Relaties
alle pijlers
Lange relatie uitgemaakt, hoe knop omdraaien?
vrijdag 7 april 2023 om 12:56
Dag iedereen
Eindelijk weer in kunnen loggen, raar gedoe met wachtwoord.
Ik heb mijn relatie verbroken (2e grote relatie na scheiding met de vader van mijn kinderen, elkaar een kleine 10 jaar gekend, lat relatie gehad)
Het voelt heel gek. De druppel die bij mij de emmer deed overlopen laat ik in het midden, maar ik voelde dat ik de laatste jaren als vanzelfsprekend beschouwd werd en vaak als allerlaatste kwam. Ik heb dit meerdere malen aangegeven en iedere keer kwamen er weer loze beloftes.
Ik voelde al een hele tijd dat mijn gevoelens voor hem daardoor afnamen, tot ik het besef kreeg dat ik vooral uit een soort gewenning bij hem bleef.
Hetzelfde gedrag dat ik vertoonde toen mijn ex-man vreemdging en zélfs een heel dubbelleven had. Toen durfde ik ook niet los te laten, omdat ik bang was voor het nieuwe, het onbekende. Totdat ex man mij keihard liet vallen en ik geen andere keuze meer had.
Ik hield destijds te lang vast aan mijn ex die mij geestelijk misbruikte, omdat ik bang was voor een ander nieuw leven.
Ook in deze relatie voelde ik die angst weer regelmatig opkomen, waardoor ik over de jaren steeds na het voeren van opnieuw 'hét gesprek' en zijn gedrag dat tóch niet veranderde, ik er iedere keer geen punt achter durfde te zetten.
En als ik dan een week of twee boos was of afstand nam kwam hij snel weer met een bos bloemen langs voor het zoveelste 'ik ga meer mijn best doen' gesprek.
Na een tijdje bleek er opnieuw niks van zijn beloftes waar. En ik hield weer (een tijdje) mijn mond, hij blij.
Logisch dat hij mij dan ook niet serieus meer nam, want ik bleef toch zitten waar ik zat.
Vorige week schoot het in mijn hoofd: 'Hanaa je bent precies weer hetzelfde gedrag aan het vertonen als destijds met je ex'. Hoewel er nu geen sprake was van vreemdgaan of misbruik oid, was het gevoel niet meer serieus genomen te worden continue aanwezig. Ik was een vanzelfsprekendheidje geworden, iemand wiens woorden toch niet serieus genomen hoefden te worden, want het had toch geen gevolg.
Ik heb hem vorige week gezegd dat het over is, na dé druppel die de emmer deed overlopen.
Hij weet heel goed dat dat dé druppel was, want het was iets waarvan ik heel vaak aangaf dat ik dat geen blijk van waardering en respect naar mij toe vond (heb het uitgemaakt via telefoon-ik weet dat het niet op die manier moet, maar 0% behoefte nog om hem te zien of te spreken. Hij heeft er met 'ok' op gereageerd.)
Maar het voelt gek, ik ben tegelijkertijd trots op mezelf dat ik deze keer wel voor mezelf heb gekozen, maar ben wel nerveus voor het 'gat' dat na bijna 10 jaar weer ontstaat.
Ben bang voor gekke afkickverschijnselen of dat ik iets zie waarbij ik denk: 'oh dat moet ik even snel met hem delen'. Ik voel toch af en toe een soort leegte.
Ook het nieuwe vind ik spannend.
Hoe hebben jullie de draad weer opgepakt na het verbreken van een lange relatie? Ik heb alleen de ervaring met zelf na 10 jaar aan de kant gezet te worden, dat was een andere manier van verwerken.
Hoe draai je de knop om en denk je van: we gaan ervoor!
Eindelijk weer in kunnen loggen, raar gedoe met wachtwoord.
Ik heb mijn relatie verbroken (2e grote relatie na scheiding met de vader van mijn kinderen, elkaar een kleine 10 jaar gekend, lat relatie gehad)
Het voelt heel gek. De druppel die bij mij de emmer deed overlopen laat ik in het midden, maar ik voelde dat ik de laatste jaren als vanzelfsprekend beschouwd werd en vaak als allerlaatste kwam. Ik heb dit meerdere malen aangegeven en iedere keer kwamen er weer loze beloftes.
Ik voelde al een hele tijd dat mijn gevoelens voor hem daardoor afnamen, tot ik het besef kreeg dat ik vooral uit een soort gewenning bij hem bleef.
Hetzelfde gedrag dat ik vertoonde toen mijn ex-man vreemdging en zélfs een heel dubbelleven had. Toen durfde ik ook niet los te laten, omdat ik bang was voor het nieuwe, het onbekende. Totdat ex man mij keihard liet vallen en ik geen andere keuze meer had.
Ik hield destijds te lang vast aan mijn ex die mij geestelijk misbruikte, omdat ik bang was voor een ander nieuw leven.
Ook in deze relatie voelde ik die angst weer regelmatig opkomen, waardoor ik over de jaren steeds na het voeren van opnieuw 'hét gesprek' en zijn gedrag dat tóch niet veranderde, ik er iedere keer geen punt achter durfde te zetten.
En als ik dan een week of twee boos was of afstand nam kwam hij snel weer met een bos bloemen langs voor het zoveelste 'ik ga meer mijn best doen' gesprek.
Na een tijdje bleek er opnieuw niks van zijn beloftes waar. En ik hield weer (een tijdje) mijn mond, hij blij.
Logisch dat hij mij dan ook niet serieus meer nam, want ik bleef toch zitten waar ik zat.
Vorige week schoot het in mijn hoofd: 'Hanaa je bent precies weer hetzelfde gedrag aan het vertonen als destijds met je ex'. Hoewel er nu geen sprake was van vreemdgaan of misbruik oid, was het gevoel niet meer serieus genomen te worden continue aanwezig. Ik was een vanzelfsprekendheidje geworden, iemand wiens woorden toch niet serieus genomen hoefden te worden, want het had toch geen gevolg.
Ik heb hem vorige week gezegd dat het over is, na dé druppel die de emmer deed overlopen.
Hij weet heel goed dat dat dé druppel was, want het was iets waarvan ik heel vaak aangaf dat ik dat geen blijk van waardering en respect naar mij toe vond (heb het uitgemaakt via telefoon-ik weet dat het niet op die manier moet, maar 0% behoefte nog om hem te zien of te spreken. Hij heeft er met 'ok' op gereageerd.)
Maar het voelt gek, ik ben tegelijkertijd trots op mezelf dat ik deze keer wel voor mezelf heb gekozen, maar ben wel nerveus voor het 'gat' dat na bijna 10 jaar weer ontstaat.
Ben bang voor gekke afkickverschijnselen of dat ik iets zie waarbij ik denk: 'oh dat moet ik even snel met hem delen'. Ik voel toch af en toe een soort leegte.
Ook het nieuwe vind ik spannend.
Hoe hebben jullie de draad weer opgepakt na het verbreken van een lange relatie? Ik heb alleen de ervaring met zelf na 10 jaar aan de kant gezet te worden, dat was een andere manier van verwerken.
Hoe draai je de knop om en denk je van: we gaan ervoor!
hanaa wijzigde dit bericht op 08-04-2023 00:57
3.09% gewijzigd
maandag 11 maart 2024 om 11:11
Daarin probeer ik nu te groeien. In het geloven dat ik best op mezelf kan vertrouwen. Het gaat met vallen en opstaan. Diep van binnen weet ik dat ik hem vooral mis als het even k uu tee loopt en ik hunker naar een schouder. Dat komt overeen met wat jij schrijft: dat ik (nog te vaak) denk een ander nodig te hebben om me door mijn pijn en angsten te trekken (dit laatste is waar ik de laatste tijd het meest last van heb)meisje85 schreef: ↑10-03-2024 16:38Het klinkt ook, zeker met je eerdere topics in gedachten en de snelle relatiewissels, een beetje alsof je denkt een ander nodig te hebben, voor je pijn, verdriet, om jou te dragen in feite. Vandaar dat het gemis ook de kop opsteekt als het even niet lekker gaat. Vertrouw je erop dat je dat zelf kunt? Dat jij er voor jou kan zijn? Tuurlijk heeft ieder mens anderen nodig, maar dat is wat anders dan een ander nodig hebben omdat je diep van binnen het gevoel hebt het zelf niet te kunnen.
Op betere dagen weet ik weer waarom ik heb er voor heb gekozen om single te zijn. Ik zie daar momenteel veel meer voordelen in dan in een relatie, ondanks het gemis
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
