Lange relatie uitgemaakt, hoe knop omdraaien?

Dag iedereen

Eindelijk weer in kunnen loggen, raar gedoe met wachtwoord.

Ik heb mijn relatie verbroken (2e grote relatie na scheiding met de vader van mijn kinderen, elkaar een kleine 10 jaar gekend, lat relatie gehad)
Het voelt heel gek. De druppel die bij mij de emmer deed overlopen laat ik in het midden, maar ik voelde dat ik de laatste jaren als vanzelfsprekend beschouwd werd en vaak als allerlaatste kwam. Ik heb dit meerdere malen aangegeven en iedere keer kwamen er weer loze beloftes.

Ik voelde al een hele tijd dat mijn gevoelens voor hem daardoor afnamen, tot ik het besef kreeg dat ik vooral uit een soort gewenning bij hem bleef.
Hetzelfde gedrag dat ik vertoonde toen mijn ex-man vreemdging en zélfs een heel dubbelleven had. Toen durfde ik ook niet los te laten, omdat ik bang was voor het nieuwe, het onbekende. Totdat ex man mij keihard liet vallen en ik geen andere keuze meer had.
Ik hield destijds te lang vast aan mijn ex die mij geestelijk misbruikte, omdat ik bang was voor een ander nieuw leven.

Ook in deze relatie voelde ik die angst weer regelmatig opkomen, waardoor ik over de jaren steeds na het voeren van opnieuw 'hét gesprek' en zijn gedrag dat tóch niet veranderde, ik er iedere keer geen punt achter durfde te zetten.
En als ik dan een week of twee boos was of afstand nam kwam hij snel weer met een bos bloemen langs voor het zoveelste 'ik ga meer mijn best doen' gesprek.
Na een tijdje bleek er opnieuw niks van zijn beloftes waar. En ik hield weer (een tijdje) mijn mond, hij blij.
Logisch dat hij mij dan ook niet serieus meer nam, want ik bleef toch zitten waar ik zat.

Vorige week schoot het in mijn hoofd: 'Hanaa je bent precies weer hetzelfde gedrag aan het vertonen als destijds met je ex'. Hoewel er nu geen sprake was van vreemdgaan of misbruik oid, was het gevoel niet meer serieus genomen te worden continue aanwezig. Ik was een vanzelfsprekendheidje geworden, iemand wiens woorden toch niet serieus genomen hoefden te worden, want het had toch geen gevolg.

Ik heb hem vorige week gezegd dat het over is, na dé druppel die de emmer deed overlopen.
Hij weet heel goed dat dat dé druppel was, want het was iets waarvan ik heel vaak aangaf dat ik dat geen blijk van waardering en respect naar mij toe vond (heb het uitgemaakt via telefoon-ik weet dat het niet op die manier moet, maar 0% behoefte nog om hem te zien of te spreken. Hij heeft er met 'ok' op gereageerd.)

Maar het voelt gek, ik ben tegelijkertijd trots op mezelf dat ik deze keer wel voor mezelf heb gekozen, maar ben wel nerveus voor het 'gat' dat na bijna 10 jaar weer ontstaat.

Ben bang voor gekke afkickverschijnselen of dat ik iets zie waarbij ik denk: 'oh dat moet ik even snel met hem delen'. Ik voel toch af en toe een soort leegte.
Ook het nieuwe vind ik spannend.

Hoe hebben jullie de draad weer opgepakt na het verbreken van een lange relatie? Ik heb alleen de ervaring met zelf na 10 jaar aan de kant gezet te worden, dat was een andere manier van verwerken.

Hoe draai je de knop om en denk je van: we gaan ervoor!

Bedankt voor de reacties!
Voorlopig staat mijn hoofd even niet meer naar een nieuwe man, ook niet naar casual daten.
Ik ben even relatie moe/mannen moe.

Twee keer achter elkaar een huwelijk/relatie van 10 jaar gehad. Het is even genoeg geweest
Ik wil écht even gewoon vrij zijn, met niemand rekening hoeven houden (behalve mijn kinderen natuurlijk), ontdekken wie ik nu écht ben als persoon.
Hoewel er ook goede momenten waren, begon ik de laatste tijd de relatie ook als verstikkend te ervaren. Zijn woorden waren iedere keer heel mooi, maar zijn daden bleven uit. Alsof ik een kleuter was geworden die hij elke keer weer even stil kon krijgen met een lolly.

Ik heb hem trouwens geblokkeerd. Niet omdat ik verwacht dat hij zal blijven appen of bellen (hij bleef wel elke keer mijn status bekijken) maar meer voor mezelf om los te laten.

Ik heb zeker geen zin in rebounds op dit moment. Vroeger, direct na de breuk met mijn ex man, rolde ik van de ene rebound naar de ander, omdat ik dacht dat ik daarmee sneller over de breuk zou komen.

Ik heb veel oud zeer meegenomen in deze relatie, parkeerde onderbuikgevoelens, kon moeilijk mijn grenzen aangeven.
Ik modderde maar wat aan, omdat ik al tevreden was met een partner die er tenminste geen ander op na hield.
Ik verwarde niet-vreemdgaan met respect en waardering.
Partner = niet alleen hoeven zijn

Nu wil ik wél alleen zijn, het leven herontdekken én leren dat ik alleen ook gelukkig kan zijn.

Ben een beetje boos op mezelf dat ik de laatste jaren gebrek aan waardering en respect voor lief nam omdat ik bang was voor het gat dat zou ontstaan.

Ik heb nooit de tijd genomen om te ontdekken hoe dat gat eruit zou zien.
(zat al sinds mijn 21e in relatie/huwelijk(10 jaar)/rebounds (paar jaar)/relatie(10 jaar).

Rebounds heb ik na mijn 1e scheiding ervaren als een enorme egoboost. Dat kwam omdat ex me toen genadeloos aan de kant had gezet, ik dacht dat ik rebounds nodig had om te helen.

Het was maar een tijdelijke verdoving. Ik rolde van de laatste rebound onmiddellijk door in deze relatie.
Volgens mij was deze relatie een veel te lange rebound.

Vandaar dat ik dat nu niet meer wil. Eerst het leven alleen ontdekken en voelen hoe het is om nu eens géén partner te hebben. Ik wil nu mijn eigen partner te zijn.

Ik heb wel een heel klein gevoel dat hij binnen enkele weken weer contact gaat zoeken, omdat hij dan, zoals gewoonlijk, weer denkt dat mijn (in zijn ogen tijdelijke) boze bui alweer over is en dat dit gewoon een impulsieve daad was.

m-april schreef: ↑

08-04-2023 00:34

Ik ben ooit iemands rebound geweest, ik was nog jong en naïef, ik geloofde oprecht dat hij smoorverliefd op mij was en ik geloofde al zijn mooie woorden. Toen hij na een half jaar met de boodschap kwam dat hij geen relatie meer wilde want de scheiding was eindelijk helemaal rond en hij wilde vrij zijn, kwam dat echt binnen als een mokerslag.

Het is echt extreem egoïstisch en gewoon wreed om iemand als rebound te gebruiken.

Dat begrijp ik!
Ik moet wel zeggen dat ik destijds tijdens mijn rebound-periode heel diep zat. Ik kon het gewoon niet opbrengen om me druk te maken om een ander.

Ik schaam me diep want ik heb destijds een aantal mannen gewoon gegosht of zonder enige uitleg gedumpt of gedumpt met een hele gemene uitleg (wel steeds kort mee gedate of kort iets mee gehad). Ik was even boos op alle mannen in de wereld, nadat ex me had misbruikt en bedrogen. Ik was mezelf gewoon niet.

Achteraf gezien zaten er wel een paar hele lieve mannen tussen die dat echt niet verdienden.
Het spijt me dat je dat moest meemaken.

Nee, ik ga deze keer niet aan de rebounds. Alleen al de gedachte aan heel die poppenkast van dat opnieuw daten, bellen, appen, wachten bezorgt me buikpijn. Wil even hoofdpijn vrij zijn.

Even van me afschrijven.

Kreeg berichtje van ex (ik dacht dat blokkeren op Whatsapp hetzelfde was als overal blokkeren). Hij was verbaasd en zag het niet aankomen. Hij wilde meer uitleg.
Hij belde en ik nam op. Heb voor de laatste keer uitleg gegeven
Duidelijk gemaakt dat hij al heel lang wist waar ik tegenaan liep in onze relatie, dat hij zijn beloftes nooit waar maakte en dat het deze keer menens was.
Hij begon op mijn schuldgevoel in te praten en riep: "Oke oke goed dan ben ik dus hier de slechterik. Ga je je gelukkig voelen na deze beslissing?"
Ik gaf aan dat ik duidelijk ben geweest, nog een laatste uitleg heb gegeven en dat ik het gesprek nu beeindig.

Daarna werd ik wel even emotioneel. Ik ben toch wel 10 jaar samen met hem geweest. Ik kreeg medelijden met hem. Ben bang dat ik hem toch ga missen ofzo
Maar ik weet dat dit het beste voor mij is en dat ik beter verdien