Ik weet het niet meer....

We zijn al meer dan 25 jaar samen. Maar van de man op wie ik toen verliefd was geworden, kan ik niks meer terugvinden.

We leven voor het moment naast elkaar, en ik heb het gevoel de slechtste vrouw ter wereld te zijn. Ik ben alleen nog goed voor de was en de plas, voor de rest niks..
Ook word ik niet meer aangeraakt, al maanden niet meer.. ik voel me echt niet goed genoeg.

Reden? Onze zoon heeft een veel te dure hobby, hij is super getalenteerd en een van de beste in zijn sport op Europees niveau. We reizen dus Europa door. Maar dat kost geld, bakken vol geld. Zelfs al ons geld. Zo erg dus, dan mijn man ons huis wil verkopen en naar de andere kant van het land vertrekken om de reiskosten te verminderen. Maar dat zie ik niet zitten, mijn leven is hier... Ik heb echt het gevoel dat hij mij dat blijft verwijten. Bovendien is hij ook heel prestatiegericht, en is het elke week wel ruzie omdat onze zoon het 'beter' kan doen. Ik ga gewoon niet graag meer mee, gewoon omdat je op voorhand weet dat het weer gaat uitdraaien met woorden, maar ook dat verwijt hij mij, dat ik er niet achter sta.. Ik kan gewoon niet zo enthousiast meer zijn als hem, omdat die sport mij al gewoon veel ellende heeft bezorgd, zowel financieel als emotioneel. Als ik niet meega ( omdat ik op zaterdagavond een job extra heb genomen voor hun sport) zit ik vaak het ganse weekend alleen thuis. Nooit belt hij eens, nooit vraagt hij hoe het is, of wat ik aan het doen ben.. Ben dan vaak ergens zeer eenzaam. Ofwel ga ik mee en hebben we ruzie, ofwel blijf ik alleen eenzaam thuis, en bekommert niemand zich om mij, dat zijn zowat mijn weekends..

Ook doet hij thuis niks.. totaal niks.... Want hij is altijd met die sport bezig. Ik moet echt ruzie maken om maar gewoon eens het gras af te rijden, of de haag te scheren... Ik kan het toch niet altijd allemaal alleen doen? ik vraag het 10 keer gewoon, en tja, de 11e keer kan ik het niet meer verdragen en schiet ik uit.. Ik word dan als een "gek" omschreven. Of tegen mij zeggen " doe eens een keer normaal".. maar hij snapt niet dat ik het al zoveel keer heb gevraagd, en dat hij mij dan drijft naar die furieuze toestand..

Bovendien hebben wij al maanden geen seks meer.. hij kan zogezegd niet vrijen met iemand die altijd roept op hem dat hij niks doet.. Daar voel ik mij zo slecht bij, ik weet ook niet wat ik er moet mee doen. Ik mis van alles in onze relatie, liefde, affectie...
En als ik er dan met hem wil over praten, zegt hij enkel " ik ben toch een slechte man he" en dan klapt hij dicht, en zegt dagen geen woord meer.. Ik kan er ook niet mee communiceren. Relatietherapie wil hij ook niet, want ik heb een probleem, hij niet..

Het is zo moeilijk.. Ik voel dat ik langzamerhand echt in een put geraak. Het enige wat ik wil is graag gezien worden, en gewoon wat spaargeld op mijn rekening, maar dat is toch niet teveel gevraagd?