jong en weduw(e)(naar)

Sinds enige tijd ben ik lezende op de diverse pijlers in het forum. Wat mij opvalt is dat er zoveel jonge vrouwen hun vriend/man/partner hebben verloren. Toen mij dit 41/2 jaar geleden overkwam (ik 30, hij 31/kanker, samen kindje van 11 mnd) had ik het idee dat ik de enige was.



Ik begrijp wat je bedoelt als je zegt dat je het idee had dat je de enige was. Ik kwam er 11 jaar geleden alleen voor te staan, ik was 24, hij 27(steekpartij), we hadden een kind van 2 maanden. Tot op heden ben ik irl niemand tegengekomen die ook weduwe is geworden op deze leeftijd. Op een forum als dit lijkt het alsof veel mensen hun partner hebben verloren, maar het is dan ook 1 van de weinige plekken waar je lotgenoten kunt treffen.



De sites waar ik terecht kwam was ik veruit de jongste (anderen voelden zich vaak jong op bv. jong je partner verloren). Ook in de reguliere hulpverlening is jong je partner verliezen een ondergeschoven kindje. Wat je tegenkomt richt zich met name op 50+ ers.



Gelukkig was ik gezegend met een fijn sociaal netwerk die mij door deze periode hebben heengesleept. Toch ben ik benieuwd hoe anderen hier door heen (zijn ge-) gaan en of zij wel gebruik (konden) maken van "reguliere" rouwverwerkings hulpverlening.



Afgezien van het feit dat ik net als jij heel jong weduwe werd, was mijn situatie heel anders. Mijn huwelijk was erg slecht (mishandeling), dus mijn verdriet was compleet anders dan wanneer je iemand verliest waar je een goede en liefdevolle relatie mee hebt. Rouw was in mijn geval niet zo aan de orde, het opbouwen van een nieuw leven natuurlijk wel. Ik weet niet of je iets aan mijn ervaringen hebt, maar wilde je toch in ieder geval even laten weten dat je niet de enige bent die zo jong alleen verder moest.



:R Liefs, Lemmy

Ik werd 18 jaar geleden weduwe.Ik was 22 en 5 maanden zwanger.

Ik ben er doorheen gekomen met hulp van familie en vrienden.Geen hulp van buitenaf zeg maar.Of het toen ook vooral gericht was op ouderen weet ik eigenlijk niet omdat ik me daar nooit in verdiept heb.



Ik wens je veel sterkte voor de toekomst.*;

Bij mij is het inmiddels weer bijna 6,5 jaar geleden dat ik mijn vriend verloor. Hij was 29 jaar oud en ik 25. Hij had een accute hartstilstand. Ik heb altijd een geluk gehad dat ik een ontzettende prater was en nog ben, ik heb veel gepraat met mijn vader in het begin, op een later tijdstip pas met mijn moeder. Maar vader was er kort na dat het gebeurde ook aanwezig dus dat is makkelijker om te verwoorden wat er allemaal was gebeurd. Na een half jaar ben ik via een maatschappelijke werkster (via de huisarts doorgestuurd) terecht gekomen bij een rouwgroep voor mensen die een partner verloren hadden. En het viel me qua leeftijdverschillen ontzettend mee. Het varieerde echt, de jongste was toen 23 en de oudste was 56. Ja je trekt natuurlijk gelijk op met de jongeren in deze situatie. Maar we hebben nog lang contact gehad met de groep onderling. Toen de sessie voorbij was hebben we om de paar maanden afgesproken met elkaar om wat leuks te gaan doen en natuurlijk om een paar tranen te laten. Je weet nl. wat die ander meegemaakt heeft. De groep ligt nu helaas uit elkaar maar heb er een goede vriendin aan overgehouden. Dus ja bij mij is zo'n groep goed uitgevallen. En raad het ook iedereen aan om het te doen.



*;