Relaties
alle pijlers
In dubio HELP!
vrijdag 21 september 2007 om 14:55
Als ik alle forums lees zie ik dat de topics over liefdesverdriet vaak geschreven zijn door vrouwen (of mannen) die al jarenlang in een relatie zitten. Daarom voelde ik mij een beetje tegengehouden om ook een topic te openen, maar het moet toch van m’n hart dus ik waag mij eraan er toch aan om 1 te openen!
Ik zit namelijk in een relatie van bijna 8 maanden met een jongen waar ik helemaal gek op ben. Onze tijden samen waren/zijn altijd heel erg leuk, gezellig, we kunnen met elkaar lachen en huilen en de seks is top! Wel kampten we beide met onzekerheid waardoor het in het begin weleens uitging. Dat duurde nooit langer dan 2 dagen en daarna was het weer aan. Toen was het een keer in juni weer uitgegaan en toen besloot ik voor mezelf dat we niet langer door konden gaan. We hebben elkaar bijna 4 dagen niet gezien en heb bleek wel een keerpunt te zijn. Alles ging nog steeds goed, tot gisteren. De laatste weken voelde ik mij al niet lekker in m’n vel omdat ik het gevoel had dat we in een soort routine terecht waren gekomen. Ik werk fulltime op kantoor en hij zit in z’n laatste studiejaar. Ook werkt hij ’s weekends in een familiezaak waardoor wij elkaar alleen maar doordeweeks in de avond zien. Gisteravond gebeurde er iets (een opmerking vanuit mijn kant) waardoor we een serieuze gesprek over onze relatie hadden. Hij kwam ermee dat hij het gevoel had dat we stil stonden en niet meer zo goed wist wat hij met dat gevoel aanmoest. Ik gaf ook eerlijk toe dat ik ook een paar weken met een raar gevoel in m’n maag zat. In het begin van het gesprek was ik degene met een positieve instelling en hij met een wat negatieve instelling. Tijdens het gesprek sloeg bij mij de twijfel toe. We zouden naar zijn huis gaan en tijdens het inpakken van m’n spullen hield iets mij tegen. Ik stopte en wilde niet meer meegaan. Toen was hij degene met een positieve instelling en ik een negatieve houding. Uiteindelijk ben ik meegegaan en bij hem thuis moest hij nog wat dingen doen voor school en ik besloot het van mij af te schrijven. Hij maakte af en toe wel een opmerking van, weet je al wat je wil, maar ik hield een beetje de boot af. Die avond heeft hij mij de hele avond dicht tegen zich aangehouden en de volgende ochtend toen ik naar m’n werk wilde gaan stond hij op om mij naar werk te brengen (heeft hij nooit gedaan). Tijdens de rit naar werk gaf ik aan dat het misschien beter is elkaar even niet te zien (niet afspreken, bellen of sms’en) maar hij reageerde daar niet op. Voordat ik naar binnen ging gaven we elkaar een kus en toen zei ik, tot volgende week dan maar, maar weer reageerde hij daar niet op. Ik ben nu op m’n werk, maar ik zit er zo mee in me maag. Moet ik hem bellen, moet ik hem sms’en of moet ik mijn oorspronkelijke gedachtes volgen en voorlopig geen contact met hem hebben of het helemaal beëindigen? Al die opties trekken aan mij en ik weet niet wat ik moet doen! Misschien hebben jullie tips of advies wat ik kan meenemen in m’n volgende stap en beslissing! Alles is welkom!! Alvast bedankt!
Ik zit namelijk in een relatie van bijna 8 maanden met een jongen waar ik helemaal gek op ben. Onze tijden samen waren/zijn altijd heel erg leuk, gezellig, we kunnen met elkaar lachen en huilen en de seks is top! Wel kampten we beide met onzekerheid waardoor het in het begin weleens uitging. Dat duurde nooit langer dan 2 dagen en daarna was het weer aan. Toen was het een keer in juni weer uitgegaan en toen besloot ik voor mezelf dat we niet langer door konden gaan. We hebben elkaar bijna 4 dagen niet gezien en heb bleek wel een keerpunt te zijn. Alles ging nog steeds goed, tot gisteren. De laatste weken voelde ik mij al niet lekker in m’n vel omdat ik het gevoel had dat we in een soort routine terecht waren gekomen. Ik werk fulltime op kantoor en hij zit in z’n laatste studiejaar. Ook werkt hij ’s weekends in een familiezaak waardoor wij elkaar alleen maar doordeweeks in de avond zien. Gisteravond gebeurde er iets (een opmerking vanuit mijn kant) waardoor we een serieuze gesprek over onze relatie hadden. Hij kwam ermee dat hij het gevoel had dat we stil stonden en niet meer zo goed wist wat hij met dat gevoel aanmoest. Ik gaf ook eerlijk toe dat ik ook een paar weken met een raar gevoel in m’n maag zat. In het begin van het gesprek was ik degene met een positieve instelling en hij met een wat negatieve instelling. Tijdens het gesprek sloeg bij mij de twijfel toe. We zouden naar zijn huis gaan en tijdens het inpakken van m’n spullen hield iets mij tegen. Ik stopte en wilde niet meer meegaan. Toen was hij degene met een positieve instelling en ik een negatieve houding. Uiteindelijk ben ik meegegaan en bij hem thuis moest hij nog wat dingen doen voor school en ik besloot het van mij af te schrijven. Hij maakte af en toe wel een opmerking van, weet je al wat je wil, maar ik hield een beetje de boot af. Die avond heeft hij mij de hele avond dicht tegen zich aangehouden en de volgende ochtend toen ik naar m’n werk wilde gaan stond hij op om mij naar werk te brengen (heeft hij nooit gedaan). Tijdens de rit naar werk gaf ik aan dat het misschien beter is elkaar even niet te zien (niet afspreken, bellen of sms’en) maar hij reageerde daar niet op. Voordat ik naar binnen ging gaven we elkaar een kus en toen zei ik, tot volgende week dan maar, maar weer reageerde hij daar niet op. Ik ben nu op m’n werk, maar ik zit er zo mee in me maag. Moet ik hem bellen, moet ik hem sms’en of moet ik mijn oorspronkelijke gedachtes volgen en voorlopig geen contact met hem hebben of het helemaal beëindigen? Al die opties trekken aan mij en ik weet niet wat ik moet doen! Misschien hebben jullie tips of advies wat ik kan meenemen in m’n volgende stap en beslissing! Alles is welkom!! Alvast bedankt!
vrijdag 21 september 2007 om 15:02
Waarom wil je stoppen dan? Als je stil staat in de relatie kun je daar toch samen wat aan doen? Zeker als je dat beiden vind. Stoppen is wel een uiterste zeg. Snap niet waarom je dat dan meteen wilt. Kijk als je nu steeds met elkaar overhoop ligt. Je over alles ruzie hebt, onenigheid, of je dood ongelukkig voelt in de relatie. Ja, dan is stoppen wel een zeer goede optie. Dan pas je gewoon niet bij elkaar. Maar op dit moment? Je relatie samen onder de loep nemen is een heel goed is. Maar moeten daar dan direct rigoureuze beslissingen aan verbonden worden? Nee! Bedenk wat je zou willen veranderen (samen) Vertel elkaar wat je wensen zijn en hoe je de relatie graag zou verder zien ontwikkelen of welk doel je voor ogen hebt. Kom je daarin overeen of vind je daarin gehoor bij de ander kun je toch gewoon verder gaan met waar je gebleven bent en samen groeien tot de punten die je wilt? Iets beeindigen is zo definitief. Zeker als je alle andere mogelijkheden nog niet gehad hebt.
vrijdag 21 september 2007 om 15:04
Nou eerlijk gezegd is het me verre van duidelijk waar de schoen wringt.
Het komt mij nogal vreemd voor dat je s'morgens in de auto zegt dat het je beter lijkt dat jullie elkaar vlp niet meer zien. Hij reageert daar niet op (wie zwijgt, stemt toe ......?); vervolgens zeg jij weer : tot vlg week.......... en nu vraag je je af wat je moet doen.
Maar dat terzijde, wat zijn de problemen dan? Hij zegt het gevoel te hebben dat jullie stilstaan. Wat bedoelt hij daar dan mee? Hoe zit het er uit als jullie niet stilstaan?
Jij hebt het gevoel gekregen in een soort routine te zitten (lijkt me hetzelfde als waar hij last van heeft). Wat bedoel je daarmee? Hoe ziet het er voor jou uit als er geen routine is?
Het komt mij nogal vreemd voor dat je s'morgens in de auto zegt dat het je beter lijkt dat jullie elkaar vlp niet meer zien. Hij reageert daar niet op (wie zwijgt, stemt toe ......?); vervolgens zeg jij weer : tot vlg week.......... en nu vraag je je af wat je moet doen.
Maar dat terzijde, wat zijn de problemen dan? Hij zegt het gevoel te hebben dat jullie stilstaan. Wat bedoelt hij daar dan mee? Hoe zit het er uit als jullie niet stilstaan?
Jij hebt het gevoel gekregen in een soort routine te zitten (lijkt me hetzelfde als waar hij last van heeft). Wat bedoel je daarmee? Hoe ziet het er voor jou uit als er geen routine is?
vrijdag 21 september 2007 om 15:16
vrijdag 21 september 2007 om 15:21
Dushi74: De reden waarom ik het eventueel zou willen beëindigen is om bepaalde dingen die hij zei tijdens het gesprek toen hij degene was met een negatieve instelling. Hij zei dat het niet aan mij ligt of aan de relatie maar aan zichzelf. Vervolgens zei hij dat hij zelf niet wist, maar wel dat hij met mij wilt zijn. En er waren meer opmerkingen waarvan ik dacht dat hij aan onze relatie twijfelde. Maar toen ik opeens negatief begon te praten kwam hij met opmerkingen als: we komen er zeker uit, maar we moeten ervoor vechten. Ik weet wat ik wil, ik wil met hem verder, maar ik wil niet verder met iemand die twijfelt. Ik wil er niet voor vechten en dan het risico lopen dat het over een paar maanden of jaren toch uitgaat omdat z’n twijfels de overhand nemen.
Mabel007: De schoen wringt op het feit dat hij vindt dat onze relatie stilstaat, maar zelf niet met opties of voorstellen komt om dat te veranderen. Het enige wat hij zegt is: we komen er wel uit als we er maar voor vechten. Maar als ik dan iets concreets opnoem word ik ervan beschuldigd om alles met een roze bril te zien. Maar zet ik vervolgens m’n negatieve bril op, wordt hij opeens positief. De routine is dat we elkaar alleen maar doordeweeks in de avond zien en dan samen koken, eten, televisie kijken, seks hebben, samen douchen, kletsen en daarna slapen (omdat ik de volgende dag vroeg op moet). Vroeger deden we een heleboel leuke dingen samen omdat we daar gewoon de tijd voor hadden. Nu is dat even niet zo vanwege onze omstandigheden (ik werk, hij school, ik vrij in het weekend, hij werken in het weekend). Als ik dan zeg, in februari wordt alles anders omdat we meer tijd hebben, bekijk ik alles vanuit een roze bril! Het gevoel van routine waar ik mee zit kan ik mee leven omdat ik weet dat het tijdelijk is. Ik accepteer het omdat ik weet dat het over een paar maanden anders is, maar hij is daar niet zo zeker van.
Mabel007: De schoen wringt op het feit dat hij vindt dat onze relatie stilstaat, maar zelf niet met opties of voorstellen komt om dat te veranderen. Het enige wat hij zegt is: we komen er wel uit als we er maar voor vechten. Maar als ik dan iets concreets opnoem word ik ervan beschuldigd om alles met een roze bril te zien. Maar zet ik vervolgens m’n negatieve bril op, wordt hij opeens positief. De routine is dat we elkaar alleen maar doordeweeks in de avond zien en dan samen koken, eten, televisie kijken, seks hebben, samen douchen, kletsen en daarna slapen (omdat ik de volgende dag vroeg op moet). Vroeger deden we een heleboel leuke dingen samen omdat we daar gewoon de tijd voor hadden. Nu is dat even niet zo vanwege onze omstandigheden (ik werk, hij school, ik vrij in het weekend, hij werken in het weekend). Als ik dan zeg, in februari wordt alles anders omdat we meer tijd hebben, bekijk ik alles vanuit een roze bril! Het gevoel van routine waar ik mee zit kan ik mee leven omdat ik weet dat het tijdelijk is. Ik accepteer het omdat ik weet dat het over een paar maanden anders is, maar hij is daar niet zo zeker van.
vrijdag 21 september 2007 om 15:26
Dan is hij dus degene die over jullie relatie na moet denken en niet jij. Jij weet wat je wilt en hoe het gaat worden. Vechten zoals hij zegt doe je samen en niet in je eentje of een van de twee. Ik denk dat jullie nog een hoop te bepraten hebben. En dat jullie daarna pas moet besluiten wat het beste is voor beiden.
vrijdag 21 september 2007 om 15:37
Ik weet niet, als het gaat om 'stilstaan' zou ik niet meteen denken aan nog meer stilstaan (geen contact) om dat te verhelpen. Ik zou dan juist kijken of het mogelijk is om een leuke date te organiseren, gewoon echt samen op stap om de vlam weer aan te wakkeren. Tenzij de vlam echt uit is. Maar dat is niet duidelijk.
Ilha
Ilha
vrijdag 21 september 2007 om 15:47
Ja, en daarom wilde ik dus even een week of 1,2 uit elkaar zijn zonder contact. Elkaar niet zien, bellen of sms-en (natuurlijk is het niet bedoeling dat ik met andere mannen ga afspreken en andersom), maar geen reactie. Zoals mabel al zei, zwijgen stemt toe, maar zijn zwijgen was niet toestemmen. Ook heb ik er met een mannelijke collega over gesproken, en hij is van mening dat m'n vriend onzeker is en dat m'n vriend misschien het gevoel heeft dat ik niet meer met hem verder wil (af en toe kan ik namelijk koel en afstandelijk overkomen). Ik heb nu een sms in m'n concepten staan die ik wel/niet wil opsturen (het komt erop neer dat wat er ook tussen ons gebeurd ik nog steeds heel veel om hem geef). Maar hij geeft wel aan samen met mij verder te willen!
vrijdag 21 september 2007 om 16:10
Ilha: De vlam is er zeker nog wel! Momenten dat we samen zijn is het heel erg intens en af en toe werpt hij me zo een blik toe waarvan ik weet wat hij denkt en andersom idem dito. We zitten gewoon in een rare fase waarin we weinig tijd voor elkaar hebben, maar wel een goed idee om een afspraak te maken en als vanouds van elkaar genieten.
vrijdag 21 september 2007 om 16:37
Tsss, lange posting geschreven en wèg .............
Nou dan probeer ik het nog een keer.
Ik vind de reactie van je collega niet helemaal juist, want door je vriend te bemoedigen dat de omstandigheden over een halfjaar beter zullen zijn geef je in ieder geval duidelijk aan dat je gelooft in de relatie, ook voor de langere termijn. Je vriend is kennelijk nog niet zover, hij wil het, in het hier en nu, en wel altijd, spannend hebben.
Ik denk toch toch dat jullie er nog eens verder over moeten praten. Dit soort dingen zijn niet in één gesprek getackeld. Juist het praten erover geeft ook al een band. Je vriend kan misschien niet precies aangeven wat er moet veranderen, maar je kunt er wel over brainstormen, alle losse hersenspinsels eens hun gang laten gaan. Wie weet waar je samen nog op komt. Je kunt ook samen besluiten dat er nu even niets aan te veranderen is, maar dat jullie tijd nog wel komt.
Nu een break inlassen vind ik dan ook de omgekeerde weg. Na 1,5 week radiostilte zal het natuurlijk weer heel even top zijn, omdat jullie elkaar gemist hebben. En na weer een paar weken zit je weer in hetzelfde slop, maar nog vervelender, want: alweer ... help.
Ik zou zeggen: verzin een plan, misschien is er in het weekend nog wel een uurtje te vinden voor een afspraakje op een terras? Even een uurtje naar de markt. Hij zal toch niet het hele weekend 24p.dg werken?
En, als jullie elkaar nu elke dag s'avonds zien, sla dan eens een dag over (hoe tegenstrijdig dit ook klinkt); of als je elkaar op vaste avonden ziet, neem eens een andere avond, zodat je niet samen naar Desperate Housewives kijkt, maar naar CSI. Ga ipv tv kijken eens een boswandeling bij volle maan maken.
Als deze relatie voorbestemd is voor de lange termijn, dan zullen jullie nog wel vaker te maken krijgen met periodes van sleur of tegenwerkende omstandigheden. Als jullie nu al samen leren hoe je hiermee om moet gaan, zul je daar in de toekomst veel voordeel van hebben. Ik geloof niet in vechten voor een relatie .............. maar wel in samenwerken!!
Succes
Nou dan probeer ik het nog een keer.
Ik vind de reactie van je collega niet helemaal juist, want door je vriend te bemoedigen dat de omstandigheden over een halfjaar beter zullen zijn geef je in ieder geval duidelijk aan dat je gelooft in de relatie, ook voor de langere termijn. Je vriend is kennelijk nog niet zover, hij wil het, in het hier en nu, en wel altijd, spannend hebben.
Ik denk toch toch dat jullie er nog eens verder over moeten praten. Dit soort dingen zijn niet in één gesprek getackeld. Juist het praten erover geeft ook al een band. Je vriend kan misschien niet precies aangeven wat er moet veranderen, maar je kunt er wel over brainstormen, alle losse hersenspinsels eens hun gang laten gaan. Wie weet waar je samen nog op komt. Je kunt ook samen besluiten dat er nu even niets aan te veranderen is, maar dat jullie tijd nog wel komt.
Nu een break inlassen vind ik dan ook de omgekeerde weg. Na 1,5 week radiostilte zal het natuurlijk weer heel even top zijn, omdat jullie elkaar gemist hebben. En na weer een paar weken zit je weer in hetzelfde slop, maar nog vervelender, want: alweer ... help.
Ik zou zeggen: verzin een plan, misschien is er in het weekend nog wel een uurtje te vinden voor een afspraakje op een terras? Even een uurtje naar de markt. Hij zal toch niet het hele weekend 24p.dg werken?
En, als jullie elkaar nu elke dag s'avonds zien, sla dan eens een dag over (hoe tegenstrijdig dit ook klinkt); of als je elkaar op vaste avonden ziet, neem eens een andere avond, zodat je niet samen naar Desperate Housewives kijkt, maar naar CSI. Ga ipv tv kijken eens een boswandeling bij volle maan maken.
Als deze relatie voorbestemd is voor de lange termijn, dan zullen jullie nog wel vaker te maken krijgen met periodes van sleur of tegenwerkende omstandigheden. Als jullie nu al samen leren hoe je hiermee om moet gaan, zul je daar in de toekomst veel voordeel van hebben. Ik geloof niet in vechten voor een relatie .............. maar wel in samenwerken!!
Succes
vrijdag 21 september 2007 om 16:55
Mabel007: Hartelijk bedankt voor je reactie. Ik heb je reactie wel 3 keer gelezen en je hebt gewoon gelijk (misschien wat meer ervaring in relaties ?!?). Ik denk dat mijn angst in het afwijzen zit. Hij trekt namelijk heel snel conclusies, en het feit dat ik vanochtend de paar spullen die ik bij hem had heb meegenomen bevorderd de positieve gevoelens bij hem niet echt. En zoals ik al eerder aangaf ben ik ook bang voor zijn twijfels. Ik heb meerdere topics hier op dit forum gelezen waarbij de mannen twijfelden, en het uiteindelijk stukliep. Ik wil dat risico niet lopen. Een hele kromme beredenering, maar ik heb zoiets van: we gaan nu 8 maanden met elkaar, als ik het nu uitmaak zal ik niet zoveel aan zoveel liefdesverdriet lijden als over een paar jaar. En daarbij komt ook nog kijken dat hij nog niets van zich heeft laten horen. Moet ik de eerste stap nemen aangezien ik degene ben die nu niet weet als ik verder wil, of moet ik wachten op hem?
vrijdag 21 september 2007 om 18:50
Ik heb nu geen tijd om uitgebreid te reageren, maar je hebt 8mnd een relatie; ik denk dat het niet meer nodig is om spelletjes te spelen, "hij moet reageren, moet ik reageren..."
Vraag je af af je verder wilt met je vriend. Als dat JA is, kun je hem gerust bellen. Alles hoeft niet meteen opgelost te worden. Twijfel is geen ramp, samen maak je je toekomst. Je kunt het er ook gewoon over eens zijn dat je het allebei even niet weet. Dat hebben wij hier ook nog wel eens hoor.
Overigens heb ik geen ervaring met vèèl relaties, maar wel met één lange. En wij hebben in begin ook te maken gehad met èrg lastige omstandigheden, maar die overleefd hebbende, geeft een heel sterke basis.
Zo en nu ben ik weg, we gaan naar t theater.
Vraag je af af je verder wilt met je vriend. Als dat JA is, kun je hem gerust bellen. Alles hoeft niet meteen opgelost te worden. Twijfel is geen ramp, samen maak je je toekomst. Je kunt het er ook gewoon over eens zijn dat je het allebei even niet weet. Dat hebben wij hier ook nog wel eens hoor.
Overigens heb ik geen ervaring met vèèl relaties, maar wel met één lange. En wij hebben in begin ook te maken gehad met èrg lastige omstandigheden, maar die overleefd hebbende, geeft een heel sterke basis.
Zo en nu ben ik weg, we gaan naar t theater.
vrijdag 21 september 2007 om 19:08
Beste Vriendinne,
Het lijkt me vooral belangrijk om met elkaar in gesprek te blijven. Een week of zelfs langer geen contact staat voor mij gelijk aan vluchten. Misschien is het beter om juist wel om de tafel te gaan zitten en terwijl je samen in gesprek bent proberen te achterhalen wat jullie aan elkaar bindt. Je kunt niet steeds wanneer de grond je te heet onder de voeten wordt weglopen. En mag ik daar een concrete tip aan toevoegen? Spreek met jezelf en met elkaar af dat je hoedanook het komende jaar bij elkaar blijft. Dat dwingt je om constructieve oplossingen te zoeken in plaats van steeds te denken aan het verbreken van de relatie. Wanneer je jezelf voortdurend afvraagt of je wil doorgaan of nee, misschien toch niet, dan verlies je energie. Is het niet veel spannender om te zeggen: okay wij zijn bij elkaar en wij gaan een jaar lang proberen er het beste van te maken en dáár steken we onze energie in? Misschien geeft dat jullie allebei rust.
Het lijkt me vooral belangrijk om met elkaar in gesprek te blijven. Een week of zelfs langer geen contact staat voor mij gelijk aan vluchten. Misschien is het beter om juist wel om de tafel te gaan zitten en terwijl je samen in gesprek bent proberen te achterhalen wat jullie aan elkaar bindt. Je kunt niet steeds wanneer de grond je te heet onder de voeten wordt weglopen. En mag ik daar een concrete tip aan toevoegen? Spreek met jezelf en met elkaar af dat je hoedanook het komende jaar bij elkaar blijft. Dat dwingt je om constructieve oplossingen te zoeken in plaats van steeds te denken aan het verbreken van de relatie. Wanneer je jezelf voortdurend afvraagt of je wil doorgaan of nee, misschien toch niet, dan verlies je energie. Is het niet veel spannender om te zeggen: okay wij zijn bij elkaar en wij gaan een jaar lang proberen er het beste van te maken en dáár steken we onze energie in? Misschien geeft dat jullie allebei rust.
zondag 23 september 2007 om 12:46
Na heel erg lang nadenken en de reacties hier op dit forum en goede gesprekken met een vriendin ben ik inderdaad ook tot de conclusie is om niet te vluchten en geen contact te hebben. Ik heb vanochtend de eerste stap genomen om te bellen, kreeg hem helaas niet te pakken, maar hij belde een uur later terug. Raar genoeg reageerde hij heel erg normaal en niet verdrietig of somber. Ik heb de hele zaterdag namelijk lopen twijfelen en huilbuien gehad en mezelf afvragen als ik wel de juiste beslissing had genomen. Blijkbaar had hij de insteek van, ik bel haar een van deze dagen dan is ze wat rustiger en dan zien we verder (argh MANNEN!). Hij was op z'n werk dus hij kon niet lang praten, maar we spreken elkaar vanavond. Ik weet nog steeds niet wat ik wil, ik weet wel dat de gedachte zonder hem mij enerzijds heel erg veel kwetst maar anderzijds toch weer een beetje niet. Ik houd jullie op de hoogte! Alvast bedankt voor alle reacties, ik heb er veel gehad!
zondag 23 september 2007 om 13:04
Ik denk dat je even een paar dagen afstand moet houden, desnoods even een paar daagjes zelf weg, uitwaaien, en eerst voor jezelf op een rij proberen te zetten wat je nu wilt met die jongen, wat je voelt en wat je verwachtingen van de relatie zijn. Misschien zitten jullie er allebei teveel bovenop op het moment. Time to think, altijd goed.
maandag 24 september 2007 om 12:07
Heb zondag gebeld met de mededeling dat ik wil afzien van het feit dat we elkaar een tijdje niet zien en spreken. Hij was aan het werk dus we konden er niet diep op ingaan, hij zou me die avond terugbellen. Ik krijg vervolgens om 2 uur 's nachts een smsje met de mededeling dat hij het misschien toch een goed idee is om elkaar een tijdje niet te zien en spreken.
Dit heeft me helemaal gebroken omdat ik mij realiseer dat ik hem helemaal niet kwijt wil, maar toch zegt m'n verstand dat ik hem moet laten gaan, omdat hij daar nu ook mee bezig is. Moet ik hem ook laten gaan of wel duidelijk laten weten dat ik toch nog van hem hou? Dit breekt me op!
Dit heeft me helemaal gebroken omdat ik mij realiseer dat ik hem helemaal niet kwijt wil, maar toch zegt m'n verstand dat ik hem moet laten gaan, omdat hij daar nu ook mee bezig is. Moet ik hem ook laten gaan of wel duidelijk laten weten dat ik toch nog van hem hou? Dit breekt me op!
maandag 24 september 2007 om 12:36
Tsjiesus wat een gehannes. Per sms !!?? Waarschijnlijk ben ik erg ouderwets, maar ik zou me behoorlijk beledigd voelen als ik per sms in de wachtbank werd gezet na 8mnd relatie. Ik begrijp ook gewoon niet wat het oplevert "om elkaar een tijdje niet te zien". Ook van jouw kant niet (jij hebt het als eerste geopperd); je kunt toch niet elke keer als het lastig wordt de relatie in de wacht zetten.
En hoe denk je nu te reageren als hij zich eventueel nog weer meldt na een paar dagen radiostilte? Sluit je hem dan maar weer in je armen, uit blijdschap dat hij toch weer teruggekomen is en zonder nog te durven praten of vragen?
Denk je dat je op de langere termijn gelukkig zult worden in een relatie waar bij iedere twijfel e.d. meteen een pauze en afstand wordt ingelast?
En hoe denk je nu te reageren als hij zich eventueel nog weer meldt na een paar dagen radiostilte? Sluit je hem dan maar weer in je armen, uit blijdschap dat hij toch weer teruggekomen is en zonder nog te durven praten of vragen?
Denk je dat je op de langere termijn gelukkig zult worden in een relatie waar bij iedere twijfel e.d. meteen een pauze en afstand wordt ingelast?
maandag 24 september 2007 om 14:50
Om heel eerlijk te zijn weet ik niet hoe ik ga reageren. Ik weet wel dat ik mij op dit moment heel erg k-u-t voel en dat een positief smsje of telefoontje van zijn kant echt wonderen doet. M’n verstand zegt dat ik het hem moet loslaten en dat mijn verdriet is dat ik dan niemand heb die tegen mij aan ligt en niet zozeer hem. Maar aan de andere kant laat mijn gevoel het niet los dat ik misschien de oorzaak ben dat hij zo reageert, omdat hij al eerder een paar opmerkingen gemaakt heeft wat op onzekerheid duidt en natuurlijk wat ik gedaan heb (vragen om een pauze en spullen meenemen). Ik durf wel hardop te zeggen dat ik echt nog heel veel van hem hou en eraan wil werken. En dit is de eerste keer dat er een pauze en afstand wordt ingelast.
