Ik weet het gewoon even niet meer

Goedeavond allemaal!

**enorm zeikverhaal** lol

Het is echt 4 jaar geleden dat ik voor het laatst hier geschreven heb!
Eigenlijk ging het best goed al die tijd maar de laatste weken voel ik me niet oke.

Het is me allemaal even teveel. Op mijn werk zit mijn collega continu te zeiken. Ondanks de vele gesprekken die we er al over gehad hebben blijft ze me op mijn huid zitten en ik trek het gewoon niet meer.
Ik ben zelfstandige en we werken beide zelfstandig binnen hetzelfde kantoor maar ze doet net alsof ik haar werknemer ben.
Ik ga er weer met tegenzin naartoe en dat ondanks dat het mijn eigen bedrijf is!
Ik weet dat ik uit het gebouw weg ga want ik heb een nieuwe opdracht aangenomen maar dit zal nog een paar maanden duren voordat het daadwerkelijk loopt. Maar de tijd er tussen zal ik daar nog moeten blijven.

Dan mijn relatie. Wil ik dit allemaal nog wel? We hebben elkaar al zo lang niet gezien omdat we door corona en verdomde travel bans niet in staat zijn om elkaar te zien.
Zijn onzekerheid neemt hierdoor ongekende hoogte met alle gevolgen van dien. Iedere dag hoor ik dat ik wel een ander zal hebben, dat ik deze persoon wel in de kast zou verstoppen of dat ik zijn geslachtsdeel zit af te zuigen.

3 weken geleden heb ik er een punt achter gezet omdat hij veel te ver ging en ik het gevoel had dat hij mij geestelijk mishandelde. Ik voelde me sterk en had echt de knoop doorgehakt. Na meerdere cadeaus en een hele spijtbetuiging heb ik het toch weer een kans gegeven. Maar ik zie weinig verbetering. Hij blijft maar zeggen dat is mn onzekerheid en wonden van vroeger. Maar ja...na zoveel tijd moet je daar toch eens overheen komen en niet mij maar blijven beschuldigen.

Vandaag weer een naar gesprek. Ik moest maar accepteren dat hij deze onzekerheden heeft en anders moest ik maar op zoek gaan naar een ander. Iedere keer gelijk dreigen en me proberen weg te duwen.
Vriendin van me zei dat het wel eens een narcist kan zijn. Ik ben niet iemand die labels plakt maar als je er op gaat zoeken komen er veel dingen toch verdomd overeen. Alles is mijn schuld en ik ben dit en dat en zus en zo.
Hoe lang moet ik hier nog mee door gaan?
Ik voel me meer eenzaam dan ooit.

Vannacht werd mijn lieve kat ziek. Arme beestje moest helemaal overgeven en had diaree. Ze kwam helemaal tegen me aan liggen en begon te trillen. Dierenarts van wacht zei dat ik toch maar langs moest komen en dat heb ik gedaan. Ze heeft een maag en darm infectie en haar temperatuur is hoog. Ja daar komt ze allemaal gewoon doorheen maar ik heb geen oog dicht gedaan, ben moe en voel me verdrietig en alleen.

Mijn ouders wonen ook in het buitenland en door die stomme corona heb ik ze al bijna een jaar niet meer gezien.
Ik voel me vooral heel erg alleen. Vriendinnen hebben helaas ook niet zo'n leuke dingen aan het hoofd en daar kan ik dus echt niet bij terecht. (hersenprop, ouders op de ic met corona, overlijden stiefmoeder door corona). Ik snap dus ook wel dat alles wat ik aan de hand heb al met al niet zo erg is en ik hun daar al helemaal niet mee ga lastig vallen.

Enorm zeiktopic ik weet het maar voel me gewoon even ellendig, verdrietig en alleen.

Bedankt