Is het beter om uit elkaar te gaan?

Lieve lezers. Dit word een lang verhaal. Dit is mijn verhaal. Ik merk dat ik op dit punt gewoon niet meer weet wat te doen, wat te denken en hoe te voelen.

Mijn verhaal:
Mijn man en ik leerden elkaar kennen via Lexa. Vrijwel meteen spraken we af en het klikte meteen. Snel volgden er meerdere dates en voor we het wisten zeiden we al dat we van elkaar hielden en hadden we verkering.

Side-note: m’n man is zeeman en vaart het halve jaar (6 op 6 af, 4 op 4 af of 2 op 2 af). Dus hij is vaak weg.

De relatie ging in een sneltrein vaart. Na z’n eerste keer varen gingen we meteen 3 weken kamperen. Iedereen verklaarde ons voor gek, maar voor ons voelde het goed. Ons seks leven was fantastisch, we hadden vaak meerdere keren per dag seks en het vuurwerk spatte er echt vanaf. We waren super verliefd.
Ik woonde toen nog in Den Haag in een mini poppenhuisje met m’n kat en hij in een vrijstaande woning in Rotterdam. De keus was dan ook vrij snel gemaakt dat ik daar heen zou verhuizen als het zo ver was.

M’n man had op dat moment een beste vriendin (hij 28, zij in de 50). Ik vond die vriendschap altijd al een beetje raar voelen, maar zei er nooit wat van. Maar vond het wel irritant dat hij continu met haar appte als hij bij mij was, maar dat zij uit haar plaat ging als ik hem appte als hij bij haar was. Hij koos ook altijd haar kant.

Wij zijn toen met oud en nieuw naar Dublin gegaan, toen ging het eigenlijk al niet zo lekker, maar het was al geboekt en ach, vakantie is altijd leuk, we maken er wel wat van. Maar hij zat continu te appen met haar. De hele bus reis naar het hotel alleen maar in de telefoon enz enz.
Als ik er wat van zij gunde ik hem niks en werd hij een beetje boos. Dit voelde echt niet lekker. Dus heb ik heel slecht, toen hij stond de douchen, in z’n tel gekeken (dit vind ik echt vreselijk van mezelf), en kwam ik erachter dat hij heel slecht over mij sprak. Hele nare dingen zei hij en zij praatte lekker mee. Ik werd natuurlijk heel erg boos en dit werd een enorme ruzie. Uiteindelijk hebben we het beste er maar van gemaakt en eenmaal thuis lieten we elkaar maar even met rust. Het bleef een tijdje een beetje ongemakkelijk tussen ons.

2 maanden later ongeveer maakte hij het uit om de dag erna weer met hangende pootjes terug te komen. Het kwakkelde toen weer een beetje. De relatie kabbelde maar wat voort.

Eén maand erna kwam eruit dat z’n moeder alvleesklierkanker had. Ik zat toen toevallig met m’n moeder bij het zwanenmeer in Amsterdam, maar ik heb met mn moeder overlegd en ben meteen in de pauze naar hem toe gegaan, ergens voelde ik me lullig tegenover mn moeder, maar zij vond het niet meer als normaal.
Eenmaal daar bleek die beste vriendin van hem hem meteen in de steek gelaten te hebben. Hij reageerde daar misschien iets te fel op (hij hoorde net dat z’n moeder nog Max 6 maanden te leven had, dus ja, ik kon het wel begrijpen). Dat werd een enorme ruzie. Ze schreeuwen naar elkaar en appte erop los. Ze bedreigde elkaar en zo ging het best een tijd door. Ik heb al die tijd geprobeerd op mijn manier hem te steunen, maar ook haar los te laten, al die agressie naar haar toe kon nooit goed zijn voor hem.

Afijn. Uiteindelijk overleed z’n moeder 5 maanden na de diagnose, een hele heftige periode kwam. Heel kort gezegd: hij heeft al jaren geen contact met z’n pa, wil hij ook niet, maar omdat de scheiding nog niet rond was tussen z’n ma en pa, en z’n ma alimentatie aan z’n vader betaalde, moest hij van z’n advocaat z’n pa inlichten en dingen regelen. Z’n vader zat alles tegen te werken, waardoor er nog ruim 1,5 jaar na overlijden van z’n ma overheen ging voor alles geregeld was. Echt een hel was dat. Dit is een enorm lang ingewikkeld verhaal, maar anders word het nog langer, dus zo even kort gezegd.

Onze relatie is toen door al dit super sterk geworden. We konden alles aan, dat gevoel hadden we. We waren weer verliefd, hadden weer volop seks en die vrouw van in de 50 was uit ons leven. We woonden ondertussen samen en waren verloofd.

Paar maanden voor de bruiloft hadden we besloten voor kinderen te gaan. Dit wilden we meteen na onze bruiloft doen. Maar uiteindelijk konden we niet wachten en zijn we eerder begonnen. En meteen raak! Hoe dan? Dit hadden we niet verwacht, maar we waren natuurlijk super blij. Wel merkte ik dat m’n libido meteen weg was. Balen natuurlijk, vooral voor m’n man die een extreem hoog libido heeft. We gaven de zwangerschap de schuld, dus maakte ons niet zo’n zorgen. Maar na een super goede zwangerschap en mooie bevalling kwam m’n libido niet terug. Nooit meer. Ik vind m’n man aantrekkelijk, maar word niet meer opgewonden. Nergens van overigens. Dit maakt mij extreem onzeker, helemaal omdat m’n man het continu wil en ik hem dus steeds moet afwijzen.

We hebben zeker wel seks hoor, maar echt spannend is het niet meer. En hij wil meer. M’n dochter word bijna 2 en seks is voor mij een moetje en hij raakt gefrustreerd waardoor we continu ruzies hebben. Ik heb hulp gezocht (bloedprikken, psycholoog en diëtist), maar niks helpt. Ik blijf me zo voelen. En door zijn gedram en gepush heb ik het idee dat het alleen maar erger word. Ik word hier mega onzeker van.

Dus heb ik een tijdje geleden gezegd dat hij de seks anders bij iemand anders moet zoeken, in de hoop dat wij weer aan onze relatie kunnen werken. Nee, leuk vond ik het niet, maar voor mijn gevoel was dit een soort laatste redding. Wel een aantal regels:
1. Niet een vriendin
2. Niet iemand die we vaker zien
3. Niet bij ons thuis
4. Puur en alleen seks, niet meer
5. Ik wil het niet weten

Goed, hij zei dat hij erover na ging denken, maar dat hij dat liever niet doet en liever met mij seks heeft. Snap ik natuurlijk.

Zo ging het een paar maanden door. Tot hij ineens een naam zei die ik niet herkende. En meteen een slecht gevoel had. “Ik ga maandag even een balkje doen bij M”. Nog nooit van gehoord, maar oké prima.

Tijdje later zei hij nog eens die naam. Ik vroeg wie dat dan is en hij deed een beetje vaag. Dit voelde wederom niet goed. Want als het iemand was waar hij seks mee zou hebben wilde ik die naam helemaal niet horen. Dus daarom voelde dit ook anders. Wederom keek ik in z’n tel (en weer niet trots op, ik haat die kant van mij). Toen zag ik de naam M staan in z’n whatsapp en heb het geopend. Alles stond vol met slechte dingen over mij. Al onze privé gesprekken, al onze ruzies, alles wat ik in emotie heb gezegd stonden in detail in die app. Ik schrok hier heel erg van. Heb niks gezegd tegen m’n man, maar ben op de bank gaan slapen en de volgende dag gaan werken. ‘‘s avonds m’n man aangesproken. Hij stelde me gerust dat hij inderdaad seks met haar wilde en dat zo praten een manier was om haar in bed te krijgen (heel raar verhaal, maar oké). Hij zei dat dat niet was gelukt en er dus een einde aan zou maken. Ergens voelde het nog niet goed, maar ik stelde mezelf voor er geen punt van te maken en gewoon door te gaan.

Later bleek dat hij het contact helemaal niet verbroken was en er een vriendschap uit was gekomen. Het klikte en ze hadden veel gemeen, ook kwa shit die ze hadden meegemaakt. Deze M is ook weer een oudere vrouw (45 geloof ik). Hij had me dus zelf verteld dat er een vriendschap uit is gekomen en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Lekker begin van een vriendschap dacht ik nog. Je eigen vrouw zo naar beneden halen. Maar goed.

Zo kabbelde het dus voort. Het voelde heel slecht nog steeds, maar ik liet niet te veel merken. Ik wilde helemaal niet dat die 2 zouden afspreken. Ik was heel bang met wat er dan zou gebeuren. Dat heb ik ook uitgesproken en hij zei dat hij alleen met haar zou afspreken als ik er oké mee was. Dat luchtte iets op , totdat hij dus achter m’n rug om alsnog alleen naar haar huis is gegaan. Dat heeft hij wel eerlijk verteld, maar toch. Hij vind dat ik z’n vrienden niet accepteer (wat niet waar is, al z’n vrienden zijn toppers en altijd welkom, alleen bij haar heb ik geen goed gevoel).

We zitten nu dus continu in ruzies, ik maak me continu zorgen dat hij er met haar vandoor gaat, hij zegt dan dat het alleen vriendschap is. M’n libido is nog steeds laag, waardoor dat dus ook nog steeds een ding is. We zitten echt in een soort cirkel waar we niet uitkomen. Praten heeft geen nut, want we komen continu op hetzelfde punt uit.

Er is nog wel meer, maar anders word het een boekwerk. Ben al iets opgelucht om het zo te typen, helpt al iets. Wie dit helemaal gelezen heeft, petje af. Heb je vragen, opmerkingen, advies, kom maar op. Ik kan we wat hebben, dus doe ik dingen fout zeg het vooral.

Mvg
Nina

-Summer- schreef: ↑

02-12-2023 13:35

Maar haal jij ook nog geluk uit je relatie? Dat lees ik niet echt.. dat het naast de seks ook gewoon leuke dingen doen is met elkaar.

Ik vind het heel wat dat je je man zoveel vrijheid geeft. Maar het klinkt alsof hij jou vooral onderuit haalt bij die andere meiden.

Is hij nog lief voor je? Ben je nog gelukkig met hem?

Ergens heel fijn om te lezen dat ik niet alleen ben. Het voelt soms best eenzaam.

Tot voor kort was hij gewoon lief voor me. Hij heeft echt een kut jeugd gehad waardoor hij sommige dingen anders doet dan andere en anders denkt. Is hij altijd open over geweest, misschien dat ik daarom sommige dingen ook gewoon toelaat.

En nog steeds hebben we echt wel leuke dagen en kunnen we lachen met de kleine. Maar steeds vaker nemen de ruzies de overhand. Ik merk aan m’n lichaam dat ik echt fysiek nu ook achteruit ga, slecht slaap, steeds moeilijker blij kan zijn enz.