 'straft' door te gaan zitten mokken.
donderdag 20 maart 2008 om 14:17
quote:isa26 schreef op 20 maart 2008 @ 13:40:
[...]
Probeer in gedachten te houden dat je vriend eigenlijk alles goed doet (hij vertelt bijv. eerlijk dat hij een mail van zijn ex heeft gehad) en dat jij hem daarvoor 'straft' door te gaan zitten mokken.
Dat is ook wat ik telkens probeer. En op 'heldere' momenten zoals nu gaat dat heel goed!
Ik word alleen een soort van overvallen door dat gevoel op momenten, waardoor ik niet meer rationeel kan denken.
Ik moet een manier vinden om juist op zo'n voor mij moeilijk moment weer 'bij zinnen' te komen en mezelf tot de orde te roepen, waardoor ik bij mijn verstand te raden zal gaan.
Ik besef ook steeds meer hoe blij ik moet zijn met hem. Hij wil dat we dit samen doen, samen mij helpen hier overheen te stappen... Hij is zo lief voor me, het kan voor hem ook niet makkelijk zijn.
[...]
Probeer in gedachten te houden dat je vriend eigenlijk alles goed doet (hij vertelt bijv. eerlijk dat hij een mail van zijn ex heeft gehad) en dat jij hem daarvoor 'straft' door te gaan zitten mokken.
Dat is ook wat ik telkens probeer. En op 'heldere' momenten zoals nu gaat dat heel goed!
Ik word alleen een soort van overvallen door dat gevoel op momenten, waardoor ik niet meer rationeel kan denken.
Ik moet een manier vinden om juist op zo'n voor mij moeilijk moment weer 'bij zinnen' te komen en mezelf tot de orde te roepen, waardoor ik bij mijn verstand te raden zal gaan.
Ik besef ook steeds meer hoe blij ik moet zijn met hem. Hij wil dat we dit samen doen, samen mij helpen hier overheen te stappen... Hij is zo lief voor me, het kan voor hem ook niet makkelijk zijn.
donderdag 20 maart 2008 om 16:23
Wat misschien ook een idee is: bemerk je bij jezelf dat je gaat 'mokken', verdrietig of onredelijk wordt... maak dan de bewuste keuze om dat niet direct te uiten. Maar laat eerst je rationele gedachten erop los, ga inderdaad iets voor jezelf doen oid. En bedenk daarna of je alsnog verdrietig bent/wilt gaan mokken oid.
Waarschijnlijk zal je daar dan vaak geen behoefte meer aan hebben.
Waarschijnlijk zal je daar dan vaak geen behoefte meer aan hebben.
vrijdag 21 maart 2008 om 12:12
Bedankt voor al jullie lieve reacties.
Ik heb gekeken in het verlatingsangst topic, maar vraag me toch af of het zo extreem is. Ik herken er dingen van, maar niet alles.
Ik ben via internet ook steeds aan het zoeken naar tips, en kwam uit bij de RET methode. Ik heb daar nu het een en ander van gelezen en gisteren een boek besteld. Kennen jullie dat?
Ik denk namelijk dat het me zou helpen wanneer ik dingen gezond zou kunnen relativeren op een moeilijk moment.
Het lastigste van alles is gewoon dat ik het weet en wel weet dat het moet en kan, maar op het moment dat zo'n emotie me overvalt ik door de bomen het bos niet meer zie en me vaak niet kan zetten tot het rationeel beredenen van mijn reactie...
Pfff, lastig...
Gelukkig gaat het wel langzaam aan steeds beter... Maar het gaat me helaas niet snel genoeg..
Ik heb gekeken in het verlatingsangst topic, maar vraag me toch af of het zo extreem is. Ik herken er dingen van, maar niet alles.
Ik ben via internet ook steeds aan het zoeken naar tips, en kwam uit bij de RET methode. Ik heb daar nu het een en ander van gelezen en gisteren een boek besteld. Kennen jullie dat?
Ik denk namelijk dat het me zou helpen wanneer ik dingen gezond zou kunnen relativeren op een moeilijk moment.
Het lastigste van alles is gewoon dat ik het weet en wel weet dat het moet en kan, maar op het moment dat zo'n emotie me overvalt ik door de bomen het bos niet meer zie en me vaak niet kan zetten tot het rationeel beredenen van mijn reactie...
Pfff, lastig...
Gelukkig gaat het wel langzaam aan steeds beter... Maar het gaat me helaas niet snel genoeg..
