Relaties
alle pijlers
Ik heb mijn partner verteld over mijn angststoornis
vrijdag 18 november 2022 om 12:01
Als zichtbaar homoseksuele jongen kreeg ik als kleine jongen in groep 1 al de vraag of ik homo was.
Het is blijkbaar zo zichtbaar dat iedereen er een opmerking over moet maken. En ondanks dat niet alles slecht bedoeld is, word ik er wel ontzettend moe van. Alsof ik niet meer ben dan een bepaald karakter die iedereen al nadat ik één zin uitspreek weet te herkennen.
Voor mensen die mij niet kennen ben ik voor sommigen blijkbaar grappig in mijn uitspraak en beweging. En voor andere mensen ben ik blijkbaar onuitstaanbaar, vies, verwijfd of een aandachtstrekker.
Hoe normaal ik in mijn ogen ook probeer te doen… Het is hoe dan ook gewoon wachten op het volgende commentaar.
Het is namelijk altijd zo geweest en zo zal het waarschijnlijk zo lang ik leef blijven.
Hiernaast besef ik me heel goed dat ik het in geen ander land op de wereld beter had kunnen treffen en dat laat me dan bijna een zijkert voelen. Ik zou misschien gewoon blij moeten zijn dat ik niet word opgejaagd met fakkels maar dat ik gewoon kan leven met hier en daar wat commentaar.
Toch heeft het leven me tot nu toe wel wat trauma’s en angststoornissen bezorgd…
Kort gezegd ben ik gewoon bang voor mensen. Vooral voor nieuwe groepen mensen… Zoals in een nieuwe klas of op een feestje met onbekenden.
Ik ben bang voor de manier waarop ze naar me kijken, wat ze tegen me gaan zeggen of wat ze achter me fluisteren.
Ik weet me dan geen houding aan te nemen en weet geen zinnig woord uit te brengen.
Ik kan dan gewoon niet normaal functioneren.
Dit angstig gevoel kan ieder moment van de dag optreden. En zelfs als ik iets leuks met een vriendin heb afgesproken kan ik het last-moment afzeggen omdat angst me bekruipt.
De enige reden dat ik hier dan doorheen probeer te bijten is omdat ik haar niet wil laten zitten.
Ik heb hier nooit met iemand over gesproken omdat ik het zie als zwakte… Iets waar ik van weg wil rennen… en zolang ik het maar niet toegeef het er niet is.
Bovendien zou ik het verschrikkelijk vinden als mijn moeder dit zou weten zou het haar alleen heel verdrietig maken.
Dus ik heb het altijd voor me gehouden als ik nare ervaringen meemaakte.
Ik ben nu 24 jaar en ben nu al jaren gestopt met school. Niet omdat ik niet wil leren… Maar gewoon omdat ik me niet comfortabel voel op school. Maar niemand weet of begrijpt dat. Door mijn ouders word ik een beetje bestempeld als lui en iemand die eens moet doorzetten en z’n capaciteiten moet benutten… En ik laat ze liever in die waan dan dat ik ze moet confronteren met mijn echte problemen.
De allereerste die ik het heb durven vertellen is mijn vriend. We zijn al 7 jaar samen… en ook met hem had ik dit nog nooit besproken…
Misschien had ik niet het beste moment uitgekozen om er over te beginnen… Maar het is voor mij echt moeilijk om hierover te praten.
Zijn enige reactie was dat hij me hier niet mee kon helpen en dat ik naar een psycholoog moet gaan. En dat het niet gezond is om mijn problemen de reflecteren op hem.
Sinds dien heeft hij het er niet meer over gehad.
Is het raar dat ik op iets meer empathie had gerekend? Ik voel me super alleen… Ik heb niet echt het idee dat het hem iets kan schelen.
Het is blijkbaar zo zichtbaar dat iedereen er een opmerking over moet maken. En ondanks dat niet alles slecht bedoeld is, word ik er wel ontzettend moe van. Alsof ik niet meer ben dan een bepaald karakter die iedereen al nadat ik één zin uitspreek weet te herkennen.
Voor mensen die mij niet kennen ben ik voor sommigen blijkbaar grappig in mijn uitspraak en beweging. En voor andere mensen ben ik blijkbaar onuitstaanbaar, vies, verwijfd of een aandachtstrekker.
Hoe normaal ik in mijn ogen ook probeer te doen… Het is hoe dan ook gewoon wachten op het volgende commentaar.
Het is namelijk altijd zo geweest en zo zal het waarschijnlijk zo lang ik leef blijven.
Hiernaast besef ik me heel goed dat ik het in geen ander land op de wereld beter had kunnen treffen en dat laat me dan bijna een zijkert voelen. Ik zou misschien gewoon blij moeten zijn dat ik niet word opgejaagd met fakkels maar dat ik gewoon kan leven met hier en daar wat commentaar.
Toch heeft het leven me tot nu toe wel wat trauma’s en angststoornissen bezorgd…
Kort gezegd ben ik gewoon bang voor mensen. Vooral voor nieuwe groepen mensen… Zoals in een nieuwe klas of op een feestje met onbekenden.
Ik ben bang voor de manier waarop ze naar me kijken, wat ze tegen me gaan zeggen of wat ze achter me fluisteren.
Ik weet me dan geen houding aan te nemen en weet geen zinnig woord uit te brengen.
Ik kan dan gewoon niet normaal functioneren.
Dit angstig gevoel kan ieder moment van de dag optreden. En zelfs als ik iets leuks met een vriendin heb afgesproken kan ik het last-moment afzeggen omdat angst me bekruipt.
De enige reden dat ik hier dan doorheen probeer te bijten is omdat ik haar niet wil laten zitten.
Ik heb hier nooit met iemand over gesproken omdat ik het zie als zwakte… Iets waar ik van weg wil rennen… en zolang ik het maar niet toegeef het er niet is.
Bovendien zou ik het verschrikkelijk vinden als mijn moeder dit zou weten zou het haar alleen heel verdrietig maken.
Dus ik heb het altijd voor me gehouden als ik nare ervaringen meemaakte.
Ik ben nu 24 jaar en ben nu al jaren gestopt met school. Niet omdat ik niet wil leren… Maar gewoon omdat ik me niet comfortabel voel op school. Maar niemand weet of begrijpt dat. Door mijn ouders word ik een beetje bestempeld als lui en iemand die eens moet doorzetten en z’n capaciteiten moet benutten… En ik laat ze liever in die waan dan dat ik ze moet confronteren met mijn echte problemen.
De allereerste die ik het heb durven vertellen is mijn vriend. We zijn al 7 jaar samen… en ook met hem had ik dit nog nooit besproken…
Misschien had ik niet het beste moment uitgekozen om er over te beginnen… Maar het is voor mij echt moeilijk om hierover te praten.
Zijn enige reactie was dat hij me hier niet mee kon helpen en dat ik naar een psycholoog moet gaan. En dat het niet gezond is om mijn problemen de reflecteren op hem.
Sinds dien heeft hij het er niet meer over gehad.
Is het raar dat ik op iets meer empathie had gerekend? Ik voel me super alleen… Ik heb niet echt het idee dat het hem iets kan schelen.
vrijdag 18 november 2022 om 12:47
Wat dapper en goed van je om het met je vriend te delen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je een andere reactie had verwacht, iets meer steun, een knuffel of een luisterend oor. Ik denk dat het voor je vriend wat veel is om in 1 keer een plek te geven en een "juiste" reactie te geven. Geef hem wat tijd en heb het er dan nog eens over. Misschien heeft hij wel vragen, is hij erg geschrokken of weet hij niet hoe te reageren? Het is ook nogal wat! Qua psycholoog heeft hij gelijk hoor, die kan je hierbij helpen.
Ik herken me wel in je vriend, en ben nota bene werkzaam in de zorg. Als iemand prive met zon boodschap komt, schrik ik, baal ik dat ik het niet doorhad en voel ik daadwerkelijk mee met de ander maar reageer ik nogal oplossingsgericht. Als het even kan zakken kan ik vervolgens wel meer inhoudelijk mee en steunend zijn. Wellicht is dit voor jouw vriend ook zo?
In elk geval een hele dikke knuffel voor jou!
Ik herken me wel in je vriend, en ben nota bene werkzaam in de zorg. Als iemand prive met zon boodschap komt, schrik ik, baal ik dat ik het niet doorhad en voel ik daadwerkelijk mee met de ander maar reageer ik nogal oplossingsgericht. Als het even kan zakken kan ik vervolgens wel meer inhoudelijk mee en steunend zijn. Wellicht is dit voor jouw vriend ook zo?
In elk geval een hele dikke knuffel voor jou!
vrijdag 18 november 2022 om 12:52
Bovendien zou ik het verschrikkelijk vinden als mijn moeder dit zou weten zou het haar alleen heel verdrietig maken.
Dus ik heb het altijd voor me gehouden als ik nare ervaringen meemaakte.
Hier sla ik op aan. Het zou mij als moeder juist verdrietig maken als mijn zoon dit niet met mij zou delen.
Juist door openheid en kwetsbaar opstellen zullen mensen je beter begrijpen.
Je vriend kent deze angsten niet en hij is ook niet je behandelaar. In zekere zin heeft hij dus gelijk dat je hulp moet vragen aan een professional.
Je mag wel van hem vragen of hij luistert naar jouw verhalen en dat hij geen mening hoeft te geven.
Dus, heel goed dat je je openstelt. Ik wens je veel succes.
Dus ik heb het altijd voor me gehouden als ik nare ervaringen meemaakte.
Hier sla ik op aan. Het zou mij als moeder juist verdrietig maken als mijn zoon dit niet met mij zou delen.
Juist door openheid en kwetsbaar opstellen zullen mensen je beter begrijpen.
Je vriend kent deze angsten niet en hij is ook niet je behandelaar. In zekere zin heeft hij dus gelijk dat je hulp moet vragen aan een professional.
Je mag wel van hem vragen of hij luistert naar jouw verhalen en dat hij geen mening hoeft te geven.
Dus, heel goed dat je je openstelt. Ik wens je veel succes.
vrijdag 18 november 2022 om 13:03
Maar als je al 7 jaar samen bent, dan moet je vriend toch iets gemerkt hebben van je angststoornissen??
Daar heb je dan toch in de afgelopen 7 jaar toch ook heel veel last van gehad? Hoe heb je dat dan gedaan?
Misschien dat je vriend zich wel een soort van bedrogen voelt, omdat je het 7 jaar voor je hebt gehouden en het dan nu in een keer verteld. Dat hij even moet wennen aan het idee.
En hij is idd je vriend, niet je psycholoog.
Goed van je dat je dit nu hebt verteld. Een volgende stap is naar de huisarts en daar de hulp zoeken die jou gaat helpen. Sterkte!!
Daar heb je dan toch in de afgelopen 7 jaar toch ook heel veel last van gehad? Hoe heb je dat dan gedaan?
Misschien dat je vriend zich wel een soort van bedrogen voelt, omdat je het 7 jaar voor je hebt gehouden en het dan nu in een keer verteld. Dat hij even moet wennen aan het idee.
En hij is idd je vriend, niet je psycholoog.
Goed van je dat je dit nu hebt verteld. Een volgende stap is naar de huisarts en daar de hulp zoeken die jou gaat helpen. Sterkte!!
vrijdag 18 november 2022 om 13:18
Wat ontzettend goed dat je je partner in vertrouwen hebt genomen.
En hoe lastig het misschien ook is, hij heeft wel gelijk. Je wil hem geen zorgverlener maken. Het betekent ook niet dat hij je niet liefheeft of er niet voor je wil zijn. Hij geeft aan dat hijzelf niet genoeg kan doen om je echt te helpen.
Ik heb met mijn man iets soortgelijjks, en hoewel ik hem graag steun, ben ik er altijd bewust van geweest dat hij op een dag serieuze hulp zou moeten zoeken. Overigens deelt hij ook niets van zijn problemen met zijn ouders, en wil hij alles in zijn eentje oplossen. Soms lukt dat gewoon niet.
Je bent 24, nog superjong. Ik vind het echt heel knap dat je zo bewust bent van je problemen. Ik hoop dat het je lukt om hulp te zoeken(uiteindelijk is dat gewoon een keuze die je moet maken). Als je mijn partner was, zou je een telefoon in je handen gedrukt krijgen om NU de huisarts te bellen en een afspraak te maken. Gewoon bellen en uitleggen dat je een afspraak wil voor een verwijzing voor hulp. Zo'n assistente vindt daar verder niks van, je bent absoluut niet de enige. Ik hoop dat je snel belt!
Dat stukje over je moeder dingen kunnen vertellen raakt mij ook enorm. Toen mijn man vertelde wat hij voor zijn ouders altijd had verzwegen, heb ik echt gehuild. Hoe vreselijk eenzaam moet je je voelen als je zelfs je moeder iets niet durft te vertellen. Ik ben inmiddels zelf moeder. Ik hoop van harte dat mijn kinderen mij nooit op die manier zullen willen 'beschermen'. Het is oneindig veel pijnlijker om erachter te komen dat je kind zich blijkbaar niet veilig genoeg voelt om bij je te komen.
En hoe lastig het misschien ook is, hij heeft wel gelijk. Je wil hem geen zorgverlener maken. Het betekent ook niet dat hij je niet liefheeft of er niet voor je wil zijn. Hij geeft aan dat hijzelf niet genoeg kan doen om je echt te helpen.
Ik heb met mijn man iets soortgelijjks, en hoewel ik hem graag steun, ben ik er altijd bewust van geweest dat hij op een dag serieuze hulp zou moeten zoeken. Overigens deelt hij ook niets van zijn problemen met zijn ouders, en wil hij alles in zijn eentje oplossen. Soms lukt dat gewoon niet.
Je bent 24, nog superjong. Ik vind het echt heel knap dat je zo bewust bent van je problemen. Ik hoop dat het je lukt om hulp te zoeken(uiteindelijk is dat gewoon een keuze die je moet maken). Als je mijn partner was, zou je een telefoon in je handen gedrukt krijgen om NU de huisarts te bellen en een afspraak te maken. Gewoon bellen en uitleggen dat je een afspraak wil voor een verwijzing voor hulp. Zo'n assistente vindt daar verder niks van, je bent absoluut niet de enige. Ik hoop dat je snel belt!
Dat stukje over je moeder dingen kunnen vertellen raakt mij ook enorm. Toen mijn man vertelde wat hij voor zijn ouders altijd had verzwegen, heb ik echt gehuild. Hoe vreselijk eenzaam moet je je voelen als je zelfs je moeder iets niet durft te vertellen. Ik ben inmiddels zelf moeder. Ik hoop van harte dat mijn kinderen mij nooit op die manier zullen willen 'beschermen'. Het is oneindig veel pijnlijker om erachter te komen dat je kind zich blijkbaar niet veilig genoeg voelt om bij je te komen.
miss_musica wijzigde dit bericht op 18-11-2022 13:23
18.34% gewijzigd
vrijdag 18 november 2022 om 13:22
Dat is nogal wat om te vertellen. Eens met anderen hierboven dat hij wellicht een beetje geschrokken is en zich daarom geen houding ermee weet te geven. Daarnaast vinden sommige mensen het lastig om op zoiets (iets vervelends) terug te komen omdat ze de ander daar niet mee willen lastigvallen. Heb je het, sinds je het verteld hebt, zelf wel weer over die angst gehad met hem?
Zoek alsjeblieft hulp, ga daarvoor eerst naar de huisarts. Het is echt mogelijk om minder angstig te worden. Je kunt het op zijn minst proberen. Er is allerlei therapie op dit gebied. Het is geen abnormale angst, het komt veel voor. Ik ben er zelf door therapie voor een deel vanaf gelukkig. Laat deze angst niet je leven bepalen.
Zoek alsjeblieft hulp, ga daarvoor eerst naar de huisarts. Het is echt mogelijk om minder angstig te worden. Je kunt het op zijn minst proberen. Er is allerlei therapie op dit gebied. Het is geen abnormale angst, het komt veel voor. Ik ben er zelf door therapie voor een deel vanaf gelukkig. Laat deze angst niet je leven bepalen.
vrijdag 18 november 2022 om 13:43
Ik begrijp je wel dat je je super alleen voelt. Je hebt hier je hele leven al last van en nu je het voor het eerst gedeeld heb met nota bene je partner, laat hij het helemaal bij jou. Hij had inderdaad wat empathischer kunnen reageren, ik snap dat dat kwetsend kan zijn. Geen idee waarom hij zo reageert.
Je bent al best een eindje op weg. Je bent je bewust van hoe anderen op je reageren en dat dat waarschijnlijk de rest van je leven zal blijven. Gelukkig zie je ook dat er mensen zijn die wel positief op je reageren. Je zou kunnen gaan werken, met behulp van een psycholoog, aan je zelfvertrouwen. Dat je bij jezelf blijft en je wel een houding weet te geven, door gewoon jezelf te zijn.
Heel veel sterkte
Je bent al best een eindje op weg. Je bent je bewust van hoe anderen op je reageren en dat dat waarschijnlijk de rest van je leven zal blijven. Gelukkig zie je ook dat er mensen zijn die wel positief op je reageren. Je zou kunnen gaan werken, met behulp van een psycholoog, aan je zelfvertrouwen. Dat je bij jezelf blijft en je wel een houding weet te geven, door gewoon jezelf te zijn.
Heel veel sterkte
vrijdag 18 november 2022 om 14:03
Je weet gelijk hoe je relatie in elkaar zit. Jij vertelt je diepste geheim en je krijgt nul empathie terug. Nul interesse en nog een sneer na dat je moet stoppen met jouw problemen op hem te reflecteren.Rakatoekie1998– schreef: ↑18-11-2022 12:01De allereerste die ik het heb durven vertellen is mijn vriend. We zijn al 7 jaar samen… en ook met hem had ik dit nog nooit besproken…
Misschien had ik niet het beste moment uitgekozen om er over te beginnen… Maar het is voor mij echt moeilijk om hierover te praten.
Zijn enige reactie was dat hij me hier niet mee kon helpen en dat ik naar een psycholoog moet gaan. En dat het niet gezond is om mijn problemen de reflecteren op hem.
Sinds dien heeft hij het er niet meer over gehad.
Is het raar dat ik op iets meer empathie had gerekend? Ik voel me super alleen… Ik heb niet echt het idee dat het hem iets kan schelen.
Ik ben niet bekend met de dynamiek van jullie relatie maar hier moet je nog een keer voor gaan zitten met hem en als er geen verandering is je conclusies trekken.
vrijdag 18 november 2022 om 15:21
Absoluut niet mee eens. Dat de vriend van TO geen zorgverlener is, is een open deur. Maar kom op, het is je partner; die zou naar je moeten luisteren, jou moeten steunen en je een veilig gevoel geven. Of is een partner alleen voor de leuke dingen?miss_musica schreef: ↑18-11-2022 13:18Wat ontzettend goed dat je je partner in vertrouwen hebt genomen.
En hoe lastig het misschien ook is, hij heeft wel gelijk. Je wil hem geen zorgverlener maken. Het betekent ook niet dat hij je niet liefheeft of er niet voor je wil zijn. Hij geeft aan dat hijzelf niet genoeg kan doen om je echt te helpen.
Ik heb met mijn man iets soortgelijjks, en hoewel ik hem graag steun, ben ik er altijd bewust van geweest dat hij op een dag serieuze hulp zou moeten zoeken. Overigens deelt hij ook niets van zijn problemen met zijn ouders, en wil hij alles in zijn eentje oplossen. Soms lukt dat gewoon niet.
Je bent 24, nog superjong. Ik vind het echt heel knap dat je zo bewust bent van je problemen. Ik hoop dat het je lukt om hulp te zoeken(uiteindelijk is dat gewoon een keuze die je moet maken). Als je mijn partner was, zou je een telefoon in je handen gedrukt krijgen om NU de huisarts te bellen en een afspraak te maken. Gewoon bellen en uitleggen dat je een afspraak wil voor een verwijzing voor hulp. Zo'n assistente vindt daar verder niks van, je bent absoluut niet de enige. Ik hoop dat je snel belt!
Dat stukje over je moeder dingen kunnen vertellen raakt mij ook enorm. Toen mijn man vertelde wat hij voor zijn ouders altijd had verzwegen, heb ik echt gehuild. Hoe vreselijk eenzaam moet je je voelen als je zelfs je moeder iets niet durft te vertellen. Ik ben inmiddels zelf moeder. Ik hoop van harte dat mijn kinderen mij nooit op die manier zullen willen 'beschermen'. Het is oneindig veel pijnlijker om erachter te komen dat je kind zich blijkbaar niet veilig genoeg voelt om bij je te komen.
vrijdag 18 november 2022 om 15:27
Goed dat je het onderkent voor wat het is.
Je partner kent jou niet anders dan zoals je altijd naar hem bent geweest.
Ik vind het eerste antwoord erg sterk, dat de partner niet goed kan inschatten wat er nu van hem verwacht wordt, en daardoor in een oplossingsmodus kan springen.
Want het is vooral een lijstje van wat er niet verwacht wordt.
Hoe reageer je als iemand zegt 'jij kent mij niet anders dan met een angststoornis' ? Ja, eh, ok, en.... ?
Als hij je naar een hulpverlener verwijst is dat geen afwijzing maar een oplossing.
Je partner kent jou niet anders dan zoals je altijd naar hem bent geweest.
Ik vind het eerste antwoord erg sterk, dat de partner niet goed kan inschatten wat er nu van hem verwacht wordt, en daardoor in een oplossingsmodus kan springen.
Want het is vooral een lijstje van wat er niet verwacht wordt.
Hoe reageer je als iemand zegt 'jij kent mij niet anders dan met een angststoornis' ? Ja, eh, ok, en.... ?
Als hij je naar een hulpverlener verwijst is dat geen afwijzing maar een oplossing.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
vrijdag 18 november 2022 om 15:34
Deel het wel met de belangrijke mensen om je heen, je ouders bijv. Dan kunnen ze je ook steunen en hoef je je minder eenzaam te voelen.
De reactie van je vriend is heel naar. Heel erg dat dat de reactie is als je het eindelijk durft te vertellen. Misschien is het onmacht, maar dan nog is het naar.
Toch zou ik je aanraden het aan je ouders te vertellen. Zo alleen met een geheim kan je ook niet verder.
De reactie van je vriend is heel naar. Heel erg dat dat de reactie is als je het eindelijk durft te vertellen. Misschien is het onmacht, maar dan nog is het naar.
Toch zou ik je aanraden het aan je ouders te vertellen. Zo alleen met een geheim kan je ook niet verder.
vrijdag 18 november 2022 om 15:36
Wat dacht je van wat lieve, steunende, vriendschappelijke woorden? Een knuffel? Dat is toch niet zo moeilijk om te bedenken?KooktMetKnoflook schreef: ↑18-11-2022 15:27Goed dat je het onderkent voor wat het is.
Je partner kent jou niet anders dan zoals je altijd naar hem bent geweest.
Ik vind het eerste antwoord erg sterk, dat de partner niet goed kan inschatten wat er nu van hem verwacht wordt, en daardoor in een oplossingsmodus kan springen.
Want het is vooral een lijstje van wat er niet verwacht wordt.
Hoe reageer je als iemand zegt 'jij kent mij niet anders dan met een angststoornis' ? Ja, eh, ok, en.... ?
Als hij je naar een hulpverlener verwijst is dat geen afwijzing maar een oplossing.
Ik verbaas me echt over het begrip die de vriend van TO hier krijgt.
Lijkt me ontzettend eenzaam voor TO; hij heeft een vriend, heeft alle moed bijeen geraapt om hem iets toe te vertrouwen, maar staat er alsnog alleen voor.
vrijdag 18 november 2022 om 15:41
Je vriend is een hork .
Hier moeder van een homoseksuele zoon van jouw leeftijd als het je geboortejaar is .
Alhoewel het me idd verschrikkelijk pijn doet als hij sommige dingen verteld (uitgescholden worden etc ) ben ik wel blij dat hij het deelt met mij . Ik vind het erger nog dat hij het accepteert als een gegeven dat sommige mensen zo zijn . Maar deel dit soort dingen wel mee je moeder/ouders als het veilig voelt .
Hier moeder van een homoseksuele zoon van jouw leeftijd als het je geboortejaar is .
Alhoewel het me idd verschrikkelijk pijn doet als hij sommige dingen verteld (uitgescholden worden etc ) ben ik wel blij dat hij het deelt met mij . Ik vind het erger nog dat hij het accepteert als een gegeven dat sommige mensen zo zijn . Maar deel dit soort dingen wel mee je moeder/ouders als het veilig voelt .
vrijdag 18 november 2022 om 15:48
Dit vind ik heel heftig.
Mijn zoon is 21, homo en weet dat hij altijd bij me terecht kan. Ik zou ook heel erg verdrietig worden als hij dingen niet met me durft te delen.
Liever samen verdrietig dan dat hij zich zo helemaal alleen voelt.
Wat je partner betreft... ik vind het geen sympathieke reactie.
Heeft hij in die 7 jaar nog nooit iets gemerkt?
Ik wil je een hele dikke virtuele knuffel geven.
Schrijf hier lekker alles van je af!
Mijn zoon is 21, homo en weet dat hij altijd bij me terecht kan. Ik zou ook heel erg verdrietig worden als hij dingen niet met me durft te delen.
Liever samen verdrietig dan dat hij zich zo helemaal alleen voelt.
Wat je partner betreft... ik vind het geen sympathieke reactie.
Heeft hij in die 7 jaar nog nooit iets gemerkt?
Ik wil je een hele dikke virtuele knuffel geven.
Schrijf hier lekker alles van je af!
vrijdag 18 november 2022 om 16:06
Wat naar dat de reactie van je vriend zo tegenviel zeg. Ik kan me indenken dat dat je doet terugschrikken en heel alleen doet voelen.
Maar laat het losstaan van de ontzettend goede ontwikkeling die jij aan het doormaken bent: je hebt erkent dat je een probleem hebt, en dat gedeeld met iemand.
Superknap!!! En doodeng.
En dan voelt dit vast alsof het een grote fout was.
Dat was het NIET.
Je hoeft niet alleen te blijven met je angst en je rotgevoel, er zijn echt mensen die je kunnen helpen hierbij. Waardoor je je beter kan gaan voelen, niet meer belemmerd wordt, hopelijk trots kan zijn op wie je bent.
Dat ben je waard.
En met 24 jaar heb je nog heel veel jaren te gaan. Hoe fijn is het dan als je die jaren prettig door kan brengen.
Dus.
Doe jezelf een mooie toekomst cadeau.
Neem de stap om dit te delen met mensen die je kunnen helpen.
De huisarts, om je door te verwijzen, een vriend/ouder/tante/vertrouwenspersoon voor wat steun en liefde. Misschien een lotgenoot voor wat herkenning en tips.
Wat betreft je vriend.
Als je het aandurft kan je hem vertellen dat zijn reactie niet helpend was, hoewel vast goed bedoeld. (Ik ga er even vanuit dat je vriend geen eikel is
)
En wat je wel van hem zou willen.
Een knuffel, horen 'goh, wat rot voor je', of wat dan ook.
Hopelijk opent dat het gesprek tussen jullie beiden ook over waarom je vriend zo reageerde.
Is hij bang om veel narigheid over zich heen te krijgen? Wist hij simpelweg geen reactie te geven? Was dit zijn practische invulling van 'laten we het oplossen'? Of is ie misschien toch een beetje een hork?
Vanuit hier in elk geval een staande ovatie voor je dappere actie.
Een bloemetje om je op te vrolijken
En wat liefde om te laten voelen dat je niet alleen bent, en er mensen zijn die het rot voor je vinden.
Maar laat het losstaan van de ontzettend goede ontwikkeling die jij aan het doormaken bent: je hebt erkent dat je een probleem hebt, en dat gedeeld met iemand.
Superknap!!! En doodeng.
En dan voelt dit vast alsof het een grote fout was.
Dat was het NIET.
Je hoeft niet alleen te blijven met je angst en je rotgevoel, er zijn echt mensen die je kunnen helpen hierbij. Waardoor je je beter kan gaan voelen, niet meer belemmerd wordt, hopelijk trots kan zijn op wie je bent.
Dat ben je waard.
En met 24 jaar heb je nog heel veel jaren te gaan. Hoe fijn is het dan als je die jaren prettig door kan brengen.
Dus.
Doe jezelf een mooie toekomst cadeau.
Neem de stap om dit te delen met mensen die je kunnen helpen.
De huisarts, om je door te verwijzen, een vriend/ouder/tante/vertrouwenspersoon voor wat steun en liefde. Misschien een lotgenoot voor wat herkenning en tips.
Wat betreft je vriend.
Als je het aandurft kan je hem vertellen dat zijn reactie niet helpend was, hoewel vast goed bedoeld. (Ik ga er even vanuit dat je vriend geen eikel is
)En wat je wel van hem zou willen.
Een knuffel, horen 'goh, wat rot voor je', of wat dan ook.
Hopelijk opent dat het gesprek tussen jullie beiden ook over waarom je vriend zo reageerde.
Is hij bang om veel narigheid over zich heen te krijgen? Wist hij simpelweg geen reactie te geven? Was dit zijn practische invulling van 'laten we het oplossen'? Of is ie misschien toch een beetje een hork?
Vanuit hier in elk geval een staande ovatie voor je dappere actie.
Een bloemetje om je op te vrolijken
En wat liefde om te laten voelen dat je niet alleen bent, en er mensen zijn die het rot voor je vinden.
vrijdag 18 november 2022 om 16:23
Eens. Natuurlijk heeft hij feitelijk gelijk dat hij geen hulpverlener is, maar om dat nou op die manier te zeggen?Turtlerain schreef: ↑18-11-2022 15:36Wat dacht je van wat lieve, steunende, vriendschappelijke woorden? Een knuffel? Dat is toch niet zo moeilijk om te bedenken?
Ik verbaas me echt over het begrip die de vriend van TO hier krijgt.
Lijkt me ontzettend eenzaam voor TO; hij heeft een vriend, heeft alle moed bijeen geraapt om hem iets toe te vertrouwen, maar staat er alsnog alleen voor.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zaterdag 19 november 2022 om 00:30
Je vriend had inderdaad liever mogen reageren. Ik zou ook teleurgesteld zijn..
En echt klote dat je hier mee zit. Ik vind je ook echt geen zeikerd omdat het in Nederland beter is als op andere plekken wil niet zeggen dat wat je overkomen niks voorstelt. Of dat we er al zijn qua acceptatie.. helaas..
Ga in therapie en ik hoop dat je over een tijdje echt kunt zeggen: fuck al die kleinzielige mensen, ik ben trots op wie ik ben
O en neem je ouders in vertrouwen, je kunt die hier echt niet mee teleurstellen.
En echt klote dat je hier mee zit. Ik vind je ook echt geen zeikerd omdat het in Nederland beter is als op andere plekken wil niet zeggen dat wat je overkomen niks voorstelt. Of dat we er al zijn qua acceptatie.. helaas..
Ga in therapie en ik hoop dat je over een tijdje echt kunt zeggen: fuck al die kleinzielige mensen, ik ben trots op wie ik ben
O en neem je ouders in vertrouwen, je kunt die hier echt niet mee teleurstellen.
ikhouvankaas wijzigde dit bericht op 19-11-2022 00:33
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
8.58% gewijzigd
zaterdag 19 november 2022 om 06:03
Avocadeau schreef: ↑18-11-2022 16:06Wat naar dat de reactie van je vriend zo tegenviel zeg. Ik kan me indenken dat dat je doet terugschrikken en heel alleen doet voelen.
Maar laat het losstaan van de ontzettend goede ontwikkeling die jij aan het doormaken bent: je hebt erkent dat je een probleem hebt, en dat gedeeld met iemand.
Superknap!!! En doodeng.
En dan voelt dit vast alsof het een grote fout was.
Dat was het NIET.
Je hoeft niet alleen te blijven met je angst en je rotgevoel, er zijn echt mensen die je kunnen helpen hierbij. Waardoor je je beter kan gaan voelen, niet meer belemmerd wordt, hopelijk trots kan zijn op wie je bent.
Dat ben je waard.
En met 24 jaar heb je nog heel veel jaren te gaan. Hoe fijn is het dan als je die jaren prettig door kan brengen.
Dus.
Doe jezelf een mooie toekomst cadeau.
Neem de stap om dit te delen met mensen die je kunnen helpen.
De huisarts, om je door te verwijzen, een vriend/ouder/tante/vertrouwenspersoon voor wat steun en liefde. Misschien een lotgenoot voor wat herkenning en tips.
Wat betreft je vriend.
Als je het aandurft kan je hem vertellen dat zijn reactie niet helpend was, hoewel vast goed bedoeld. (Ik ga er even vanuit dat je vriend geen eikel is
En wat je wel van hem zou willen.
Een knuffel, horen 'goh, wat rot voor je', of wat dan ook.
Hopelijk opent dat het gesprek tussen jullie beiden ook over waarom je vriend zo reageerde.
Is hij bang om veel narigheid over zich heen te krijgen? Wist hij simpelweg geen reactie te geven? Was dit zijn practische invulling van 'laten we het oplossen'? Of is ie misschien toch een beetje een hork?
Vanuit hier in elk geval een staande ovatie voor je dappere actie.
Een bloemetje om je op te vrolijken
En wat liefde om te laten voelen dat je niet alleen bent, en er mensen zijn die het rot voor je vinden.
Hele mooie post!
maandag 21 november 2022 om 00:28
Weet je dat het echt lastig is om angstproblemen te hebben? En dat je je hier echt niet voor hoeft te schamen of schuldig voelen?
Deel het met je ouders en zoek inderdaad iemand professioneel. Angsten zijn heus te behandelen, dus gun jezelf dat!
Je vriend mocht inderdaad wat meer empathisch reageren, maar we kennen jou en hem niet, dus kunnen daar geen uitspraak over doen. Over het algemeen kunnen weinig mensen iets met het psychisch leed van iemand anders en maakt hen dat heel onzeker.
Maar dus, zorg voor jezelf! Je verdient het
Deel het met je ouders en zoek inderdaad iemand professioneel. Angsten zijn heus te behandelen, dus gun jezelf dat!
Je vriend mocht inderdaad wat meer empathisch reageren, maar we kennen jou en hem niet, dus kunnen daar geen uitspraak over doen. Over het algemeen kunnen weinig mensen iets met het psychisch leed van iemand anders en maakt hen dat heel onzeker.
Maar dus, zorg voor jezelf! Je verdient het
maandag 21 november 2022 om 08:56
Wat rot dat je zo vaak zo negatief bent benaderd omdat je homo bent. Dat slaat echt helemaal nergens op! Ook ik zeg: praat er wel over met je ouders. Ik zou het heel erg vinden als mijn kind hier alleen mee zou worstelen omdat hij mij wil ‘sparen’. Natuurlijk zou ik het als moeder verdrietig vinden om te horen. Maar ik zou toch liever in verbinding zijn met mijn kind.
Wat betreft je partner. Je schrijft zelf: misschien was het het verkeerde moment. Laat me raden, tijdens een gesprek over iets wat je van hem niet fijn vindt, een ruzie? Mocht dat aan de hand zijn dan kan ik me voorstellen dat dat zo’n gesprek misloopt. Als zoiets ter sprake komt in de context van een ‘verwijt’ reageert iemand er makkelijk defensief op. Niet goed, maar zo gaat het vaak. Als dat aan de hand is, zou je het dus nog een keer ter sprake moeten brengen maar nu zonder lading van boosheid.
Als het heel anders in elkaar zit, vertel eens hoe het ging, waarom jij het zelf achteraf een minder goede timing vond.
Wat betreft je partner. Je schrijft zelf: misschien was het het verkeerde moment. Laat me raden, tijdens een gesprek over iets wat je van hem niet fijn vindt, een ruzie? Mocht dat aan de hand zijn dan kan ik me voorstellen dat dat zo’n gesprek misloopt. Als zoiets ter sprake komt in de context van een ‘verwijt’ reageert iemand er makkelijk defensief op. Niet goed, maar zo gaat het vaak. Als dat aan de hand is, zou je het dus nog een keer ter sprake moeten brengen maar nu zonder lading van boosheid.
Als het heel anders in elkaar zit, vertel eens hoe het ging, waarom jij het zelf achteraf een minder goede timing vond.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
