Relaties
alle pijlers
Ik kan niet meer
zondag 10 november 2024 om 21:24
Ik weet niet goed waar beginnen.
Ik ben 56 en mijn man raakt mij al 20 jaar niet meer aan. Geen zoen, geen knuffel, zelfs met moeite een goeiedag als hij thuiskomt.
Hij beledigt me, ik kan niets goed doen en hij snauwt me dagelijks af.
5 jaar geleden was ik zo overspannen dat ik een aantal maanden werkonbekwaam was. Ik heb toen aangegeven te willen scheiden. Hij sloeg toen om en beloofde in therapie te gaan voor zijn agressieprobleem. Na een tweetal sessies liet zijn psychologe weten dat ze voor een hele poos uitviel omwille van gezondheidsproblemen. Dat is echt zo want ik was bij hem toen hij dat telefoontje kreeg.
Kort daarop is zijn gedrag weer begonnen. Mij afsnauwen, met spullen gooien.
Nu merk ik bij mezelf dat ik op ben, dat ik niet meer kan.
Als hij me weer eens afsnauwt en ik zeg er iets van, krijg ik meteen de schuld.
Mijn reactie hierop is sinds een aantal maanden volledig dichtklappen. Ik krijg geen woord meer over mijn lippen. Zo gebeurt het dat we tot wel 10 dagen niet met elkaar praten. Uiteindelijk begint hij dan over iets praktisch zoals bijvoorbeeld de boodschappen maar over de kern wordt nooit gepraat.
Ik heb er zo een behoefte aan om mijn hart eens te luchten maar ik heb niemand. Geen familie en één vriendin maar haar wil ik er ook niet steeds mee belasten. Ze weet er wel iets van maar niet alles. Ik schaam me er ook voor dat ik in deze situatie zit.
Vroeger huilde ik vaak maar hij zei steeds dat ik moest stoppen met janken. Het resultaat is dat ik het dan ook al vele jaren niet meer doe, alles voor me hou én nu op het punt sta dat ik er niet meer kan (en eigenlijk ook niet durf) over praten.
Ik heb ook een heel scala aan lichamelijke klachten waar ik me zorgen over maak. Ik durf niet naar de dokter. Enerzijds uit angst voor de medische mallemolen waarin ik zou kome, en dat het iets ernstigs is. Maar anderzijds zouden mijn klachten kunnen komen door de stress en ik kan er niet over praten.
Ik weet dat ik door dit te schrijven niets bereik maar het moet er toch eens op één manier uit.
Alvast bedankt aan wie dit eens wil lezen.
Ik ben 56 en mijn man raakt mij al 20 jaar niet meer aan. Geen zoen, geen knuffel, zelfs met moeite een goeiedag als hij thuiskomt.
Hij beledigt me, ik kan niets goed doen en hij snauwt me dagelijks af.
5 jaar geleden was ik zo overspannen dat ik een aantal maanden werkonbekwaam was. Ik heb toen aangegeven te willen scheiden. Hij sloeg toen om en beloofde in therapie te gaan voor zijn agressieprobleem. Na een tweetal sessies liet zijn psychologe weten dat ze voor een hele poos uitviel omwille van gezondheidsproblemen. Dat is echt zo want ik was bij hem toen hij dat telefoontje kreeg.
Kort daarop is zijn gedrag weer begonnen. Mij afsnauwen, met spullen gooien.
Nu merk ik bij mezelf dat ik op ben, dat ik niet meer kan.
Als hij me weer eens afsnauwt en ik zeg er iets van, krijg ik meteen de schuld.
Mijn reactie hierop is sinds een aantal maanden volledig dichtklappen. Ik krijg geen woord meer over mijn lippen. Zo gebeurt het dat we tot wel 10 dagen niet met elkaar praten. Uiteindelijk begint hij dan over iets praktisch zoals bijvoorbeeld de boodschappen maar over de kern wordt nooit gepraat.
Ik heb er zo een behoefte aan om mijn hart eens te luchten maar ik heb niemand. Geen familie en één vriendin maar haar wil ik er ook niet steeds mee belasten. Ze weet er wel iets van maar niet alles. Ik schaam me er ook voor dat ik in deze situatie zit.
Vroeger huilde ik vaak maar hij zei steeds dat ik moest stoppen met janken. Het resultaat is dat ik het dan ook al vele jaren niet meer doe, alles voor me hou én nu op het punt sta dat ik er niet meer kan (en eigenlijk ook niet durf) over praten.
Ik heb ook een heel scala aan lichamelijke klachten waar ik me zorgen over maak. Ik durf niet naar de dokter. Enerzijds uit angst voor de medische mallemolen waarin ik zou kome, en dat het iets ernstigs is. Maar anderzijds zouden mijn klachten kunnen komen door de stress en ik kan er niet over praten.
Ik weet dat ik door dit te schrijven niets bereik maar het moet er toch eens op één manier uit.
Alvast bedankt aan wie dit eens wil lezen.
maandag 11 november 2024 om 15:28
Ach, wat ontzettend verdrietig zeg. Het is niet normaal, het is niet jouw schuld of iets wat jij aan hem kunt veranderen en het is heel normaal dat je dichtklapt. Ook is het heel normaal dat je zo moe bent.
Ik hoop dat je iemand in vertrouwen durft te nemen. Ik zat ook in een vergelijkbare situatie. Bij mij begon het met dat ik net als jij me steeds slechter ging voelen, en op een gegeven moment wel kleine voorvalletjes ging delen met o.a. een vriendin. Daardoor durfde ik steeds wat meer te delen. Ben ik hier gaan posten. Ben ik uiteindelijk weggegaan. Wat begon met eerst een paar dagen bij een familielid. Nog niet eens omdat ik al definitief een keuze gemaakt had. Maar ook omdat ik, net als jij nu, niet goed meer na kon denken. Ik had zo'n vol hoofd, zoveel stress en allerlei klachten. Daardoor voelde ik ruimte en besloot ik uiteindelijk definitief weg te gaan.
Ik hoop dat je wel gaat delen. Bij je vriendin, iemand anders, je huisarts? Is er iets van een huiselijk geweld steunpunt in jouw omgeving? Daar kun je vaak ook laagdrempelig binnenlopen. Alhoewel je mogelijk nu denkt, dat gaat niet over mij. Ik zit niet in een huiselijk geweld relatie. Ook dat begrijp ik. Maar ga er maar wat over lezen. Beetje bij beetje als het lukt. En blijf hier schrijven, er zijn hier zoveel mensen die je goed een spiegel kunnen voorhouden, met je mee kunnen denken en je kunnen laten weten wat wel en niet normaal is.
Ik hoop dat je iemand in vertrouwen durft te nemen. Ik zat ook in een vergelijkbare situatie. Bij mij begon het met dat ik net als jij me steeds slechter ging voelen, en op een gegeven moment wel kleine voorvalletjes ging delen met o.a. een vriendin. Daardoor durfde ik steeds wat meer te delen. Ben ik hier gaan posten. Ben ik uiteindelijk weggegaan. Wat begon met eerst een paar dagen bij een familielid. Nog niet eens omdat ik al definitief een keuze gemaakt had. Maar ook omdat ik, net als jij nu, niet goed meer na kon denken. Ik had zo'n vol hoofd, zoveel stress en allerlei klachten. Daardoor voelde ik ruimte en besloot ik uiteindelijk definitief weg te gaan.
Ik hoop dat je wel gaat delen. Bij je vriendin, iemand anders, je huisarts? Is er iets van een huiselijk geweld steunpunt in jouw omgeving? Daar kun je vaak ook laagdrempelig binnenlopen. Alhoewel je mogelijk nu denkt, dat gaat niet over mij. Ik zit niet in een huiselijk geweld relatie. Ook dat begrijp ik. Maar ga er maar wat over lezen. Beetje bij beetje als het lukt. En blijf hier schrijven, er zijn hier zoveel mensen die je goed een spiegel kunnen voorhouden, met je mee kunnen denken en je kunnen laten weten wat wel en niet normaal is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
