Ik haat het om een crush te hebben

Over het algemeen ben ik een heel rationeel persoon, relaxt en emotioneel heel stabiel. Behalve, wanneer ik iemand echt leuk vind. Dat gebeurt zo ééns in de zoveel jaar, dus niet heel vaak. Maar als het gebeurt, vind ik het echt vreselijk. Ik heb iemand ontmoet nu, ik merk dat hij door mijn hoofd spookt, dat ik hoop dat hij me ook leuk vindt, maar ik weet het allemaal niet zo goed. Er is wel gezoend en geknuffeld, maar het is ook nog erg pril en we moeten maar kijken of het echt allemaal zo goed bij elkaar past. Dat weet je natuurlijk nog niet in het begin. Maar jeetje wat word ik hier wiebelig van, echt vreselijk. In de zevende hemel als hij me een spraakberichtje stuurt, in lichte stress als het wat langer duurt voordat ik een reactie heb.

Ik kan hier gewoon erg slecht tegen. Hij is net weg, op wintersport, dus die is helemaal niet met zijn telefoon/mij bezig verwacht ik. En dan moet ik maar gewoon zien hoe het is als hij er over een paar weken weer is. "Geniet er lekker van", wordt mij gezegd, maar ik vind het echt zwaar irritant dat ik zo weinig controle heb over mijn eigen gedachten en gevoelens en dat ik zwaar onder de hormonen lijk te staan. Ik heb de neiging om regelmatig naar zijn whatsapp profielfoto te kijken en ik moet dat echt een beetje onderdrukken, omdat ik mezelf alleen maar gekker maak anders. Ik lijk wel een puber, wtf.

Hoe is dat voor jullie, verliefd zijn/gevoelens hebben? Hoe krijg ik mezelf weer een beetje in het gareel?

care_ schreef: ↑

29-01-2025 16:03

Ja het kan ook wat minder worden omdat hoe langer je op vakantie bent, hoe meer 'los' je juist even bent van thuis. En daar kan dan ook het loslaten van de telefoon bij horen. Helemaal als je op die reis nog heel druk bent!

En misschien is hij nu ook wel even minder met jou bezig, maar dat hoeft ook niet erg te zijn. Hij is ook totaal uit zijn eigen omgeving, heeft andere bezigheden en vermaak. Maar dat wil niet zeggen dat hij het niet verder wil onderzoeken wanneer hij terug is en weer terug in zijn eigen leven. Nu kan hij er niet veel mee, dus parkeert hij het misschien ook even? Dat is voor jou lastiger want jij zit nog wel in je gewone leven.

Ik hoop dat ook en ik probeer erop te vertrouwen. Ik ga terug naar het gevoel dat ik had bij de laatste keer dat ik hem heb gezien, en dat was echt heel goed. Hij heeft eigenlijk altijd consistent signalen afgegeven dat hij mij ook leuk vindt en beter wil leren kennen. Dat hebben we ook uitgesproken. Dus ik 'dwing' mezelf daarop te vertrouwen. Tegelijkertijd vertel ik mezelf af en toe ook (uit zelfbescherming) dat de wereld niet vergaat als het niet zo is. En wat jij ook al zei, als hij zo omslaat als een blad aan een boom, moet ik het misschien ook niet willen.

Tja uiteindelijk is het toch een kwestie van uitzitten. Bij mij helpt het om afleiding te plannen. Sporten, leuke dingen doen. Mijn leven leven - dat heel leuk is - ook zonder hem. Soms even mn ei kwijt bij vriendinnen. En ik probeer dat onzekere gevoel ook een beetje te accepteren en te omarmen, want dat hóórt ook gewoon bij deze fase van daten.

Hey Care, hoe gaat het nu met jou en je date?

Hier is ie intussen terug van vakantie en we hebben elkaar ook weer gezien. Ook uitgesproken dat we er serieus instaan, dus dat is echt al heel wat. Wel is hij niet zo actief op de app en kan het soms best lang duren voordat ik wat hoor, maar goed, zo is ie dan gewoon denk ik. Ik vertrouw maar gewoon op het geen hij me vertelt en laat zien en dan komen we er vanzelf wel achter. Ik merk dat hij vooral voorzichtig en misschien wat bangig is om meteen helemaal all-in te gaan. Dat snap ik ook wel, dat herken ik van mijzelf ook.