Is het gras altijd groener?

Muselet schreef: ↑

08-07-2022 09:38

Bedenk wel dat je kinderen ook wat eigenschappen van je partner zouden kunnen erven ...en dan?

Heerlijk, toch, kinderen die niet zoveel willen

Je móet geen relatie he?

Probeer het eens een tijdje zonder, casual sex is heerlijk en altijd geil.

Ik ben geen expert in relaties maar dit klinkt zoals je het beschrijft niet duurzaam.

Ik zou niet aan kinderen beginnen tenzij jullie hier meer emotionele verdieping in kunnen aanbrengen waardoor meer intimiteit ontstaat.

Je hebt eigenlijk een soort dubbelleven nu, je twijfels, verlangens en seksuele fantasieën zijn van jou alleen en je hebt hem op een zijspoor gezet.

Daarom denk ik dat je zelf ook nog kan groeien qua zelfbewustzijn, los van een relatie. Meer contact met je gevoelsleven en je dieperliggende overtuigingen, en daarover leren communiceren, helpt om uit het 'dertigersdilemma' te komen.

Hoe zou je partner reageren als je hem dit topic laat lezen?

Eidde schreef: ↑

08-07-2022 09:42

Je móet geen relatie he?

Probeer het eens een tijdje zonder, casual sex is heerlijk en altijd geil.

Alsof dat het grootste goed is.
En alsof dat het belangrijkste probleem is in haar relatie.

Er is geen goede basis, dat is wat ik eruit begrijp. En dan kun je mesten en maaien en schoffelen wat je wil, maar dan wordt het nooit een mooi tuintje. Kun je beter meer vruchtbare grond zoeken.

impala schreef: ↑

08-07-2022 09:49

Alsof dat het grootste goed is.
En alsof dat het belangrijkste probleem is in haar relatie.

Er is geen goede basis, dat is wat ik eruit begrijp. En dan kun je mesten en maaien en schoffelen wat je wil, maar dan wordt het nooit een mooi tuintje. Kun je beter meer vruchtbare grond zoeken.

Dat bedoel ik

AnneSanneAnne schreef: ↑

08-07-2022 09:57

Ik vind mijn partner een fantastische man, de vraag is alleen of hij en ik zo goed bij elkaar passen dat we dat nog minstens 20 jaar volhouden. Maar dat hij een topvent is en ik van hem hou staat buiten kijf. Dat maakt de beslissing ook een stuk moeilijker dan wanneer er echt iets mis was.

Ik vind dit een vreemde omschrijving, alsof hij een houdbaarheidsdatum heeft. Ik zou het niet fijn vinden als mijn partner me zo bekijkt.

AnneSanneAnne schreef: ↑

08-07-2022 09:57

Ik vind mijn partner een fantastische man, de vraag is alleen of hij en ik zo goed bij elkaar passen dat we dat nog minstens 20 jaar volhouden. Maar dat hij een topvent is en ik van hem hou staat buiten kijf. Dat maakt de beslissing ook een stuk moeilijker dan wanneer er echt iets mis was.

Sterke met je beslissing

Ik ga alleen in op je topictitel.... is het gras altijd groener....

dat wordt in grote mate bepaald door wat je weet van dat gazon en hoe je daar zelf naar kijkt......
+ in je volgende relatie neem je elke eerdere gazonervaring mee en dus weet je meer over jezelf , wat je nodig hebt en wat je kunt bijdragen aan een mooi gazon dus ja in die zin is het gras altijd groener met de volgende.....

Even los van je relatie: het lijkt ook een vraag van hoeveel mag ik willen , hoeveel mag ik verlangen in het leven, in de liefde, het antwoord is : alles!: al je behoeften en verlangens mogen geuit worden, onderzocht worden, of je ze allemaal wilt verwezenlijken is punt 2. Zoals je aangeeft waardeer je ook dingen in de huidige situatie. Wie ben je als je vriend je niet terugfluit, afremt bijv.?
Maar alles is te onderzoeken met veel respect voor elkaar .

AnneSanneAnne schreef: ↑

08-07-2022 09:57

Ik vind mijn partner een fantastische man, de vraag is alleen of hij en ik zo goed bij elkaar passen dat we dat nog minstens 20 jaar volhouden. Maar dat hij een topvent is en ik van hem hou staat buiten kijf. Dat maakt de beslissing ook een stuk moeilijker dan wanneer er echt iets mis was.

Maar dat is sowieso een lastige vraag. Het enige wat je echt weet is wat je nu voelt. En als je nu twijfelt en het eigenlijk voelt dat het een 'nee' is, ook al is dat eng en verdrietig, dan weet je ook wat je moet doen. Als het nu als een 'wellicht wel' voelt, dan moet je het gesprek aangaan en kijken wat jullie samen nog veranderen kunnen. Maar garanties dat je over 20 jaar er nog hetzelfde instaat als nu en hetzelfde voelt heeft niemand.

zurimat schreef: ↑

08-07-2022 10:21

Ik vind dit een vreemde omschrijving, alsof hij een houdbaarheidsdatum heeft. Ik zou het niet fijn vinden als mijn partner me zo bekijkt.

Volgens mij wil TO daarmee zeggen dat ze in ieder geval wil weten of dit de man is waarmee ze samen wil/kan blijven tot de kinderen volwassen zijn. Dat ze die periode iig wil afbakenen, om de kinderen te beschermen tegen een eventuele scheiding moeten ze het nog mínstens 20 jaar met elkaar zien zitten. Meer mag altijd. Zo lees ik het.

Maar TO, de realiteit is dat je je kinderen niet zult kunnen garanderen dat je niet uit elkaar gaat, en dat er zo zo zoveel meer leed is waar ze mee te maken zouden kunnen krijgen. Je kunt die risico’s niet allemaal uitsluiten. Je moet er als ouders voor je kinderen zijn op dat soort momenten, dat is vooral wat je kunt doen.

Dat gezegd hebbende; ik dacht voor we aan kinderen begonnen dat ik de allerleukste man die er ooit bestaan had aan de haak had geslagen. En als we samen zijn zonder kinderen vlamt dat ook wel weer op. Maar kinderen - en dan vooral de tropenjaren en extreem slaaptekort - hebben het slechtste in ons beiden naar boven gehaald met momenten en heeft wel eens gemaakt dat ik twijfelde. Niet omdat hij geen goede, leuke, betrokken vader is ofzo, maar omdat mensen die chronisch oververmoeid en overvraagd zijn (onze jongste is nu 20 maanden en begint nu een beetje van 23-6 te slapen, maar nog genoeg totaal gebroken nachten) gewoon niet hele leuke mensen zijn. Dus je bekijkt je partner negatiever en je partner heeft een korter lontje en ziet er vermoeid uit.

Wij weten dat het terugkomt als we weer fatsoenlijk slapen, omdat dat na de oudste ook zo was. En we waren echt heel erg gek op elkaar voor we kinderen kregen, dus we hebben wat reserve om op te teren.

Maar voor ons zijn de tropenjaren (vooral de eerste 2 jaar) echt een behoorlijke aanslag geweest op onze relatie. En er komt ook geen derde meer omdat we dat niet nog een keer zien zitten. We zoeken nu weer toenadering tot elkaar en ik wil dat graag zo houden en de fantastische relatie die we hádden terugvinden mét onze jongens.

Ik weet natuurlijk niet of het anders zou zijn voor jullie, maar ik ben altijd dankbaar geweest dat we weten hoe het kán zijn tussen ons en dat we daar ook veel mooie herinneringen aan hebben. Dat geeft ons het vertrouwen, de motivatie en de wens om tot nu toe toch weer echt 100% voor elkaar te kiezen, ook in/na een zwaardere periode.

Ik denk dat je je moet afvragen of jij dat kunt met jouw partner. Want voor ons zijn die eerste jaren echt de grootste relatietest van allemaal geweest, en we hebben er nogal wat gehad: ziekbed en overlijden van een ouder, heel weinig geld hebben, onvruchtbaarheid, psychische stoornissen, maar die hebben ons allemaal nooit zo van elkaar verwijderd als onze kinderen dat hebben gedaan.

Voor mijn gevoel is dat een combinatie van een heel sterke hormonale verbinding tussen mij en de baby, waardoor ik heel weinig oog heb voor een ander, lang (>1 jaar) borstvoeding, die dat in stand houdt en extreem slaapgebrek bij ons beiden. Plus mijn man die zich zeer ernstig beperkt voelt in zijn vrijheid door een baby in huis en daar dan stikchagrijnig van wordt.

De babytijd haalt gewoon echt niet het beste in ons allebei (helaas) naar boven. Dus goddank hadden we genoeg momentum om het te doorstaan. Maar toen we trouwden en voordat onze oudste er was wist ik 100.000% zeker dat mijn man de enige voor mij was. En nu ben ik vooral dankbaar dat onze relatie het overleefd heeft allemaal, maar beschouw ik dat echt niet meer als vanzelfsprekend. In mijn kring is net de eerste relatiebreuk een feit. Hun kinderen zijn dezelfde leeftijd als de onze en dat doet verdomde zeer voor het hele gezin.

Dus met deze kennis van nu zou ik je de volgende vraag willen stellen:
Hebben jullie genoeg momentum, respect, liefde en mooie herinneringen samen om de tropenjaren te overleven als jullie, net als wij, een stel blijken te zijn waarbij de babytijd het slechtste in je naar boven haalt?

Zo nee, dan zou ik het er (met deze man) niet op durven wagen, want je weet niet of de babytijd het beste of slechtste in je naar boven gaat halen. Ik heb me het nooit afgevraagd omdat ik me er niks bij voor kon stellen dat dit zou kunnen gebeuren, maar jij zit nu al in twijfel.

Sterkte met je keuze en hopelijk heb je wat aan mijn wat uit de hand gelopen post

lux- schreef: ↑

08-07-2022 11:32

Volgens mij wil TO daarmee zeggen dat ze in ieder geval wil weten of dit de man is waarmee ze samen wil/kan blijven tot de kinderen volwassen zijn. Dat ze die periode iig wil afbakenen, om de kinderen te beschermen tegen een eventuele scheiding moeten ze het nog mínstens 20 jaar met elkaar zien zitten. Meer mag altijd. Zo lees ik het.

Maar TO, de realiteit is dat je je kinderen niet zult kunnen garanderen dat je niet uit elkaar gaat, en dat er zo zo zoveel meer leed is waar ze mee te maken zouden kunnen krijgen. Je kunt die risico’s niet allemaal uitsluiten. Je moet er als ouders voor je kinderen zijn op dat soort momenten, dat is vooral wat je kunt doen.

Dat gezegd hebbende; ik dacht voor we aan kinderen begonnen dat ik de allerleukste man die er ooit bestaan had aan de haak had geslagen. En als we samen zijn zonder kinderen vlamt dat ook wel weer op. Maar kinderen - en dan vooral de tropenjaren en extreem slaaptekort - hebben het slechtste in ons beiden naar boven gehaald met momenten en heeft wel eens gemaakt dat ik twijfelde. Niet omdat hij geen goede, leuke, betrokken vader is ofzo, maar omdat mensen die chronisch oververmoeid en overvraagd zijn (onze jongste is nu 20 maanden en begint nu een beetje van 23-6 te slapen, maar nog genoeg totaal gebroken nachten) gewoon niet hele leuke mensen zijn. Dus je bekijkt je partner negatiever en je partner heeft een korter lontje en ziet er vermoeid uit.

Wij weten dat het terugkomt als we weer fatsoenlijk slapen, omdat dat na de oudste ook zo was. En we waren echt heel erg gek op elkaar voor we kinderen kregen, dus we hebben wat reserve om op te teren.

Maar voor ons zijn de tropenjaren (vooral de eerste 2 jaar) echt een behoorlijke aanslag geweest op onze relatie. En er komt ook geen derde meer omdat we dat niet nog een keer zien zitten. We zoeken nu weer toenadering tot elkaar en ik wil dat graag zo houden en de fantastische relatie die we hádden terugvinden mét onze jongens.

Ik weet natuurlijk niet of het anders zou zijn voor jullie, maar ik ben altijd dankbaar geweest dat we weten hoe het kán zijn tussen ons en dat we daar ook veel mooie herinneringen aan hebben. Dat geeft ons het vertrouwen, de motivatie en de wens om tot nu toe toch weer echt 100% voor elkaar te kiezen, ook in/na een zwaardere periode.

Ik denk dat je je moet afvragen of jij dat kunt met jouw partner. Want voor ons zijn die eerste jaren echt de grootste relatietest van allemaal geweest, en we hebben er nogal wat gehad: ziekbed en overlijden van een ouder, heel weinig geld hebben, onvruchtbaarheid, psychische stoornissen, maar die hebben ons allemaal nooit zo van elkaar verwijderd als onze kinderen dat hebben gedaan.

Voor mijn gevoel is dat een combinatie van een heel sterke hormonale verbinding tussen mij en de baby, waardoor ik heel weinig oog heb voor een ander, lang (>1 jaar) borstvoeding, die dat in stand houdt en extreem slaapgebrek bij ons beiden. Plus mijn man die zich zeer ernstig beperkt voelt in zijn vrijheid door een baby in huis en daar dan stikchagrijnig van wordt.

De babytijd haalt gewoon echt niet het beste in ons allebei (helaas) naar boven. Dus goddank hadden we genoeg momentum om het te doorstaan. Maar toen we trouwden en voordat onze oudste er was wist ik 100.000% zeker dat mijn man de enige voor mij was. En nu ben ik vooral dankbaar dat onze relatie het overleefd heeft allemaal, maar beschouw ik dat echt niet meer als vanzelfsprekend. In mijn kring is net de eerste relatiebreuk een feit. Hun kinderen zijn dezelfde leeftijd als de onze en dat doet verdomde zeer voor het hele gezin.

Dus met deze kennis van nu zou ik je de volgende vraag willen stellen:
Hebben jullie genoeg momentum, respect, liefde en mooie herinneringen samen om de tropenjaren te overleven als jullie, net als wij, een stel blijken te zijn waarbij de babytijd het slechtste in je naar boven haalt?

Zo nee, dan zou ik het er (met deze man) niet op durven wagen, want je weet niet of de babytijd het beste of slechtste in je naar boven gaat halen. Ik heb me het nooit afgevraagd omdat ik me er niks bij voor kon stellen dat dit zou kunnen gebeuren, maar jij zit nu al in twijfel.

Sterkte met je keuze en hopelijk heb je wat aan mijn wat uit de hand gelopen post

Hele mooie post, en heel herkenbaar. Waarbij ik er aan toe wil voegen dat het niet alleen de baby tijd hoeft te zijn. Mijn kinderen zijn ouder ondertussen maar door omstandigheden kan het ook lastig blijven. Mijn dochter heeft een ziekte, zowel man als ik moesten de afgelopen 2 jaar een grote operatie ondergaan, mantelzorg voor een dementerende ouder, werkproblemen. Het leven blijft soms pittige dingen op je afvuren waar je je toe moet verhouden. En dat kost soms bakken energie. En dat kan veel invloed hebben op hoeveel ruimte jij en je partner hebben voor elkaar. Bij ons iig wel. En we zijn dan echt niet altijd de leuksten voor elkaar. Maar ik weet ook hoe fijn we het kunnen hebben en het gevoel bij elkaar te horen is sterk. Desalniettemin heb ik ook echt wel eens getwijfeld.
Dat is wat ik eerder bedoelde, je weet nooit hoe je leven de komende 20 jaar gaat verlopen, je weet alleen wat er nu is en hoe bestendig dat voelt.

yourlocalhero schreef: ↑

08-07-2022 07:39

Lang topic om te vragen aan vreemden of je uit je relatie mag stappen....

Ik zou hem het topic laten lezen. Kan hij ook een eerlijke keuze maken.

Ik ben net 31, ben vorig jaar moeder geworden. Toen we gingen voor een kindje wel de twijfels gehad over 'wil ik wel moeder worden', maar nooit twijfels over mijn man. Ook niet voor ons huwelijk. Ik zou zeker niet settelen als je niet 110% overtuigd bent van jullie relatie.

Toevoeging:
Eens met Lux. Ik kreeg na de geboorte van ons kind een postnatale depressie. Het was heel heftig, voor ons beiden. Ik weet niet hoe/of we dat overleefd hadden als we niet zo'n stevige stabiele liefdevolle basis hadden. Kinderen krijgen is een gigantische invloed op je relatie.

Er is ook nog een andere optie, die niemand noemt.

Waarom niet doorgaan met de relatie zónder kinderen ? Dan kan ook heel leuk zijn en is daarnaast goed tegen de ongebreidelde bevolkingsgroei met alle milieugevolgen van dien. 8 miljard (en alleen in NL al 18 miljoen) is eigenlijk al teveel.

Je móet geen kinderen maar je màg. Een relatie zonder kan ook.

lux- schreef: ↑

08-07-2022 11:32

Ik weet natuurlijk niet of het anders zou zijn voor jullie, maar ik ben altijd dankbaar geweest dat we weten hoe het kán zijn tussen ons en dat we daar ook veel mooie herinneringen aan hebben. Dat geeft ons het vertrouwen, de motivatie en de wens om tot nu toe toch weer echt 100% voor elkaar te kiezen, ook in/na een zwaardere periode.

Ik denk dat je je moet afvragen of jij dat kunt met jouw partner. Want voor ons zijn die eerste jaren echt de grootste relatietest van allemaal geweest, en we hebben er nogal wat gehad: ziekbed en overlijden van een ouder, heel weinig geld hebben, onvruchtbaarheid, psychische stoornissen, maar die hebben ons allemaal nooit zo van elkaar verwijderd als onze kinderen dat hebben gedaan.

Prachtige post lux. Ik quote even de alinea's eruit die ik zelf als meest relevant zie.

To, ik denk dat dit heel essentieel is. De kans is groot dat er met kinderen een tropenperiode komt. Of dat nou de babytijd is of juist die van dreumes/peuter of dingen waar je met schoolgaande kinderen tegenaan kan lopen. Je kunt elkaar vrij gemakkelijk kwijtraken, al dan niet tijdelijk, maar heb je voldoende samen opgebouwd en gedeeld en mooie herinneringen samen? Het gevoel dat je in de basis voldoende deelt.

Want als je elkaar éigenlijk al op voorhand bent kwijtgeraakt dan vind je elkaar hoogstwaarschijnlijk ook niet meer terug als je eenmaal kinderen hebt.

impala schreef: ↑

08-07-2022 08:34

Mensen veranderen niet. In elk geval niet omdat jij dat graag wil.

Misschien als ie t zelf graag wil?

Heb je deze twijfels? Of is er iemand anders in beeld?

feniks02 schreef: ↑

08-07-2022 10:27

Even los van je relatie: het lijkt ook een vraag van hoeveel mag ik willen , hoeveel mag ik verlangen in het leven, in de liefde, het antwoord is : alles!: al je behoeften en verlangens mogen geuit worden, onderzocht worden, of je ze allemaal wilt verwezenlijken is punt 2. Zoals je aangeeft waardeer je ook dingen in de huidige situatie. Wie ben je als je vriend je niet terugfluit, afremt bijv.?
Maar alles is te onderzoeken met veel respect voor elkaar .

Mooie!

Als je in relatiecontext praat over volhouden, dan is het toch duidelijk?

Sure, volhouden in een tijdelijke situatie, doen.

Maar dit klinkt structureel. Relaties heb je omdat iemand je leven verrijkt en verleukt. Het is geen last die bij een volwassen leven ‘hoort’.

Mensen die je adviseren te accepteren dat het niet ‘je van het’ is, zitten volgens mij vaak zelf in een relatie waar ze niet uit durven stappen.

feniks02 schreef: ↑

08-07-2022 10:27

I
Even los van je relatie: het lijkt ook een vraag van hoeveel mag ik willen , hoeveel mag ik verlangen in het leven, in de liefde, het antwoord is : alles!: al je behoeften en verlangens mogen geuit worden, onderzocht worden, of je ze allemaal wilt verwezenlijken is punt 2. Zoals je aangeeft waardeer je ook dingen in de huidige situatie. Wie ben je als je vriend je niet terugfluit, afremt bijv.?
Maar alles is te onderzoeken met veel respect voor elkaar .

Dit vind ik mooi geschreven, er is maar één iemand die zichzelf gelukkig kan maken en dat is TO en alleen die kan bepalen wat ze zichzelf gunt in het leven. Ik ben al bijna 28 jaar samen met mijn man en je krijgt als stel maar ook persoonlijk genoeg shit over je heen in het leven om echt zeker te zijn van je zaak voor je aan kinderen begint.