Laatste topic wat ik graag met jullie wil delen

Beste lezers,

Na jaren van topic’s openen en vragen en ambulante hulp vanuit Zintri is het steeds slechter gegaan met mij. Grotendeels door de thuissituatie, maar ook door Sander die in het korte verleden weer contact had opgenomen om weer vrienden te worden en dan opeens toch niet wilde en bedreigde en allerlei nare dingen zei.

Nadat het contact afgelopen was met Sander wilde ik het treinreizen weer oppakken. Ik hou van treinreizen en wil het liefst elke stad van Nederland met de trein een keer bezoeken. Eerste dag ging ik naar Vlissingen, dat was lekker, ook weg van huis. De volgende dag wilde ik toch nog een keer naar Deventer. 1 dagje Deventer werd vervolgens elke dag naar Deventer, herinneringen ophalen van toen, niet zozeer om Sander, maar de gevoelens die hij bij mij had opgewekt. Toen is er op een of andere manier steeds meer tot me doorgedrongen dat ik hier mijn eeuwige rust wilde nemen. Ik heb toen in die 5 weken iemand opgezocht die mij heroïne zou willen verkopen en met een overdosis heroïne zou ik dan eindelijk van mijn onrustige leven en mijn onrustige gedachtes afzijn. Ook nog op een plek met mooie gevoelens die ik toentertijd had.

Helaas is het niet zover gekomen want thuis is er op 6 mei het één en ander gebeurd waardoor mijn begeleidster met spoed naar mij moest komen. Thuis konden we het niet bespreken en mijn ouders waren helemaal niet te spreken dat mijn begeleidster thuis kwam. Ondertussen wist mijn begeleidster ook van mijn plan af en dat ik zovaak naar Deventer reisde. Zij heeft mij toen die dag aangemeld bij de crisisdienst van het GGZ en ik ben inmiddels een paar weken opgenomen in een gesloten afdeling. Er wordt gekeken naar begeleid wonen door heel het land, als ik maar een eigen huisje heb. Verder is er ook een melding gemaakt bij Veilig Thuis en mag ik niet meer terug naar huis. Hier op de opname probeer ik mijn rust te pakken en alles te verwerken van de afgelopen weken van voor ik werd opgenomen.

Helaas is de gedachte aan de dood er nog steeds en mag ik tegen mijn zin in niet naar buiten. Alleen onder begeleiding voor een paar minuten. Ik wil iedereen bedanken die geantwoord heeft laatste jaren op mijn topics en met mij mee heeft gedacht en misschien is dit voor nu ook de beste oplossing en krijg ik later alsnog rust als ik een eigen huisje heb en mijn leven weer kan opbouwen.

Dat sommige mensen in de topic het probleem bij mij neerleggen laat weer zien dat er altijd mensen zijn die de situatie van een ander niet snappen of denken het op alcoholmisbruik etc te gooien. Voor de duidelijkheid; Ik heb al een half jaar niet gerookt en ook niet gedronken, dat het nu WEL gebeurd betekend voor mij dat het slechter gaat met mij.

Een elektrische deken mag dus ook niet... En ik zou het fijn vinden als ik na de dagbesteding lekker warm mijn huis in kan waar ze overigens op die locatie ook de thermostaat omlaag hebben gedraaid naar 15 graden. De hele dag kou hebben is gewoon niet leuk. Ik snap best dat mensen het op mij gooien en het voor hun allemaal wel meevalt. Maar niet iedereen is hetzelfde en ik denk dat diegene die het hard schreeuwen dat het meevalt zelf is in de situatie moeten leven om te kijken of het dan ook wel nog oké is.

Begeleiding snapt de situatie, maar mogen helaas niks doen. De zorgcoördinator hetzelfde verhaal. Van "boven" wordt gewoon gezegd dat die op 18 graden mag en zowel de begeleiding als de bewoners moeten daarop aanpassen. Ook de begeleiding is zeker niet blij met deze situatie. Vaak samen met hun een mail opgesteld naar de teamleider, maar tevergeefs. "De gasprijzen zijn nog steeds duur."

Ik heb inderdaad maar een elektrische kachel gekocht omdat de winter aankomt en ik zeker tijdens mijn behandeling dit gezeik zoals vorig jaar niet wil hebben.

Het probleem heb ik samen met mijn zusjes gelukkig opgelost. Hun waren laatst bij mij op bezoek en zagen ook dat het inderdaad 13 graden was in de avond. Mijn zusje gaf toen aan om een elektrische kachel te kopen. Die heb ik nu inmiddels. Hij wordt gelijk warm en is een prima oplossing om even op te warmen. Officieel mag het niet, maar ik heb nu toch zelf in de hand i.p.v dat ik bij de begeleiding moet gaan zeiken over dat ik het koud hebt, terwijl hun daar niks aan kunnen doen.

Over het drank/middelengebruik; Daar ga ik het met de psycholoog ook over hebben, dat was hem afgelopen dinsdag ook opgevallen. Ik moet daar anders in denken daar ben ik het zeker mee eens.

Het probleem met de verwarming is gelukkig opgelost. Gelijk daarna stopte het drank/pillen gebruik. Ik ga samen met de psycholoog kijken naar andere manieren om problemen op te lossen i.p.v. het te verdoven. Bij ons thuis was het niet mogelijk om over problemen te praten waardoor ik het in de loop der tijd het heb opgelost met het maar te verdoven. Daar ga ik ook aan werken.

Verder heb ik het met de psycholoog gehad over wonen in Deventer en of dat uit mijzelf komt of uit dwang. Hij vindt het idee al niet verstandig en ook gevaarlijk, aangezien dezelfde persoon in de buurt woont. Als er later in mijn leven een terugval of een depressieve moment voordoet kan het zijn dat ik toch weer naar Sander ga omdat hij dan nog dichterbij is.

Ik geef hem wel gelijk. Aan de andere kant zit ik ook te denken om afstand te creëren tussen mijn ouders en familie. Letterlijk en figuurlijk. Dus dat ik later bijvoorbeeld een weekend kom logeren en het gezellig heb met ze en dat ik daarna de trein instap met mijn koffer en dan een hele reis terug naar huis maak. Het is een beetje een idee als leven in twee werelden.

De laatste update van een lang verhaal

Ben sinds paar maanden in behandeling bij het Gespecialiseerde GGZ. Afgelopen donderdag gesprek gehad met psychiater, psycholoog en verpleegkundige die op dwang bij mensen gespecialiseerd is. Gezien de gesprekken en informatie die ze hebben gekregen blijkt dat de dwang "Deventer" niet meer weg zal gaan. Er zullen periodes zijn dat de dwang minder aanwezig is, maar bij angst of verdriet zal de dwang toenemen.

Contact met Sander of toegeven aan de dwang is destructief gedrag en zal de situatie verergeren. Ik kreeg het advies om ermee om te leren gaan en steeds met begeleiding in gesprek te blijven als de dwang erg aanwezig is.

Citalopram 50 MG blijft voorlopig staan, Mirtazapine 15 MG ook. Diazepam 30 MG dagelijks ook. En zo nodig oxazepam en lorazepam tegelijk innemen bij erge dwang.

Ik ga hier met de psycholoog nog over in gesprek omdat ik 2 jaar op behandeling heb gewacht en ik toch heel graag van dit af wil komen. Voor de crisis had ik deze dwang niet en was leefde ik ook.