Ik haat het om een crush te hebben

Over het algemeen ben ik een heel rationeel persoon, relaxt en emotioneel heel stabiel. Behalve, wanneer ik iemand echt leuk vind. Dat gebeurt zo ééns in de zoveel jaar, dus niet heel vaak. Maar als het gebeurt, vind ik het echt vreselijk. Ik heb iemand ontmoet nu, ik merk dat hij door mijn hoofd spookt, dat ik hoop dat hij me ook leuk vindt, maar ik weet het allemaal niet zo goed. Er is wel gezoend en geknuffeld, maar het is ook nog erg pril en we moeten maar kijken of het echt allemaal zo goed bij elkaar past. Dat weet je natuurlijk nog niet in het begin. Maar jeetje wat word ik hier wiebelig van, echt vreselijk. In de zevende hemel als hij me een spraakberichtje stuurt, in lichte stress als het wat langer duurt voordat ik een reactie heb.

Ik kan hier gewoon erg slecht tegen. Hij is net weg, op wintersport, dus die is helemaal niet met zijn telefoon/mij bezig verwacht ik. En dan moet ik maar gewoon zien hoe het is als hij er over een paar weken weer is. "Geniet er lekker van", wordt mij gezegd, maar ik vind het echt zwaar irritant dat ik zo weinig controle heb over mijn eigen gedachten en gevoelens en dat ik zwaar onder de hormonen lijk te staan. Ik heb de neiging om regelmatig naar zijn whatsapp profielfoto te kijken en ik moet dat echt een beetje onderdrukken, omdat ik mezelf alleen maar gekker maak anders. Ik lijk wel een puber, wtf.

Hoe is dat voor jullie, verliefd zijn/gevoelens hebben? Hoe krijg ik mezelf weer een beetje in het gareel?