Is mijn gevoel redelijk? Of spreken de hormonen weer?

Spamman en ik hebben al een tijdje samenwoonplannen. Nu is het probleem alleen dat wij momenteel een LAT-relatie hebben en dus niet bij elkaar in de buurt wonen. Na veel gesprekken besloten we dat we in de woonplaats van zijn ouders zouden gaan wonen, waar ook een aantal kennissen wonen. Dus wij hebben ons ingeschreven, zijn op woningen gaan reageren, et cetera.



Nu belde ik vandaag de woningbouw en kreeg te horen dat we toch zo'n tien jaar ingeschreven moeten staan voor we kans maken op een eengezinswoning. Momenteel staan we 4,5 jaar ingeschreven... Ze adviseerde me dat we beter op apartementen of flats konden reageren, beter konden gaan kopen of veel geduld moesten hebben. Nu is kopen voor ons geen optie omdat hij vanwege zijn handicap niet werkt. En vanwege diezelfde handicap kunnen we ook niet gezellig op 60 m2 gaan wonen.



Nu maak ik regelmatig kans op maisonettewoningen hier in de wijk en heb ik hem dus gevraagd er nog eens over na te denken of dat geen optie is. Maar hij heeft direct nee gezegd, dit is een onleefbare omgeving voor hem. Het hele dorp. En ook de dorpen hiernaast. Ik voel me eigenlijk erg gekwetst. Voor onze samenwoonplannen in de woonplaats van zijn ouders heb ik een heleboel dingen opgegeven. Ik heb een baan laten schieten bij een bedrijf waar ik het (tijdens een tijdelijke klus) naar mijn zin had en redelijk goed verdiende, ik laat mijn veertienjarige zusje achter bij mijn labiele borderlinemoeder en ik ruil gewoonweg alles wat ik mijn leven gekend heb in, voor iets waarvan ik nog niet weet of ik het wel zo leuk ga vinden. En hij wilt niet eens de optie open houden of het proberen wanneer de kans zich daarvoor leent. Sterker nog, hij kan er niet eens echt een reden voor geven. Naar mijn mening is het dan ook vooral gebaseerd op vooroordelen. Mijn woonplaats nu is al een hele verbetering vergeleken met zijn huidige woonplaats. Daar is niets, zelfs geen openbaar vervoer. Hij komt ook amper zijn huis uit, net zoals weekenden bij mij thuis. Dus hoe zou hij kunnen weten hoe het is om hier te wonen?



Nu ben ik ongesteld en sta strak van de hormonen, dus ik ben momenteel enorm in de war of mijn gevoelens nu redelijk zijn of dat ik weer voor de gek wordt gehouden door wat verkeerdwerkende chemicalische processen. Ik heb hem dus ook nog niet durven zeggen dat ik me eigenlijk best gekwetst voel, wat ik wel graag zou willen. Voor mijn gevoel heb ik alles opgegeven en hij wilt het niet eens proberen...

O, ik moet hier nog even aan toevoegen dat ik nu niet zo goed weet wat ik moet doen. Ga ik hem alleen laten verhuizen naar de woonplaats van zijn ouders en blijf ik hier wonen? Of ga ik, wanneer daar de kans voor is, toch verhuizen naar een van die maisonettewoningen? Of verhuis ik ook die kant op, maar dan alleen? Momenteel zit ik in de WW en ik zou enorm graag weer gaan werken, maar vanwege de verhuisplannen ben ik zoekende naar een baan in die omgeving. Als ik nu weer gewoon zou gaan zoeken naar een baan in mijn omgeving, zou dat een stuk sneller gaan. Maar daarmee sluit ik het verhuizen naar zijn ouders' woonplaats dus compleet uit.

Er zit 70 km tussen, met openbaar vervoer niet erg ideaal. Maar ik heb inmiddels toch gebeld en zijn ouders blijken er weer achter te zitten. Ik begin steeds minder respect voor ze te krijgen. Het erge is nog dat het er steeds meer op lijkt dat ze hun zin krijgen... Ze proberen het samenwonen al op zoveel mogelijk manieren te saboteren, nu de woningbouwvereniging ook tegenzit zal het zometeen wel precies gaan zoals zij het graag willen.



Sunlight, ik kan geen hypotheek krijgen, dus dat is sowieso geen optie.