Relaties
alle pijlers
Is er nog wel tijd?
donderdag 24 mei 2007 om 08:53
Goeiemorgen,
Het laatste jaar overdenkend, wat er allemaal is gebeurd, of juist niet, ik dacht dat ik er redelijk vrede mee kon hebben.
Neem alles maar zo'n beetje als het komt, ben er ook wel tevreden mee.
Ik doel dan op het gebied van relaties, of nee, eigenlijk is dat een te groot woord voor wat ik aan wil geven, het is eigenlijk meer de fase van mensen (of iemand speciaal dan) leren kennen, tot een echte relatie komt het niet, ik lees het hier wel vaker, je denkt iemand te gaan leren kennen, maar al snel uit de startblokken dienen zich alweer obstakels aan, met teleurstellingen als gevolg.
Ik was het zat, de mannen, maar vooral hoe ze met mij, en naar wat ik op dit forum wel meer zie, met andere vrouwen omgaan.
Maar zoals ik al zei, ik nam afstand, en dat voelde best goed.
Trok mezelf een beetje terug in mijn eigen wereldje, veilig en ik weet waar ik aan toe ben.
Maar nu begint het toch wel een beetje te knagen.
Bij bevriende stellen om mij heen. Ik ken eigenlijk alleen maar stellen die al heel lang samen zijn. Mooi dat dat bestaat, ik kan me er ook wel aan optrekken, zie best veel geluk om me heen. Doet me echt wel goed.
Alleen.......ik weet de ins en outs van die relaties, sommigen zijn met elkaar door diepe dalen gegaan, het was niet altijd rozegeur en maneschijn, maar: ze houden van elkaar en het is weer goed gekomen.
Het angstige gevoel dat ik nu bij me heb, en waar ik me eigenlijk gister ineens bewust van werd is het volgende.
Is er nog wel tijd om elkaar te leren kennen, of meer: wordt de tijd nog wel genomen om iemand te leren kennen en op waarde te schatten?
Als je op "latere" leeftijd iemand ontmoet, is de gelegenheid er dan wel om de goeie en de slechte tijden met elkaar te doorstaan, waar een band zo sterk van wordt?
Ook het feit, dat je, wanneer je begin 20 bent, nog iemand spontaan tijdens het uitgaan of sport of via vrienden ontmoet, er meer ingroeit en dan op een gegeven moment merkt dat je van een toch al vriend meer bent gaan voelen?
Als je na een eerdere relatie weet dat je wel weer een partner wil, en je wat meer gericht daarnaar op zoek gaat, voelt dat toch heel anders, je hebt je wensen, eisen, ook de verplichtingen die je al hebt (kinderen, baan), het komt er allemaal nog eens bij, en het moet vooral passen en uitkomen.
Tenminste dat is wat ik heb gemerkt, of je mag geen kinderen hebben, je moet niet te ver weg wonen.......wat zijn dat nou voor "onoverkomelijke breekpunten".
Ik weet, als iemand het waard is, ik daar geen punt van zou maken.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet eens de tijd krijg om te weten te komen of iemand dat waard is, of sterker, wie zal er nog de moeite nemen om er achter te komen dat ik dat waard ben?
Zijn er dames (of heren) die dit herkennen?
Perel.
Het laatste jaar overdenkend, wat er allemaal is gebeurd, of juist niet, ik dacht dat ik er redelijk vrede mee kon hebben.
Neem alles maar zo'n beetje als het komt, ben er ook wel tevreden mee.
Ik doel dan op het gebied van relaties, of nee, eigenlijk is dat een te groot woord voor wat ik aan wil geven, het is eigenlijk meer de fase van mensen (of iemand speciaal dan) leren kennen, tot een echte relatie komt het niet, ik lees het hier wel vaker, je denkt iemand te gaan leren kennen, maar al snel uit de startblokken dienen zich alweer obstakels aan, met teleurstellingen als gevolg.
Ik was het zat, de mannen, maar vooral hoe ze met mij, en naar wat ik op dit forum wel meer zie, met andere vrouwen omgaan.
Maar zoals ik al zei, ik nam afstand, en dat voelde best goed.
Trok mezelf een beetje terug in mijn eigen wereldje, veilig en ik weet waar ik aan toe ben.
Maar nu begint het toch wel een beetje te knagen.
Bij bevriende stellen om mij heen. Ik ken eigenlijk alleen maar stellen die al heel lang samen zijn. Mooi dat dat bestaat, ik kan me er ook wel aan optrekken, zie best veel geluk om me heen. Doet me echt wel goed.
Alleen.......ik weet de ins en outs van die relaties, sommigen zijn met elkaar door diepe dalen gegaan, het was niet altijd rozegeur en maneschijn, maar: ze houden van elkaar en het is weer goed gekomen.
Het angstige gevoel dat ik nu bij me heb, en waar ik me eigenlijk gister ineens bewust van werd is het volgende.
Is er nog wel tijd om elkaar te leren kennen, of meer: wordt de tijd nog wel genomen om iemand te leren kennen en op waarde te schatten?
Als je op "latere" leeftijd iemand ontmoet, is de gelegenheid er dan wel om de goeie en de slechte tijden met elkaar te doorstaan, waar een band zo sterk van wordt?
Ook het feit, dat je, wanneer je begin 20 bent, nog iemand spontaan tijdens het uitgaan of sport of via vrienden ontmoet, er meer ingroeit en dan op een gegeven moment merkt dat je van een toch al vriend meer bent gaan voelen?
Als je na een eerdere relatie weet dat je wel weer een partner wil, en je wat meer gericht daarnaar op zoek gaat, voelt dat toch heel anders, je hebt je wensen, eisen, ook de verplichtingen die je al hebt (kinderen, baan), het komt er allemaal nog eens bij, en het moet vooral passen en uitkomen.
Tenminste dat is wat ik heb gemerkt, of je mag geen kinderen hebben, je moet niet te ver weg wonen.......wat zijn dat nou voor "onoverkomelijke breekpunten".
Ik weet, als iemand het waard is, ik daar geen punt van zou maken.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet eens de tijd krijg om te weten te komen of iemand dat waard is, of sterker, wie zal er nog de moeite nemen om er achter te komen dat ik dat waard ben?
Zijn er dames (of heren) die dit herkennen?
Perel.
donderdag 24 mei 2007 om 16:05
Alles gaat snel tegenwoordig, dus dit ook. Aan de ene kant geen goede ontwikkeling, aan de andere kant doe ik er zelf aan mee en is het niet te vermijden denk ik.
Als ik niet snel het gevoel bij iemand heb dat 'dit het is' dan ga ik er niet nog meer energie aan besteden. Alles is individualistischer geworden en mensen stellen meer eisen. Dan krijg je dat.
Ik kan me er niet zo druk over maken. So be it. En als ik daarom alleen blijf, dan moet dat maar.
Aan de andere kant denk ik, dat als je écht verliefd wordt, het allemaal niet meer uit maakt en dat je vanzelf de tijd neemt om elkaar te leren kennen. Alleen ja, de drempel om echt verliefd te worden ligt hoger. Onze wereld is groter dus heeft men de neiging om te denken dat er ergens anders misschien wel een nóg geschikter exemplaar rondloopt.
Als ik niet snel het gevoel bij iemand heb dat 'dit het is' dan ga ik er niet nog meer energie aan besteden. Alles is individualistischer geworden en mensen stellen meer eisen. Dan krijg je dat.
Ik kan me er niet zo druk over maken. So be it. En als ik daarom alleen blijf, dan moet dat maar.
Aan de andere kant denk ik, dat als je écht verliefd wordt, het allemaal niet meer uit maakt en dat je vanzelf de tijd neemt om elkaar te leren kennen. Alleen ja, de drempel om echt verliefd te worden ligt hoger. Onze wereld is groter dus heeft men de neiging om te denken dat er ergens anders misschien wel een nóg geschikter exemplaar rondloopt.
donderdag 24 mei 2007 om 16:15
quote:
Als je op "latere" leeftijd iemand ontmoet, is de gelegenheid er dan wel om de goeie en de slechte tijden met elkaar te doorstaan, waar een band zo sterk van wordt?
Hoi Perel, ik heb mijn man leren kennen toen ik 44 was en ik kan je verzekeren: we hebben in die acht jaar tijd al zoveel goede (!!!) en ook slechte (door externe omstandigheden) tijden doorstaan, meer dan ik ooit met mijn ex gedaan heb in een 29-jarige relatie! En de band die ik met mijn man heb voelde al na een paar weken onverbrekelijk aan, voor ons allebei.
Ook het feit, dat je, wanneer je begin 20 bent, nog iemand spontaan tijdens het uitgaan of sport of via vrienden ontmoet, er meer ingroeit en dan op een gegeven moment merkt dat je van een toch al vriend meer bent gaan voelen?
Ik heb mijn man 'spontaan' op het internet ontmoet (dus niet via een datingsite, ik was niet speciaal op zoek) en door onze mails zijn we elkaar steeds interessanter gaan vinden en steeds meer gaan waarderen, en toen we elkaar uiteindelijk in het echt ontmoetten, was het liefde op het eerste gezicht én ook een spetterende verliefdheid.
Als je na een eerdere relatie weet dat je wel weer een partner wil, en je wat meer gericht daarnaar op zoek gaat, voelt dat toch heel anders, je hebt je wensen, eisen, ook de verplichtingen die je al hebt (kinderen, baan), het komt er allemaal nog eens bij, en het moet vooral passen en uitkomen.
Daar heb ik eigenlijk niets van gemerkt, van die moeilijkheden. Ondanks dat ik drie kinderen heb en mijn man twee.
Tenminste dat is wat ik heb gemerkt, of je mag geen kinderen hebben, je moet niet te ver weg wonen.......wat zijn dat nou voor "onoverkomelijke breekpunten".
Wij woonden 300 km van elkaar ... dat was dus helemaal niet onoverkomelijk.
Ik weet, als iemand het waard is, ik daar geen punt van zou maken.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet eens de tijd krijg om te weten te komen of iemand dat waard is, of sterker, wie zal er nog de moeite nemen om er achter te komen dat ik dat waard ben?
Aangezien mijn man het de moeite vond, waarom zou een man het dan niet bij jou vinden?
Ik moet je zeggen dat ik er vroeger ook zo over dacht: dat het moeilijker was om een goede relatie te krijgen op oudere leeftijd. Nu denk ik dat je, als je al wat ouder bent (ik was toen dus 44!), en door het leven gelouterd en gerijpt, je pas echt in staat bent om een goede relatie te krijgen. Omdat je beter je partner kiest (minder oppervlakkig) én omdat je ervaren hebt wat je in een relatie vooral niet moet doen. Mijn man en ik verbazen ons er nog iedere dag over dat het mogelijk is om zo gelukkig te zijn in een relatie.
Er zitten dus zeker ook voordelen aan een relatie die je op latere leeftijd krijgt, tenminste als je je levenslessen goed geleerd hebt.
Als je op "latere" leeftijd iemand ontmoet, is de gelegenheid er dan wel om de goeie en de slechte tijden met elkaar te doorstaan, waar een band zo sterk van wordt?
Hoi Perel, ik heb mijn man leren kennen toen ik 44 was en ik kan je verzekeren: we hebben in die acht jaar tijd al zoveel goede (!!!) en ook slechte (door externe omstandigheden) tijden doorstaan, meer dan ik ooit met mijn ex gedaan heb in een 29-jarige relatie! En de band die ik met mijn man heb voelde al na een paar weken onverbrekelijk aan, voor ons allebei.
Ook het feit, dat je, wanneer je begin 20 bent, nog iemand spontaan tijdens het uitgaan of sport of via vrienden ontmoet, er meer ingroeit en dan op een gegeven moment merkt dat je van een toch al vriend meer bent gaan voelen?
Ik heb mijn man 'spontaan' op het internet ontmoet (dus niet via een datingsite, ik was niet speciaal op zoek) en door onze mails zijn we elkaar steeds interessanter gaan vinden en steeds meer gaan waarderen, en toen we elkaar uiteindelijk in het echt ontmoetten, was het liefde op het eerste gezicht én ook een spetterende verliefdheid.
Als je na een eerdere relatie weet dat je wel weer een partner wil, en je wat meer gericht daarnaar op zoek gaat, voelt dat toch heel anders, je hebt je wensen, eisen, ook de verplichtingen die je al hebt (kinderen, baan), het komt er allemaal nog eens bij, en het moet vooral passen en uitkomen.
Daar heb ik eigenlijk niets van gemerkt, van die moeilijkheden. Ondanks dat ik drie kinderen heb en mijn man twee.
Tenminste dat is wat ik heb gemerkt, of je mag geen kinderen hebben, je moet niet te ver weg wonen.......wat zijn dat nou voor "onoverkomelijke breekpunten".
Wij woonden 300 km van elkaar ... dat was dus helemaal niet onoverkomelijk.
Ik weet, als iemand het waard is, ik daar geen punt van zou maken.
Maar ik heb het gevoel dat ik niet eens de tijd krijg om te weten te komen of iemand dat waard is, of sterker, wie zal er nog de moeite nemen om er achter te komen dat ik dat waard ben?
Aangezien mijn man het de moeite vond, waarom zou een man het dan niet bij jou vinden?
Ik moet je zeggen dat ik er vroeger ook zo over dacht: dat het moeilijker was om een goede relatie te krijgen op oudere leeftijd. Nu denk ik dat je, als je al wat ouder bent (ik was toen dus 44!), en door het leven gelouterd en gerijpt, je pas echt in staat bent om een goede relatie te krijgen. Omdat je beter je partner kiest (minder oppervlakkig) én omdat je ervaren hebt wat je in een relatie vooral niet moet doen. Mijn man en ik verbazen ons er nog iedere dag over dat het mogelijk is om zo gelukkig te zijn in een relatie.
Er zitten dus zeker ook voordelen aan een relatie die je op latere leeftijd krijgt, tenminste als je je levenslessen goed geleerd hebt.
donderdag 24 mei 2007 om 16:17
Is maar net hoe je het bekijkt. Vroeger ging je veel op stap en kuste je de ene week met de een en de andere week met een ander. Bijvoorbeeld. Vind ik nou ook niet een kwestie van "elkaar goed leren kennen". Het is alleen langer geleden en daardoor kijk je er nu anders tegenaan.Als je over 10 jaar terugkijkt naar nu zul je het ook heel anders bekijken als nu. Want de mensen die je nu leert kennen, leer je misschien wel juist heel goed kennen. Of je leerde vroeger gewoon veel meer mensen kennen. Ik weet nog dat ik periodes had dat ik iedere week nieuwe mensen leerde kennen. Kan niet zeggen dat dat zo diepgaand was... Al zijn er wel wat mensen blijven hangen zeg maar, die je dus wel beter leerde kennen.Of bedoel je echt alleen wat relaties betreft?Want in dat geval is het denk ik meer een kwestie van dat je nu beter weet wat je wil en waarom zou je dan met minder genoegen nemen? Vroeger wist je gewoon nog niet zo precies wat je wilde (wil natuurlijk niet zeggen dat je nu geen fouten meer maakt, maar je bent wel wat kieskeuriger, tenminste, als ik naar mezelf kijk). Die vrienden van je zijn elkaar vast ook gewoon ergens in een kroeg tegengekomen of zo, dat was in het begin ook niet diepgaand...Of snap ik je nou niet helemaal?
donderdag 24 mei 2007 om 17:06
Jannek, jij zegt dat het inherent is aan de tijd, dat alles tegenwoordig sneller gaat, ik heb er gewoon moeite mee om daar aan te wennen, ben vrij serieus van aard, dus ook in hoe ik met mensen omga.
Drommels, vroeger?
Was ik ook niet het type dat veel vriendjes versleet. Vriendinnen die dat wel deden, daar had ik bewondering voor, hoe ze het lef hadden.
Ik was sowieso altijd preutsig, zeg maar, had moeite om mezelf te laten zien.
Achteraf denk ik wel eens: ik had gewoon veel meer moeten uitproberen, want toen ik uiteindelijk mijn keuze maakte, blijkt dat achteraf gezien ook niet echt een verstandige te zijn geweest, maar dat terzijde.
En ik bedoel hier inderdaad met name liefdes, geen vriendschappen.
Vriendschappelijk gezien zijn er altijd wel mensen die komen en gaan.
Hoewel mijn allerbeste vrienden en vriendinnen ik al vanaf de middelbare school ken.
En daar komt dan ook vandaan waar ik tegenop zie: zoiets haal ik met een nieuwe liefde toch nooit meer in? Zoveel met elkaar meemaken, herinneringen die je niet deelt........
Kom ik uit bij jou, Reiger,
jouw postings staan vol van geluk en liefde en de dankbaarheid dat je hem hebt mogen ontmoeten, ook op latere leeftijd, jij was 44, ik ben nu 42, en ik wil niet zeurderig overkomen zo van: zij wel maar mij gebeurt dat toch niet, want ik weet dat dat niet opbouwend is om zo te denken.
Maar ik kan me niet aan het idee onttrekken dat jij dan gewoon degene bent die het lot uit de loterij heeft.
Wel is het zo dat ik idd ook mijn wensen heb waar mijn nieuwe relatie aan zal moeten voldoen, of liever gezegd, wat er beslist niet meer in moet voorkomen.
Ondertussen begin ik me oud te voelen, en zit ik niet meer zo strak in mijn vel (en jaha....ik wéét dat dat niets uit moet maken, maar dat doet het op dit moment wel), en als ik nou zo ontevreden blijf doen, krijg ik straks nog een ontevreden uitstraling ook, dan kan ik het helemaal vergeten.
Zit wel even in een dip nu.
Perel.
Drommels, vroeger?
Was ik ook niet het type dat veel vriendjes versleet. Vriendinnen die dat wel deden, daar had ik bewondering voor, hoe ze het lef hadden.
Ik was sowieso altijd preutsig, zeg maar, had moeite om mezelf te laten zien.
Achteraf denk ik wel eens: ik had gewoon veel meer moeten uitproberen, want toen ik uiteindelijk mijn keuze maakte, blijkt dat achteraf gezien ook niet echt een verstandige te zijn geweest, maar dat terzijde.
En ik bedoel hier inderdaad met name liefdes, geen vriendschappen.
Vriendschappelijk gezien zijn er altijd wel mensen die komen en gaan.
Hoewel mijn allerbeste vrienden en vriendinnen ik al vanaf de middelbare school ken.
En daar komt dan ook vandaan waar ik tegenop zie: zoiets haal ik met een nieuwe liefde toch nooit meer in? Zoveel met elkaar meemaken, herinneringen die je niet deelt........
Kom ik uit bij jou, Reiger,
jouw postings staan vol van geluk en liefde en de dankbaarheid dat je hem hebt mogen ontmoeten, ook op latere leeftijd, jij was 44, ik ben nu 42, en ik wil niet zeurderig overkomen zo van: zij wel maar mij gebeurt dat toch niet, want ik weet dat dat niet opbouwend is om zo te denken.
Maar ik kan me niet aan het idee onttrekken dat jij dan gewoon degene bent die het lot uit de loterij heeft.
Wel is het zo dat ik idd ook mijn wensen heb waar mijn nieuwe relatie aan zal moeten voldoen, of liever gezegd, wat er beslist niet meer in moet voorkomen.
Ondertussen begin ik me oud te voelen, en zit ik niet meer zo strak in mijn vel (en jaha....ik wéét dat dat niets uit moet maken, maar dat doet het op dit moment wel), en als ik nou zo ontevreden blijf doen, krijg ik straks nog een ontevreden uitstraling ook, dan kan ik het helemaal vergeten.
Zit wel even in een dip nu.
Perel.
donderdag 24 mei 2007 om 17:29
Quote:
Maar ik kan me niet aan het idee onttrekken dat jij dan gewoon degene bent die het lot uit de loterij heeft.
Perel, ik weet dat er meer mensen zijn die op latere leeftijd hun grote liefde ontmoet hebben! Ik ben echt de enige niet.
En ik denk ook dat je het geluk een handje kunt helpen, bijvoorbeeld door goed voor jezelf te zorgen en door niet bij voorbaat mensen af te schrijven die niet aan een of ander stom criterium voldoen (bijv. qua lengte of woonplaats...). Dus: hou de moed erin!
Maar ik kan me niet aan het idee onttrekken dat jij dan gewoon degene bent die het lot uit de loterij heeft.
Perel, ik weet dat er meer mensen zijn die op latere leeftijd hun grote liefde ontmoet hebben! Ik ben echt de enige niet.
En ik denk ook dat je het geluk een handje kunt helpen, bijvoorbeeld door goed voor jezelf te zorgen en door niet bij voorbaat mensen af te schrijven die niet aan een of ander stom criterium voldoen (bijv. qua lengte of woonplaats...). Dus: hou de moed erin!
donderdag 24 mei 2007 om 18:38
Reiger,
Dank je voor je opbeurende woorden, dat kan ik wel gebruiken nu ik in een niet zo positieve bui ben.
Weet je, veel goeie raad die ik krijg is ook wel een bevestiging van wat ik zelf ook wel denk, maar soms moet iemand anders dat gewoon even zeggen.
Het is alleen niet zo dat ík een afhaker ben bij praktische zaken, zoals de genoemde voorbeelden van afstand en kinderen en andere zaken.
Ik ben dan degene die zegt, kom op: daar is toch wel iets op te verzinnen, waar een wil is, is een weg. Blijkbaar is de wil dan toch niet sterk genoeg, en ik ben dan wel zo om te denken: je weet niet wie je laat lopen (wel beetje arrogant), als je me de kans gaf mezelf te laten zien, dat was eigenlijk meer de essentie, maar dat is geloof ik wel duidelijk, anders verval ik alleen maar in herhalingen.
In elk geval fijn om meningen/ervaringen te lezen van anderen.
Groetjes, Perel.
Dank je voor je opbeurende woorden, dat kan ik wel gebruiken nu ik in een niet zo positieve bui ben.
Weet je, veel goeie raad die ik krijg is ook wel een bevestiging van wat ik zelf ook wel denk, maar soms moet iemand anders dat gewoon even zeggen.
Het is alleen niet zo dat ík een afhaker ben bij praktische zaken, zoals de genoemde voorbeelden van afstand en kinderen en andere zaken.
Ik ben dan degene die zegt, kom op: daar is toch wel iets op te verzinnen, waar een wil is, is een weg. Blijkbaar is de wil dan toch niet sterk genoeg, en ik ben dan wel zo om te denken: je weet niet wie je laat lopen (wel beetje arrogant), als je me de kans gaf mezelf te laten zien, dat was eigenlijk meer de essentie, maar dat is geloof ik wel duidelijk, anders verval ik alleen maar in herhalingen.
In elk geval fijn om meningen/ervaringen te lezen van anderen.
Groetjes, Perel.
vrijdag 25 mei 2007 om 00:31
Twee collega's van me! Hij 50, zij begin 40. Werkten al jaren in hetzelfde gebouw, leerden elkaar dus langzamerhand steeds beter kennen, trokken gaandeweg meer naar elkaar toe, totdat uiteindelijk de vonk oversloeg, inmiddels zijn ze twee jaar samen, het gaat nog steeds goed en ze wonen nu ook samen. Ze zijn dolgelukkig met elkaar en we kunnen wel stellen dat ze, zo 'oud' als ze zijn, toch heel ruim de tijd hebben genomen om elkaar rustig te leren kennen
vrijdag 25 mei 2007 om 01:00
Hi Perel,
Mijn verhaal is zo ongeveer hetzelfde als dat van Reiger :
Ik ben 4 jaar geleden gescheiden (op mijn 45e) na een (bewust) kinderloos huwelijk van 17 jaar. Mijn ex-man was een pathologisch leugenaar en ik wilde niet op die manier verder, dan maar liever alleen.
Toch ben ik al snel gaan daten na de scheiding en ik heb een paar korte relaties gehad in de eerste 2 jaar. Relaties waar ik veel van leerde en die ik ook nodig had om weer bij mijn gevoel en emoties te kunnen komen.
2 Jaar geleden schreef ik me in op een gratis datingsite op aanraden van een kennis, eigenlijk omdat ik via mijn werk niemand tegenkwam en het stappen ook al een poosje achter me had gelaten en me toch wel voor kon stellen mijn leven nog eens met iemand te delen.
Al op de eerste dag reageerde er iemand die gelijk mijn interesse wekte en we hebben een paar dagen gemaild en gechat en gebeld en elkaar na het weekend ontmoet. En het was liefde op het eerste gezicht. Hij is een jaar ouder als ik en heeft 2 volwassen dochters en woonde 150 km bij mij vandaan. Dat was allemaal geen beletsel : we brachten ieder weekend samen door, zijn binnen 3 maanden samen gaan wonen en 2 weken geleden getrouwd. We passen perfekt bij elkaar en dat we geen verleden samen hebben stoort ons niet, we bouwen samen een verleden én een toekomst op.
Ik heb nu het soort relatie waar ik vroeger al over fantaseerde : harmonieus, liefdevol, gelijkwaardig, open en eerlijk op alle fronten, veilig, warm etc. Het voelt als een warm bad.
Het is nooit te laat om iets op te bouwen! Er zijn legio gescheiden mannen of weduwnaars die ook niet hun hele leven alleen willen blijven. En internet is een perfekt medium voor mensen die in hun direkte omgeving geen potentiële partners ontmoeten. Griezels heb je overal, zowel in de kroeg als op datingsites........ met een beetje gezond verstand filter je die er snel uit hoor.
Ik heb ook zeker wel het gevoel dat ik een lot uit de loterij heb, maar ik weet ook dat ik bij lange na niet de enige ben met een "succesverhaal".
Maak je niet op voorhand druk over problemen die nog helemaal niet spelen en neem het zoals het komt. Als beide partijen er voor willen gáán dan komt het altijd goed, ongeacht de omstandigheden eromheen. Geef jezelf (en de ander) een kans, want dat die kans reëel is zul je inmiddels wel moeten erkennen toch?
Marion
Mijn verhaal is zo ongeveer hetzelfde als dat van Reiger :
Ik ben 4 jaar geleden gescheiden (op mijn 45e) na een (bewust) kinderloos huwelijk van 17 jaar. Mijn ex-man was een pathologisch leugenaar en ik wilde niet op die manier verder, dan maar liever alleen.
Toch ben ik al snel gaan daten na de scheiding en ik heb een paar korte relaties gehad in de eerste 2 jaar. Relaties waar ik veel van leerde en die ik ook nodig had om weer bij mijn gevoel en emoties te kunnen komen.
2 Jaar geleden schreef ik me in op een gratis datingsite op aanraden van een kennis, eigenlijk omdat ik via mijn werk niemand tegenkwam en het stappen ook al een poosje achter me had gelaten en me toch wel voor kon stellen mijn leven nog eens met iemand te delen.
Al op de eerste dag reageerde er iemand die gelijk mijn interesse wekte en we hebben een paar dagen gemaild en gechat en gebeld en elkaar na het weekend ontmoet. En het was liefde op het eerste gezicht. Hij is een jaar ouder als ik en heeft 2 volwassen dochters en woonde 150 km bij mij vandaan. Dat was allemaal geen beletsel : we brachten ieder weekend samen door, zijn binnen 3 maanden samen gaan wonen en 2 weken geleden getrouwd. We passen perfekt bij elkaar en dat we geen verleden samen hebben stoort ons niet, we bouwen samen een verleden én een toekomst op.
Ik heb nu het soort relatie waar ik vroeger al over fantaseerde : harmonieus, liefdevol, gelijkwaardig, open en eerlijk op alle fronten, veilig, warm etc. Het voelt als een warm bad.
Het is nooit te laat om iets op te bouwen! Er zijn legio gescheiden mannen of weduwnaars die ook niet hun hele leven alleen willen blijven. En internet is een perfekt medium voor mensen die in hun direkte omgeving geen potentiële partners ontmoeten. Griezels heb je overal, zowel in de kroeg als op datingsites........ met een beetje gezond verstand filter je die er snel uit hoor.
Ik heb ook zeker wel het gevoel dat ik een lot uit de loterij heb, maar ik weet ook dat ik bij lange na niet de enige ben met een "succesverhaal".
Maak je niet op voorhand druk over problemen die nog helemaal niet spelen en neem het zoals het komt. Als beide partijen er voor willen gáán dan komt het altijd goed, ongeacht de omstandigheden eromheen. Geef jezelf (en de ander) een kans, want dat die kans reëel is zul je inmiddels wel moeten erkennen toch?
Marion
vrijdag 25 mei 2007 om 09:54
Goedemorgen Perel,
Zoals je al aangaf, wordt ons rugzakje gaande ons leven voller en voller.
Dit zorgt er ook voor dat we anders om ons heen kijken en anders kiezen.
Voorwaarden veranderen en we worden, door schade en schande, wijzer en tolereren minder dan voorheen.
Maar dan komt de vraag, is dat erg.
Waarschijnlijk zul je op deze manier minder snel relaties aangaan, maar heeft het tevens tot gevolg dat je ook minder teleurstellingen oploopt.
Maar als er dan een kandidaat langskomt en het klikt, dan heb je meteen ook wat. Lees de voorbeelden die hier al werden aangehaald.
Hetgeen je beschrijft is dus zoewel een voordeel als een nadeel wat mij betreft.
Je kan er ook voor kiezen om wat losser te (gaan) leven.
Wat minder serieus met relaties om te gaan en meer te genieten van de dingen die voorbij komen.
Dat kan ook een manier zijn om leuke dingen te beleven, maar niet teleurgeteld te raken.
Als je niets verwacht is de kans op teleurstelling namelijk veel minder.
En wie weet wat je op die manier tegen komt.
Veel plezier! *;
Zoals je al aangaf, wordt ons rugzakje gaande ons leven voller en voller.
Dit zorgt er ook voor dat we anders om ons heen kijken en anders kiezen.
Voorwaarden veranderen en we worden, door schade en schande, wijzer en tolereren minder dan voorheen.
Maar dan komt de vraag, is dat erg.
Waarschijnlijk zul je op deze manier minder snel relaties aangaan, maar heeft het tevens tot gevolg dat je ook minder teleurstellingen oploopt.
Maar als er dan een kandidaat langskomt en het klikt, dan heb je meteen ook wat. Lees de voorbeelden die hier al werden aangehaald.
Hetgeen je beschrijft is dus zoewel een voordeel als een nadeel wat mij betreft.
Je kan er ook voor kiezen om wat losser te (gaan) leven.
Wat minder serieus met relaties om te gaan en meer te genieten van de dingen die voorbij komen.
Dat kan ook een manier zijn om leuke dingen te beleven, maar niet teleurgeteld te raken.
Als je niets verwacht is de kans op teleurstelling namelijk veel minder.
En wie weet wat je op die manier tegen komt.
Veel plezier! *;
vrijdag 25 mei 2007 om 10:05
Hoi 2ndYouth!
Ook jouw postings trekken altijd mijn buitengewoon bijzondere belangstelling, met name waar het dan gaat om hoe jullie na een lang huwelijk dat niet prettig geweest is voor jezelf hebt gekozen. Ik lees ook altijd graag jouw mening, en de overeenkomsten met de situatie van Reiger waren me inderdaad al eerder opgevallen.
Van jouw kant dus ook positieve geluiden, en ik weet dat ik soms beren op de weg zie, me zorgen maakt om iets waarvan ik me achteraf afvraag: hoe haalde ik dat nou in mijn hoofd?
Jij noemt hier datingsites, dat was ook waar ik me het afgelopen jaar mee bezig gehouden heb, dat is dan ook waar ik die "snelle jongens" min of meer heb ontmoet.
Ik vind het prettig deze goeie berichten te lezen, dat werkt wel om wat luchtiger vooruit te kijken, en wat het uitfilteren van de "verkeerde" mannen betreft denk ik dat ik daar gewoon wat meer ervaring mee op moet doen.
Als ik mijn eigen gedachtengang blijf volgen, dan merk ik dat ik me ga afsluiten voor mensen van buitenaf (nou, dan niet, bekijken jullie het dan allemaal maar) dat is natuurlijk ook niet de juiste manier.
En als iemand anders hiermee zou zitten en het aan mij vertelde, zou ik precies weten hoe ze het zou moeten aanpakken hoor, maar gevoel en verstand zijn bij mij nooit op een lijn.
Bedankt voor de reakties, tot zover.....?
Waarmee ik maar wil zeggen dat nog meer ervaringen op dit gebied hier wat mij betreft erg welkom zijn.
Groetjes van Perel.
Ook jouw postings trekken altijd mijn buitengewoon bijzondere belangstelling, met name waar het dan gaat om hoe jullie na een lang huwelijk dat niet prettig geweest is voor jezelf hebt gekozen. Ik lees ook altijd graag jouw mening, en de overeenkomsten met de situatie van Reiger waren me inderdaad al eerder opgevallen.
Van jouw kant dus ook positieve geluiden, en ik weet dat ik soms beren op de weg zie, me zorgen maakt om iets waarvan ik me achteraf afvraag: hoe haalde ik dat nou in mijn hoofd?
Jij noemt hier datingsites, dat was ook waar ik me het afgelopen jaar mee bezig gehouden heb, dat is dan ook waar ik die "snelle jongens" min of meer heb ontmoet.
Ik vind het prettig deze goeie berichten te lezen, dat werkt wel om wat luchtiger vooruit te kijken, en wat het uitfilteren van de "verkeerde" mannen betreft denk ik dat ik daar gewoon wat meer ervaring mee op moet doen.
Als ik mijn eigen gedachtengang blijf volgen, dan merk ik dat ik me ga afsluiten voor mensen van buitenaf (nou, dan niet, bekijken jullie het dan allemaal maar) dat is natuurlijk ook niet de juiste manier.
En als iemand anders hiermee zou zitten en het aan mij vertelde, zou ik precies weten hoe ze het zou moeten aanpakken hoor, maar gevoel en verstand zijn bij mij nooit op een lijn.
Bedankt voor de reakties, tot zover.....?
Waarmee ik maar wil zeggen dat nog meer ervaringen op dit gebied hier wat mij betreft erg welkom zijn.
Groetjes van Perel.
vrijdag 25 mei 2007 om 10:37
Goeiemorgen, Houvanjezelf,
Druk bezig geweest 2ndYouth te beantwoorden, zie ik na het plaatsen jou reactie.
Ook jij haalt iets aan waarvan ik weet dat het bij mij speelt: ik zou iets minder serieus door het leven kunnen stappen, wat losser met de dingen kunnen proberen omgaan. Ik zeg met nadruk: waarvan ik weet dat het bij mij speelt, want ik ben me er echt wel van bewust, maar op het moment dat ik er daadwerkelijk iets mee zou "moeten", ben ik dat gewoon vergeten en verval ik in mijn oude patroon.
Ik heb best al wel gemerkt dat "de regels" die ik mijzelf voor een regelmatig en deugdzaam leven heb opgelegd , een soort van keurslijf gaan worden, misschien voel ik me daarom "oud" op mijn 42e.
Wat ik sterk vind is dat ik denk dat ik hier vrij neutraal beschrijf waar ik tegenaan loop, zonder persoonlijk een open boek te zijn, maar de reacties erop precies de gevoelige plek aanwijzen, zowel als bij Drommels, Reiger, 2ndYouth en Houvanjezelf.
Werk aan de winkel, dus.
Gr. Perel.
Druk bezig geweest 2ndYouth te beantwoorden, zie ik na het plaatsen jou reactie.
Ook jij haalt iets aan waarvan ik weet dat het bij mij speelt: ik zou iets minder serieus door het leven kunnen stappen, wat losser met de dingen kunnen proberen omgaan. Ik zeg met nadruk: waarvan ik weet dat het bij mij speelt, want ik ben me er echt wel van bewust, maar op het moment dat ik er daadwerkelijk iets mee zou "moeten", ben ik dat gewoon vergeten en verval ik in mijn oude patroon.
Ik heb best al wel gemerkt dat "de regels" die ik mijzelf voor een regelmatig en deugdzaam leven heb opgelegd , een soort van keurslijf gaan worden, misschien voel ik me daarom "oud" op mijn 42e.
Wat ik sterk vind is dat ik denk dat ik hier vrij neutraal beschrijf waar ik tegenaan loop, zonder persoonlijk een open boek te zijn, maar de reacties erop precies de gevoelige plek aanwijzen, zowel als bij Drommels, Reiger, 2ndYouth en Houvanjezelf.
Werk aan de winkel, dus.
Gr. Perel.
vrijdag 25 mei 2007 om 11:06
Dat die reacties de gevoelige plek aanwijzen komt gewoon doordat het zo herkenbaar is! Volgens mij heeft iedereen, of in ieder geval een groot gedeelte van de bevolking iets dergelijks wel meegemaakt.Ik ben dan wat jonger dan jou, maar een paar jaar geleden begon ik het ook steeds somberder in te zien. En dan wéét je wel dat het helemaal niet wil zeggen dat je over 10 jaar nog alleen bent, maar daar schiet je op dat moment gewoon niks mee op. Bij mij is het toevallig wel zo geweest dat ik, toen ik mezelf net een paar weken uit m'n dip had gewerkt en me dus ook weer beter voelde, ook echt de liefde van mijn leven tegenkwam. Nou weet ik wel dat dat ook toevallig is, en dat dat ook niet wil zeggen dat dat voor een ander ook geldt, maar zoals je dus ook bij anderen al ziet: het kàn dus wel. Alleen moet je dus wel toevallig de juiste tegen komen, of het nou "life" is, of via internet, maar ja: waarom zou dat voor jou niet kunnen gelden?Ik weet niet of het slim is om wat lossere contacten te zoeken, want als dat niet in je karakter zit, gedraag je je toch niet zoals je bent. Wil niet zeggen dat je wel wat luchtiger tegen dingen aan kunt proberen te kijken. Vaak leidt dat er al toe dat je je ook werkelijk minder zorgen maakt om bepaalde dingen, waardoor je weer vrolijker bent, waardoor je weer makkelijker contact krijgt met anderen... Of zo... 
Dus wat dat betreft ben ik het zeker wel met Houvanjezelf eens. Met de anderen ook, maar da's duidelijk.
Dus wat dat betreft ben ik het zeker wel met Houvanjezelf eens. Met de anderen ook, maar da's duidelijk.
zaterdag 26 mei 2007 om 13:06
Goeiemorgen Drommels en anderen,
In feite zie ik ook wel dat jullie in grote lijnen hetzelfde reageren, en dat is ook een beetje in de trant van wat ik zelf ook wel bedenk als ik mijn gezonde verstand en redelijkheid aan het werk zet ipv de somberheid (je hébt van die dagen, zo nu en dan) teveel de ruimte te geven.
Ik heb er nu wel weer een beetje een andere visie op, en zal inderdaad proberen er wat anders tegenaan te kijken, dat voelt dan al een stuk beter, mezelf niet af te rekenen op elke "mislukking" op relatiegebied.
Dat zat er ook een beetje achter, nog niet zozeer het gevoel van verdriet om een bepaald persoon kwijt te raken, zo was ik nog helemaal niet "gehecht", maar meer het idee van het is al over voor dat het wat was....
Ben ook een beetje bang voor het soort ervaring die wordt omschreven bij het topic "ineens de interesse verloren?" heet het geloof ik.
En het komt ook een deel doordat mijn familie mijn doen en laten met argusogen volgt, die zien mij graag gelukkig, wat voor hun wil zeggen dat daar een relatie voor nodig is, maar vinden dat internetgedate maar niks, keuren het eigenlijk af, maar ja....als jij nou denkt dat het voor je werkt.....je laat je alleen maar je hoofd op hol brengen.
Bijna zou ik om hun bijna willen dat ik een relatie had, dan zouden zij geen zorgen om me hoeven te hebben..., maar da's weer een ander onderwerp.
Trouwens, Houvanjezelf, ik heb inmiddels begrepen dat jij psycholoog bent?
Krijg je nooit genoeg van andermans problemen dat je hier ook nog je gedachten over bepaalde zaken neerzet c.q. adviezen geeft?
Allemaal de groeten
van Perel.
In feite zie ik ook wel dat jullie in grote lijnen hetzelfde reageren, en dat is ook een beetje in de trant van wat ik zelf ook wel bedenk als ik mijn gezonde verstand en redelijkheid aan het werk zet ipv de somberheid (je hébt van die dagen, zo nu en dan) teveel de ruimte te geven.
Ik heb er nu wel weer een beetje een andere visie op, en zal inderdaad proberen er wat anders tegenaan te kijken, dat voelt dan al een stuk beter, mezelf niet af te rekenen op elke "mislukking" op relatiegebied.
Dat zat er ook een beetje achter, nog niet zozeer het gevoel van verdriet om een bepaald persoon kwijt te raken, zo was ik nog helemaal niet "gehecht", maar meer het idee van het is al over voor dat het wat was....
Ben ook een beetje bang voor het soort ervaring die wordt omschreven bij het topic "ineens de interesse verloren?" heet het geloof ik.
En het komt ook een deel doordat mijn familie mijn doen en laten met argusogen volgt, die zien mij graag gelukkig, wat voor hun wil zeggen dat daar een relatie voor nodig is, maar vinden dat internetgedate maar niks, keuren het eigenlijk af, maar ja....als jij nou denkt dat het voor je werkt.....je laat je alleen maar je hoofd op hol brengen.
Bijna zou ik om hun bijna willen dat ik een relatie had, dan zouden zij geen zorgen om me hoeven te hebben..., maar da's weer een ander onderwerp.
Trouwens, Houvanjezelf, ik heb inmiddels begrepen dat jij psycholoog bent?
Krijg je nooit genoeg van andermans problemen dat je hier ook nog je gedachten over bepaalde zaken neerzet c.q. adviezen geeft?
Allemaal de groeten
van Perel.
zaterdag 26 mei 2007 om 13:28
Ik herken wel veel in wat je zegt Perel. Ik denk dat het fenomeen internetdating daar ook inherent aan is. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar een vriendin van me die bijna 50 is, dus ook niet meer piepjong, heeft het erg druk met dit soort datingsites en ik moet zeggen dat ik het gevoel heb dat dit de gevoelens die jij beschrijft, wel bevestigt.
Het is allemaal zo oppervlakkig. Mensen nemen niet de tijd elkaar goed te leren kennen en knappen (alleen al per mail of telefonisch) af op de kleinste dingen. Die vriendin van me heeft een hele tijd met een leuke man gemaild, leuke gesprekken, veel dezelfde interesses etc. Daarna gingen ze met elkaar bellen en sms-en, ging ook goed. Toen het eerste afspraakje. Toen hij uit de auto stapte zag ze dat hij een nogal dikke buik had. Daar knapte ze op af en ze heeft een kop koffie met hem gedronken en is weer weggegaan. Tja, dan geef je het niet echt een kans in mijn ogen. Ik weet dat uiterlijk natuurlijk het eerste is waar je naar kijkt, maar wat is er gebeurd met een leuke persoonlijkheid en een goed karakter? Ik heb soms het idee dat die datingsites een soort snackbar zijn waar iedereen veilig achter z'n computer het lekkerste kroketje kan uitzoeken... Mensen willen steeds meer en het moet vooral snel.
Het is allemaal zo oppervlakkig. Mensen nemen niet de tijd elkaar goed te leren kennen en knappen (alleen al per mail of telefonisch) af op de kleinste dingen. Die vriendin van me heeft een hele tijd met een leuke man gemaild, leuke gesprekken, veel dezelfde interesses etc. Daarna gingen ze met elkaar bellen en sms-en, ging ook goed. Toen het eerste afspraakje. Toen hij uit de auto stapte zag ze dat hij een nogal dikke buik had. Daar knapte ze op af en ze heeft een kop koffie met hem gedronken en is weer weggegaan. Tja, dan geef je het niet echt een kans in mijn ogen. Ik weet dat uiterlijk natuurlijk het eerste is waar je naar kijkt, maar wat is er gebeurd met een leuke persoonlijkheid en een goed karakter? Ik heb soms het idee dat die datingsites een soort snackbar zijn waar iedereen veilig achter z'n computer het lekkerste kroketje kan uitzoeken... Mensen willen steeds meer en het moet vooral snel.
zaterdag 26 mei 2007 om 16:08
Ik heb soms het idee dat die datingsites een soort snackbar zijn waar iedereen veilig achter z'n computer het lekkerste kroketje kan uitzoeken...
Lolapop, niet iedereen zit op dezelfde manier achter z'n computer, lees mijn verhaal maar.
Vind jij dat een café of disco géén snackbar is? Komen de mannen daar alleen maar voor een biertje? Loop je daar niet het risiko dat je helemaal niet weet wie je voor je hebt? Het is zo makkelijk om een trouwring af te doen...... In de tijd dat ik nog volop stapte - en dat is lang geleden - waren er ook al zat mannen die op een ONS uit waren, toen was er nog helemaal geen internet.
Ik adviseer mensen die aan internetdating gaan doen om sowieso de webcam aan te zetten zodat je weet met wie je van doen hebt en elkaar zo snel mogelijk te ontmoeten. Wat heeft het voor zin om elkaar maanden het hoofd op hol te brengen met mail en sms als je elkaar irl helemaal niet aantrekkelijk vindt? Verloren tijd hoor.
Ik vind het trouwens heel hypocriet als mensen anti internetdating zijn terwijl ze wél op een forum schrijven, want dat is net zo virtueel en ook dan weet je niet wie je voor je hebt. Ik zeg altijd dat je mensen pas leert kennen als ze je in hun leven toelaten, eerder niet......... Want wat iemand tegen je zegt of wat hij in het dagelijks leven dóet kan verschillen als dag en nacht.
Marion
Lolapop, niet iedereen zit op dezelfde manier achter z'n computer, lees mijn verhaal maar.
Vind jij dat een café of disco géén snackbar is? Komen de mannen daar alleen maar voor een biertje? Loop je daar niet het risiko dat je helemaal niet weet wie je voor je hebt? Het is zo makkelijk om een trouwring af te doen...... In de tijd dat ik nog volop stapte - en dat is lang geleden - waren er ook al zat mannen die op een ONS uit waren, toen was er nog helemaal geen internet.
Ik adviseer mensen die aan internetdating gaan doen om sowieso de webcam aan te zetten zodat je weet met wie je van doen hebt en elkaar zo snel mogelijk te ontmoeten. Wat heeft het voor zin om elkaar maanden het hoofd op hol te brengen met mail en sms als je elkaar irl helemaal niet aantrekkelijk vindt? Verloren tijd hoor.
Ik vind het trouwens heel hypocriet als mensen anti internetdating zijn terwijl ze wél op een forum schrijven, want dat is net zo virtueel en ook dan weet je niet wie je voor je hebt. Ik zeg altijd dat je mensen pas leert kennen als ze je in hun leven toelaten, eerder niet......... Want wat iemand tegen je zegt of wat hij in het dagelijks leven dóet kan verschillen als dag en nacht.
Marion
zaterdag 26 mei 2007 om 20:04
Fijn dat je iemand hypocriet durft te noemen terwijl je diegene helemaal niet kent. Het verschil tussen internet dating en dit forum is juist dat op datingsites mensen een partner zoeken en zich daarbij vaak anders (en dus beter) voordoen dan ze zijn. Ik zit op dit forum om juist eerlijk en anomiem mijn mening en gedachtes met anderen uit te wisselen. Noem mij maar hypocriet. Ik weet het, dit is of-topic en ik zal me voortaan ook van dit soort reacties onthouden, maar ik laat me niet hypocriet noemen door iemand die mij niet kent. Een beetje respect graag voor andermans mening. Schelden is niet echt elegant.
zaterdag 26 mei 2007 om 23:20
Het verschil tussen internet dating en dit forum is juist dat op datingsites mensen een partner zoeken en zich daarbij vaak anders (en dus beter) voordoen dan ze zijn.
En jij denkt dat er op dit forum geen mensen zijn die zich anders voordoen? Overigens zijn er ook relaties voortgekomen uit dit forum, internet heeft nét zoveel mogelijkheden om je anders voor te doen - of juist niet - als het normale dagelijkse leven. Her en der bloeien op internet liefdes op, of dat nou op datingsites is of via andere vormen van virtuele communicatie.
En eh........ als ik iemand hypocriet noem dan is dat geen schelden. Daartoe heb ik me nog nooit verlaagd en dat zal ik niet gaan doen ook. Dat jij het opvat als een scheldwoord is jóuw eigen interpretatie. Het zijn ook jóuw woorden dat het hele internetdaten zo oppervlakkig is, maar ondertussen schrijf je wel op een anoniem forum en ga je discussies aan met mensen waarmee ik bevestigd zie dat de virtuele wereld net zo'n impact op je kan hebben als de "echte" wereld. Waar jij het internetdaten veroordeelt veroordeel jij mij net zo goed aangezien ik mijn man op die manier heb leren kennen. Mijn goed recht dus om jóu hypocriet te noemen dat je toch ook virtuele interactie met mensen zoekt via een forum.
Marion
En jij denkt dat er op dit forum geen mensen zijn die zich anders voordoen? Overigens zijn er ook relaties voortgekomen uit dit forum, internet heeft nét zoveel mogelijkheden om je anders voor te doen - of juist niet - als het normale dagelijkse leven. Her en der bloeien op internet liefdes op, of dat nou op datingsites is of via andere vormen van virtuele communicatie.
En eh........ als ik iemand hypocriet noem dan is dat geen schelden. Daartoe heb ik me nog nooit verlaagd en dat zal ik niet gaan doen ook. Dat jij het opvat als een scheldwoord is jóuw eigen interpretatie. Het zijn ook jóuw woorden dat het hele internetdaten zo oppervlakkig is, maar ondertussen schrijf je wel op een anoniem forum en ga je discussies aan met mensen waarmee ik bevestigd zie dat de virtuele wereld net zo'n impact op je kan hebben als de "echte" wereld. Waar jij het internetdaten veroordeelt veroordeel jij mij net zo goed aangezien ik mijn man op die manier heb leren kennen. Mijn goed recht dus om jóu hypocriet te noemen dat je toch ook virtuele interactie met mensen zoekt via een forum.
Marion
zaterdag 26 mei 2007 om 23:25
Ja, ik ken het gevoel ook dat er weinig tijd is. Als single kun je tegenwoordig bijna niet om internet heen, lijkt wel. En het is ook niet mijn ding; het hap-snap-snackbar concept past me niet. Als je iemand leert kennen, moet je al snel weten wat je met elkaar wilt, want de meesten blijven intussen doorjagen. Dat zet wel behoorlijk wat druk op de ketel...
Ben het trouwens totaal niet eens met de vergelijking datingsite vs forum en vind "hypocriet" ook nogal een heftige term. Een datingsite is bedoeld om een relatie (of ONS voor velen) op te doen, een forum niet. Totaal andere invalshoek!
Ben het trouwens totaal niet eens met de vergelijking datingsite vs forum en vind "hypocriet" ook nogal een heftige term. Een datingsite is bedoeld om een relatie (of ONS voor velen) op te doen, een forum niet. Totaal andere invalshoek!
