Ik heb het erg moeilijk hiermee...

Hey iedereen,

Alvast bedankt voor het lezen!

Ik ben een dame van net 23 en mijn vriend is 29. Wij zijn al ongeveer 4,5 jaar samen. Sinds ongeveer 1 jaar gaat het best slecht tussen ons en merk ik dat het veel invloed heeft op mezelf... lichamelijk en geestelijk. Ook voel ik me best down. Diep van binnen weet ik dat ik ermee moet stoppen, maar heb ik daar moeite mee. Wij kennen elkaar best lang. Daar hecht ik veel waarde aan. Ik heb wel momenten gehad dat ik het contact probeerde te verbreken, maar hij gaf het contact ook nooit helemaal op.

Nu komt het verhaal een beetje.

Vaak heb ik het gevoel dat ik niet bouwen op mijn vriend. Als ik eens wat naars heb meegemaakt op werk of met wat anders in mijn leven, dan wil hij daar eigenlijk nooit wat van horen. Hij zal mij nooit advies geven of zeggen dat hij er voor mij is. Hij mompelt dan wat of praat er gauw overheen. Als ik er wat van zeg, word ik bijvoorbeeld opgehangen of word er gezegd na een paar minuten je aangehoord te hebben is het klaar. Zelf luister ik wel vaak naar hem en ben ik er wel altijd voor hem.

Daarnaast woont hij nog steeds thuis. Hij werkt wel en heeft zelf geen studie afgerond. Allemaal prima, maar op een gegeven moment wil je natuurlijk wel vooruit in je relatie. Daar hoort samenwonen ook bij. Het lijkt wel alsof ik de enige ben die dit denkt en vooruit wil in onze relatie. Daarnaast lijkt het wel alsof hij niet het beste met mij voor heeft, maar vaak alleen aan zichzelf denkt. Ik heb bijvoorbeeld mijn MBO diploma behaald. Nu wil ik een HBO opleiding volgen, omdat ik de financiële sector in wil. Hij geeft aan dat zijn vader het met een MBO diploma ook heeft gehaald in een financiële sector en zijn zussen ook werken zonder een HBO diploma. Ik vind niet dat iemand moet vergelijken. Hij maakt er zelfs ruzie over, dat ik dit niet moet doen en hij er dan eigenlijk klaar mee is. Hij geeft aan dat ik niet wil werken en alleen wil studeren (ik heb altijd gewerkt en gesport naast mijn studie). Dit klopt dus niet. Hij geeft aan een vrouw te willen hebben en dit dan niet in zijn leven zal passen. Terwijl zoals gezegd woont hij nog thuis op zijn 29-jarige leeftijd. Laatst wilde ik mezelf inschrijven voor een dansschool en vond hij het niet oké dat ik dit gepland had op de dag dat wij elkaar zouden zien. Ik zou hem erna zien, zoals de tijd die wij altijd afspreken. Hij gaf aan dat ik dan niet hoefde te komen, omdat ik te moe zou zijn en in mijn sportkleding zou zitten. Uiteindelijk heeft hij spijt van zijn uitspraken, maar is het vaak alweer te laat.

Ik vind het ook best jammer dat ik zoveel jaar met hem ben en zijn vriendenkring eigenlijk niet zo goed ken. Ik ben zelf best sociaal en kan omgaan met verschillende mensen. Toch ben ik er eigenlijk alleen geweest met bijvoorbeeld 2 feestdagen. Andere vriendinnen van andere vriendin ontmoet hij wel. Vaker als dat ik zijn vrienden ontmoet. Hier hebben wij vaak discussies over. Hij geeft aan, wat moet ik doen? Ik geef aan nou initiatief nemen en mij meenemen natuurlijk. Soms geeft hij mij het gevoel alsof hij zich schaamt voor mij, terwijl hij heeft hier geen enkele rede voor. Ik ben een knappe, lieve, sociale, vriendelijke en gezellige dame. De mensen om mijn heen snappen er ook niks van. Zelf heb ik hem altijd gevraagd de mensen om mij heen te leren kennen en hem mee te nemen. Juist hieraan hecht ik veel waarde. Zijn familie ken ik natuurlijk wel, maar ook best oppervlakkig. De feestdagen vooral en natuurlijk kom ik bij zijn ouders, want daar woont hij en slaap ik af en toe.

Als wij een ruzie of discussie hebben zal hij zo goed als nooit sorry zeggen of inzien dat hij bot tegen mij doet, mij midden in een gesprek ophangt, negeert of me zogezegd op dempen gooit. Dit soort dingen doe je naar mijn idee niet in een relatie. Toch zegt hij dan: jij moet veranderen, ik niet. Het ligt bijna altijd aan mij en ik moet altijd mezelf maar anders gedragen en alles maar accepteren. Zodra ik voor mezelf opkom, spreken we elkaar even niet of hangt hij op.

Vaak vergelijkt hij mij met andere. Hoe goed dat meisje is of hoe andere meisjes zijn. Ook dit vind ik heel respectloos.

Ik voel me niet gewaardeerd, respectloos behandeld, verdrietig, soms eenzaam, twijfelig, niet begrepen en ik zit eigenlijk met mijn handen in het haar en voel me gewoon niet oké.

Vaak probeer ik afstand te nemen, maar is het voor korte duur. Het doet mij allemaal veel pijn.

Ik wilde dit eigenlijk een beetje voor mezelf afschrijven en kijken hoe andere erover dachten.

Ik zou een heel boek kunnen schrijven hierover, maar eigenlijk weet ik diep van binnen ook wel dat dit niet oké is en snap ik mezelf ook niet helemaal.