Relaties
alle pijlers
In de put....
zaterdag 16 juni 2007 om 19:52
Dit gaat een lang verhaal worden... Ik schrijf het eigenlijk meer om van me af te kunnen schrijven, dan dat ik hulp verwacht. De situatie loopt immers al zo lang en is zo complex... als ik het al niet meer weet, waarom zou iemand anders wel... Anderen denken altijd te weten wat de oplossing is, maar als je er zelf in zit...
Ik voel me aardig kl*te. Heb al weken een gevoel van overspannen, gestresstheid, leegheid, moeheid, veel huilen, niets meer doen, geen zin in eten... het liefst steek ik mijn hoofd onder de dekens om er nooit meer uit te komen...
Oorzaak: Relatie, werk, mezelf
Ik heb ruim 8 jaar een relatie waarvan we 6 jaar samenwonen. Eigenlijk was het vanaf het begin geen gemakkelijke relatie, maar ik ben ook niet de persoon die dat zoekt. Mijn vriend gebruikt (naar mijn mening) teveel drugs. Hij weet het zelf ook wel, en de ene keer vind hij dat hij moet minderen/stoppen, de andere keer vind hij het niet nodig. Op zich gebruikt hij wel "verstandig", voor zover dat bestaat. Niet tijdens werk, vaak alleen als ie de volgende dag vrij is of pas s middags met werk moet beginnen. Hij is een echte creatieveling; tekenen, schilderen, muziek maken, muziek schrijven, teksten schrijven. Hij vind het fijn om hierbij "onder invloed te zijn". Dan kan hij zich immers in zijn hobby's "laten zinken". Hij blowt en gebruikt ook ghb hiervoor.
In huishouden doet hij natuurlijk hierdoor (?) niet veel. Eigenlijk komt het meeste op mij neer. Af en toe heeft hij wel een periode dat hij meer doet, maar dat ik meestal een opvlieging.
Ik heb behoorlijk stressvol werk en de laatste tijd voel ik me aardig uitgeblust. Ik lijk het allemaal niet meer te trekken, alles kost te veel energie. Ik ben een van de belangrijkst spil in een onderneming die 2,5 jaar geleden opgezet is. Voor mijn gevoel kan ik dus ook niet minder doen of me ziek melden, omdat ik dan het gevoel heb mijn collega's en baas in de steek te laten. Financieel staan we er momenteel niet goed voor en dat zorgt voor mij natuurlijk voor behoorlijk wat druk. Niet in de laatste plaats omdat ik ook thuis financieel gezien het meeste bijdraag. (Ik ben een commerciele baan, mijn partner werkt in de zorg, en dat betaald natuurlijk een stuk minder).
De laatste tijd ben ik dus erg ongezellig thuis en dat heeft nogal wat gevolgen. Voor mijn gevoel ben ik altijd "de sterkste" geweest, in de zin van degene die alle zaken regelt, op wie mijn partner kan leunen etc. Maar ik kan het niet meer. En ik heb te weinig het gevoel dat ik op mijn partner kan steunen. Hij is een erg gevoelig persoon (hoog sensitief, als jullie dat wat zegt) en daardoor erg gevoelig voor gevoelens van anderen. Mijn huidige toestand zorgt er dus ook voor dat hij zich gelijk slecht voelt en daardoor krijg ik te weinig steun van hem.
Deels heb ik het idee dat dit ook door de drugs komt. Hij verstopt zich erin, om niet teveel chaos op te vangen, om problemen met zichzelf niet te hoeven zien (minderwaardigheids gevoelens, zeer laag zelfvertrouwen).
Ik wil dus heel graag dat hij compleet afkickt van de drugs, maar dat wil hij niet. Of de ene keer wel, de andere keer vind hij minderen al voldoende. Aan de andere kant begrijp ik vanuit hem ook wel dat hij bang is om zijn hobby's hierdoor kwijt te raken. Doordat hij minder creatief kan denken enz.
Ik heb al vaak gezegd dat ik het niet meer trek, dat ik vind dat hij moet stoppen met drugs, dat hij me meer moet ondersteunen in de huishoudelijke taken (zodat er voor mij een soort verantwoordelijkheids gevoel weg kan vallen), maar het lukt maar niet.
Nu zitten we in een aardige inpasse. Afgelopen dagen heb ik aangegeven dat ik de relatie niet meer zie zitten. Aan de ene kant voelt dat als een soort bevrijding, een soort rust. doordat hij me zoveel energie kost. Aan de andere kant wil ik hem eigenlijk ook niet kwijt want we hebben (in goede tijden) ook erg veel lol samen en ik ben erg aan hem gehecht.... Ik weet het gewoon niet meer...
Ik voel me aardig kl*te. Heb al weken een gevoel van overspannen, gestresstheid, leegheid, moeheid, veel huilen, niets meer doen, geen zin in eten... het liefst steek ik mijn hoofd onder de dekens om er nooit meer uit te komen...
Oorzaak: Relatie, werk, mezelf
Ik heb ruim 8 jaar een relatie waarvan we 6 jaar samenwonen. Eigenlijk was het vanaf het begin geen gemakkelijke relatie, maar ik ben ook niet de persoon die dat zoekt. Mijn vriend gebruikt (naar mijn mening) teveel drugs. Hij weet het zelf ook wel, en de ene keer vind hij dat hij moet minderen/stoppen, de andere keer vind hij het niet nodig. Op zich gebruikt hij wel "verstandig", voor zover dat bestaat. Niet tijdens werk, vaak alleen als ie de volgende dag vrij is of pas s middags met werk moet beginnen. Hij is een echte creatieveling; tekenen, schilderen, muziek maken, muziek schrijven, teksten schrijven. Hij vind het fijn om hierbij "onder invloed te zijn". Dan kan hij zich immers in zijn hobby's "laten zinken". Hij blowt en gebruikt ook ghb hiervoor.
In huishouden doet hij natuurlijk hierdoor (?) niet veel. Eigenlijk komt het meeste op mij neer. Af en toe heeft hij wel een periode dat hij meer doet, maar dat ik meestal een opvlieging.
Ik heb behoorlijk stressvol werk en de laatste tijd voel ik me aardig uitgeblust. Ik lijk het allemaal niet meer te trekken, alles kost te veel energie. Ik ben een van de belangrijkst spil in een onderneming die 2,5 jaar geleden opgezet is. Voor mijn gevoel kan ik dus ook niet minder doen of me ziek melden, omdat ik dan het gevoel heb mijn collega's en baas in de steek te laten. Financieel staan we er momenteel niet goed voor en dat zorgt voor mij natuurlijk voor behoorlijk wat druk. Niet in de laatste plaats omdat ik ook thuis financieel gezien het meeste bijdraag. (Ik ben een commerciele baan, mijn partner werkt in de zorg, en dat betaald natuurlijk een stuk minder).
De laatste tijd ben ik dus erg ongezellig thuis en dat heeft nogal wat gevolgen. Voor mijn gevoel ben ik altijd "de sterkste" geweest, in de zin van degene die alle zaken regelt, op wie mijn partner kan leunen etc. Maar ik kan het niet meer. En ik heb te weinig het gevoel dat ik op mijn partner kan steunen. Hij is een erg gevoelig persoon (hoog sensitief, als jullie dat wat zegt) en daardoor erg gevoelig voor gevoelens van anderen. Mijn huidige toestand zorgt er dus ook voor dat hij zich gelijk slecht voelt en daardoor krijg ik te weinig steun van hem.
Deels heb ik het idee dat dit ook door de drugs komt. Hij verstopt zich erin, om niet teveel chaos op te vangen, om problemen met zichzelf niet te hoeven zien (minderwaardigheids gevoelens, zeer laag zelfvertrouwen).
Ik wil dus heel graag dat hij compleet afkickt van de drugs, maar dat wil hij niet. Of de ene keer wel, de andere keer vind hij minderen al voldoende. Aan de andere kant begrijp ik vanuit hem ook wel dat hij bang is om zijn hobby's hierdoor kwijt te raken. Doordat hij minder creatief kan denken enz.
Ik heb al vaak gezegd dat ik het niet meer trek, dat ik vind dat hij moet stoppen met drugs, dat hij me meer moet ondersteunen in de huishoudelijke taken (zodat er voor mij een soort verantwoordelijkheids gevoel weg kan vallen), maar het lukt maar niet.
Nu zitten we in een aardige inpasse. Afgelopen dagen heb ik aangegeven dat ik de relatie niet meer zie zitten. Aan de ene kant voelt dat als een soort bevrijding, een soort rust. doordat hij me zoveel energie kost. Aan de andere kant wil ik hem eigenlijk ook niet kwijt want we hebben (in goede tijden) ook erg veel lol samen en ik ben erg aan hem gehecht.... Ik weet het gewoon niet meer...
zaterdag 16 juni 2007 om 20:06
je kunt iemand anders niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen en dat is vaak al bijna onmogelijk.
Zolang jouw vriend zelf niet vind dat ie teveel drugs gebruikt en van plan is om serieus iets aan zijn "probleem"te gaan doen, is alle energie die jij daar in steekt, verloren energie.
Dus of je accepteert hem met zijn druggebriuk en je huurt een peotsvrouw om de huishoudelijke taken over te nemen, of je besluit dat je niet met een junk wilt leven.
Ik geloof niet zo in hoogsensitief, of liever ik vind niet dat je dat als een excuus kunt gebruiken om maar zielig in een hoekje te gaan zitten en van iedereen te eisen dat ze jou ontzien.
En wat je werk betreft, ook daarmoet je je niet te verantwoordelijk voor voelen. Ook als jij ff iets minder doet draait het vast wel door, enm zo niet, dan moet je beter delegeren en de taken beter verdelen. Jij stevent nu keihard af op burnout en als je nu niets doet, dan ben je straks een behoorlijke tijd uitgeschakeld.
Dus leer als de wiedeweerga om grenzen te stellen en vooral aan jezelf.
Zolang jouw vriend zelf niet vind dat ie teveel drugs gebruikt en van plan is om serieus iets aan zijn "probleem"te gaan doen, is alle energie die jij daar in steekt, verloren energie.
Dus of je accepteert hem met zijn druggebriuk en je huurt een peotsvrouw om de huishoudelijke taken over te nemen, of je besluit dat je niet met een junk wilt leven.
Ik geloof niet zo in hoogsensitief, of liever ik vind niet dat je dat als een excuus kunt gebruiken om maar zielig in een hoekje te gaan zitten en van iedereen te eisen dat ze jou ontzien.
En wat je werk betreft, ook daarmoet je je niet te verantwoordelijk voor voelen. Ook als jij ff iets minder doet draait het vast wel door, enm zo niet, dan moet je beter delegeren en de taken beter verdelen. Jij stevent nu keihard af op burnout en als je nu niets doet, dan ben je straks een behoorlijke tijd uitgeschakeld.
Dus leer als de wiedeweerga om grenzen te stellen en vooral aan jezelf.
zaterdag 16 juni 2007 om 20:36
Krengiserweer heeft voor een groot gedeelte al gezegd wat ik ook wilde zeggen na het lezen van je verhaal.
Ik zou er nog aan toe willen voegen dat je vriend op alle vlakken wegkruipt voor de werkelijkheid. Prachtig hoor, dat hij zo creatief is. Maar hoe creatief is dat als je het alleen maar kan mét drugs? En daarbij ook nog HSP. Geweldige combinatie om op geen enkel vlak nog iets voor jou te kunnen betekenen. Waarom pik je dat van hem? Stel je eens voor dat jij maandag high op je werk aankomt "want anders kan ik niet functioneren hoor" en dat je bij het eerste het beste probleem wat zich aandient gaat klagen dat je HSP bent en nú naar huis gaat, want je voelt de ellende van een ander zo erg.
Wie is er voor jóu?
Ik zou er nog aan toe willen voegen dat je vriend op alle vlakken wegkruipt voor de werkelijkheid. Prachtig hoor, dat hij zo creatief is. Maar hoe creatief is dat als je het alleen maar kan mét drugs? En daarbij ook nog HSP. Geweldige combinatie om op geen enkel vlak nog iets voor jou te kunnen betekenen. Waarom pik je dat van hem? Stel je eens voor dat jij maandag high op je werk aankomt "want anders kan ik niet functioneren hoor" en dat je bij het eerste het beste probleem wat zich aandient gaat klagen dat je HSP bent en nú naar huis gaat, want je voelt de ellende van een ander zo erg.
Wie is er voor jóu?
zaterdag 16 juni 2007 om 21:14
Nee, ik weet niet zeker dat ik door wil gaan met de relatie. Het voelt nu te zwaar dat er geen wederzijdse steun is. Ik weet dat eigenlijk al een tijd, maar ja, als je al zo lang samen bent, zoveel samen hebt gedeeld en nog van hem houdt... Ik krijg wel steeds meer het idee dat het misschien beter voor mij is om zonder hem verder te gaan, maar ik durf de knoop niet door te hakken. Ik ben zo aan hem gehecht! (zoals ik al zei, ik goede tijden hebben we het echt leuk samen).
Grappig dat je dat het genoemd wordt "Een poetsvrouw inhuren". Dat hebben we ook een tijdje gedaan. Heerlijk vond ik dat :-) Maar het zorgt er niet voor dat ik het gevoel heb dat hij zich meer verantwoordelijk gaat voelen voor het huishouden. Maar ik was er wel weer mee bezig om er een te zoeken, voor mij geldt namelijk schoon huis -> schoon hoofd.
Het is overigens niet zo dat hij zich verschuild achter zijn hoog sensitief zijn hoor. Zeker niet. Ik merkt het alleen vaak dat hij daar last van heeft. Ook bij bezoekjes buiten huis of als ik het zwaar heb, dan zie ik steeds verder terug trekken en niet alert kunnen reageren etc. Ik denk dat het eerder een slechte eigenschap van mij is, dat ik hem daarom probeer te ontzien.
Krengiserweer geeft aan dat ik op mijn werk beter moet delegeren. Dat zou makkelijk wezen als er voldoende mensen zouden zijn om het over te nemen. Een tijdje geleden heb ik een deel van mijn werk gedelegeerd, maar die gast heeft het helemaal verpruts, met als gevolg dat de financiele problemen nu nog groter zijn en ik zijn zooi moet proberen te fixen (=meer werk & meer druk)
Maar ik realiseer me dat ik inderdaad op een burnout afga (runs in the family: zowel pa en ma (gescheiden) hebben er een gehad.)
Grappig dat je dat het genoemd wordt "Een poetsvrouw inhuren". Dat hebben we ook een tijdje gedaan. Heerlijk vond ik dat :-) Maar het zorgt er niet voor dat ik het gevoel heb dat hij zich meer verantwoordelijk gaat voelen voor het huishouden. Maar ik was er wel weer mee bezig om er een te zoeken, voor mij geldt namelijk schoon huis -> schoon hoofd.
Het is overigens niet zo dat hij zich verschuild achter zijn hoog sensitief zijn hoor. Zeker niet. Ik merkt het alleen vaak dat hij daar last van heeft. Ook bij bezoekjes buiten huis of als ik het zwaar heb, dan zie ik steeds verder terug trekken en niet alert kunnen reageren etc. Ik denk dat het eerder een slechte eigenschap van mij is, dat ik hem daarom probeer te ontzien.
Krengiserweer geeft aan dat ik op mijn werk beter moet delegeren. Dat zou makkelijk wezen als er voldoende mensen zouden zijn om het over te nemen. Een tijdje geleden heb ik een deel van mijn werk gedelegeerd, maar die gast heeft het helemaal verpruts, met als gevolg dat de financiele problemen nu nog groter zijn en ik zijn zooi moet proberen te fixen (=meer werk & meer druk)
Maar ik realiseer me dat ik inderdaad op een burnout afga (runs in the family: zowel pa en ma (gescheiden) hebben er een gehad.)
zaterdag 16 juni 2007 om 21:52
Hai,
Met een burnout ben je verder van huis. En ik denk niet dat je daarop zit te wachten. Er moet wat gebeuren, dat snap je zelf ook als ik je OP lees. Hard werken is niet erg, maar er moet ergens een grens aan zitten. Altijd hard werken zorgt voor zoveel stress dat je zelfs thuis niet meer kunt ontspannen. Terwijl dat juist de plek is waar je rust en ontspanning moet kunnen vinden. Ik vind ook dat er niet alleen op werkgebied moet gebeuren maar ook in je thuissituatie. Dus of je lief moet echt wat gaan ondernemen. Of ja misschien toch stoppen met de relatie. Wat je moet doen is aan jou. Jij kunt het beste bepalen wat er moet gebeuren en hoe. Besef wel als jij een burnout krijgt (of hebt) je werk ook gewoon doorgaat. Het is rot dat je nu moet puinruimen omdat een ander er een zooitje van gemaakt heeft. Maar als jij wegvalt dan gaat ook je werk door. En dan zal iemand anders moeten doorgaan met puinruimen en jouw werk verder laten gaan waar jij gebleven bent. Je bent een mens en geen machine. Je kunt veel zoniet een hoop maar niet alles he. Je bent goed zoals je bent en het hoeft niet allemaal perfect. Je doet wat je kunt en meer hoeft ook niet, verlangt ook niemand van je. Praat erover met je werkgever en ook met je vriend. Beiden moeten jou helpen om hier weer uit te komen. Zodat je weer lucht krijgt in je hoofd, in je denken en je je weer happy voelt. Sterkte
Met een burnout ben je verder van huis. En ik denk niet dat je daarop zit te wachten. Er moet wat gebeuren, dat snap je zelf ook als ik je OP lees. Hard werken is niet erg, maar er moet ergens een grens aan zitten. Altijd hard werken zorgt voor zoveel stress dat je zelfs thuis niet meer kunt ontspannen. Terwijl dat juist de plek is waar je rust en ontspanning moet kunnen vinden. Ik vind ook dat er niet alleen op werkgebied moet gebeuren maar ook in je thuissituatie. Dus of je lief moet echt wat gaan ondernemen. Of ja misschien toch stoppen met de relatie. Wat je moet doen is aan jou. Jij kunt het beste bepalen wat er moet gebeuren en hoe. Besef wel als jij een burnout krijgt (of hebt) je werk ook gewoon doorgaat. Het is rot dat je nu moet puinruimen omdat een ander er een zooitje van gemaakt heeft. Maar als jij wegvalt dan gaat ook je werk door. En dan zal iemand anders moeten doorgaan met puinruimen en jouw werk verder laten gaan waar jij gebleven bent. Je bent een mens en geen machine. Je kunt veel zoniet een hoop maar niet alles he. Je bent goed zoals je bent en het hoeft niet allemaal perfect. Je doet wat je kunt en meer hoeft ook niet, verlangt ook niemand van je. Praat erover met je werkgever en ook met je vriend. Beiden moeten jou helpen om hier weer uit te komen. Zodat je weer lucht krijgt in je hoofd, in je denken en je je weer happy voelt. Sterkte
zondag 17 juni 2007 om 07:50
Ik herken veel in je verhaal van een relatie die ik had toen ik nog heel jong was. Mijn advies is stoppen met deze relatie. Je vriend wil niet afkicken en dat zal niet gebeuren ook. Hij zal alleen maar meer gaan gebruiken en jij zal meer moeten zorgen en werken om de boel draaiend te houden. De relatie is niet gelijkwaardig en levert jou niets op dan stress. Ga op jezelf wonen en verlaat deze man. Je hebt nu nog geen kinderen, dat maakt het een stuk gemakkelijker, dan kun je de banden helemaal verbreken en je leven een hele andere richting geven. Geloof me dit wordt een triest verhaal als je hiermee doorgaat, denk aan jezelf. Je bent meer waard dan je leven op deze manier te vergooien.
